"จริงๆแล้วนายก็คงงานยุ่งมากนะ จัดการธุระเรื่องรถเสร็จแล้วเราแยกย้ายกันตรงนั้นเลยแล้วกัน" หญิงสาวเอ่ยขึ้นขณะนั่งรถออกไปจัดการธุระตามที่พ่อของหล่อนสั่งทั้งที่ตัวเองนั้นไม่ได้มีความต้องการให้เขามามีส่วนเกี่ยวข้องเลยสักนิด

 

“ไม่เป็นไร วันนี้พอดีพี่ว่างอยู่กับเราได้ทั้งวัน”

 

“ไม่รบกวนดีกว่าฉันชอบทำอะไรด้วยตัวคนเดียวจนชินแล้ว ที่ผ่านมาฉันก็ดูแลตัวเองได้ไม่มีปัญหาอะไรแยกย้ายกันไปนั่นแหล่ะดีแล้ว" หญิงสาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงติดรำคาญ

 

“พอดีพี่ไม่ค่อยมีเพื่อนเยอะออกมาทำนู่นทำนี่เท่าไหร่ เราเองก็ไม่มีเพื่อนงั้นไปด้วยกันแบบนี้แหละจะไปคนเดียวให้เหงาทำไม”

 

“นี่ นาย!!!!! อยากกวนโมโหฉันมากใช่ไหม”

 

“อะไรกันพี่ยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ”

 

ตรงกันข้ามหญิงสาวกับหน้างอเมื่อได้ฟังประโยคที่คนตัวสูงเอ่ยออกมา ในสายตาเขาแม้ลินินจะดื้อรั้นไปบ้างแต่เขากับรู้สึกเอ็นดูและไม่เคยรำคาญร่างบางแม้แต่น้อยนับวันกลับรู้สึกหวงแหน ช่วงระยะเวลาที่ห่างกันชายหนุ่มได้แต่เฝ้าจินตนาการว่าหญิงสาวจะหัวเราะหรือยิ้มให้ใครหรือเปล่า จะมีใครตกหลุมรักความน่ารักขี้อ้อนของร่างบางบางไหม หากวันนี้เขากลับได้เชยชมและอยู่ใกล้ๆ นับจากนี้เขาตั้งใจแล้วว่าจะไม่ปล่อยให้หญิงสาวห่างกายอีกแล้ว เธอจะต้องอยู่กับเขาตลอดไป

 

เมื่อจัดการธุระเรียบร้อยร่างบางก็ออกมาเดินเล่นที่ห้างแวะร้านนั้น ออกร้านนี้โดยมีคนร่างสูงเดินตามโดยไม่ปริปากบ่น ทุกก้าวที่เดินผ่านสาวน้อย สาวใหญ่ต่างเหลียวมองชายหนุ่มด้วยแววตาหวานหยด ถึงอย่างนั้นร่างสูงก็ไม่ได้สนใจ เพราะในสายตาของเขามีไว้มองใบหน้าจิ้มลิ้มที่ทำหน้ามุ่ยใส่เขาทุกครั้งที่หันมาสบตากับเขาแต่ทำไมในสายตาเขามันกลับดูน่ารักอะไรอย่างงี้นะ

 

“นายคงชอบหว่านเสน่ห์มากสินะ”

 

หญิงสาวตรงหน้าเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเหมือนประชดพร้อมกับตักไอศครีมรสวานิลลา เข้าปาก

 

“ทำไมถึงคิดแบบนั้น?”

 

“เอ๊า นี่นายจะบอกว่านายไม่รู้ตัวเลยที่สาวน้อยสาวใหญ่ต่างทอดสะพานให้นายแทบจะเกยขึ้นมาถึงหน้าตักนายแล้วมั้ง"

 

หึ คนตัวสูงกับหัวเราะในรำคอเบาๆก่อนจะเอ่ยขึ้นมา  "แล้วนินไม่อยากทอดสะพานให้พี่บ้างหรอ?”

 

“พอดีฉันเลือก ไม่ได้มั่วซั่วเอาไม่เลือก”

.

.

.

