“ไปอาบน้ำแต่งตัว”

“หนูไม่ไปได้ไหมคะ หนูไม่อยากไปที่นั่น” ฉันก้มหน้างุดไม่กล้าสบตาเมื่อถูกสายตาเรียบเฉยของพี่ชายคนเดียวอย่างพี่เกรทมองมา

“อย่าให้พี่ต้องพูดซ้ำนะแก้มใส”

“ก็ได้ค่ะ” ฉันตอบตกลงเสียงแผ่วเพราะไม่อยากให้พี่เกรทโมโหร้ายจึงรีบหยัดกายลุกขึ้นจากเตียงนอนเพื่ออาบน้ำแต่งตัวตามคำสั่งของเขา

“เร็วด้วย อย่าให้พี่ต้องรอ”

“ค่ะ” ฉันตอบรับอย่างเลี่ยงไม่ได้ก่อนจะเดินคอตกเข้าไปในห้องน้ำภายในห้องนอนอย่างจำใจ

ใช้เวลาไม่นานก็จัดการตัวเองเรียบร้อย ฉันยืนจ้องใบหน้าตัวเองหน้ากระจกบานใหญ่พร้อมถอดถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่เมื่อได้รู้ว่าสถานที่ที่พี่เกรทกำลังจะพาไปคือสถานที่ที่ฉันเกลียดมากที่สุดอย่างสนามแข่งรถ

มันเป็นที่ที่พี่ชายของฉันชอบไป ถ้าจะพูดว่าสนามแข่งรถคือบ้านหลังที่สองของพี่เกรทก็ไม่เกินจริงเลย เขาเคยใช้ชีวิตอยู่ที่สนามแข่งรถเป็นอาทิตย์โดยที่ไม่กลับบ้านเลยก็ทำมาแล้ว

ฉันเคยใช้สิทธิ์ในการเป็นน้องสาวห้ามพี่ชาย แต่พี่เกรทก็ไม่เคยฟังฉันเลยเลือกที่จะปล่อยผ่าน แต่มาวันนี้ฉันเองก็รู้สึกงงนิดหน่อยที่เขาบังคับให้ฉันไปที่นั่นกับเขาโดยไม่บอกว่าให้ฉันไปทำไม

“เสร็จแล้วใช่ไหม” เสียงนิ่งเฉยของคนเย็นชาเอ่ยถามเมื่อฉันเปิดประตูออกมาจากห้องนอน ฉันพยักหน้าแทนคำตอบก่อนจะก้าวไปประชิดร่างสูงของพี่ชาย

“หนูไม่อยากไป ทำไมพี่เกรทต้องบังคับ”

“ไม่มีเวลาพูดแล้ว ไปสักที”

“มีเรื่องอะไรกันแน่”

“...”

“มันเกี่ยวกับหนูใช่ไหมหนูถึงต้องไปที่นั่นด้วย” พี่เกรทชะงักนิ่งกลางอากาศเมื่อถูกฉันตั้งคำถาม เนิ่นนานหลายวินาทีที่พี่เกรทจะเอื้อนเอ่ยคำพูดออกมา

“ไม่มีอะไร”

“ค่ะ หนูเชื่อใจพี่เกรท”

เสียงถอนหายใจดังมาจากคนตัวโตกว่า เขาไม่พูดอะไรแต่เลือกที่จะหันหลังเดินออกไปจากบ้านโดยมีฉันเดินตามหลังไปเพื่อขึ้นรถยนต์ของเขาที่จอดอยู่

“พี่เกรทจะแข่งหรอคะวันนี้”

“ใช่”

“สู้ ๆ นะคะขอให้พี่ชายของหนูชนะ” ฉันฉีกยิ้มส่งให้คนที่กำลังขับรถแต่ทว่ามีเพียงความเงียบที่ตอบกลับมา แต่ฉันชินแล้วล่ะกับการประหยัดคำพูดของพี่ชายคนนี้

ตั้งแต่จำความได้พี่เกรทไม่เคยยิ้มหรือหัวเราะเลย เขาค่อนข้างมีนิสัยที่เย็นชา นิ่งเฉย ไม่ค่อยแสดงออกความรู้สึกของตัวเองให้ใครเห็น แต่ถึงกันนั้นฉันก็ยังรู้ว่าพี่เกรทรักฉันมากเพราะถ้าเขาไม่รักเขาคงไม่ทำงานหาเงินเลี้ยงฉันจนถึงทุกวันนี้หรอก

เราสองคนไม่มีพ่อแม่ อาศัยอยู่กับตากับยายมาตลอดแต่พอพี่เกรทจบชั้นมัธยมปลายตากับยายก็เสียเวลาไล่เลี่ยกันทำให้พี่เกรทต้องออกเรียนและหาเงินส่งน้องสาวอย่างฉันเรียนแทน

และเงินส่วนใหญ่ที่ได้ก็มาจากการแข่งรถของพี่เกรทเพราะพี่เกรทบอกว่ามันได้เงินเยอะโดยใช่เวลาแค่ไม่กี่นาที แต่ฉันกลับมองว่ามันอันตรายมากกว่า แต่ถ้าเลือกได้ฉันขอเลือกที่จะไม่เรียนต่อให้เป็นภาระเพราะพี่เกรทจะได้ไม่ต้องเอาชีวิตตัวเองมาเสี่ยงหาเงินเยอะ ๆ แบบนี้ เคยเปิดใจพูดไปแล้วแต่พี่เกรทก็ไม่ยอม บอกว่าฉันต้องเรียนให้จบให้ได้ สิ่งเดียวที่พี่เกรทคอยบอกตลอดคือฉันมีหน้าที่เรียนหนังสือส่วนเขามีหน้าที่หาเงินให้ฉัน

แค่นั้น..

