เสือสิ้นลาย : ตอนที่ 03
× 0
× 0
× 0
“ยินดีด้วยนะสาวน้อยเพราะผลการแข่งขันคือพี่ชายของเธอเป็นฝ่ายแพ้”
ไม่แปลกหรอก ไม่แปลกเลยต่างหากที่พี่เกรทจะเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ไปเพราะขึ้นชื่อว่าการแข่งขันย่อมมีแพ้ชนะอยู่เสมอ จะให้เป็นฝ่ายชนะทุกรอบก็คงไม่ใช่ ฉันเชื่อว่าพี่ชายฉันทำเต็มที่แล้ว
“เสียใจด้วยนะไอ้ภาคย์ มึงอดเคลมของน่ารักเลย เพราะ..”
แกร๊ก!
ยังไม่ทันที่เขาคนนั้นจะเอ่ยจบประโยค บานประตูก็ถูกผลักเข้ามาด้วยท่าทางหัวเสียอย่างเห็นได้ชัดของพี่เกรท ฉันเหลือบมองไปยังด้านหลังของพี่ชายก็พบว่าคู่แข่งของเขาเดินตามมาติด ๆ
“แก้มใส..” คนตัวสูงที่เห็นหน้าฉันก็เอ่ยขึ้นเสียงแผ่ว บางทีพี่เกรทอาจจะรู้สึกผิดหวังที่วันนี้อุตส่าห์พาน้องสาวมาด้วยแต่กลับแพ้เสียงั้น แต่สำหรับฉันมันไม่เป็นไรเลย
“พี่เกรท~ ไม่เป็นไรนะคะ วันนี้แพ้วันหน้าก็คงชนะเข้าสักวัน” ฉันรีบปรี่ตัววิ่งเข้าไปเอ่ยให้กำลังใจพี่นาย มือเล็กเกาะท่อนแขนแกร่งพร้อมเขย่าไปมาด้วยรอยยิ้มหวาน
ยิ่งฉันพูด ใบหน้าหล่อเหลาก็แสดงอาการเครียดเพิ่มขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ทำไมหรอ? ฉันพูดอะไรผิดไปหรือเปล่า
เสียงถอดถอนหายใจหนัก ๆ ของพี่ชายฉันดังขึ้น บรรยากาศในห้องเต็มไปด้วยความเงียบ ทุกสายตาจับจ้องมาทางฉันจนฉันประหม่า
“พะ พี่เกรท เรากลับบ้านกันนะ” ฉันเรียกชื่อพี่ชายของตัวเองด้วยน้ำเสียงติดสั่น
“พี่ขอโทษ” ประโยคสั้น ๆ ที่เอื้่อนเอ่ยขึ้นเป็นเหตุให้ฉันเม้มปากแน่พร้อมกลืนน้ำลายหนืดลงคออย่างยากลำบาก สถานการณ์ตอนนี้เดาได้ไม่ยากเลย
ฉันควรเอะใจตั้งแต่แรกอยู่แล้วว่าทำไมวันนี้พี่เกรทถึงพาฉันมาเหยียบที่นี่ด้วย ไหนจะคำพูดของผู้ชายสองคนนั้นที่แฝงเป็นนัย ๆ ว่าฉัน..
“ไม่เล่นแบบนี้สิพี่เกรท..หนูกลัว เรารีบกลับบ้านกันเถอะนะคะ” สองมือเล็กออกแรงเขย่าแขนแกร่งอีกครั้ง แต่ทว่าร่างสูงของอีกคนก็ยืนนิ่งอยู่ที่เดิมไม่ขยับไปไหน ประจวบกับผู้ชายอีกคนที่เป็นคู่แข่งในสนามของเขาเดินเข้ามาประชิดตัวฉันและคว้าแขนเล็กของฉันและออกแรงดึงให้ฉันเดินเซไปปะทะกับหน้าอกของเขา
หมับ’
“อ๊ะ! นี่ ปล่อยนะ!”
“อย่าทำอะไรแก้มใส” น้ำเสียงเย็นเฉียบน่าขนลุกของพี่เกรทเอ่ยขึ้นพร้อมใช้สายตาแข็งกร้าวมองมา
แต่เขาคนนั้นไม่ได้มีท่าทีหวาดกลัวเลยสักนิด กลับกันยังยิ้มเยาะอีกต่างหาก
“หึ มึงมีสิทธิ์หรอ?”
“ไอ้ไทเกอร์!”
“ตอนนี้มึงไม่สิทธิ์ในตัวเด็กคนนี้อีกแล้วไอ้เกรท” เขามองหน้าพี่เกรทก่อนจะหันมาใช้สายตาเรียบเฉยมองมาที่ฉัน
“ไอ้เกอร์..”
