(ยังที่ฉันไม่ทันจะเปิดประตูเข้าไปในห้องก็ได้ยินเสียงในห้องเถียงกันเหมือนจะทะเราะกันด้วยซ้ำฉันและฮีซึงมองหน้ากันก่อนจะรีบเปิดประตูวิ่งเข้าไปดูทันที)

(เมื่อฮึซึงเข้าไปถึงยังถามไม่ทันเสร็จเขาก็สตั้นไปในทันทีฉันที่ตามหลังมาจึงรีบไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น)

มีอะไรหรอฮีซึ…ง!!!

‼️‼️‼️‼️

(ฉันที่กำลังจะเดินไปถามฮีซึงที่สตั้นอยู่นั้นแต่ไม่ทันที่จะตบคำถามเมื่อสายตาที่มองไปทางกลุ่มเพื่อนๆน้องๆที่นั่งอยู่นั้น)

(ทำให้ฉันสตั้นจนถึงขั้นพูดไม่ออกไม่ผิดแน่ )

(ไม่ผิดแน่เป็นเขาจริงๆ ร่างสูงโปรงผิวขาวจมูกโด่งเป็นสันฟันเรียงตัวสวยสายตาแพรวพราวแต่อบอุ่นนั้นฉันจำเขาได้ )

เจค

(ฉันขมวดคิ้ว นิดน่อยที่จู่ๆเขาก็โผล่ทาที่นี่ทั้งที่หายไปถึง4ปีที่ไม่มีใครติดต่อเจาได้เลยแม้ปต่เพื่อนสนิทอย่างเจย์แต่จู่ๆเขามาที่นี่ได้อย่างไร?)

(ฮีซึงกระซิบถามฉันเบาๆ)

ไม่เป็นไรหรอกไม่เห็นเป็นไรฉันลืมไปหมดแล้วละ

(ฉันพยักหน้าตอบฮีซึงพร้อมเดินไปนั่งที่เดิมตรงข้ามกับเจคทันทีแบบไม่รู้สึกอะไร)

(ถึงแม้ในใจจะทั้งตกใจและโกรธแต่เอาเถอะฉันตั้งใจไว้แล้วว่าจะไม่ขอรู้จักคนๆนี้อีกถึงแม้โชคชะตาจะเล่นตลกให้ฉันมาเจอเขาอีกฉันก็จะเป็นคนฝืนชะตาเอง)

(ตอนนี้ทั้งโต๊ะเข้าสู่โหมดเงียบสนิทต่างคนต่างทำตัวไม่ถูก)

(ในที่สุดจองวอนก็ทำลายความเงียบลง)

(สิ้นสุดคำพูดทุกคนจึงเริ่มกินข้าวและของที่ทางร้านรังสรรมาให้)

(ฮีซึงที่นั่งข้างๆฉันตักกุ้งให้ฉันเพราะเขาจำได้ว่าทุกครั้งที่ไปกินข้าวที่โรงอาหารสมัยเรียนเมนูที่ฉันจะสั่งทุกครั้งคือเมนูที่เกี่ยวกับกุ้งเสมอ)

ขอบใจนะ(ยิ้มให้ฮีซึง)

นายเองก็ชอบกินรามยอนเหมือนเดิมอยู่ใช่ไหม55ฉันต้องสั่งรามยอนมาให้นายไหม55

งั้นวันหลังไว้ไปกินกัน

ใช่ๆ

(ฉันกับฮีซึงที่คุยกันเรื่องรามยอมกับคนอื่นอยู่ดีๆก็ต้องตกใจเพราะจู่ๆนายนั่นก็ทำช้อนหล่นเสียงดังจนทุกคนหันมองกันหมด)

(เจคหันไปสั่งกับพนักงานทันทีแต่สายตายังจ้องเขม็งมาที่ฉัน ก่อนที่พนักงานจะเอาช้อนใหม่มาให้เขา)

