ห้องเเชท : Girls Girls รวมกันเราเอาอยู่

13 : 28

Read

เอาอีกเเล้ว พอใกล้วันสลากกินแบ่งรัฐบาลออกก็มาขอเลขเเบบนี้

ฉันก็คนปกติไม่ใช่ร่างทรงสักหน่อยที่จะมาให้โชคให้ลาภ

นี่ก็คือเล่าเพื่อนๆของฉันเราสนิทกันตอนเรียนมหาลัย

จนตอนนี้ต่างออกมาหางานทำกันหมดเเล้ว

ยกเว้นฉันน่ะนะ น่าเศร้า ไปสมัครงานที่ไหนเขาก็ไม่รับ T^T

เเละนี่ก็เป็นความลับสุดยอดที่ฉันไม่เคยบอกใคร

ว่าฉันสามารถล่วงรู้อนาคตได้ เเต่จะเห็นเเละได้ยินเเค่เพียงเสี้ยววิเท่านั้น

จะเป็นเหมือนพรจากสวรรค์ก็ไม่เชิง

เพราะฉันไม่สามารถรู้ได้เลยว่ามันจะเกิดขึ้นเมื่อไหร่

อย่างการเปิดของขวัญวันเกิด วันเทศกาล มันก็มาตรงเวลาจะเเกะกล่องทุกที

จนอดตื่นเต้นไปเเล้ว

เพราะทุกครั้งที่ไปเที่ยวด้วยกันหรือนัดกินเค้กคาเฟ่เล็กๆ

ฉันก็รู้ก่อนว่าเพื่อนเเต่ละคนจะสั่งอะไร

บ้างก็เดินลงจากรถ เเล้วจู่ๆภาพในหัวก็เห็นว่าร้านปิด

นึกถึงเรื่องนี้เเล้วก็เจ็บ เหมือนเอามีดมากรีดหัวใจ

ก็ฉันเพิ่งเรียนจบจะหาประสบการณ์จากไหนมาให้ยะ!

คิดเเล้วก็อารมณ์เสีย 😤

Maple 🍁 : มาช่วยงานที่ร้านก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวฉันขอพี่มินให้

นี่ก็คือภาพในหัวของฉัน ว่ายัยเมเปิ้ลจะต้องส่งข้อความนี้มาในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้า

ฉันส่งข้อความไปโดยทันที โดยไม่ลังเลกับภาพที่เห็น

เเละอย่างที่ทุกคนเห็น ฉันรู้ทันเหตุการณ์ที่จะเกิด

เดี๋ยวก็คงได้เองเเหละ (มั้ง)

พี่จีจี้ก็คือรุ่นพี่ที่คณะของยัยซีลีน

พี่จีจี้มีเส้นสายในเเวดวงการทำงานบริษัทอยู่ค่อนข้างมาก

วันต่อมา

09 : 45

เงินจ่ายค่าคอนโดเดือนนี้จะพอไหมเนี่ย

ฉันนั่งอยู่บนเตียงเเละนับเศษเงิน

เรียนจบก็นึกว่าจะมีงานทำ

กลับบ้านที่ต่างจังหวัด เเล้วเปิดร้านขายของเล็กๆไปเลยจะดีไหม

ตึ้ง (เสียงข้อความ)

Gi-Gi : ไงคะลูกสาว~

พี่จีจี้ทักมา

การที่ฉันรู้เหตุการณ์ก่อนเเบบนี้ มักจะเกิดขึ้นบ่อยๆหลายๆครั้ง เดือนนึงก็เกินสิบครั้งได้มั้ง

ห้องเเชท : พี่จีจี้

ตั้งเเต่จำความได้ มันก็อยู่กับฉันมาตลอด จนทุกวันนี้ก็กลายเป็นเรื่องปกติ

นี่ก็ปาไปจะสิบโมงเเล้วนะคะเจ้

ไม่เลือกงานไม่ยากจน ฉันถือคตินี้

ฉันจะได้งานเเล้ว ฉันจะได้งาน!