“มึงไม่มีสิทธิ์ เพราะต่อไปนี้..คนเดียวที่มีสิทธิ์ในตัวของเด็กคนนี้คือกู”
“หมายความว่ายังไงพี่เกรท? พี่เกรทเล่นอะไรอยู่ นี่ปล่อยนะ! หนูจะไปคุยกับพี่ชาย” ฉันพยายามสะบัดข้อมือที่ถูกจับกุมอยู่ให้หลุดออกเพื่อที่จะวิ่งไปหาพี่เกรท แต่แรงที่เยอะกว่ากลับยิ่งบีบข้อมือฉันแน่นขึ้นกว่าเดิมจนฉันรู้สึกเจ็บเหมือนกระดูกจะแตก
“จะ เจ็บ..” เพียงเท่านั้นฉันก็รู้สึกถึงแรงบีบที่ผ่อนลงอย่างเห็นได้ชัดจนฉันรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย และเมื่อเห็นว่าเขาอาจจะไม่ใช่คนใจร้ายจึงลองพูดดี ๆ กับเขาดูสักครั้ง
“ช่วยปล่อยหนูก่อนได้ไหมคะ หนูอยากคุยกับพี่เกรท”
“ได้สิ”
“ขอบคุณ.. / แต่ฉันให้คุยเป็นครั้งสุดท้าย คุยกันให้พอก่อนที่จะไม่ได้คุยกันอีก”
“ทะ ทำไมล่ะคะพี่เกรท ทำไมเราถึงจะไม่ได้คุยกันอีก” ฉันหันไปถามพี่ชายคนเดียวของตัวเองด้วยแววตาตัดพ้อพร้อมกับน้ำเสียงสั่นเครือ
ใจดวงน้อยราวกับจะแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ เมื่อคนถูกถามยืนนิ่งไม่โต้ตอบอะไรกลับมาเลยสักนิด
“อะ เอา..เอาหนูมาเป็นของเดิมพันหรอ อึก!” เหมือนมีก้อนเนื้อแข็งจุกอยู่ที่ลำคอ เสียงสะอื้นท้ายประโยคบ่งบอกความรู้สึกในตอนนี้ของฉันได้ดีที่สุด
“พี่..”
“เอาหนูมาเป็นของเดิมพันใช่ไหม!” ฉันตะคอกถามอย่างสุดเสียงและคำตอบของคนใจร้ายก็ทำให้ฉันแทบทรุดตัวลงที่พื้น
“ใช่”
“...”
“อ่าส์ กูออกไปรอข้างนอกดีกว่าว่ะ บรรยากาศมาคุแบบนี้กูไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ ไปเว้ยไอ้ภาคย์”
“อืม กูออกไปรอด้านนอกนะไอ้เกอร์”
“เออ”
ปัง!
ทั้งห้องอยู่ในความสงบอีกครั้งเมื่อสองคนนั้นเดินออกไป มือหนาของผู้ชายแปลกหน้าที่จับกุมข้อมือฉันอยู่ก็ปล่อยออก เขาเดินไปทิ้งตัวนั่งกลางโซฟาตัวยาวพร้อมกับสายตาที่จับจ้องมาทางเราสองคนพี่น้อง
“คุยกันให้จบ เดี๋ยวนั่งรอ” ฉัน..โคตรสมเพชชีวิตตัวเองเลย ชีวิตที่มันไร้ค่า..ไม่สิ ต้องเรียกว่าชีวิตที่มีค่าเป็นแค่ของเดิมพันในเกมส์ของคนใจร้าย
“พี่เกรททำแบบนี้ได้ยังไง เอาหนูที่เป็นน้องสาวแท้ ๆ มาเป็นของเดิมพันได้ยังไง! หนูเป็นคนนะไม่ใช่ตุ๊กตาที่จะให้พี่เกรทจับวางตรงไหนก็ได้! หนูก็มีหัวใจเหมือนกันนะ อึก!”
“ไปอยู่กับมัน อีกไม่นานเดี๋ยวพี่ก็ไปรับ”
“ไม่อ่ะ หนูไม่ได้ต้องการแบบนี้เลย..”
“...”
“พี่เกรทไม่รักหนูหรอ?”
“รักสิ”
“รัก? รักแล้วทำไมทำแบบนี้ นี่ชีวิตน้องสาวพี่เกรททั้งคนนะ! ฮึก ๆ เราเป็นพี่น้องกันนะ ทำไมพี่เกรทเป็นคนเลวแบบนี้ ฮื่ออ~” ฉันปล่อยเสียงร้องไห้ออกมาจนสุด หมดแล้ว..ความรู้สึกของฉันมันพังทลายไปแล้วจนหมดสิ้น
“เพราะพี่รักแก้ม พี่ถึงต้องทำแบบนี้”
“หยุดพูดนะ! หนูไม่อยากฟังคำพูดของคนเลวอย่างพี่!”