ระหว่างที่นั่งรถออกมาจากห้างสรรพสินค้า จู่ๆคนตัวสูงก็เปลี่ยนเส้นทางกะทันหันทำให้ร่างบางตกใจขึ้นมา

 

“นี่นายจะพาฉันไปไหนฉันบอกนายแล้วใช่ไหมว่าให้แยกกันเลยถ้านายมีธุระ จะลากฉันไปด้วยทำไม”

 

“พอดีพี่มีเอกสารต้องเข้าไปเคลียนิดหน่อยที่โรงพยาบาลน่ะไม่นานหรอกไหนๆก็ออกมาด้วยกันแล้วแวะไปดูที่ทำงานพี่หน่อยจะเป็นไรไป”

 

“จะอวดรวยว่างั้น จริงๆฉันก็สงสัยพวกนายป้าหลานเหมือนกันนะทั้งที่ธุรกิจที่บ้านพวกนายใหญ่โตขนาดนั้นทำไมพวกนายถึงต้องมาอยู่กับพวกเรา” 

 เผลอๆที่บ้านเขาอาจจะรวยกว่าเธอด้วยซ้ำถ้าเธอเป็นเขาคงเลือกที่อยู่ข้างนอก ถึงแม้บ้านเธอจะไม่ได้มีเท่าพวกเขาแต่ฐานะทางบ้านเธอก็ถือว่ามีหน้ามีตาอยู่ก็ตามหญิงสาวได้แต่คิดในใจในประโยคหลังจึงไม่ได้เอ่ยออกมาทั้งที่เจ้าหล่อนสงสัยในเรื่องนี้มาตลอด

 

“เธอไม่ต้องกังวลว่าพวกเราจะทำอะไรกับครอบครัวเธอหรอก มันจะไม่ทางเกิดขึ้น”คนตัวสูงเอ่ยตอบหญิงสาวด้วยท่าทีที่นิ่งราวกับคนละคน

ร่างบางได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้ในใจสักวันฉันต้องรู้ให้ได้ว่าพวกเขาต้องการอะไรจากครอบครัวของเธอ

 

โรงพยาบาล

ขณะที่ทั้งสองพากันเดินเข้ามาในตัวอาคารที่เป็นทางไปยังห้องทำงานของชายหนุ่มที่เป็นทั้งเจ้าของและผู้อำนวยการพ่วงไปด้วยตำแหน่งศัลยแพทย์ ทั้งคนไข้และนางพยาบาลต้องมองเขาตาเป็นมันขนาดนี้เลยหรอก็พอเข้าใจได้ว่ารูปร่างหน้าตาเขานั้นดีมาก แต่ก็ควรเก็บอาการหน่อยไหม มองอย่างกับจะสิงร่างเสียอย่างนั้นส่วนคนตัวสูงยังไม่มีทีท่าอะไรแถมยังลากแขนฉันอย่างกับกลัวหลงยังไงอย่างงั้นมั่นหน้าเหลือเกินพ่อคุณ

 

       “เธอว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร แฟนคุณหมอหรอ แต่เขาลือกันว่าคุณหมอยังไม่มีแฟนนี่ แล้วทำไมถึงมีผู้หญิงโผล่มาได้แถมคุณหมอยังจูงมืออย่างกับกลัวหายแบบนั้นอีก”       

       “หรือว่าจะเป็นน้อง แต่คุณหมอเป็นลูกคนเดียว ถ้าเป็นญาติทำไมไม่เคยเห็นมีใครเคยรู้จักเลยล่ะแต่จะว่าไปหน้าตาก็คล้ายๆคุณหมออยู่นะถ้าบอกว่าเป็นน้องสาวคุณหมอฉันก็เชื่ออ่ะ”

       “จริงๆฉันก็ว่างั้น ขอให้เป็นน้องสาวคุณหมอทีเถ๊อะ...ฉันอยากชื่นชมเจ้าชายปีศาจน้ำแข็งของฉันไปนานๆยิ่งตอนออกจากห้องผ่าตัดนะ พี่นางพยาบาลแถวนั้นแทบเป็นลมล้มพับอ่ะทนดาเมจคุณหมอเค้าไม่ไหว” ว่าแล้วนางพยาบาลทั้งสองต่างยกมือป้องปากหัวเราะคริคัก

