หลายวันผ่านไปหลังจากเหตุการณ์ปล้นสะดมสิ้นสุดลง ชาวเมืองทุกคนก็กลับมาใช้ชีวิตกันได้ตามปกติ ยังคงยิ้มและหัวเราะได้เหมือนเดิม แถมยังมากกว่าเดิมเสียด้วยซ้ำเมื่อได้สมาชิกใหม่เป็นหนุ่มน้อยน่ารักเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งคน เด็ดเดี่ยวกลายเป็นที่รู้จักของคนทั้งเมืองภายในระยะเวลาอันสั้น หลังจากที่ท่านเจ้าเมืองมักจะพาเขาไปไหนมาไหนด้วยกันเสมอ ก็แน่ล่ะเด็กตัวแค่นี้จะปล่อยให้อยู่บ้านตามลำพังได้ยังไงกัน ความน่ารักสดใสของหนุ่มน้อย กับแก้มยุ้ยๆ ตุ้มตุ่ย ใครได้เห็นเป็นต้องหมั่นเขี้ยวขอหยิกขอจับกันแทบทุกคน จนทุกคนแทบจะลืมไปแล้วว่าเด็กน้อยผู้นี้คือคนจากกลุ่มโจรฟันหลอที่เพิ่งปล้นพวกเขาไป 

. 

“ลุงเจ้าเมืองครับ พวกคุณน้าเขาไม่เกลียดผมหรอครับ?” เด็ดเดี่ยวถามขึ้นขณะที่ท่านเจ้าเมืองกำลังอุ้มเขาเดินตรวจตราความเรียบร้อยอยู่ สองมือกระชับแน่นดึงตัวหนูน้อยที่อุ้มอยู่ให้แนบชิดมั่นคง  

เจ้าเมืองอมยิ้มก่อนจะตอบหนูน้อยไปว่า 

. 

“เพราะพวกเขาเป็นคนดีไงล่ะ...คนดีพร้อมจะให้อภัยแก่ทุกคน แล้วพวกเขาก็มีความรักในหัวใจด้วย พอมีความรักมอบให้แก่กันทุกอย่างก็สดใสเมืองก็จะน่าอยู่ เด็ดเดี่ยวชอบที่นี่ไหมล่ะ?” 

. 

“ชอบครับ...ชอบ ที่นี่มีแต่คนใจดี ไม่มีคนหน้าตาดุๆ แล้วก็ไม่มีคนที่เอาแต่ตะโกนเสียงดังเหมือนที่ถ้ำบนภูเขาเลยครับ ผมเอาเมืองแบบนี้ไปไว้ข้างบนบ้างได้ไหม... ผมอยากให้พวกพี่ๆเขามีความสุขครับลุงเจ้าเมือง แล้วก็อยากให้พวกเขากลายร่างเป็นคนดีด้วย จะได้ไม่มีคนเกลียด” 

. 

ท่านเจ้าเมืองนิ่งไปครู่หนึ่งพลางคิดในใจว่าเด็กคนนี้ช่างมีจิตใจที่สูงส่งเกินตัว ช่างมีความเอื้อเฟื้อ โอบอ้อมอารีเหลือเกิน ไม่น่าเชื่อว่าจะถูกเลี้ยงดูโดยโจรป่ามาก่อน บางทีหากเลี้ยงเขาดีๆ เขาอาจจะกลายเป็นเจ้าเมืองคนต่อไปที่พร้อมจะสานต่อและถ่ายทอดงานให้ก็เป็นได้ 

. 

“ได้สิทำไมจะทำไม่ได้ แต่ว่าเด็ดเดี่ยวจะต้องเป็นคนดีให้ได้ก่อนเข้าใจไหมครับ แล้วพอโตเป็นผู้ใหญ่แล้วหนูจะรู้เองว่าจะต้องทำยังไง” 

. 

