“เมาหรือยังไงหว่ะแล้วงานที่ฉันสั่งจะได้เรื่องมั้ย รายงานฉันทุกอย่างไม่ว่าจะเรื่องอะไรแล้วงานที่ฉันให้แกทำหน่ะถ้ามีโอกาสก็จัดการส่ะ ถ้างานสำเร็จฉันจะตกรางวัลให้แก อืมๆ แค่นี้แหละ”

“คุยกับใครแต่เช้ากันคะคุณรบ” รณกรหันมายิ้มให้ภรรยาก่อนจะเดินไปโอบเอวคนที่เดินเข้ามาหา

“ลูกน้องหน่ะ”

“ลูกน้องหรือคะ ได้ยินว่าให้ทำงานงานอะไรกันคะดูมีลับลมคมในยังไงก็ไม่รู้เรื่องเด็กคนนั้นหรือเปล่าคะ”

“จ้ะเรื่องหนูแก้ม”

“ความจริงฤดีก็เป็นห่วงเด็กคนนั้นอยู่เหมือนกัน เสือไม่น่าทำแบบนี้เลย” ฤดีมีสีหน้าเป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัด

“ผมก็ไม่น่าไว้ใจมันแต่แรกไม่คิดว่ามันดื้อแพ่งแบบนี้แต่คุณอย่าห่วงเลยผมจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้วเหลือแค่รอเวลาเท่านั้น”

“อย่าบอกนะคะว่าคุณรบ.......................”

“จ้ะ มันคิดว่าผมไม่สามารถเอาตัวหนูแก้มกลับมาได้แต่มันคงรู้จักพ่อมันน้อยเกินไป” รณกรหัวเราะชอบใจเขาเกิดก่อนมันเสียอีกเรียกง่ายๆ ก็กระดูกคนละเบอร์มันคิดว่าพ่อของมันจะไม่มีปัญญาเอาคนของตัวเองกลับมาหรือยังไง

“ฤดีไม่ขอออกความเห็นก็แล้วกันนะคะเรื่องของพ่อลูกจัดการกันเองเถอะค่ะ”

“ไม่เอาดีกว่าไปทานข้าวกันเถอะนะวันนี้คุณทำอะไรกลิ่นหอมตั้งแต่เช้าเชียว” ฤดีมองสามีค้อนๆ ก่อนจะระบายยิ้มออกมาเมื่อเห็นคนตรงหน้าทำตัวออดอ้อนเอาใจ

“ไปดูเองเถอะค่ะ ของชอบคุณรบนั่นแหละ”

“งั้นไปเลยดีกว่าผมหิวแล้ว” คนที่อายุมากแล้วแต่ยังช่างเอาอกเอาใจโอบเอวภรรยาเดินออกไปจากห้องอย่างอารมณ์ดี

เสียงกุกกักในยามเช้าเรียกคนที่นอนหลับอย่างไม่ค่อยจะสบายนักให้ลืมตาขึ้นก่อนจะเห็นว่าใครบางคนตื่นแล้ว ร่างใหญ่ขยับลุกขึ้นหลังจากที่สาวเจ้าเดินออกจากห้องไปแล้ว

“หกโมง ยัยเด็กนั่นจะรีบไปไหนแต่เช้า” ชายหนุ่มลุกขึ้นก่อนจะเดินไปคว้าผ้าเช็ดตัวแล้วก้าวเข้าห้องน้ำไป ห้องน้ำแห้งสะอาดมีเพียงส่วนที่อาบน้ำเท่านั้นที่เปียก อ่างล้างหน้ามีร่องรอยการใช้งานแต่เคาน์เตอร์ไม่มีน้ำกระเด็นเลยสักนิดทุกทีเรียบร้อยจนเขาอดชมไม่ได้ว่าเธอเป็นคนละเอียด ข้างๆ มีตะกร้าเสื้อผ้าสองใบแยกระหว่างเสื้อผ้าของเขาและของเธอเอาไว้ไม่รู้ว่าไปเอาตะกร้ามาจากไหนเสื้อผ้าใส่เเล้วก็ถูกพับไว้เรียบร้อยชิ้นในชิ้นนอกไว้ถูกพับไว้อย่างดีถ้าเดาไม่ผิดเจ้าหล่อนคงเอาชิ้นนอกวางทับชิ้นในไว้มุมปากหยักยกยิ้มขึ้นพับไวเรียบร้อยแบบนี้กลัวเขาจะรื้อเอามาดูหรือยังไงแล้วแยกตะกร้าแบบนี้เห็นเขาเป็นตัวเชื้อโรคหรือยังไงกัน มือหนาถอดกางเกงที่สวมอยู่ออกก่อนจะหย่อนมันลงไปในตะกร้า