“แก้ม..”
“ไม่มีพี่ชายดี ๆ ที่ไหนที่ยกน้องสาวให้ผู้ชายคนอื่นไปย่ำยีหรอก อึก!” ยิ่งพูดยิ่งเจ็บ เจ็บจนตัวชาไปหมด
ฉันรู้ว่าผู้ชายคนนั้นเขาจะเอาตัวฉันไปทำอะไร ฉันไม่ได้เด็กอ่อนหัดที่จะโง่ขนาดนั้น ไม่มีทางที่เขาจะเอาฉันไปเฉย ๆ โดยไม่ทำอะไรและแน่นอนว่าพี่เกรทก็คงรู้แต่เขาก็ยังเอาฉันมาเป็นของเดิมพันในเกมส์ของเขา
“เชื่อพี่สักครั้ง ไปอยู่กับมันแล้วทุกอย่างจะดีเอง”
“ไม่! หนูไม่ไปอยู่กับใครทั้งนั้น”
“เธอไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ” จู่ ๆ คนที่นั่งเงียบอยู่นานก็เอ่ยขึ้นพร้อมลุกขึ้นยืนเดินตรงมาทางฉัน
“นี่มันตัวหนู หนูมีสิทธิ์ที่จะเลือกว่าจะอยู่หรือไม่อยู่กับใคร คนอื่นไม่มีสิทธิ์บังคับ!” ฉันเองก็เถียงกลับอย่างไม่ยอมแพ้
“หึ ๆ ฉันน่ะมีสิทธิ์ในตัวเธอตั้งแต่วินาทีแรกที่รถของฉันเข้าเส้นชัยนำพี่ชายเธอแล้ว..เด็กน้อย”
“เลว เลวทั้งคู่! ชีวิตของผู้หญิงคนหนึ่งต้องมาเป็นหมากในเกมส์ เลวที่สุด!”
“อ่าส์ ฉันชอบคำชมของเธอนะ” ดูเหมือนเขาจะไม่สะทกสะท้านสักนิด ฉันเกลียดและรังเกียจคนแบบนี้เป็นที่สุด!
ฉันยืนจิกเล็บลงบนฝ่ามือของตัวเองแน่นเพื่อระบายความโกรธ ความเสียใจ ความรู้สึกทั้งหมดที่เกิดขึ้นในวันนี้
“แล้วสรุปว่าคุยกันจบหรือยัง? พอดีกูง่วงว่ะ อยากกลับไปนอน” เขาหันไปเอ่ยถามพี่เกรท
“อืม จบแล้ว”
“พี่เกรท!”
“ไปอยู่กับมัน แล้วทุกอย่างจะดี เชื่อพี่..” ฉันมองคนตรงหน้าด้วยแววตาผิดหวัง ไม่มีสักนิดที่พี่เกรทจะยื้อหรือจะรั้ง มีแต่ผลักไสไล่ส่งจนใจฉันช้ำไปหมด
“อึก! อยากให้หนูไปอยู่กับเขามากใช่ไหม..”
“แก้ม..”
“พี่เกรทคิดว่าพ่อแม่ที่อยู่บนสวรรค์จะเสียใจมากขนาดไหนถ้ารู้ว่าพี่ชายผลักไสไล่ส่งให้น้องสาวไปตกนรกทั้งเป็นแบบนี้”
“พี่...ฝากน้องกูด้วย” เขาอึกอักที่จะตอบก่อนจะเมินคำพูดของฉันและหันกลับไปมองยังผู้ชายคนนั้นและเอ่ยฝากฝังด้วยน้ำเสียงจริงจัง น้ำเสียงที่แสดงความเป็นห่วงเป็นใย เหอะ! ถ้าเป็นห่วงจริงจะปล่อยให้ฉันไปอยู่กับเขาทำไมกัน
เหตุผลของพี่เกรทคืออะไร?
“หึ ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวกูจะดูแลอย่างดี..” เขาว่าและใช้สายตาโลมเลียร่างกายฉัน
ขยะแขยง!
“...”
“จะดูแลให้ดี ทุกซอกทุกมุมเลย”
“ไอ้คนเลว!”
“หึ เจ็บว่ะ”
- ตัด -
กวนประสาทน้องที่ 1!
เอ๊ะ ว่าแต่พี่เกรทมีลับลมคมในอะไรหรือเปล่านะ??
ฝากกดถูกใจ คอมเมนท์ให้ไรท์ด้วยนะคะ
