กว่าบอสหนุ่มใหญ่วัยสามสิบแปดปีจะเข้าใจว่าตัวเองพูดอะไรผิดไป แม่ตัวดีก็หัวเราะจนแทบจะหายใจไม่ทัน พอหยุดได้แค่ชั่วอึดใจเดียวก็เริ่มหัวเราะใหม่ พลางส่งนิ้วเรียวกรีดน้ำตาที่ซึมออกมาเพราะขำจนทนไม่ไหว ก่อนจะบอกเขาว่าให้เลิกพูดจาสำบัดสำนวนได้แล้ว 

 พายุต้องโทร. ถามรุ่นน้องอย่างภาสกรจึงได้คำตอบว่าทำไมคนฟังถึงเก็บอาการไม่ไหวจนปวดแก้ม 

‘ไม้กันหมานะพี่ พี่น้องต้องขอให้เขาเป็นไม้ ไม่ใช่หมา’ 

เขารีบเปลี่ยนเรื่องคุยเพื่อจะได้ไม่ต้องรู้สึกขายหน้าไปมากกว่าที่เป็นอยู่ ดีเท่าไหร่แล้วที่กอหญ้าไม่โกรธเรื่องกล่าวหาว่าเธอเป็นหมา…. 

“ตกลงว่ายังไง เธอจะช่วยฉันหรือเปล่า” เขาขอให้กอหญ้าเก็บไปคิดดูก่อนและลองถามอีกครั้งในเช้าวันถัดมา 

“กอหญ้าช่วยได้ค่ะ แต่กอหญ้าไม่เข้าใจเลยว่าทำไมคนเก่งอย่างบอสต้องกลัวผู้หญิงจีบด้วย” พายุบอกว่าคนจากบริษัทแม่ที่กำลังจะเข้ามาดูงานในสัปดาห์หน้าตามตื๊อเขามาได้สักพักใหญ่ ๆ แล้ว แต่ไม่ได้บอกว่าเธอคนนั้นคือหนึ่งในสาเหตุสำคัญที่ทำให้เขาขอย้ายสาขามาทำงานไกลถึงประเทศไทย 

“พูดไปก็ไม่เป็นสุภาพบุรุษเปล่า ๆ ยังเดี๋ยวฉันจะเลี้ยงข้าวเธอทุกวันเป็นการตอบแทนก็แล้วกัน” 

“เรื่องกินกอหญ้าไม่ถอยอยู่แล้วค่ะ แต่ถ้าเราคบกัน ถึงจะแกล้งก็เถอะนะคะ มันจะไม่ผิดกฎห้ามเดตกับคนในที่ทำงานเหรอคะ” เขาเคยบอกกับเธอตั้งแต่วันแรกที่เจอกัน ว่าจะไม่เดตกับคนในที่ทำงาน เพราะกลัวว่าจะมีปัญหาตามมาในภายหลัง 

“ไม่เป็นไรหรอก ยังไงเธอก็ไม่ได้ชอบฉันอยู่แล้วนี่นา” ปลายเสียงของพายุตวัดขึ้นสูง ก่อนจะเดินกลับเข้าห้องทำงานของตัวเอง 

“ก็บอสไม่อนุญาตให้ชอบนี่คะ…” 

แน่นอนว่าเขาไม่ได้ยินประโยคสำคัญของกอหญ้า… 

 

ทิพย์สุดานิ่วหน้า เมื่อบอสรูปหล่อที่เรื่องมากยิ่งกว่าสามีที่บ้าน ปฏิเสธไม่รับสาวสวยที่เพิ่งจะสัมภาษณ์ตำแหน่งเลขานุการไปได้แค่ห้านาที ดวงตาของเธอหรี่เล็กมองร่างสูงที่กำลังยิ้มค้างมองน้องน้อยประจำบริษัทอย่างลืมตัว พลางถอนหายใจก่อนจะส่ายหน้าอย่างเอือม ๆ 

