"แต่ผมรู้สึกว่าตัวพี่กำลังร้อนแล้วนะครับ"

หนุ่มรุ่นน้องว่าพลางคลึงฝ่ามือกับท้องน้อยของเธอเบาๆ ปานฝันกัดริมฝีปากแน่นตะครุบข้อมือข้ามือเขาเอาไว้

"หยุดนะ"

เธอกัดฟันพูดกับเขา ท่ามกลางบรรยากาศสลัวรางภายในห้องโดยสาร สองหนุ่มสาวสบสายตากันนิ่งนาน ฝนยังคงตกลงมาอย่างต่อเนื่อง ภาพสองฝั่งถนนแล่นผ่านไปอย่างรวดเร็ว 

ปานฝันไม่รู้ตัวเลยว่าความหวาดวั่นในดวงตาของเธอ ถูกแทนที่ด้วยความขุ่นเคือง ดวงตากลมโตคู่นั้นยังฉ่ำวาวน้อยๆ ด้วยอารมณ์ร้อนแรงบางอย่างที่ปะทุขึ้นมา 

"ถึงแล้วครับ" เสียงชายกลางคนที่นั่งข้างคนขับ ทำลายบรรยากาศกระอักกระอ่วนที่เกิดขึ้น

หญิงสาวรู้สึกกระดากเมื่อตระหนักได้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ล้วนมีพยานรู้เห็น

รถมินิแวนเลี้ยวผ่านรั้วสูงใหญ่ที่เลื่อนเปิดออกโดยอัตโนมัติ มุ่งตรงไปยังบ้านสองชั้นสไตล์ Modern Chinese ที่ซ่อนตัวอยู่ในเงาไม้มืดทะมึน เธอมองเห็นบริเวณโดยรอบไม่ถนัดนักเพราะค่ำแล้ว อีกทั้งฝนยังคงตกลงมา

"นายพาฉันมาที่ไหน"

"ที่ที่พี่จะนอนคืนนี้" ปานฝันนิ่วหน้าให้กับคำตอบโยกโย้ของอีกฝ่าย

เธอขืนตัวเอาไว้เมื่อเขาทำท่าจะอุ้มเธอลงจากรถ

"ฉันเดินเองได้"

"พี่ขาเจ็บ"

เธอเกือบจะลืมแล้วด้วยซ้ำว่าข้าเท้าขวาของเธอแพลง ปานฝันปล่อยให้หนุ่มรุ่น้องอุ้มเธอลงไป รู้สึกเหมือนเจ้าสาวที่ถูกเจ้าบ่าวอุ้มเข้าเรือนหอ

เรือนหอบ้าอะไรกัน ถ้าเธอเดาไม่ผิด ที่นี่ก็คือบ้านของเขา รังโจรชัดๆ

อย่าลืมสิว่ารูปลักษรณ์ภายนอกของคนเราเป็นเพียงแค่ภาพลวงเท่านั้น

เรย์พาเธอเดินเข้าไปในตัวบ้านช้นล่าง ผ่านส่วนนั่งเล่นขึ้นไปยังชั้นสองมายังห้องนอนใหญ่ แล้วเดินเลยไปยังห้องน้ำที่อยู่ลึกเข้าไป

"เดี๋ยวก่อน"

ห้องน้ำแห่งนี้ตกแต่งด้วยผนังหินด้านสีดำและเทา มีกลิ่นอายของความเป็นจีนโบราณแทรกซึมอยู่ในความโมเดิร์น ห้องน้ำกว้างขวางใหญ่โตยิ่งกว่าห้องนอนทั้งห้องของเธอ

"ทำไมครับ"

"พาฉันเข้ามาในนี้ทำไม"

"ตัวพี่เปียก ผมกลัวพื้นข้างนอกจะเปื้อน" เขาตอบทื่อๆ

เธออยากจะถลึงตาใส่ ด่าเขาสักคำสองคำแต่ก็พูดไม่ออก 

แค่คิดถึงภาพที่เขายกปืนยิงคนตาไม่กะพริบก็หวนกลับมา เรย์วางร่างเธอลงบนพื้นให้ยืนอิงขอบเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้าเอาไว้ หลังฉากกั้นที่ทำจากภาพวาดภูเขา มองเห็นอ่างอาบน้ำทรงกลมตั้งอยู่รำไร ภายในห้องสลัวรางมีเพียงโคมไฟที่เลียนแบบโคมกระดาษ วางอยู่ที่มุมห้องสองจุดเท่านั้นที่ให้ความแสงสว่าง ผนังด้านหนึ่งเป็นกระจกฝ้าโปร่งแสงเห็นม่านฝนไหลรินลงมา