 

ณ สนามแข่งรถใจกลางเมือง

สายตาเล็กกวาดไล่มองสิ่งที่ปรากฏด้านหน้าอย่างละเอียด เมื่อมาถึงที่หมายพี่เกรทก็จูงมือฉันให้เดินตามขึ้นไปที่ห้องห้องหนึ่งซึ่งมีผู้ชายสามสี่คนนั่งรออยู่ก่อนแล้ว สายตาหลายคู่ที่จ้องมองมาทำฉันรู้สึกหวาดกลัวจนถึงถดตัวหนีโดยใช้แผ่นหลังกว้างของพี่เกรทเป็นเกราะกำบัง มือเล็กยกขึ้นกำเสื้อยืดของพี่ชายแน่นเพื่อบอกให้รู้ว่าฉันกำลังกลัว

“นึกว่ามึงจะไม่กล้ามา..”

“ทำไมกูต้องกลัว”

“พูดแบบนี้นี่ไม่สนใจความรู้สึกของน้องสาวตัวเองที่ยืนหลบอยู่ด้านหลังเลยนะไอ้เกรท” น้ำเสียงเย้ยหยันของหนึ่งในผู้ชายภายในห้องทำให้ฉันต้องโผล่หน้าจากหลังพี่เกรทไปมองหน้าเขา

และทันทีที่สบตากันฉันก็รีบเบี่ยงตัวกลับมาหลบหลังพี่ชายตามเดิมเพราะสายตาเขาน่ากลัวเกินไป

แต่ที่เขาพูดเมื่อกี้หมายความว่ายังไง..ไม่สนใจความรู้สึกของฉันอย่างนั้นหรอ?

“มึงหุบปากแล้วลงไปเตรียมตัวแข่งกับกูสักที” น้ำเสียงดุดันของพี่ชายฉันเอ่ยขึ้นพร้อมกับเขาที่เอี๊ยวตัวกลับมามองและสั่งให้ไปนั่งที่โซฟา

“นั่งรอพี่ตรงนี้”

“หนูไม่กล้าอยู่คนเดียว หนูไปด้วย”

“หึ อยู่คนเดียวที่ไหน พวกพี่ก็อยู่” น้ำเสียงน่าขยะแขยงของผู้ชายหนึ่งคนในห้องดังขึ้น เขามองฉันด้วยสายตาโลมเลียและหันไปหัวเราะกับเพื่อน

“มานั่งข้างพี่มาคนสวย” ผู้ชายอีกคนที่สวมเสื้อยืดสีดำนั่งไขว่ห้างในท่าทางสบาย ๆ ก็ตบที่ว่างข้างตัวเองหวังให้ฉันไปทิ้งตัวนั่งแต่ฉันรีบส่ายหน้าปฏิเสธทันที

“ไม่นะพี่เกรท หนูกลัว ไม่อยากอยู่ที่นี่” ฉันรีบหันไปเกาะแขนแกร่งของพี่ชายไว้แน่น

“พี่แข่งเสร็จจะขึ้นมารับ นั่งรออยู่ในห้องนี้พวกมันไม่กล้าทำอะไรหรอก”

“ไม่เอา”

“ไม่เชื่อใจพี่หรอ?”

“...” คำถามของพี่เกรททำให้ฉันลังเลจนเงียบไป ก่อนที่เอ่ยอะไรอีกครั้งฝ่ามือหนาก็แตะเข้าที่แก้มและลูบด้วยสัมผัสแผ่วเบา

“เดี๋ยวพี่มา”

“มารับหนูด้วยนะคะ”

“อืม” พี่เกรทครางรับเสียงทุ้มต่ำ จากนั้นเขาก็หันไปจ้องหน้าผู้ชายสองคนที่กำลังหัวเราะใส่กันอยู่

“ถ้าพวกมึงแตะน้องกู กูเอาตาย”

“มึงเอาตัวเองให้รอดก่อนดีไหม” น้ำเสียงยียวนจากหนึ่งในสามเอ่ยถามพร้อมกับลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เขามองหน้าเขม่นตากับพี่เกรทก่อนจะเบนสายตามองมาทางฉัน

“ตอนนี้กูยังไม่แพ้ มึงไม่มีสิทธิ์ทำอะไรน้องกู”

“น้องมึงจะปลอดภัยถ้าเรายังอยู่ในการแข่งขัน”

“ทำให้ได้อย่างที่พูด”

“แน่นอน กูคำไหนคำนั้น” เขาเดินมาวางฝ่ามือลงบนบ่าของพี่เกรทและออกแรงตบเบา ๆ ด้านพี่ชายฉันก็รีบปัดออกอย่างนึกรังเกียจ

“อย่ามาแตะตัวกู”

“ให้กูแตะน้องมึงแทนหรอ? แบบนี้ไหม”

หมับ!

“อ๊ะ!”

 

- ตัด -

👀👀👀