นมอุ่นๆ
× 0
× 0
× 0
พาร์ทพีช
ผมลืมตาขึ้นมาช้าๆ หลังจากได้ยินเสียงนกร้องอยู่ริมขอบหน้าต่างห้อง ร่างกายผมค่อยๆลุกออกจากเตียงด้วยความงัวเงียก่อนจะหันไปมองนาฬิกาบนผนังปลายเตียงที่ปรากฎเลขเป็น 06.00 น. จากนั้นผมก็เดินไปเปิดหน้าต่างออกรับอากาศแจ่มใสในวันนี้
"ไงห้ะเรา มาปลุกแต่เช้าเลยหิวหรอ" ผมหันไปพูดกับเจ้านกน้อยที่ร้องจิ้บๆอยู่ริมหน้าต่างเป็นประจำ ก่อนจะเดินไปหยิบขนมปังในครัวแล้วมาฉีกเป็นชิ้นเล็กๆเอาไปป้อนให้มัน
เช้าวันนี้ผมว่าจะออกไปซื้อของที่ห้างหน่อย แต่เนื่องจากผมไม่ชินกับการไปในที่คนเยอะๆคนเดียวเลยว่าจะชวนภาคกับโซนให้ไปเป็นเพื่อน ว่าแล้วผมก็ต่อโทรศัพท์สายตรงไปหาเพื่อนทั้งสองคน
[ฮัลโหล]
[ว่าไงพีช!]
[ทำไรอยู่อ่ะภาคเสียงดังจัง]
[ไม่มีไรหรอก...(ไอเชี้ยภาค!)]
[เอ๋ เสียงโซนหนิอยู่ด้วยกันหรอ]
[อ้อมีอะไรรึเปล่า]
[พอดีเลยว่าจะชวนไปห้าง ไปเป็นเพื่อนหน่อยสิ]
[ได้งั้นเดี๋ยวเจอกัน..ตู๊ด!]
ผมมองโทรศัพท์อย่างงงๆที่จู่ๆก็ถูกตัดสายทิ้งไปอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเลิกสนใจแล้วเดินเข้าไปอาบน้ำเตรียมตัว
ห้าง 11.00 น
ผมมายืนรอเพื่อนทั้งสองคนตามที่นัดกันไว้ ซึ่งไม่นานโซนกับภาคก็เดินมาพร้อมกันแต่ทำไมเหมือนบรรยากาศวันนี้มันจะไม่ค่อยดีเลยแหะ
"โซนเป็นอะไรอ่ะ ทำไมทำหน้าแบบนั้น" โซนเดินเข้ามาพร้อมกับใบหน้ายุ่งเหยิงที่บ่งบอกได้เลยว่ากำลังไม่สบอารมณ์
"ป่าวหรอกไปกันเถอะ" พูดจบโซนก็เดินมากอดคอผมแล้วพาเดินออกไปโดยมีภาคมองอยู่ตลอด
"ภาค ทะเลาะกันมาหรอ" ผมแอบกระซิบถามภาคที่เอาแต่จ้องโซนมาตลอดทาง
"นิดหน่อย เด็กมันงอแง" คำตอบของภาคทำเอาผมแปลกใจไปแปปนึงแต่ก็นะทั้งสองคนก็ทะเลาะกันบ่อยอยู่แล้วเดี๋ยวก็คงดีกันเองแหละ
"โซนภาค สองอันนี้อันไหนน่ารักกว่ากัน" ผมยกกล่องใส่ของขึ้นมาให้เพื่อนทั้งสองคนดูโดยกล่องนึงเป็นลายหมีสีน้ำตาล ส่วนอีกกล่องเป็นลายเด็กผู้ชายกำลังตื่นนอน
"ขวา ซ้าย!" ทั้งสองคนตอบออกมาพร้อมกันแต่คนละคำตอบจนผมส่ายหัวไปมาแล้วตัดสินใจเลือกเอง
"งั้นอันนี้และกัน" ผมหยิบกล่องลายเด็กผู้ชายใส่ตะกร้าแล้วเดินไปดูของอย่างอื่นต่อ
"ทำไมเอาลายนี้อ่ะ ไม่เห็นจะน่ารักเลย" โซนที่เลือกลายหมีรีบพูดค้านขึ้นมาจนทำให้ผมนึกขึ้นตาม 'ทำไมนะเหรอเพราะมันคล้ายๆกับตอนนั้นละมั้งตอนที่ผมไปที่โต๊ะหลังหอสมุดครั้งแรก^^'