“จริงเหรอครับลุงเจ้าเมือง! ผมจะเป็นคนดีเดี๋ยวนี้เลยครับ! ผมจะเป็นให้ได้เหมือนกับพวกน้าๆ ทุกคนในเมืองนี้เลย”  

หนูน้อยครูดตัวลงมายืนกับพื้นแล้วกระโดดโลดเต้นตามประสา แถมยังวิ่งพล่านไปทั่ว 

. 

“ยังๆ...ยังก่อนเด็ดเดี่ยวใจเย็นๆ^^ ตอนนี้หนูยังเด็กเกินไปนัก ” 

. 

“.....?” 

“อ่าวแล้วแบบนี้ผมจะเป็นคนดีได้ยังไงกันล่ะครับ?” 

. 

ท่านเจ้าเมืองคว้าตัวเอาไว้ได้ แล้วจูงมือหลานชายเดินไปตามเส้นทางกลับบ้านที่คุ้นเคย  

. 

เจ้าจี๊ดจัมโบ้ต้นมะขามยักษ์ยืนจังก้าตั้งตระหง่านให้พวกเด็กๆ กลุ่มหนึ่งปีนป่ายอย่างสนุกสนาน เจ้าเมืองหยุดเดินแล้วชี้ไปที่มัน ก่อนจะบอกกับเด็ดเดี่ยวไปว่า 

. 

“นี่ไงเด็ดเดี่ยว ก่อนจะเป็นคนดีได้หนูจะต้องมีเพื่อนที่ดีซะก่อนนะ ลุงขอโทษที่หลายสัปดาห์ที่ผ่านมา ลุงมัวแต่คิดว่าน่าจะให้หนูได้ใช้เวลาปรับตัวให้ชินกับที่นี่ เลยไม่ได้คิดว่าหนูจะเหงาแค่ไหน” 

“ไปสิ...ไปเล่นกันเพื่อน^^” 

. 

แล้วสิ่งที่ท่านเจ้าเมืองกลัวก็เป็นจริงขึ้นมา! เขายังปรับตัวไม่ได้และยังมีอีกหลายสิ่งที่สับสนอยู่ในใจ 

. 

“ไม่เอาครับ...ผมกลัว ผมไม่ชอบเพื่อน...! ผมไม่อยากมีเพื่อน!”  

เด็ดเดี่ยวรีบสืบเท้าถอยมาหลบด้านหลังของท่านเจ้าเมืองแทบจะทันที ตัวเขาระส่ำขยำชายกางเกงผู้เป็นลุงจนยับยู่ 

. 

“ผมเคยมีเพื่อนอยู่บนภูเขา สุดท้ายพวกเขาก็เอาผมมาทิ้งแล้วก็ไม่กลับมารับผมอีกเลย ผมไม่อยากมีเพื่อนอีกต่อไปแล้วครับคุณลุงเจ้าเมือง เรากลับบ้านกันเถอะ” 

“นะ...นะครับ...หึๆ ฮือๆๆ”  

เสียงสะอึกสะอื้นร่ำไห้แกมขอร้องพรั่งพรูออกมาไม่หยุดหย่อน สภาพจิตใจของเด็ดเดี่ยวนั้นชอกช้ำเป็นอย่างยิ่ง สิ่งที่เขาเผชิญมามันหนักหน่วงยิ่งกว่าเด็กในวัยนี้คนอื่นๆจะรับไหว ตอนเขาลงมาที่เมืองนี้เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่านี่คือการมาปล้น เอาเด็ก 5 ขวบลงมาปล้น! นี่มันพวกพ้องประเภทไหนกัน! ถ้าขืนยังปล่อยให้สถานการณ์เป็นไป เด็กชายเด็ดเดี่ยวคนนี้จะเป็นอะไรได้นอกเสียจากการเป็นมหาโจรฟันหลอรุ่นที่สอง 

. 

