D.O.9 

สองแม่ลูกพากันกลับบ้านโดยจักรยานสีแดง คนเป็นแม่ปั่นโดยมีลูกน้อยซ้อนอยู่ตรงด้านหลังคอยกอดเอวแม่ไว้แน่น บรรยากาศท้องทุ่งนาที่ทอดตัวยาวตลอดสองข้างทาง เสียงนกที่บินกลับรัง แสงสีเหลืองทองของพระอาทิตย์ที่กำลังจะลาลับขอบฟ้า กับเสียงเจื้อยแจ๊วของลูกสาวที่พูดตลอดทางทำให้รินทร์รดายิ้มอย่างมีความสุข แม้ไม่ต้องมากมีเงินทองขอเพียงแค่ลูกน้อยมีความสุข คนเป็นแม่อย่างเธอก็พลอยมีความสุขไปด้วย

 

“วันนี้หนูอยากกินอะไรคะ” รินทร์รดาเอ่ยถามลูกสาวหลังจากอาบน้ำให้ร่างเล็กเป็นที่เรียบร้อย ใบหน้าเล็กมีท่าทีครุ่นคิดก่อนจะยิ้มร่าส่งมาให้เธอ

 

“อยากกินไข่ตุ๋นจ้ะแม่จ๋า”

 

“ไข่ตุ๋นเหรอคะ อืม..งั้นหนูนั่งระบายสีรอแม่อยู่ตรงนี้นะลูก เดี๋ยวแม่ไปทำไข่ตุ๋นให้”

 

“ค่า”

 

ลูกสาวตอบรับอย่างอารมณ์ดีจนคนเป็นแม่อดไม่ได้ยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มนุ่มของลูกน้อยด้วยความมันเขี้ยว จนหนูน้อยหัวเราะคิกคัก

 

หลังผละออกจากลูกสาว รินทร์รดาก็เดินไปที่ครัวเพื่อทำไข่ตุ๋นและกับข้าวของตัวเอง โดยที่เจ้าตัวแสบนั่งระบายสีอยู่ตรงแคร่เล็กๆหน้าครัวซึ่งอยู่ในสายตาของเธอตลอด

 

แม้รินทร์รดาจะมีลูกในตอนที่ตัวเองยังไม่พร้อมในตอนที่เธออายุเพียงแค่ 18 ปี แต่หญิงสาวก็มีความรับผิดชอบมากพอที่จะเลี้ยงดูลูกตัวเองได้ และโชคดีที่มียายแย้มค่อยช่วยเลี้ยงลูก แต่น่าเศร้ายิ่งนักเมื่อยายแย้มได้จากไปซะก่อนเพราะโรคชรา ทำให้       รินทร์รดาอาศัยอยู่กับลูกน้อยเพียงสองคนตามลำพังมาได้เกือบปีแล้ว

 

รินทร์รดาอาศัยทำงานรับจ้างที่ไร่อิทธิวรนันท์ หมู่บ้านที่เธออาศัยอยู่จัดว่าเป็นอำเภอรอบนอกที่ห่างจากตัวเมืองหลายกิโลเมตร ค่าครองชีพไม่ค่อยสูงทำให้พอมีเงินเก็บใช้จ่ายยามจำเป็นแต่ก็ไม่มากพอให้ใช้จ่ายฟุ่มเฟือย แม้จะลำบากแต่ก็ไม่เคยคิดที่จะเปิดเผยว่าพอใจนั้นเป็นลูกของใคร

 

เวลาผ่านมาสามปีกว่า เด็กสาวในวันนั้นได้โตพอที่จะดูแลตัวเองและลูกได้ แต่ที่รู้สึกโกรธตัวเองในทุกวันนี้คือเธอไม่เคยลืมเรื่องราวในคืนนั้นได้เลย สัมผัสเร่าร้อนและวาบหวามจากภูวินทร์ยังคงฝังแน่นอยู่ในใจของเธอเสมอ.....

 

เมื่อทำอาหารเสร็จรินทร์รดาก็ยกออกไปกินตรงแคร่หน้าห้องครัว สองแม่ลูกลงมือกินข้าวเย็นที่แสนธรรมดากันอย่างเอร็ดอร่อย พอกินเสร็จเธอก็พาลูกน้อยขึ้นไปบนเรือนด้านบน เธอพาลูกสาวเข้าไปนอนในมุ้งบนฟูกขนาดห้าฟุต ไม่นานเจ้าตัวเล็กก็ง่วงนอนแต่ก็ไม่วายออดอ้อนให้รินทร์รดาเล่านิทานให้

 

“แม่จ๋านิทานก่อนนอน”

 

“วันนี้คนเก่งของแม่จะฟังเรื่องไหนคะ”

 

“หมวกแดงอ่าแม่” เด็กหญิงตอบทั้งที่ตาก็แทบจะปิดอยู่แล้ว รินทร์รดาจึงเอื้อมไปหยิบหนังสือนิทานเด็กเรื่องหนูน้อยหมวกแดงมาถือไว้ก่อนค่อยๆเล่านิทานให้ลูกฟ้ง แขนเรียวกอดร่างเล็กของลูกสาวไว้หลวมๆ

 

เมื่อลูกสาวหลับรินทร์รดาจึงวางหนังสือลงพร้อมจัดท่านอนให้ร่างน้อย ก่อนที่ตัวเองนั้นจะลุกไปเช็คประตูหน้าต่างว่าปิดทุกบานหรือยัง เสร็จแล้วก็เข้ามาในห้องนอนปิดไฟ ล้มตัวนอนลงข้างลูกสาวกอดแกไว้หลวมๆ

 

********************

แม่รินทร์สู้ๆ วันนี้อัพสองตอน ฝากกดไลค์กดติดตามด้วยนะคะ