ไหนมีกฎส่วนตัวว่าจะไม่คบใครในบริษัท… 

“เย็นไปกินข้าวข้างนอกกันไหม วันนี้พี่อยากกินอาหารญี่ปุ่น” กอหญ้ายิ้มหวาน เมื่อบอสแทนตัวเองด้วยคำว่าพี่อีกครั้ง แม้จะรู้ดีว่าเขาเปลี่ยนอะไรหลาย ๆ อย่างเพื่อให้ดูเป็นธรรมชาติหากถึงเวลาที่ต้องแกล้งคบกัน แต่เธอก็มีความสุขที่ได้ยินอยู่ดี 

เธอมีเหตุผลร้อยพันอย่างที่จะไม่ยอมช่วยเขา แต่ดวงตาสีคาราเมลเข้มคู่นั้น กลับล่อลวงให้เธอยอมตกลงโดยไม่ได้คิดถึงผลลัพธ์ที่จะตามมา อีกอย่างคือกอหญ้าไม่อยากให้ใครหน้าไหนมาสวมรอยเป็นแฟนของบอส ต่อให้เป็นแฟนปลอม ๆ แต่ตำแหน่งที่ว่าก็ต้องเป็นเธอเท่านั้น 

มันจะเหมือนในละครไหมนะ แกล้งเป็นแฟนกัน แล้วสุดท้ายก็หาเหตุผลที่ไม่เข้าท่ามาเถียงจนได้คบหากัน แล้วก็ได้เสียเป็นเมียผัว… สามีภรรยากันจริง ๆ 

กอหญ้ามโนเก่งที่สุดแล้ว 

“บอสเลี้ยงนี่คะ ไม่ไปได้ยังไง” กอหญ้าพูดจาล้อเล่นเก่งขึ้นเรื่อย ๆ ตั้งแต่บอสขอให้ช่วยงานพิเศษ ความใกล้ชิดที่เพิ่มมากขึ้นทำให้หัวใจของคนไม่เคยมีความรัก เต้นแรงและรู้สึกคล้ายกับมีผีเสื้อบินวนชนกันอยู่ในท้องไม่ยอมหยุด 

“ถ้ายิ้มหวานแบบนี้บ่อย ๆ พี่ยอมเลี้ยงทุกวันเลย” พอพูดจบพายุก็รีบเสมองไปทางอื่น เพราะคุณทิพย์สุดามองแรงจนรู้สึกเขินเบา ๆ ยังดีที่เธอไม่พูดอะไร นอกจากยื่นแฟ้มเอกสารให้แล้วกลับไปทำงานตามเดิม 

“แหม ซ้อมบทเก่งนะคะ นี่ถ้ากอหญ้าไม่รู้ว่าบอสต้องเจอกับอะไรอาทิตย์หน้า กอหญ้าคงหลงคำหวานของบอสไปแล้ว” กอหญ้าโกหก เขาไม่ต้องพูดคำหวานอะไรเธอก็หลงจนหัวปักหัวปำแล้ว 

ใครใช้ให้บอสจอมดุเปลี่ยนร่างกลับไปเป็นไอ้พี่พายุกันล่ะ ยิ้มหวานหว่านเสน่ห์เก่งเป็นที่หนึ่ง เผลอทีไรโผล่มายืนอยู่ข้าง ๆ โน้มตัวดูเธอนั่งปั่นงานจนคางแทบจะเกยหัวกันอยู่แล้ว 

“อันนี้สวยแล้วก็มีเสน่ห์มาก ถ้าเทียบกับช่วงแรก ๆ ที่พี่เห็นงานเธอ ตอนนี้เก่งขึ้นมากแล้วนะ” คนถูกชมหน้าซับสีระเรื่อยามอีกฝ่ายยีหัวเธอเล่น ราวกับเป็นแฟนกันจริง ๆ กลิ่นน้ำหอมคุ้นเคยทำให้เธอเผลอตัวสูดลมหายใจ เพื่อเก็บเกี่ยวมันเอาไว้เสียเต็มปอด 

กอหญ้าไม่รู้เลยว่าอีกฝ่ายก็ทำเช่นเดียวกัน 

“แล้วสรุปบอสได้เลขาหรือยังคะ เห็นสัมภาษณ์กันไปเมื่อกี้” พายุเรื่องมากจริง ๆ หากนับแล้วสาวสวยเมื่อครู่นี้น่าจะเป็นรายที่สิบที่เขาปฏิเสธไป 