ไม่ได้...ยังไงก็ไม่ได้ ท่านเจ้าเมืองตั้งปณิธานกับตัวเอง ยังไงซะหลานของเขาก็ต้องเป็นคนดี และวันนี้แหล่ะคือวันแรกแห่งการเริ่มต้น ถ้าเอาแต่หนีเด็ดเดี่ยวจะไม่สามารถลืมอดีตที่ตามหลอกหลอนเขาได้เลย เขาจะต้องจมปรักอยู่กับความเจ็บช้ำเป็นปมด้อยไปตลอดชีวิต อยู่ร่วมกับใครก็ไม่ได้ และคนสุดท้ายที่จะเจ็บปวดหนักที่สุดก็คือตัวของเขาเอง 

. 

“เด็ดเดี่ยวหนูต้องสู้นะ หนูต้องทำได้ไม่อยากเป็นคนดีแล้วเหรอ? คนดีคือคนที่ทำแต่สิ่งดีๆให้คนอื่นไง ถ้าหนูไม่ยอมมีเพื่อนมีแค่ตัวคนเดียวแล้วหนูจะไปทำความดีให้ใครล่ะ”  

. 

“ไม่อยากเอาเมืองนี้ขึ้นไปไว้บนภูเขาแล้วเหรอ?” เจ้าเมืองทำเสียงเข้ม 

. 

“อ...ย...า...ก คะ..ครับ..ฮือๆ” เด็ดเดี่ยวกระอึกกระอักพลางปาดน้ำตา (ด้วยมือตัวเอง) 

. 

สองมือหยาบหนาค่อยๆ ผลักหลังหลานรักให้ออกจากที่ซ่อน ลูบศีรษะเขาเบาๆ พอเป็นกำลังใจ 

. 

“ใช่แล้ว...แบบนั้นแหล่ะไม่เห็นมีอะไรต้องกลัวเลย เพื่อนหนูทั้งนั้น นู่นคนนู้นเห็นไหมที่โบกมือให้เราอยู่นั่นน่ะคือแม่หนูสายรุ้งผมเปีย ลุงเห็นเธอมาปีนเจ้าจี๊ดจัมโบ้แทบทุกวัน ส่วนนู้นก็เจ้าสตางค์ แล้วก็พ่อบัวขุ่นจอมพลัง 5555”  

ท่านเจ้าเมืองชี้ไม้ชี้มือออกรสออกชาติ ดูท่าแกจะดีใจมากที่กล่อมเด็ดเดี่ยวให้ยอมทำตามแกได้ พอดูหลานเล่นกับเพื่อนใหม่ได้อย่างไม่เคอะเขินแล้ว แกก็แอบย่องกลับไปทำงานของแกต่อโดยไม่ให้เด็ดเดี่ยวรู้ตัว 

. 

. 

ตัดภาพมาที่ฟากของเจ้าจี๊ดจัมโบ้ดูบ้าง สาวน้อยสายรุ้งในชุดกางเกงขาสั้นเสื้อยืดคอกลมส่งยิ้มหวานให้กับเด็ดเดี่ยวอย่างเป็นมิตร เธอกวักมือเรียกเขาให้รีบเข้ามาใกล้ๆ พลางแหงนหน้าขึ้นไปด้านบนตะโกนบอกให้สตางค์ และพี่บัวขุ่นลงมาด้านล่าง 

. 

“สตางค์ ,พี่บัวขุ่น รีบลงมาเร็ว ท่านเจ้าเมืองพาใครมาเล่นกับพวกเราก็ไม่รู้” 

เด็กชายผมหยิกตัวตันปีนต้นมะขามลงมาอย่างแคล่วคล่องโดยไม่ต้องมอง ดวงตาเขาจับจ้องไปที่เด็ดเดี่ยวที่ละล้าละลังเดินเข้ามาใกล้ 

. 

