“ขึ้นเตียงเถอะ พี่อยากกินหนูไม่ไหวละ” กอหญ้าไม่ได้รู้ตัวเลยว่าป้านสีชมพูหวานหลุดออกมาให้อีกฝ่ายยลโฉม ครอบครอง และลองชิม…

พายุก้มตัวขบและดูดดึงยอดอกเบา ๆ ในขณะที่ใช้ร่างกายสูงใหญ่ดันตัวกอหญ้าจนกระทั่งสองขาเรียวสวยชนกับเตียงกว้าง  ความเจ็บจากอุบัติเหตุเล็ก ๆ นั่นมากพอที่จะทำให้ดวงตากลมโตหรี่ลงมองต่ำพร้อมกับนิ่วหน้ากดหัวคิ้วจนแทบจะชนกัน

สิ่งที่กอหญ้าเห็นไม่ได้มีแค่เตียงที่เพิ่งจะเดินชน แต่เธอเห็นสิ่งที่มันน่ากลัวกว่านั้นมาก

“พี่พายุหยุดก่อนค่ะ!” กอหญ้ากลืนน้ำลาย 

ขนาดมีกางเกงขาในสั้นกั้นกลางอยู่ ปลายสีขาวอมชมพูมันยังโผล่พ้นออกมาทักทายเธอได้เลย!

“ไม่เอาน่า มาถึงขั้นนี้เปลี่ยนใจไม่ได้แล้วนะครับ” พายุยิ้มกรุ้มกริ่มพลางหย่อนตัวนั่งลงบนเตียง ดวงตาฉายความปรารถนาชัดเจนจนกอหญ้าเสียดเสียวบริเวณท้องน้อย

ทว่าความกลัวตายมันมีมากกว่า!

“ต้องได้ค่ะ!  กอหญ้าเพิ่งจะนึกได้ว่าตัวเองเป็นเมนส์” หวังว่าพี่พายุจะไม่มีรสนิยมผ่าไฟแดง ไม่อย่างนั้นเธอคงจะไม่รอดแน่ ๆ

“ว่ายังไงนะ?” เขาทำหน้าคล้ายไม่เชื่อในสิ่งที่เพิ่งจะได้ยิน

“ต้องไปแล้วค่ะ! ถ้ารอช้าอีกนิดเดียว เตียงของพี่พายุต้องเจอศึกวันแดงเดือดแน่! ยังไงรบกวนช่วยเหลือตัวเองไปก่อนนะคะ!”  

เธอคว้าเอาซองคีย์การ์ดที่เขาไปขอมาให้ใหม่ ก่อนจะหยิบเอากระเป๋าสะพายและวิ่งออกจากห้องไปในทันที!

เจ้าของร่างสูงโปร่งอยากจะวิ่งตามแม่สาวน้อยที่เขาเกือบจะปล้ำได้สำเร็จ ติดที่ว่าทั้งเนื้อทั้งตัวเขาสวมแค่กางเกงใน แถมอาวุธลับใหญ่ยักษ์ยังตั้งตระหง่านพร้อมรบอีกต่างหาก แต่ถึงจับตัวเธอทันแล้วจะทำอะไรได้ ในเมื่อตัวเขาเองก็ไม่ได้ชอบบุกใครตอนร่างกายยังไม่พร้อม และกว่าจะนึกได้ว่ามือนุ่มปากนิ่มก็น่าจะพอแทนกันไหว คนที่เขาอยากจะได้มาเอาใจใส่กันก็หนีไปเสียแล้ว

“กอหญ้า…” พายุรีบเดินเข้าห้องน้ำไปบรรเทาความปวดหนึบที่กำลังเล่นงานจนแทบจะเบิด เขาปล่อยให้น้ำอุ่น ๆ ไหลผ่านร่าง ก่อนจะใช้มือใหญ่สาวชักไอ้หนูที่ตื่นเต้นมาตลอดทั้งวันอย่างช้า ๆ 