“พี่ไม่ชอบ” เขาใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มทุกครั้งที่มีอะไรต้องคิดก่อนที่จะพูด  

“ภาษาไม่ดีหรือว่านิสัยไม่น่ารักคะ” 

“พี่ก็ไม่อยากพูดให้เขาเสียหายนะ แต่ถ้าไม่พูดกอหญ้าก็จะหาว่าพี่เรื่องเยอะ คือคนเมื่อกี้เขาอ่อยเก่งมาก จริง ๆ ที่ผ่านมาก็อ่อยกันทุกคนนั่นละ แต่คนนี้หนักสุดเลยไม่อยากเสียเวลาคุย เกรงใจก็แต่คุณทิพย์ที่ต้องคอยหาคนมาให้ใหม่เรื่อย ๆ” 

“แล้วทำไมบอสไม่ลองให้พี่ทิพย์หาเลขาที่เป็นผู้ชายดูล่ะคะ” กอหญ้าไม่แน่ใจว่าแนะนำออกไปแบบนั้น เพราะหวังดีหรือว่าหึงหวงกันแน่ แต่ที่รู้ ๆ คือเธอไม่อยากให้ใครมาอ่อยคนที่เธอชอบมาตั้งนานแล้ว 

กอหญ้าชอบบอสมากขึ้นทุกวัน และนั่นคือเหตุผลที่ทำให้งานของเธอออกมาดีขึ้นเรื่อย ๆ 

“จริงด้วย งั้นเดี๋ยวพี่ไปแจ้งคุณทิพย์ก่อน” พายุผละตัวออกจากโต๊ะทำงานที่เขาแวะเวียนมาบ่อยจนคนในบริษัทชินตา  

แรก ๆ ทุกคนก็คิดว่าบอสติดใจความน่ารักของน้องกอหญ้า ทว่าพอได้ยินคำแนะนำเรื่องงานบ่อยครั้งเข้าก็เลยตัดความคิดพวกนั้นออกไป เหลือเพียงความสงสารที่น้องถูกจับตามองเรื่องงานออกแบบที่ทำอย่างไรก็ไม่ถูกใจบอสพายุจอมดุสักที 

แต่ดูเหมือนช่วงนี้คำแนะนำจะลดน้อยลง เหลือแค่คำชมและประโยคน่ารัก ๆ ที่ทำสาวน้อยสาวใหญ่ในบริษัทกลับมาเทใจให้บอสอีกครั้ง เพราะเวลาบอสไม่ดุมันดูน่ารักน่ากอดมาก 

มือเรียวสวยจัดการสเกตช์ภาพแหวนที่มีไข่มุกเป็นนางเอกของท้องเรื่องอย่างมีความสุข ก่อนหน้านี้เธอแต่งเติมอะไรเยอะแยะไปหมด จนลืมไปแล้วว่าเสน่ห์ของไข่มุกก็คือตัวของมันเอง ประดับเพชรพลอยมากจนทำให้ความงามของมันลดลง 

กอหญ้าปั่นงานยาว จนกระทั่งเพื่อนร่วมงานหนีกลับไปหมดแล้ว เธอมองดูนาฬิกาก่อนจะบิดขี้เกียจ แขนเรียวเหวี่ยงไปข้างหลังเพื่อคลายความเมื่อยขบ และฟาดเข้ากับอะไรบางอย่างเต็มแรง 

“บอส!” น้ำผลไม้หกราดพายุทั้งตัวทั้งเป้าเลยทีเดียว! 