“น่าจะเพิ่งย้ายมาใหม่ล่ะมั้งฉันไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนเลย แถมดูท่าทางอ่อนแอขี้โรคยังไงก็ไม่รู้  

ชิ! ท่านเจ้าเมืองส่งพวกกระจอกมาเพิ่มอีกคนแล้วสินะ”  

พี่บัวขุ่นเบ้ปากดูถูก พี่เขาก็เป็นคนแบบนี้เป็นเด็กชาย ป.1 อายุ 7 ขวบที่ร่างกายกำยำผิดมนุษย์ เกิดออกมาจากท้องแม่ได้ไม่ถึง 4 วัน หน้าท้องก็เริ่มเป็นลอนและกลายเป็นซิกแพ็คได้เองโดยไม่ต้องออกกำลังกายใดๆทั้งสิ้น พี่แกเป็นคนโผงผางชอบการทะเลาะวิวาท และใช้พละกำลังในการตัดสินปัญหา  

ผิวสีแทนเข้มๆ ของพี่แกเด็กที่ไหนเห็นต่อให้เป็นเด็กโต ป.5 ป.6 ยังต้องเผ่นกันป่าราบ มันน่ากลัวยิ่งกว่าหลุมดำในอวกาศ แถมการสาวหมัดของแกก็รวดเร็วยิ่งกว่าพายุสุริยะ 

. 

“เอ้า! อะไรกันนี่! นี่พวกเธอไม่ได้ข่าวกันเหรอ นั่นน่ะหลานชายของท่านเจ้าเมืองไง รูสึกเขาจะชื่ออะไรนะ...เด็ดเดี่ยวหรือนิดเดียวอะไรสักอย่างนี่แหล่ะ...!” 

“เหวอๆๆ....อุ๊บ”  

. 

“ตุ๊บ!!!” 

. 

กิ่งไม้เล็กๆ ไม่อาจรองรับน้ำหนักของสตางค์เอาไว้ได้ มันหักกลางอากาศ ตัวของเขาร่วงหล่นลงมากระแทกพื้นอย่างหมดสภาพ ทั้งสายรุ้งและพี่บัวขุ่นพากันหัวเราะร่าสมน้ำหน้าเขาที่ทำเป็นเท่ไม่ยอมปีนลงมาแบบดีๆ ทว่าแทนที่สตางค์จะโกรธเคืองหรือไม่พอใจ เขากลับรีบลุกขึ้นพลางสำรวจบรรดาเสื้อผ้ารองเท้า และนาฬิกาที่เขาสวมใส่ ว่ามันเป็นรอยรึเปล่า มันขาดตรงไหนรึเปล่า ทุกอย่างในตัวเขาล้วนแต่เป็นของแบรนด์เนมราคาแพง แม้จะเป็นเพียงเด็กอายุ 5 ขวบแต่ด้วยความที่ครอบครัวของสตางค์เป็นคนมีฐานะ ทุกอย่างจึงต้องเนี๊ยบ ขืนมีอะไรเสียหายไปสักอย่างกลับบ้านไปคุณแม่ต้องเล่นงานเขาแน่ โทษฐานที่ไม่รักษาของให้ดี คุณแม่จะสอนเขาเสมอว่าต่อให้รวยแค่ไหนก็อย่าประมาท ให้รู้จักประหยัดอดออมเอาไว้ ใช้แต่ของที่จำเป็นเท่านั้นห้ามฟุ่มเฟือยโดยเด็ดขาด เพราะเราไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้นบ้าง  

. 

อย่างเมื่อตอนต้นเดือนร้านขายทองเก่าแก่ของตระกูลก็เพิ่งถูกปล้นทองเอาไปหมด และนั่นเองที่ทำให้สตางค์รู้ดีว่า เด็กชายแปลกหน้าคนนี้เป็นใคร 

.. 

... 

“เราขอเล่นด้วยสิ...เราชื่อเด็ดเดี่ยวนะพวกเธอชื่ออะไร”  

เริ่มต้นได้ดีทีเดียว เด็ดเดี่ยวรวบรวมความกล้าและโปรยสายตาใสซื่อเข้าใส่ 

. 