"ถอดเสื้อผ้าออกสิครับ"

เขาบอก พลางหันไปค้นเอาผ้าขนหนูออกมาจากตู้ที่ฝั่งอยู่ในผนังหิน ปานฝันยังยิ่งอึ้ง เรย์หันกลับมาเลิกคิ้วมองเธอผ่านกระจกเงาเหนืออ่างล้างหน้า

"หรือจะให้ผมถอดให้"

"จะถอดทำไมฮะ"

"นอนทั้งที่ตัวเปียกคงไม่ดีเท่าไหร่" คำพูดของเขาฟังดูมีเหตุผลดีแท้ ทว่าปานฝันกลับรู้สึกว่าคนตรงหน้ากำลังเล่นแง่กับเธอ เขาคือจอมฉวยโอกาส ที่ผ่านมาเขาเอาเปรียบเธอมากี่ครั้งแล้ว

"คนจะอาบน้ำก็ต้องแก้ผ้า"

ยิ่งคิดหญิงสาวยิ่งโมโห เธอยังไม่คุ้นชินกับการจู่โจมถึง 'จุดตาย' ของหนุ่มรุ่นน้อง ระแวง...ทว่าก็ยังแอบรู้สึกตื่นเต้นว่าเขาจะมาไม้ไหน ความรู้สึกแบบนี้ทำให้จิตใจของเธอปั่นป่วนยิ่งกว่าเดิม ปานฝันยกมือกอดตัวเองเอาไว้

"ฉันจะถอดเสื้อผ้าอาบน้ำเอง นายออกไป...ออกไปก่อนได้มั้ย"

ปลายเสียงทอดอ่อนลงไม่อยากจะให้ฟังดูแข็งกร้าวจนเกินไปนัก ตอนนี้เธอกำลังตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบ

ทั้งสองจ้องตากัน นัยน์ตาสีน้ำตาลทองของหนุ่มลูกผสมหรี่แคบลงอย่างชั่วร้าย เธอคิดว่าเขาจะขยับเข้ามาปลดเปลื้องเสื้อผ้าออกจากตัวเธออย่างอุกอาจ แต่หนุ่มรุ่นน้องกลับถอยออกไป 

"ผมจะรออยู่ข้างนอก"

ประโยคนั้นเตือนให้เธอรู้ว่าเขาเฝ้าเธออยู่ ถึงคิดหนีก็ไม่รอด

ปานฝันลอบถอนหายใจออกมาเบาๆ เมื่ออยู่ตามลำพัง เธอถอดเสื้อผ้าบนตัวเองอย่างยากลำบากกว่าปกติ ระวังไม่ให้ทิ้งน้ำหนักลงบนข้อเท้าข้างที่เจ็บ เธอมีเวลาแค่ตคอนนี้เท่านั้นที่จะครุ่นคิดถึงสิ่งต่างๆ ที่เกิดขึ้นในไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา

ค่ำคืนนี้สำหรับเธอยาวนานราวกับผ่านไปเป็นศตวรรษ

เธอ...ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง ทั้งถูกแฟนเก่าคุกคาม ทั้งถูกคนร้ายถือปืนไล่ล่า

เรย์ช่วยเธอไว้ แต่ใช่ว่าเขาจะเป็นเทพบุตรแสนดี มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ปานฝันงุงงงไปหมด เธอไม่ไว้ใจเรย์ แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้เขาน่าจะเป็นคนเดียวที่จะให้คำตอบกับเธอได้

แล้วปฏิกิริยาทางร่างกายของเธอสนองตอบสัมผัสรุกรานของเขาอีกล่ะ ผู้ชายบ้าคนนั้นทำให้เธอ สติหลุด ทุกครั้งที่เขาสัมผัสแตะต้อง

"บ้าชะมัด" ปานฝันกัดฟันลุกเดินไปยังด้านหลังฉากกั้น เข้าไปยืนใต้ฝักบัว

ให้ธารน้ำอุ่นชะล้างภาพน่ากลัวที่เกิดขึ้นในซอยมืดออกไปจากใจ แม้มันจะยากเย็นเต็มที ทั้งที่เนื้อตัวเธอไม่ได้เปื้อนเลือด กลับยังได้กลิ่นคาวคลุ้งของมันอยู่ในอากาศ