(หลังจากนั้นทุกคนจึงตั้งหน้าตั้งตากินของยนโต๊ะกันจนเสร็จก่อนที่ฉันและฮีซึงจะขอตัวไปดูพนักงานข้างนอกทันที)

(ในวันนี้ผมกลับมาถึงเกาหลีหลังจากที่ผมนั้นหายไปนานถึง4ปีโดยที่ไใม่ได้ติดต่อใครเลยเพราะเรื่องที่ว่าพ่อผมนั้นมีเบาะแสเรื่องฆาตกรที่ฆ่าแม่ผมได้แล้วทำให้ผมนั้นต้องกลับไปที่ออสเตรเลียกระทันหันทิ้งทุกอย่างรวมถึงเธอคนนั้นคนที่ผมเคยรัก)

(ถ้าถามว่าทำไมพูดว่าเคยรักแล้วตอนนี้ไม่รักแล้วหรอ หึใช่ตอนนี้ผมเกลียดเธอเข้าไส้เลย)

(อาจจะสงสัยว่าทำไม ตลอดเวลา4ปีที่ผมไปอยู่ที่ออสเตรเลียผมก็ได้หลักฐานเรื่องแม่มามากมายจากพ่อผมซึ่งมันเป็นหลักฐานที่ทำเอาผมนั้นตกใจและคาดคิดไม่ถึงว่าคนที่ผมรักหนักหนาจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับคดีของแม่ผม)

(ใช่ครับฟังไม่ผิดหรอก)

(ถึงผมจะรักเธอมากแต่มันก็กลายเป็นความเกลียดมหาศาลได้เช่นกันเมื่อผมรู้ความจริงที่ว่าเธอเป็นลูกฆาตกรที่ฆ่าแม่ผม)

แม่ครับน้องเจคกลับมาแล้วครับ!

แม่ครับ~

(ผมแปลกใจเมื่อจู่กลับมาจากโรงเรียนแล้วเรียกหาแม่แต่กลับไม่เจอแม่ผมจึงเดินหาไปทั่วบ้านก่อนจะไปพบแม่ที่หลังบ้านที่แม่กำลังลุกลี้ลุกลนเหมือนกลัวอะไรบางอย่างอยู่)

มะ…

(ผมที่กำลังจะตะโกนเรียกแม่ก็ต้องชะงักเมื่อจู่ๆก็มีผู้ชายปริศนาร่างสูงใหญ่เดินไล่แม่มาติดโดยมีปืนจ่อและหันปลายกระบอกปืนมาทางแม่ผมทำให้แม่ผมนั้นทีอาการกลัวจนสั่นอยู่ในตอนนั้นผมตกใจมากจนไม้รู้จะทำยังไง)

(สิ้นสุดเสียงปืนร่างของแม่ล้มลงไปนอนกับพื้นพร้อมเลือดที่ไหลนองผมตกใจมากจนสั่นกลัวไปหมดและภาพก็ตัดไปตื่นมาอีกครั้งก็พบว่าตัวเองอยู่โรงพยาบาลแล้ว)

(ผมกลัวมากพ่อจึงมากอดปลอบผมไว้ในตอนนั้นในใจผมคิดแค่ว่าผมจะต้องล้างแค้นให้แม่ให้ได้)

(ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาผมจึงกลับมาที่เกาหลีเพื่อสืบหาคนที่ฆ่าแม่ผมซึ่งหลักฐานเดียวที่ผมมีในตอนคือตาตำรวจของสถานีโซล)

(ซึงแรกๆที่มาก็ทำให้ผมได้เจอเพื่อนทั้ง6คนนั้นแหละเลยสนิทจนเผลอลืมไปด้วยซ้ำว่ามาทำอะไรเพราะความโดดเดี่ยวแค้นใจท้อที่เคยมีมามันหายไปจนลืมความตั้งใจแรกก้วยซ้ำรวมถึงการมีเธอคนนี้ทำให้ผมลืมเรื่องต่างๆจนหมดจนอยู่ๆวันนึงที่ได้รับข่าวคราวจากพ่อจึงทำให้ผมฉุกคิดถึงเป้าหมายแรกที่มาเกาหลีได้อีกครัง)