"ไม่มีอะไรเห็นมันน่ารักดี" ผมตอบกลับไป
"ช่างเถอะ แล้วจะซื้ออะไรต่ออ่ะ"
"กล่องใส่อุปกรณ์อ่ะอยากได้แบบใหญ่ๆเก็บของได้เยอะแล้วก็ถ้าแยกเป็นส่วนๆให้ด้วยก็ดี"
"เอาไปทำไมอ่ะปกติห้องพีชก็มีของไม่เยอะไม่ใช่หรอ"
"อ่อ..แม่พึ่งส่งของมาให้ใหม่อ่ะแล้วไม่มีที่เก็บ เป็นของจุกจิกทั้งนั้นเลย"
"อ๋อออ" เห้ออ โชคดีที่โซนเป็นพวกเข้าใจอะไรง่ายไม่งั้นถ้าถามจุกจิกอีกมีหวังผมได้เปลี่ยนเรื่องจนไม่ได้ซื้อแหง
หลังจากซื้อของเสร็จพวกเราก็พากันไปกินข้าวดูหนังแล้วก็เดินเล่นนิดหน่อยก่อนจะแยกย้ายกันกลับ
"วันนี้ขอบใจมากนะ กลับกันดีๆหละอย่าทะเลาะกันอีก"
"อื้ม มึงก็เหมือนกันขับรถดีๆ" หลังจากโบกมือลากันเสร็จผมก็เดินกลับมาที่รถของตัวเองก่อนจะขับกลับคอนโดไป
'เห้อเหนื่อยชะมัด' ผมบ่นอุบอิบคนเดียวขณะกำลังขึ้นลิฟต์ไปที่ชั้นของตัวเอง
ติ๊ง!
เสียงลิฟท์เปิดออกเป็นสัญญาณว่าผมมาถึงชั้นของตัวเองแล้ว
"เอ๋?" ผมร้องออกมาด้วยความแปลกใจเมื่อเห็นพี่คิณยืนนิ่งอยู่หน้าห้องตัวเองแต่กลับไม่ยอมเดินเข้าห้องไป แต่จะว่าไปแล้วพี่เค้าบอกจะกลับบ้านซักสองสามวันไม่ใช่หรอทำไมกลับมาเร็วจัง
"พี่คิณครับ" ผมเรียกผู้ชายร่างสูงตรงหน้าที่กำลังยืนเหม่ออยู่จนผมต้องสะกิด
"เป็นอะไรรึเปล่าครับ"
ผมถามขึ้นเมื่อเห็นว่าใบหน้าของพี่คิณดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่ มีเรื่องกังวลใจอะไรรึเปล่านะ
"ไปซื้อของมาหรอ"
"ครับ แล้วพี่คิณไม่เข้าห้องหรอ" หลังจากผมพูดจบเหมือนเจ้าตัวจะนึกขึ้นได้เลยหันกลับไปสแกนคีย์การ์ดแล้วกดรหัสเดินเข้าห้องไป
'เป็นอะไรรึเปล่านะ' ผมเดินกลับเข้ามาที่ห้องก่อนจะเก็บข้าวของที่ซื้อมาจากนั้นก็เดินเข้าไปในห้องครัวพร้อมกับจัดแจงอะไรนิดหน่อยก่อนจะเดินออกจากห้องไป
ก๊อกๆ ก๊อกๆ
ยืนเคาะประตูได้ไม่นานเจ้าของห้องก็เดินออกมาเปิดประตูให้ พร้อมกับใบหน้าที่ยังดูไม่โอเค
"นี่ครับ รีบดื่มตอนกำลังอุ่นๆนะครับจะได้หลับสบาย" ผมยื่นแก้วนมอุ่นๆไปให้ร่างสูงเพื่อที่อย่างน้อยการได้ดื่มนมอุ่นๆก่อนนอนก็อาจจะช่วยให้พี่เขาคลายกังวลและหลับสบายได้ 'หวังว่าจะทำให้พี่สบายใจขึ้นได้นะครับ'
พี่คิณรับแก้วนมไปแต่โดยดี โดยไม่ลืมที่จะมองหน้าผม
"ขอบคุณนะ"