 

ใบหูของพายุยังคงแดงเถือกทั้ง ๆ ที่เหตุการณ์หวาดเสียวนั้นผ่านมาได้เกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว ลำพังแค่ถูกน้ำส้มราดมันคงไม่เท่าไหร่ แต่เจ้าตัวดันมือไวคว้าเอากระดาษทิชชูมาซับทำความสะอาดให้โดยไม่รู้จักระวังต่างหากที่ทำให้เขาแทบเป็นบ้า 

มีอย่างที่ไหนมาซับเป้ากางเกงให้กัน… 

“เดี๋ยวพี่อาบน้ำเสร็จแล้วเราค่อยไปกินข้าวกัน” พายุแวะกลับบ้านเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ตัวของเขาเหนียวเหนอะและคงไปไหนต่อไม่ได้ หากไม่ได้ทำความสะอาดร่างกายเสียก่อน 

“กอหญ้าขอโทษนะคะบอส” เธอขอโทษเป็นครั้งที่ร้อยเห็นจะได้ แต่พอเห็นสายตาดุ ๆ ของเจ้านายก็เปลี่ยนเป็นยิ้มแห้ง เพราะลืมสนิทว่าเขาบอกให้ขอโทษครั้งเดียวก็พอแล้ว 

หัวใจของพายุเต้นรัวขณะเดินขึ้นชั้นสองเพื่ออาบน้ำ ปล่อยให้แขกดูแลตัวเองตามสบายในบ้านหลังเล็ก ๆ ทว่าตกแต่งเรียบหรูและมีสไตล์อย่างที่เขาชอบ มือใหญ่ปลดกระดุมออกอย่างช้า ๆ ข่มอารมณ์หวามที่ทำให้เบื้องล่างตื่นตัวจนแทบจะคุมไม่อยู่ 

กอหญ้าอยู่ใกล้แค่เอื้อม… แถมยังอยู่ในบ้านของเขาอีกต่างหาก 

“นั่นลูกน้องนะเว้ย!” พายุบอกกับตัวเองในกระจก ทว่าปีศาจจอมเจ้าชู้กลับยักคิ้วหลิ่วตา พร้อมกับกระซิบตอบด้วยประโยคที่ทำให้เขาต้องย่องลงบันไดเพื่อไม่ให้คนที่รออยู่ในห้องรับแขกรู้ตัว 

พายุตรงไปยังรถหรูที่จอดอยู่ หลังจากวุ่นวายอยู่เกือบห้านาที เขาก็พาตัวเองกลับเข้ามาอยู่ในห้องน้ำเหมือนเดิม 

“หลังเลิกงานไม่ใช่ลูกน้องแล้วเว้ย!” เงาสะท้อนในกระจกย้ำอีกครั้ง พายุจึงอาบน้ำต่ออย่างสบายอกสบายใจ 

เขาแต่งตัวหล่อเนี้ยบลงมาหาน้องกอหญ้าที่ยอมตกลงแล้วว่าจะคบหากันเป็นการชั่วคราว ถึงแม้จะเป็นการคบหากันหลอก ๆ แต่พายุกลับรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก มันกระชุ่มกระชวยหัวใจ ได้เดตกับเด็กที่อ่อนกว่าเกือบสิบสี่ปีนี่มันดีจริง ๆ 

“ไปเถอะ พี่หิวจะแย่อยู่แล้ว” พายุไม่ได้ใส่สูทราคาแพงเหมือนทุก ๆ วันที่ผ่านมา เขาเลือกสวมเสื้อคอวีสีน้ำเงินเข้มตัดกับผิวขาวและกางเกงยีนขนาดพอดีตัว มองซ้ายมองขวายังไงก็หล่อกว่าพระเอกลูกครึ่งทั้งหลายที่กำลังดังอยู่ตอนนี้ 

 “ว่าแต่ ทำไมบ้านบอสมันคนละทางกับคอนโดของกอหญ้าเลยล่ะคะ” เธอมีเวลานั่งคิดเงียบ ๆ อยู่นาน เลยเริ่มจำได้ว่าเรื่องทางผ่านกลับบ้านอะไรนั่นน่าจะไม่ใช่เรื่องจริง แต่เป็นตัวของพายุเองที่ตั้งใจไปส่งกัน ดูจากระยะทางแล้วคงจะเสียเวลาพอสมควรกว่าจะกลับถึงบ้านได้ 