หญิงสาวใช้เวลาไม่นานก็อาบน้ำเรียบร้อย เสื้อผ้าที่เธอถอดทิ้งไว้นอกฉากกั้นหายไปแล้ว จึงจำใจหยิบเสื้อคลุมสีดำที่แขวนอยู่มาสวมทับร่างเปลือย เสื้อคลุมให้สัมผัสนุ่มลื่นสบายตัว เจือกลิ่นหอมของสบู่กลิ่นเดียวกับที่เธอเพิ่งใช้

จู่ๆ สองแก้มเธอก็ร้อนผ่าว พอจะเดาได้ว่าห้องห้องนี้ และเสื้อคลุมที่ตัวเองกำลังสวมเป็นของใคร ไม่ใช่ว่าเสื้อคลุมตัวนี้เคยแนบเนียนไปกับทุกส่วนสัดบนเรือนร่างของเรย์หรอกหรือ

หยุดคิดเพ้อเจ้อ!

ปานฝันด่าตัวเอง เดินกะเผลกออกไปจากห้องน้ำ 

"เรย์?" ทั้งห้องว่างเปล่ามองไม่เห็นเงาของชายหนุ่ม 

ห้องของเรย์ตกแต่งอย่างเรียบง่าย ผนังแถบหนึ่งเป็นกระจกใส ม่านโปร่งถูกดึงลงมาบดบังทัศนียภาพภายนอกเอาไว้ อากาศภายในชื้นเย็นด้วยไอฝน เธอเห็นกระเป๋าสะพายของและมือถือของตนวางอยู่บนโต๊ะเตี้ยข้างเตียงนอน

ปานฝันยิ้มออกมา ค่อยๆ ขยับเท้าไปที่ตรงนั้น ร่างเล็กหย่อนตัวลงนั่งที่ขอบเตียง รีบหยิบมือถือขึ้นมาเปิดดู

"บ้าจริง" แบตเตอร์รี่หมด หรือไม่มันก็คงใช้การไม่ได้แล้ว

"อยากจะใช้โทรศัพท์เหรอครับ"

เสียงเนิบๆ ดังขึ้น เรย์อยู่ในชุดเสื้อสเว็ตเตอร์เนื้อบางกับกางเกงผ้าดูสวมใส่สบาย เรือนผมที่เปียกลู่ลงล้อมกรอบใบหน้าทำให้ใบหน้าหล่อเหลา นุ่มนวล ลงกว่าในยามปกติ 

ดูแตกต่างจากชายหนุ่มที่ลงมือทำร้ายคนอย่างโหดเหี้ยมดุดันในค่ำคืนที่ผ่านมาลิบลับ

"จะโทรหารุ่นพี่คนนั้นเหรอ"

เธอกำมือถือแน่นเข้าเมื่อได้ยินถ้อยคำรู้ทันของอีกฝ่าย ไม่แปลกใจแล้วที่เขาจะรู้ความเคลื่อนไหวของเธอ เรย์เดินเข้ามาวางถาดไม้ลงบนเตียงนอน ในถาดมีขวดยากับอุปกรณ์ทำแผล และชาร้อนที่ส่งควันขาวออกมาถ้วยหนึ่ง

หนุ่มรุ่นน้องเหลือบตามองชุดที่เธอใส่ หลุบตาลงซ่อนแววตาเอาไว้

"นายเอาข้าวของขแงฉันกลับมาได้ยังไง" เห็นท่าทีของเขา เธอดึงสาบเสื้อเข้าหากันอย่างประหม่า กระถดตัวหนีร่างสูงใหญ่ที่หย่อนตัวนั่งลงข้างๆ กัน

"ดื่มชาก่อนสิครับ" หญิงสาวลังเล

ทว่าสายตากดดันที่จ้องมองมาทำให้เธอไม่กล้าปฏิเสธ ปานฝันยกถ้วยชาขึ้นจิบ ชาสมุนไพรทำให้ร่างกายอุ่นสบายยิ่งขึ้น เธอผ่อนคลายลงโดยไม่รู้ตัว

"หลังจากจัดการกับคนพวกนั้นแล้ว น้าเฉินให้คนเก็บมาให้"