สองเต้าอวบอิ่มที่ได้สัมผัสด้วยมือและปากยังคงหวานล้ำอยู่ในความทรงจำ เสียงครางเบา ๆ ของสาวน้อยที่ยังคงติดหูทำให้พายุเผลอเลียริมฝีปาก พลางขยับมือให้เร็วขึ้นอีกหน่อย

“กอหญ้า…” เขาปล่อยให้ตัวเองจินตนาการต่อไปอีกสักพักก็พ่นลมหายใจยาวและคำรามออกมาเสียงดัง วันนี้ทุกอย่างผิดพลาดไปหมด แต่ก็ยังดีกว่าไม่ได้อะไรเลย ไม่สิ! ที่ได้จูบ จับ ชิม นั่นมันก็ทำให้เขาอิ่มมากแล้ว

แต่ถ้าได้กินเลยจะดีกว่านี้มาก…

พายุปลอบใจตัวเองว่าเขายังเหลือเวลาอีกหลายวัน เดี๋ยวเอาไว้เจอกันค่อยถามดูว่าเมื่อไหร่เธอจะพร้อมให้เขาบุก เพราะดูท่าแล้วแม่สาวน้อยของเขาก็อยากสนุกมากไม่แพ้กัน ไม่งั้นเธอคงไม่ปล่อยให้จูบกันเน้น ๆ ชิมกันนัวเนียจนแทบจะไปไม่ถึงเตียงแบบเมื่อครู่ที่ผ่านมา

เขาเดินเข้าไปหยิบเสื้อผ้าที่เธอถอดกองไว้กับพื้น พร้อมยิ้มค้างเมื่อนึกได้อะไรได้บางอย่าง เสื้อเขาที่เธอสวมตั้งแต่อยู่ในรถกองอยู่กับกางเกงสีขาวและยังมีบราเซียและแพนตี้ลูกไม้เข้าชุดกันวางรวมอยู่ด้วย พายุรีบส่องถังขยะเผื่อว่าจะมีหลักฐานอะไรยืนยันได้ว่าเขาไม่ได้เพิ่งจะถูก ‘เท’

ปรากฏว่าไม่มีอะไรเลย…

⛈ PaYU⚡️ : ทุกอย่างโอเคไหมครับ

🪴กอหญ้า🪴 : ค่ะ

⛈ PaYU⚡️ : ปวดท้องเมนส์หรืออยากได้อะไรไหมครับ

🪴กอหญ้า🪴 : ไม่ค่ะ เป็นหลายวันแล้ว ไม่ปวดแล้วค่ะ

⛈ PaYU⚡️ :  หลายวัน?  แล้วทำไมว่ายน้ำได้?

พายุอยากจะด่าตัวเองว่าโง่ที่ส่งข้อความถามออกไปแบบนั้น เพราะหลังจากเธออ่านประโยคสำคัญก็ไม่ตอบอะไรกลับมาอีกเลย โทร. ไปก็ไม่ยอมรับสาย ส่งสติ๊กเกอร์ไปก็ไม่ตอบ เขาจึงสรุปได้ในทันทีว่าตัวเองถูกบล็อกเสียแล้ว

บล็อกทำไม? เมื่อกี้ยังสนุกกันอยู่เลย?

หากเลือกได้พายุก็คงจะไปเคาะห้องถามกันให้รู้ชัดว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่ความที่อีโก้สูงจัดสไตล์หนุ่มฝรั่งเศสทำให้เขาไม่ยอมไปเคาะประตูห้องของกอหญ้า ทว่าก็สะดุ้งสุดตัวทันทีที่โทรศัพท์ส่งเสียงดังขึ้น

ไม่ใช่กอหญ้าที่เขาเฝ้ารอ…

 

************

ฝากรบกวนคอมเมนต์เป็นกำลังใจให้น้องกอหญ้าและพี่พายุด้วยนะคะ

ใครอยู่ทีมไหน บอกไรท์ด้วยน้า

รักกกกกกกก

ป.ล. นิยายเรื่องทะเลอ้อนลมจะวางจำหน่ายในรูปแบบ EBOOK แล้วนะคะ ราคา 89 บาทเท่านั้นค่ะ