"งั้นผมกลับห้องก่อนนะครับ" เมื่อคนตัวสูงพยักหน้ารับแล้วผมก็หมุนตัวเดินกลับเข้าห้องตัวเองไป
ก่อนวันเดินทางไปค่าย
"พีชเก็บของรึยัง" ภาคเดินเข้ามาถามผมที่กำลังทำงานอยู่ที่หน้าคณะ
"เก็บของ?" ผมเอียงคอถามกลับพร้อมกับทำหน้าสงสัย
"ก็พรุ่งนี้ไง อย่าบอกว่าลืมนะว่าต้องไปค่ายกับคณะข้างๆอ่ะ"
"0_0 เหมือนจะลืมไปจริงๆด้วย" พอพูดจบภาคก็หันมาส่ายหน้าอย่างเอือมระอา
"แล้วนี่โซนรู้ยังว่าจะไปค่าย พวกเราไม่อยู่ตั้งสามวันไม่รู้โซนจะเหงารึเปล่า"
"ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอกเพราะโซนเองก็จะไปกับเราด้วย"
"หืม? ได้ไงอ่ะโซนไม่ได้อยู่คณะเราหนิ" ผมถามภาคด้วยน้ำเสียงแปลกใจ
"ก็อาจารย์ให้พวกชมรมถ่ายภาพไปช่วยเก็บรูปตอนทำกิจกรรมพวกรุ่นพี่เลยส่งโซนกับรุ่นน้องอีกคนไป"
"อ๋อ งั้นแบบนี้ก็ดีเลยดิไปกันเยอะๆจะได้สนุก ><"
เมื่อนั่งคุยกันเสร็จผมก็ขอตัวไปคืนหนังสือที่ห้องสมุดโดยภาคเองก็ขอแยกไปหาโซนที่ชมรมถ่ายภาพซึ่งระหว่างทางผมก็เหมือนจะไปเดินชนเข้ากับใครบางคน
พลั่ก!
"ขอโทษครับ" ผมที่ไม่ทันได้มองทางเพราะมัวแต่คุ้ยหาบัตรนักศึกษาในกระเป๋าจนเผลอไปชนกับใครเข้า
"เด็กคณะวิทย์หรอ" ผู้ชายที่ชนกับผมเอ่ยขึ้นพร้อมกับหยิบบัตรนักศึกษาที่ผมพึ่งทำหล่นไปขึ้นมาดูแล้วยื่นคืนมาให้
"อ่อขอโทษสำหรับเรื่องเมื่อกี้ด้วยนะครับ" ผมรีบรับบัตรนักศึกษาคืนมาแล้วก้มขอโทษคนตรงหน้าไปอีกหนึ่งทีก่อนจะเดินสับขาไปยังหอสมุดต่อ
เมื่อมาถึงผมก็เดินไปที่เคาท์เตอร์ของพี่บรรณารักษ์พร้อมกับหยิบกองหนังสือออกมาจากกระเป๋าแล้วยื่นบัตรนักศึกษาให้เพื่อขอคืนหนังสือที่ยืมมาคราวก่อน
"วันนี้ไม่ยืมต่อหรอจ้ะ พึ่งมีหนังสือมาลงใหม่โซนเดียวกับที่น้องพีชชอบยืมเลย"
"งั้นผมไปดูหน่อยดีกว่า ขอบคุณนะครับ" ว่าแล้วผมก็เดินไปที่ชั้นหนังสือที่มาเป็นประจำพร้อมกับเดินดูหนังสือไปเรื่อยๆจนรู้ตัวอีกที่ก็มาโผล่ที่มุมในสุดของห้องสมุดซะแล้ว
"เอ๋?" ผมกระพริบตาสองสามทีก่อนจะเดินเข้าไปนั่งยองๆข้างๆผู้ชายตัวสูงที่คุ้นเคย ซึ่งตอนนี้กำลังเอาหนังสือปิดหน้าและนั่งหลับอยู่ในมุมห้อง
"หลับอยู่จริงๆด้วย" ผมนั่งมองภาพตรงหน้าอย่างพินิจพิจารณาพร้อมกับยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัวก่อนจะพยุงร่างตัวเองให้ลุกขึ้นยืนอย่างเงียบๆเพื่อไม่ให้พี่เขาตื่น
หมับ!