“ไม่ให้เล่นเราไม่ชอบนาย! แม่เราบอกว่าพ่อนายคือโจรฟันหลอที่ขโมยทองคำของบ้านเราไปหมด นายเป็นคนไม่ดี เด็กดีต้องไม่เล่นกับคนไม่ดี”  

สตางค์ตวาดเสียงขึงขัง เขากำหมัดขบฟันแน่น 

. 

ฝั่งสายรุ้งกับพี่บัวขุ่นต่างตะลึงงันพอได้ยิน พวกเขาจ้องมองไปที่ใบหน้าของสตางค์ด้วยความประหลาดใจ เพราะไม่เคยเห็นสตางค์โกรธขนาดนี้ 

ลมกรรโชกแรงพัดมาซัดกระหน่ำเข้าที่ลำต้นของเจ้าจี๊ด กิ่ง ก้าน ใบ ของมันไหวเอนส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดน่ากลัว ยิ่งทำให้บรรยากาศตรึงเครียดเข้าไปอีก 

. 

“เราไม่ได้ทำนะ! แล้วนั่นก็ไม่ใช่พ่อเราด้วย! พวกเขาทิ้งเราไว้ที่นี่ เราไม่รู้เรื่องด้วยเลย ถ้าเราเกี่ยวข้องพวกเขาก็ต้องกลับมารับเราคืนไปสิ ไม่ใช่ทิ้งเราไว้แบบนี้ พวกนายว่าไหม?...” 

เด็ดเดี่ยวพยายามอธิบายและวิงวอน โดยหันไปพูดกับสายรุ้งและพี่บัวขุ่นแทน 

.  

“เราอยากเป็นเพื่อนกับพวกนายนะ เราอยากเป็นคนดี ท่านเจ้าเมืองบอกกับเราว่าคนดีต้องมีเพื่อน เพราะงั้นให้เราเล่นด้วยเถอะนะ”  

. 

“ได้สิ...ทำไมจะไม่ได้ล่ะ!” สายรุ้งแทรกขึ้น 

. 

“ได้ไงล่ะยัยสายรุ้ง เราไม่ยอมหรอกนะ” สตางค์ชูไม้ชูมือออกแอ็คชั่น  

. 

“ก็แล้วแต่เธอสิ ฉันให้อภัยเด็ดเดี่ยวเค้าได้อยู่แล้ว เหมือนกันกับชาวเมืองทุกคนนั่นแหล่ะ ไม่เว้นแม้แต่พ่อแม่ของนายเองก็ด้วย จะมีก็แต่นายคนเดียวนั้นแหล่ะที่ไม่รู้อะไร ที่นี่เมือง “อุดมรัก” นะอย่าลืมสิว่าพวกเราให้อภัยกับทุกคนเสมอ^^ ” 

สตางค์มองไปที่พี่บัวขุ่น แกพยักหน้าเห็นด้วยกับสายรุ้งแถมยังหักนิ้วก๊อบแก๊บๆ อยู่ตลอดๆ สยองดีชะมัด มองไปที่เด็ดเดี่ยวสตางค์เห็นน้ำในตาเขาเริ่มระส่ำ จวนเจียนจะร้องไห้แต่กั้นเอาไว้ ส่วนสายรุ้งก็แน่นอนเธอกดศีรษะลงต่ำตั้งคำถามโดยการเหลือบตาไปที่สตางค์ เป็นนัยว่าจะเอายังไง?  

. 

“เออๆ...โอเคๆ เรายอมก็ได้ แต่มีข้อแม้นะเด็ดเดี่ยว ฉันขอห้ามให้นายทำตัวเหมือนโจรต่อหน้าพวกเราโดยเด็ดขาด ในตัวฉันมีแต่ของมีค่ามีราคา ถ้ามันหายไปแม้แต่ชิ้นเดียว ฉันจะไม่ให้อภัยนายอีกเลย แบบนี้ตกลงไหมทุกคน” 

. 

