D.O.26

ภูวินทร์ตื่นแต่เช้าถึงแม้จะพึ่งนอนไปได้ไม่กี่ชั่วโมง ร่างสูงเดินเข้ามาในบ้านใหญ่ด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง ขายาวมุ่งตรงไปยังห้องครัว เวลานี้ยังเช้าอยู่สมาชิกอิทธิวรนันท์ยังไม่มีใครลงมา มีแต่บรรดาคนใช้ที่ตื่นมาทำงานกัน เขาจึงไปนั่งเล่นรอที่โซฟา

 

“อ้าวคุณภู ทำไมวันนี้มาแต่เช้าล่ะคะ” ป้านงค์ที่เดินออกจากห้องครัวเอ่ยทักภูวินทร์ด้วยสีหน้าแปลกใจ

 

“หิวนิดหน่อยน่ะครับ”

 

“งั้นเดี๋ยวป้ารีบให้เด็กตั้งโต๊ะให้นะคะ”

 

“ไม่เป็นไรครับป้านงค์ ผมจะรอทานพร้อมพี่ภูมิดีกว่า” ภูวินทร์รีบเบรกป้านงค์ที่ลนลานจะไปตั้งโต๊ะอาหารให้เขา

 

“เอางั้นเหรอคะ”

 

“ครับ”

 

“เอ่อ...คุณภูคะ ป้าว่าจะถามตั้งนานแล้วแต่ก็ลืม วันที่ป้าไปคุมเด็กมันจัดเสื้อผ้าให้คุณ อย่าว่าป้าละลาบละล้วงเลยนะคะ ป้าเห็นสร้อยจี้รูปพระจันทร์อยู่ในกระเป๋า คุณภูเอามาจากไหนเหรอคะ”

 

ภูวินทร์มองหญิงสูงวัยด้วยความแปลกใจ คงหมายถึงสร้อยที่เขาเก็บไว้ทั้งที่ไม่แน่ใจว่าเป็นของใครนั่นแหละ บางทีป้านงค์อาจจะรู้ก็ได้ว่าใครเป็นเจ้าของสร้อยเส้นนั้น

 

“ผมเก็บได้ที่เรือนผมนั่นแหละครับ ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นของใคร ป้าถามทำไมครับ”

 

“ใช่เมื่อหลายปีก่อนช่วงที่คุณภูกลับมางานแต่งของคุณภาคภูมิรึเปล่าคะ”

 

“ใช่ครับผมเจอมันในคืนก่อนกลับอังกฤษ ป้ารู้เหรอครับว่าเจ้าของสร้อยเป็นใคร”

 

“เอ่อ...คือว่า ถ้าจำไม่ผิดป้าว่าเป็นของรินทร์มันน่ะค่ะ มันทำสร้อยหายในคืนที่มารับจ้างทำงานในงานแต่งคุณภาคภูมิ มันหาจนทั่วแล้วก็หาไม่เจอ แต่วันนั้นอีกที่ที่รินทร์มันเดินเข้าออกก็คือเรือนเล็กของคุณ คืนนั้นรินทร์มันก็น่าจะไปหาที่เรือนเล็กด้วยนะคะ”

 

“ป้าแน่ใจนะครับ”

 

“ค่ะป้ามั่นใจ เพราะป้าเห็นมันมาตั้งแต่เด็ก สร้อยเส้นนี้รินทร์มันก็ใส่มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วเพราะเป็นสร้อยที่แม่มันทิ้งไว้ให้น่ะค่ะ ป้าจำไม่ผิดแน่สร้อยเส้นนั้นเป็นของรินทร์มันแน่นอนค่ะ”

 

หัวใจของภูวินทร์กระตุกเมื่อได้ยินป้านงค์ยืนยันด้วยเสียงหนักแน่น จากคำบอกเล่าของป้านงค์ทุกอย่างมันประจวบเหมาะไปหมด ผู้หญิงในคืนนั้นคือรินทร์รดาไม่ผิดแน่ เขาเองก็มั่นใจ

 

“ป้าครับผมขอถามหน่อยสิครับ สามีคนก่อนของเขาเป็นใครเหรอครับ”

 

ป้านงค์แปลกใจกับคำถามของภูวินทร์ แต่ก็ยอมตอบไป เพราะเรื่องนี้ใครๆ ก็รู้

 

“ไม่มีหรอกค่ะ ตั้งแต่มันโตเป็นสาวอาจจะมีหนุ่มๆ มาขายขนมจีบบ้างแต่ป้าไม่เคยเห็นว่ามันจะสนใจใครเลย ตอนที่รู้ว่ามันท้องป้าก็ตกใจเหมือนกัน แต่รินทร์มันเป็นคนเด็ดขาดไม่ยอมปริปากถึงพ่อของเด็กเลย แม้แต่ยายแย้มมันก็ไม่บอก ทั้งตอนท้องจนลูกโตมาขนาดนี้มันก็ไม่เคยมีผู้ชายคนไหนเลย กัดฟันหาเลี้ยงตัวเองและลูกมาคนเดียวตลอด”

 

“จริงเหรอครับ”

 

“จริงสิคะ”

ภูวินทร์หุนหันออกจากบ้านใหญ่ทันทีทั้งที่พึ่งเข้ามาได้ไม่นาน ร้อนใจอยากรู้ความจริงให้เร็วที่สุด ถึงจะดูแปลกไปนิดที่อยู่ดีๆ ก็จะบุกไปหารินทร์รดาถึงบ้าน แต่วันนี้เข้าจะเค้นเอาคำตอบจากรินทร์รดาให้ได้ ความรู้สึกของเขามันบอกว่ารินทร์รดาคือผู้หญิงคนนั้น และนั่นคือลูกของเขา ภูวินทร์มั่นใจ!!

 

 

**********************

โปรดเรียกป้านงค์ว่าฮีโร่ค่ะ ฮ่าๆๆ

มาอ่อยไว้ก่อน เดี๋ยวดึกๆมาอีกตอน จุ๊บ ฝากกดหัวใจและติดตามไรท์ด้วยนะคะ