(แต่ความรูกสึกดีๆที่มีกับเธอคนนี้ได้ฟายไปทันทีเมื่อผมรู้ว่าเธอคือลูกของฆาตกรที่ฆ่าแม่ผมซึ่งผมกลับมาครั้งนี้ผมจะรวบรวมหลักฐานเพิ่มเติมและจับฆาตกรตัวจริงให้ได้)

(เพราะฉนั้นการที่จะจับเสือได้ก็ต้องเข้าถ้ำเสือถูกไหมละครับจึงเป็นเหตุผลที่ผมอยู่ที่นี่ในตอนนี้)

(ผมทำได้แค่มองดูคนที่ผมเคยรักนั่งคุยสนิทสนมกับเพื่อนรุ่นพี่ผมอย่างฮีซึงมันทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูกผมเกลียดที้เธอมีความสุขแต่ผมต้องทุกข์มาตลอดชีวิตผมไม่อยากเห็นเธอมีความสุขผมอยากให้เธอน่ะ ได้รับรู้ความทุกข์ทรมานเหมือนที่ผมเป็น)

(จะเป็นยังไงนะถ้าหากว่าไอ้ฆาตกรมันรู้ว่าคนที่จะจับมันเข้าคุกเป็นผัวลูกมัน)

(ผมที่เห็นฮีซึงและYOUเดินออกไปด้วยกันจึงมองตามไปก่อนจะตั้งใจเดินออกไปดูพนักงานซักน่อยว่าเป็นไงกันบ้างก่อนที่ผมจะเข้ารับตำแหน่งอย่างจริงจังซักที)

มึงกูออกไปสูดอากาศข้างน้องแปปนึงนะ

หยุดด่ากูก่อนได้ไหม

กูค่อยเล่าให้ฟัง

ก็กูมาถึงเกาหลีกูก็มาหามึงคนแรกเลยนะไอ้สัสสรุปไปบ้านแม่มึงยอกมาร้านมีงานเลี้ยงที่ร้านกูเลยงงว่างานเลี้ยงอะไรแม่บอกงานเลี้ยงบริษัทฮ่ซึงกับบริษัทกูกูก็เลยมาเนี่นแหละงานบริษัทกูแต่ขาดประธานบริษัทแบบกูมันได้หรอ

ใช่ไง

เออ

อืม

กูไปได้ยังไปละ(ผมจึงลุกออกไปทันที)

(ผมที่เดินออกมาจากห้องวีไอพีก็บังเอิญได้ยินพนักงานสองคนคุยกันเกี่ยวกับเพื่อนรุ่นพี่ของผมและYOU)

ขอโทษนะครับถ้าว่างมากนักก็กลับไปคิดงานดีกว่ามาเอาเวลามานินทาเรื่องคนอื่นนะครับ

เจค ชิมแจยุน

เหอะเหมาะสมหรอ(ผมมองไปยังทั้งคู่ที่ยืนข้างกันบนเวที)

(ไม่นานทั้งคู่ก็ลงจากเวทีแล้วYOUก็เดินแยกออกไปอีกทางฮีซึงก็เดินกลับเข้าห้องไปทันที)

(ผมเห็นดังนั้นจึงไม่รอช้าเดินตามYOUไปทันที)

(หลังจากกล่าวปิดงานกับฮีซึงเสร็จแล้วฉันจึงเดินแยกออกมาเพื่อที่จะไปห้องน้ำ)

อ้ะ!(จู่ๆก็มีมือใครซักคนมากระชากฉันแรงจนต้องหันกลับไปมองว่าเขาคือใคร)

!!!!?

(เมื่อฉันหันกลับมากก็พบกับเขาเจคนั่นเองจะมาอะไรกับฉันอีก! )

หึ