“ตกลง^^!!” ทุกคนตอบเป็นเสียงเดียวกันอย่างพร้อมเพรียง พร้อมกับหัวเราะร่าเริง 

. 

บ่ายวันนั้น สายรุ้ง สตางค์ พี่บัวขุ่น และเด็ดเดี่ยว จึงได้เล่นด้วยกันสี่คนเป็นครั้งแรก มันเป็นอะไรที่สนุกมาก มากกว่าเดิมเสียอีก สายรุ้งเป็นคนที่ชอบทำอาหาร ความฝันของเธอคือการเป็นกุ๊กระดับโลก เธอก็เลยเนรมิต (จินตนาการ) เอาว่าโคนต้นอันใหญ่ยักษ์ของเจ้าจี๊ดจัมโบ้คือภัตตาคารหรู มีพี่บัวขุ่นเป็นพนักงานจุดเตาไฟ โดยการใช้พละกำลังช้างศาลของพี่แกจัดการกับกิ่งไม้ให้เป็นชิ้นเล็กๆ แล้วเอามาสุมเป็นกองเตรียมเอาไว้  

. 

สายรุ้งลงทุนเอาจานเก่าๆ ที่แม่ไม่ใช้แล้วมาดัดแปลง เธอเอาลวดมาผูกยึดขอบจานด้านหนึ่งให้ติดกับด้ามไม้กวดเพื่อทำเป็นด้ามกระทะ เอาใบไม้ดอกไม้แถวนั้นมาหั่นเป็นชิ้นพอดีคำ แล้วก็นำไม้ขีดไฟขึ้นมาจุดเผาเศษกิ่งไม้ที่ตระเตรียมไว้ให้เกิดกองไฟกองเล็กๆ ขึ้น ผัด ต้ม ตุ๋น ทอด สายรุ้งทำได้หมด แล้วแต่ว่าผู้เป็นลูกค้าอย่างสตางค์ กับเด็ดเดี่ยวอยากจะกินอะไร ทั้งสองคนปีนขึ้นไปบนยอดของเจ้าจี๊ด มโนเอาว่าภัตตาคารหรูต้องมีวิวสวยๆให้มอง พออาหารเสร็จสายรุ้งจะตักมันใส่ใบไม้ที่ประดับประดาใช้แทนจาน แล้วก็ตบมือเรียกพี่บัวขุ่นให้ปีนขึ้นไปเซิร์ฟ เด็ดเดี่ยวจ่ายค่าอาหารด้วยก้อนหิน ส่วนสตางค์เขาจ่ายมันด้วยใบมะม่วง เขาบอกกับสายรุ้งว่า “คนรวยอย่างเขาต้องจ่ายเป็นเช็คเท่านั้น!”  

. 

ตลอดทั้งบ่ายวันนั้นพวกเขาสลับหน้าที่ หมุนเวียนตำแหน่งกันอย่างสนุกสนาน นานแสนนานผ่านไปพวกเขาทั้งสี่ก็สนิทสนมกันมากขึ้นเรื่อยๆ โดยไม่รู้ตัว 

. 

จากเด็กนอกคอกที่ถูกกลุ่มโจรชุบเลี้ยงไว้อย่างไร้อนาคต ในที่สุดเด็ดเดี่ยวก็ได้มีเพื่อนจริงๆกับเขาซะที ภาระกิจการเป็นคนดีเพื่อช่วยเหลือคนอื่นอย่างที่เขาต้องการได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว แม้จะเป็นก้าวเล็กๆ ของเด็ก 5 ขวบ แต่อย่างน้อยๆ มันก็เป็นก้าวของเขาเอง รอยเท้าที่ผู้ใหญ่บางคนยังไม่กล้าที่จะทำด้วยซ้ำไป 

. 

*** 

. 

ปล. เหตุการณ์จะเป็นอย่างไร โปรดติดตามตอนต่อไป