หญิงสาวจิบน้ำชาอีกอึกหนึ่ง ไม่อยากรู้เลยว่าพวกเขาจะจัดการคนพวกนั้นอย่างไร

"น้าเฉินเป็นใคร"

"คนที่มารับพวกเรา"

ชายกลางคนหน้าตาไร้อารมณ์เสียยิ่งกว่ารูปปั้นคนนั้นสินะ ปานฝันวางถ้วยลงในถาดดังเดิม ก่อนจะชักเท้าหนีนิ้วเรียวยาวที่เลื่อนลงไปยังข้อเท้าขวาของเธอด้วยความตกใจ

"จะทำอะไร!"

"ทายาให้พี่"

เธอเตรียมจะหดเท้ากลับเข้าไปอีก คราวนี้ชายหนุ่มคว้าเท้าข้างนั้นไว้อย่างรวดเร็ว ปานฝันดึงดันจะชักเท้าหนี

"โอ๊ย" แต่ก็ต้องนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด

"ทำไมพี่ดื้อจัง"

"นายไม่ต้องทำให้ฉัน ฉันไม่ใช่เด็กเล็กๆ ที่จะทำอะไรเองไม่ได้...ฉัน...ฉันดูแลตัวเองได้"

เรย์ไม่ยอมปล่อยมือ

"แต่ผมชอบเท้าพี่ มันน่ารักดี"

หนุ่มลูกผสมยิ้มมุมปาก รอยยิ้มนั้นดูชั่วร้ายเหลือเกินในสายตาคนมอง น่ารักกับผีอะไรเล่า

"ผมเคยจูบมัน"

นิ้วสากระคายลูบไล้หลังเท้าขาวผ่องเบาๆ หญิงสาวกัดริมฝีปาก นั่งตัวเกร็ง ปานฝันคิดถึงคืนก่อนที่เขาบุกรุกเข้ามาในบ้านของเธอ นึกถึงสิ่งต่างๆ ที่เด็กโรคจิตนี่ทำกับเธอ

เขาทำให้เธอกลัว แต่ก็ทำให้เธอใจสั่นในเวลาเดียวกัน

"อย่าคิดทำอะไรบ้าๆ อีกนะ"

พยายามจะขยับตัวหนี ชายเสื้อคลุมแยกออกเผยให้เห็นต้นขาขาวผ่อง ข้างในเธอไม่ได้สวมอะไรเลย และเขาก็รู้เรื่องนั้น นัยน์ตาของเรย์เข้มขึ้น หลุบลงมองรอยผ่าของสาบเสื้อคลุมที่เลิกสูงขึ้นไปอย่างมีความหมาย

"งั้นก็นั่งดีๆ สิครับ ผมยังชอบจูบตรงอื่นของพี่ด้วย"

คำขู่ได้ผลชะงัด สองแก้มของคนฟังร้อนผ่าว เธอรีบยึดชายเสื้อคลุมเอาไว้ สีหน้าตื่นตูมของหญิงสาวทำให้คนมองนึกขัน

ปานฝันในเสื้อคลุมของเขาเหมือนกับเด็กตัวเล็กๆ ที่แอบขโมยเสื้อผ้าผู้ใหญ่มาสวมใส่ ทว่าลำคอขาวเนียนและลาดไหล่งดงามที่โผล่พ้นร่มผ้าออกมากลับดูเย้ายวนชวนใจ...

นัยน์ตาของหนุ่มลูกผสมลุ่มลึกลง คิดถึงรสชาติและความนุ่มเนียนของผิวเนื้อที่เขาเคยสัมผัส ทั้งด้วยปลายนิ้ว ปากและลิ้น ปานฝันนั่งนิ่งอย่างว่าง่าย ปล่อยให้เรย์ทายาสมุนไรลงที่รอยบวมตรงข้อเท้าขวา เขาใช้ผ้าพันมันเอาไว้...