ในที่สุดฉันก็จะมีงาน! ไม่เสียเเรงที่ป๊ากับม๊าส่งเสียเลี้ยงดูเรามา

ไว้หนูได้เงินเดือนเเรกจะโอนให้ดีใจกันยกบ้านเลย ><

ห้องเเชท : Death Stalker

12 : 03

Read

อะไรมันจะขี้เกียจขนาดนี้วะ

ผมลงทุนสร้างสตูในบ้านของผมเอง ยังจะไม่พอใจอีก

ปกติพวกผมก็จะเรียกไอ้เพทาย เเทนชื่อเซอร์คอน เเถมเรียกง่ายกว่ากันเยอะ

ไอ้ไดมอนด์ก็เเบบนี้ ใจร้อน ชอบโวยวายอยู่ในสตู

ผมก็ถือซะว่ามันคือสีสัน

ผมก็เพิ่งบอกมันไปเมื่อกี้

กูล่ะเหนื่อยกับพวกมึงจริงๆ!

นี่คือความอัดอั้นของผม

ไอ้ยูโฟนั่งอยู่โต๊ะกินข้าว ส่วนผมก็นั่งอยู่โซฟาหน้าบ้าน

เเม่งก็ขี้เกียจกันทั้งฝูงอะ

ผมว่าความคิดไอ้เพทายมันก็ไม่เลวเหมือนกัน

ตลกเเม่งว่ะ เเต่น่าเเกล้งฉิบหาย

ถึงผมจะนั่งไกลจากมัน เเต่ก็ได้ยินเสียงหัวเราะ

มันมีหลายมือเหรอวะ

เเม่งก็โง่เกิน เดินลงมาหาอะไรกินข้างล่างก็จบ

ปล่อยให้เพื่อนผมมันโง่ต่อไปครับ

วันต่อมา

ห้องเเชท : Sax_0

พี่เเซ็กคือพี่เเท้ๆของไอ้ยูโฟ ผมจึงสนิทกับรุ่นพี่คนนี้เป็นพิเศษ

ที่พี่เเซ็กพูดมาก็ถูก เพราะการสตรีมในเเต่ละครั้งพวกผมก็ได้เงินมาเเบ่งกันไม่น้อย

เรียกง่ายๆคือภาระ

อีกอย่าง งานที่คลับพี่เเซ็กก็ล้นมือ ผมไม่อยากเร่ง

...เเล้วผมจะไปหาผู้จัดการจากที่ไหนวะ

ณ สตูดิโอ Death Stalker

ชั้น 3 ของบ้าน

ห้องของ SD

ผมนอนคิดเรื่องผู้จัดการไปเรื่อยๆ จนไม่คิดว่าจะดึกขนาดนี้

ถ้าผมนอนคิดอย่างไร้จุดหมายไปเรื่อยๆเเบบนี้ ให้คิดทั้งคืนยันเช้ายังไงก็คิดไม่ออก

เเละผมก็เลือกที่จะหาคนช่วยผมคิดตอนนี้

ชั้น 2 ของบ้าน

ห้อง DM

ผมเข้าไปในห้องนอนรับเเขกที่มีชื่อติดว่าดีเอ็ม

ซึ่งเเน่นอนว่าผมต้องเปิดไฟให้เเม่งตื่น

สภาพคนโดนปลุกมันก็ไม่ได้ดีนักหรอกครับ

ไม่ได้อาบชัวร์

ไอ้ไดมอนด์มันถ่างตาดูเวลาในมือถือข้างเตียงมันได้

ผมก็คือว่ามันพร้อมรับคำช่วยผมเเล้ว

บ่นไรของมันวะ

ขนาดผมคุยเรื่องสำคัญเเม่งยังนอนพูดกับผมได้

มันบ้าหรือมันเเค่โง่วะ 😑

ผมว่ามันก็ต้องมีสักคนที่เราเชื่อใจได้

ผมโครตอยากชกปากมันสักหมัด

ตั้งเเต่ที่เเม่ผมเสียไป ได้ไม่ถึงห้าปี พ่อผมก็มีเมียใหม่เเถมยังเป็นคนอังกฤษที่รุ่นราวคราวเดียวกับผมด้วย

...ที่ลาออกไปเเล้ว

จบ ตอนที่ 1