เสียงผิวปากดังขึ้นในตอนเกือบๆ จะเจ็ดโมงทำให้เธอรู้ได้ทันทีว่าใครบางคนคงจะลงมาแล้ว เป็นเวลาเดียวกันกับที่เธอตักอาหารใส่จานเสร็จเรียบร้อยพอดี พอเห็นเขาเดินมานั่งที่โต๊ะเธอก็ยกถาดออกมาวางลงบนโต๊ะ เลื่อนแก้วน้ำให้เขาอีกอย่าง ก่อนจะส่งยิ้มให้เขาไปหนึ่งที

“จะเอาอะไร”

“คุณรู้หรอ” คนโดนจับได้ยิ้มเขิน แสนรู้กว่าหมาบ้านเธอก็เขานี่แหละ

“ก็.........ไม่ได้จะขออะไรมากหรอกคือว่าฉันคิดว่าเงินเดือนที่คุณจ้างฉันมันไม่ค่อยจะพอแล้วเมื่อวานเนื้อนางก็บอกว่าแถวนี้มีโรงเรียนอยู่ฉันก็เลยคิดว่า.............”

“เข้าเรื่องเลยได้มั้ยหิวข้าว” เธอยู่หน้าใส่ทันทีคนเขาอุตส่าห์ปูเรื่องอย่างดีมาขัดกันส่ะนี่

“ฉันอยากไปสมัครเป็นครูที่นั่น.................ได้มั้ย” เธอมองเขาตาปริบๆ

“ได้”

“จริงหรอ” คนดีใจกระโดดเกาะแขนเขาแน่นฉีกยิ้มให้จนตาหยี

“ก็ถ้าอยากโดนพ่อฉันจับเอาไปทำเมียเร็วๆ ก็ไป”

“คุณ!” เธอปล่อยแขนเขาแทบจะทันที เดือดจนควันออกหู เธอพลาดเองที่คิดว่าเขาจะพูดดีๆ ด้วยอุตส่าห์ทำกับข้าวตั้งเยอะแยะรู้อย่างนี้ให้กินกับข้าวที่เหลือจากเมื่อวานก็ดี

“อะไรอีกหล่ะไม่ได้ห้ามเลยนะอยากจะไปก็ให้ไปมานั่งทำหน้าหงิกใส่ฉันทำไม” เขาว่าพลางตักข้าวใส่ปากอย่างเอร็ดอร่อยพยักหน้าหงึกๆ ตักนั่นตักนี่เข้าปาก

“ถ้าว่างกลัวไม่มีอะไรทำนักนะเข้าไปช่วยงานในไร่นู่นเผื่อฉันจะใจดีมีค่าแรงเพิ่มให้”

“งานอะไรคะ”

“เก็บใบชาทำได้มั้ยหล่ะ” เขาถามโดยที่ไม่เงยหน้าขึ้นมามอง

“ค่าจ้างเท่าไหร่หล่ะคะ”

“หึ อยากใช้หนี้ให้หมดไวๆ ขนาดนั้นเลย?” คราวนี้เขาเงยหน้าขึ้นมาถาม

“หรือคุณอยากให้ฉันอยู่ที่นี่นานๆ หล่ะ ทำหน้าแบบนี้คงไม่ ใช่มั้ยหล่ะ” เธอว่าแล้วก็นั่งเอามือเท้าคางไม่คิดจะแตะต้องกับข้าวตรงหน้าสักนิดเพราะไม่มีอารมณ์จะกินแล้ว

“กับข้าวสามมื้อ แต่มื้อกลางวันต้องเอาไปส่งให้ในไร่ มื้อเย็นบางวันอาจจะต้องให้เอาไปให้ในไร่เหมือนกัน อ่อ...........อีกอย่างนวดวันละสองชั่วโมงก่อนนอนจะเพิ่มให้อีกหมื่นนึงเป็นเดือนละสี่หมื่นจะเอามั้ย”

“โห่นวดตั้งสองชั่วโมง ห้าหมื่นก็แล้วกันค่ะ”

“อย่างกนักจะได้มั้ยไม่งั้นก็ยกเลิก.............”