แขนขวาของผมถูกมือหนาคว้าไว้กระทันหันจนเกือบจะเซล้มลงไปนอนจมอยู่กับพื้น
"คิดจะมาแอบดูคนอื่นหลับแล้วเดินหนีไปง่ายๆหรอ" พี่คิณที่ตื่นขึ้นมาตอนไหนไม่รู้หยิบหนังสืออกจากหน้าตัวเองก่อนจะหันมาพูดกับผม
"ป่าวนะครับพีชแค่มาเดินดูหนังสือแล้วบังเจอก็เลย...แต่ไม่ได้แอบดูนะครับ!"
"หึ ช่างเถอะว่าแต่กี่โมงแล้วละ" พี่คิณหัวเราะในลำคอก่อนจะเอ่ยถามขึ้น แต่เอ๊ะ! เมื่อกี้พี่คิณหัวเราะหรอ
"อ้อ ตอนนี้4โมงเย็นแล้วครับ"
"เย็นขนาดนี้แล้วหรอ" เขาบิดขี้เกียจหนึ่งทีก่อนจะลุกขึ้นยืน
"จะกลับรึยัง" พี่คิณหันมาถามผมที่ยืนอยู่ข้างๆ
"ครับ?"
"งั้นกลับกัน" ยังไม่ทันจะได้ตอบพี่เขาก็เดินนำผมออกจากหอสมุดไป
"วันนี้เอารถมารึเปล่า" พี่คิณเอ่ยถามขึ้นขณะที่เรากำลังยืนอยู่ด้วยกันที่หน้าหอสมุด
"เอามาครับ" พูดจบผมก็หยิบกุญแจรถที่ห้อยพวงกุญแจรูปเด็กผู้ชายออกมา
พี่คิณหันมามองแปปนึงก่อนจะหยิบกุญแจรถจากมือผมแล้วเดินออกไป
"รถจอดอยู่ไหน"
"โรงจอดรถครับ" ...ไม่สิ! ทำไมผมต้องบอกด้วยหล่ะแล้วไอท่าทีที่จู่ๆก็หยิบกุญแจรถคนอื่นเค้าไปแบบนี้มันคืออาร๊ายยT^T
"พี่คิณไม่ได้เอารถมาหรอครับ"
"เอามาแต่ถูกเพื่อนขโมนไปละ พี่ขี้เกียจรอขอกลับด้วยนะ" เขาพูดตอบกลับผมด้วยน้ำเสียงนิ่งๆก่อนจะกดรีโมตแล้วเดินเข้าไปที่รถฝั่งคนขับโดยไม่หันมารอฟังคำตอบจากผม
"เดี๋ยวผมขับเองก็ได้ครับ"
"ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่ขับให้" ผมยืนเอ๋อไปครู่นึงก่อนจะทำตามที่ร่างสูงพูดอย่างว่าง่ายพร้อมกับเดินไปฝั่งคนนั่งข้างคนขับ
"ขอแวะร้านยาแปปนึงได้มั้ย" พี่เขาพูดขึ้นขณะกำลังขับรถกลับคอนโด
"ครับ" ผมมองตามร่างสูงที่กำลังเดินลงจากรถไปที่ร้านยา ซึ่งไม่นานก็เดินกลับมาพร้อมกับถุงยาในมือ
"ไม่สบายหรอครับ"
"ป่าว"
"แล้วนี่คือ"
"อุปกรณ์ทำแผล"
_________________________________________________
พี่คิณของน้องเป็นอะไรทำไมต้องซื้ออุปกรณ์ทำแผลด้วย ? ต้องติดตามแล้วนะ !! กดติดตามและคอมเมนต์กันได้น้า