“เพิ่งจะย้ายมาอยู่บ้านได้ไม่นานนี้เอง แล้วหลังเลิกงานพี่ชอบแวะไปกินข้าวดื่มไวน์แถวนั้น ไม่ได้ลำบากอะไร” พายุโกหกคำโต เขาพักอยู่ที่โรงแรมแถวนั้นไม่กี่วัน แล้วก็กลับเข้ามาอยู่บ้านที่เพิ่งจะรีโนเวตเสร็จเรียบร้อย 

“แต่บอสไม่กินแป้งมื้อดึกไม่ใช่เหรอคะ” เรื่องที่พายุเลือกกินอาหาร เพราะกังวลว่าหุ่นจะไม่ดีเป็นที่รู้กันดีทั่วบริษัท  

“แต่ตอนนี้พี่หิวจนจะกินเธอได้ทั้งตัวแล้วนะกอหญ้า” พายุหมายความตามนั้นจริง ๆ เขาไม่ได้หิวแค่ข้าว เนื้อหวาน ๆ ของกอหญ้านั่นเขาก็อยากกินด้วย ทว่าเจ้าตัวกลับหัวเราะคิกคัก คิดว่าเขาล้อเล่นหรือไม่ก็เข้าใจภาษาไทยอะไรผิดไป 

“Merde!” บอสรูปหล่อสบถคำหยาบที่พูดบ่อย ๆ ยามคุยโทรศัพท์กับบริษัทแม่ที่ฝรั่งเศส ก่อนจะทรุดตัวนั่งยอง ๆ จับยางรถที่แบนแต๊ดแต๋ เขาโคลงศีรษะน้อย ๆ ท่าทางบอกชัดว่ากำลังหงุดหงิดเกินทน 

“ฝนก็จะตก ยางก็ดันมาแบนอีก เดี๋ยวกอหญ้ารอก่อนนะ พี่เปลี่ยนยางอะไหล่แล้วเราค่อยไปหาอะไรกินกัน หรือว่าหิวจนทนไม่ไหวแล้ว” 

“กอหญ้าทนไหวค่ะ แต่บอสหิวข้าวอยู่ไม่ใช่เหรอคะ เดี๋ยวเราไปแท็กซี่แล้วค่อยกลับมาจัดการเรื่องรถดีไหมคะ” พูดไม่ทันจบฝนก็เทสาดลงมาทันที ทำเอากอหญ้าวิ่งเข้าไปหลบในบ้านแทบไม่ทัน 

“แม่งเอ๊ย!” พายุกดหัวคิ้วแทบชนกัน ซึ่งกอหญ้าเองก็รู้ดีว่าเขาไม่ชอบหน้าฝน เพราะมันทำให้การจราจรในกรุงเทพฯ ติดขัดหนักมากเป็นพิเศษ  

“ใจเย็น ๆ นะคะบอส เดี๋ยวเราสั่งอาหารมากินหรือไม่ก็ทำอะไรกินที่บ้านก็ได้นะคะ” กอหญ้าพยายามเอาน้ำเย็นเข้าลูบ เพราะทราบดีว่าเจ้านายหิวหนักตั้งแต่อยู่ที่บริษัทแล้ว และตอนกลางวันเขาก็แทบไม่ได้กินอะไร เพราะสายด่วนจากบริษัทแม่ทำเอาก๋วยเตี๋ยวอืดจนไม่น่ารับประทาน 

“อือ คงต้องแบบนั้นละ ขอโทษทีที่เมื่อกี้พี่หลุดพูดคำหยาบ” พายุไม่ได้หลุด เขาจงใจทำให้เธอเชื่อว่าโมโหเรื่องยางแบน ทั้ง ๆ ที่ตัวเองเป็นคนปล่อยลมยางออกไปเมื่อยี่สิบนาทีที่ผ่านมานี้เอง 

‘หลังเลิกงานไม่ใช่ลูกน้องแล้วเว้ย!’ 

 

 

*************** 

นิยายเรื่องทะเลอ้อนลมจะวางจำหน่ายในรูปแบบ EBOOK ใน MEB แล้วนะคะ  

ขอบพระคุณทุกท่านมากค่า