"พรุ่งนี้ก็น่าจะดีขึ้น"

ฝีมือการปฐมพยาบาลของชายหนุ่มไม่เลวเลย แต่เธอก็ยังรู้สึก...ขัดใจอยู่ดี

"คนพวกนั้นเป็นใคร พวกมันตามไล่ล่าฉันทำไม"

ในที่สุดปานฝันก็ถามคำถามที่ค้างคาใจออกมา สีหน้าและแววตาของชายหนุ่มยังคงเยือกเย็น เขาเก็บข้าวของในถาดด้วยอาการสงบ

"เพราะพี่เป็นลูกสาวของลุงติ"

"พ่อของฉันเกี่ยวอะไรกับพวกมัน"

"เรื่องนี้ค่อนข้างจะซับซ้อนน่ะครับ" ซับซ้อน? แล้วเขาเกี่ยวอะไรกับเรื่องทั้งหมด เห็นชัดว่าเรย์อยู่คนละฝั่งกับคนชุดดำที่ไล่ล่า แต่เขามีจุดประสงค์อะไรกับตัวเธอกันแน่

หรือเพราะเธอเป็นลูกสาวของปิติเหมือนกัน

หรือเธอก็เป็นเหยื่อที่เขากำลังไล่ล่าอยู่...

"คืนนี้พี่พักผ่อนก่อนจะดีกว่า"

"เดี๋ยว..." เธอดึงชายเสื้อคนที่ทำท่าจะลุกขึ้นเอาไว้ ขณะที่เริ่มรู้สึกง่วงงุนขึ้นมา ปานฝันสะบัดศีรษะต้องการทำให้จิตใจของตัวเองแจ่มใสอีกครั้ง ช้อนตามองเขาถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง

"แล้วนายต้องการอะไรจากฉัน" เรย์วางถาดในมือลง ฟูกที่นอนยุบยวบลงเมื่อเขาวางมือทั้งสองคร่อมตัวเธอไว้

"ถ้าผมบอกออกไป พี่จะให้ผมเหรอครับ"

ปานฝันนิ่งงัน เริ่มกลัวที่จะรู้คำตอบของหนุ่มรุ่นน้องขึ้นมาเสียแล้ว หญิงสาวถอยร่น ตัวล้มลงบนฟูก ใบหน้าหล่อเหลาโน้มต่ำลงมา ดวงตาสีน้ำตาลทองทอประกายวับวาม เหมือนหมาป่าที่ได้กลิ่นเหยื่อของมัน

"ถ้าผมบอกว่าอยากได้อะไร พี่ต้องให้ผม ตกลงมั้ย"

"ไม่...ไม่ตกลง"

จะให้ ตกลง กับหมาป่าชั่วร้ายสุ่มสี่สุ่มห้าได้อย่างไร หัวคิ้วของเรย์ย่นเข้าหากัน ไม่พอใจในคำตอบ

"ถึงไม่ตกลง ผมก็จะเอาให้ได้อยู่ดี"

"นาย..." เปลือกตาหนักอึ้ง ความง่วงงุนจู่โจมประสาทสัมผัสของปานฝันอีกครั้ง ดวงตากลมโตพริ้มหลับลง คออ่อนพับในเวลาไม่นาน

ชายหนุ่มพิศมองใบหน้านวลเนียนที่ขาวซีดกว่าปกตินิ่งนาน

 กระทั่งเสียงเคาะประตูดังขึ้น เขาหยิบผ้านวมขึ้นมาห่มให้เธอแล้วลุกเดินออกไป หลี่เฉินยืนรออยู่หน้าห้อง ใบหน้าเรียบเฉย ไม่ต่างจากรูปปั้น แววตาสะท้อนความสุขุมเยือกเย็นอันเป็นปกติ

"ผมมีเรื่องจะรายงานครับคุณเรย์"

สองนายบ่าวเดินเคียงกันไปยัง 'ห้องน้ำชา' ที่สุดโถงทางเดินชั้นสอง เมื่อผลักประตูเข้าไปแล้ว ผู้เป็นนายจึงพูดขึ้น...

"น้าเฉิน...ผู้หญิงคนนั้นจำผมไม่ได้"

น้ำเสียงราบเรียบ ทว่านัยน์ตาสีน้ำตาลทองสะท้อนความไม่พอใจอย่างลึกล้ำ หลายปีที่ผ่านมาเขาจดจำเธอได้เสมอ แต่ พี่สาวคนนี้ กลับจำเขาไม่ได้เลยสักนิด

 เธอสมควรที่จะถูกเขาทำโทษ...จริงไหม

To be continued... 

ยัยพี่เกรียมตัวเลย น้อนจิลงโทษเทอว์ละนะ > < ป.ล. มีคนอยู่บ้าง ส่งเสียงโหน่ยยย