“สี่หมื่นห้า”

“ข้าวก็กินฟรี บ้านก็อยู่ฟรีค่าน้ำค่าไฟก็ไม่ต้องเสียเตียงฉันเธอก็ยึด ยังจะเรียกเงินเดือนแพงๆ อีกหรอไง”

“ก็ได้ค่ะ ก็ได้สี่หมื่นก็สี่หมื่นแค่นี้ก็ต้องบ่นด้วย” คนเสียเปรียบมองคนที่นั่งบ่นแต่ตาเป็นประกายแล้วส่ายหน้าไปมาทำเป็นเจ้าเล่ห์นักนะแม่ตัวดีทำเป็นบ่นนั่นบ่นนี้ชักแม่น้ำทั้งห้ามาอ้างจะขึ้นค่าแรงที่แท้ก็แค่งกเท่านั้นแหละ เขาจะใช้งานให้คุ้มเลยค่อยดูเถอะ

คนที่ได้ค่าแรงเพิ่มสมใจแล้วยกยิ้มพอใจ จากที่ไม่หิวเมื่อกี้ก็เริ่มจะหิวขึ้นมาแล้วแค่รู้ว่าได้ค่าแรงเพิ่มกระเพาะเธอก็เริ่มทำงานขึ้นมาทันทีแต่พอก้มลงจะตักข้าวกินก็ต้องตกใจเพราะกับข้าวบนโต๊ะหายเข้าท้องคนตัวโตไปอย่างไร้ร่องรอยจนหมดเกลี้ยง

ไหนยัยหวานใจบอกว่าเขากินยากไง กินเยอะมากสิไม่ว่ากับข้าวตั้งเยอะตั้งแยะกินคนเดียวหมดแบบนี้มื้อต่อไปเธอคงต้องเพิ่มปริมาณแล้วหล่ะ

“นายครับนาย” เสียงนายเหนอที่ดังมาแต่ไกลเรียกให้คนที่นั่งคุยกันหันไปมอง

“อะไรไอ้เหนอมาทำไมแต่เช้า”

“แหม่ เหนอก็มาหานายนั่นแหละหรือว่าตั้งแต่มีเมียเหนอมาที่นี่ไม่ได้แล้ว” เสนอแซวขึ้นก่อนจะหันไปทักนิรณา หญิงสาวก็ยิ้มส่งให้เช่นกันไม่ได้รู้สึกขัดเขินกับการโดนแซวเพราะเธอไม่ได้รู้สึกอินกับบทบาทนี้เลยสักนิด

“ก็ถ้ามึงยังไม่เลิกกวนประสาท กูก็คงจะต้องหาคนงานใหม่มาแทนตัวเสนอหน้าแบบมึงแล้วหล่ะ”

“โธ่ๆ นายคนงานที่ขยันทำงานแถมซื่อสัตย์แบบเหนอหาที่ไหนไม่ได้แล้วนา”

“มึงมาทำไม” คณกรถามขึ้นตัดบทเพราะขี้เกียจจะฟังมันพูดต่อ

“ลูกค้าที่สั่งใบชาอบแห้งใกล้จะมาแล้วครับเหนอเลยมาตามนาย”

“อืมๆ รู้แล้วกำลังจะไปมึงมาเพราะเรื่องแค่นี้?”

“ก็เหนอกลัวนายจะลืม”

“เออๆ คุ้มค่าแรงดี ฉันไปทำงานและอย่าลืมหน้าที่ใหม่หล่ะ” เขาหันมาบอกก่อนจะลุกขึ้นยืนจนเต็มความสูง

“รับทราบค่ะ” เธอรับคำเเล้วลุกขึ้นตามก่อนจะยืนลังเลว่าควรเดินไปส่งเขาดีหรือเปล่าแต่อีกใจก็คิดว่าไม่จำเป็นเพราะนอกจากนายเหนอตรงนี้ก็ไม่ได้มีใคร คงไม่ต้องแสดงบทบาทหวานชื่นขนาดนั้นหรอก เมื่อตัดสินใจได้เธอก็เปลี่ยนทิศทางเดินเข้าครัวไปตักกับข้าวที่เหลือใส่จานแล้วยกออกมานั่งกิน ไม่นานป้าบัวก็มา นั่งคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้กันอยู่สักพักป้าบัวก็ขอไปทำงานบ้าน ส่วนเธอที่เก็บล้างจานเสร็จก็เดินขึ้นมาบนห้องกะว่าจะเอาเสื้อผ้าไปซักเสียหน่อยแต่พอเห็นตะกร้าผ้าก็ต้องหน้าบึ้งเป็นการใหญ่

“ตาบ้าเค้าอุตส่าห์แยกตะกร้าเอาไว้ยังจะใส่ไม่รู้เรื่องอีก” เธอมองกางเกงทั้งนอกทั้งในที่ม้วนกันพัลวันไปหมดอย่างโมโหก่อนจะหยิบมันโยนกลับไปที่ตะกร้าของเขา