 

ขณะที่อยู่ในลิฟต์ “นี่นายจะลากฉันอีกนานไหม ลากอะไรขนาดนี้เนี่ยนายก็ยืนตัวเป็นๆทนโท่ขนาดนี้ฉันไม่หลงหรอก”  ร่างบางเอ่ยออกมาด้วยความหงุดหงิด

 

จะไม่ให้เขาลากเจ้าหล่อนได้ยังไง ก็ดูสายตาผู้ชายที่มองหล่อนสิแทบจะสูบกลืนเธอลงท้องอยู่แล้ว ขนาดเขาเดินอยู่ด้วยแท้ๆยังกล้าส่งสายตาให้หล่อนอย่างเปิดเผยจนทำให้เขาต้องรีบลากหล่อนเข้าลิฟต์อย่างที่เห็น

 

เมื่อเดินเข้ามาในห้องทำงานส่วนตัวของเขาคนตัวสูงจึงปล่อยมือและเอ่ยบอกร่างบาง “นั่งรอตรงนี้ก่อนเดี๋ยวพี่ขอเคลียเอกสารนิดหน่อยจะเอาอะไรมั้ย ถ้าอยากกินของทานเล่นอยู่ในตู้เย็นเล็กๆตรงนั้นร่างสูงพูดพร้อมกับชี้นิ้วไปยังตู้เย็นขนาดเล็กอยู่มุมห้อง”

 

“ไม่เป็นไร ขอบคุณ"

 

ร่างบางเอ่ยขึ้นพร้อมกับนั่งลงตรงโซฟารับแขกพร้อมกวาดสายตาไปรอบๆห้องทำงานของเขา ห้องทำงานของเขาอยู่ชั้นบนสุดเป็นห้องส่วนตัวน่าจะมีห้องนอนในตัวเสร็จสรรพหรูหราสมกับตำแหน่งและฐานะทางการเงินของเขาเป็นอย่างมาก อย่างที่ฉันบอกเขาเพียบพร้อมขนาดนั้นทำไมเขาถึงต้องไปอยู่ที่บ้านของฉัน ทั้งที่การเงินของเขาซื้อตึกทั้งหลังไว้นอนเล่นได้สบายๆแต่เขากลับไม่ทำแต่เลือกไปอยู่ที่บ้านฉันทะเลาะกับฉันเป็นว่าเล่น สงสัยเขาคงทำงานหนักจนเป็นจิตอ่อนๆ ก็อย่างว่าสถานะอย่างเขาคงมีแต่คนก้มหัวให้ใครจะกล้าต่อล้อต่อเถียงกับคนพันธุ์นี้ ฉันคงเป็นเรื่องสนุกผ่อนคลายสำหรับเขากระมังแล้วความคิดฉันก็ต้องสะดุดลงเมื่อหันหน้ามาสบตากับเจ้าของห้อง

 

“คิดอะไรไม่ดีอยู่สินะ”

 

“อะไรฉันคิดอะไรมันเกี่ยวอะไรกับนาย ฉันแค่นั่งมองและคิดอะไรไปเรื่อย”

 

“ท่าทางเธอมันฟ้องว่าเธอคิดอะไรไม่ดีกับพี่อยู่”

 

“ฉันว่านายเอาเวลาที่นายมานั่งจับผิดฉันรีบเคลียงานเถอะ จะได้รีบกลับง่วงจะแย่แล้วเนี่ย”

 

หึ ร่างสูงหัวเราะในลำคอแล้วก้มหน้าเคลียเอกสารตรงหน้าไปจนกระทั่งเวลาล่วงเลยไปสักพักเมื่อเขาสังเกตว่าเกิดความเงียบจึงเงยหน้าขึ้นมองร่างบาง แต่พบว่าร่างบางนั้นได้หลับไปแล้ว ตัวแสบ "สิ้นฤทธิ์แล้วสินะ" ขณะนั้นเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น เรียกความสนใจของคนร่างสูงให้หันไปมองผู้มาใหม่ที่ค่อยๆเปิดประตูเข้ามาในห้อง

 

"ไง.!!"

 

"ชู่ว....."ร่างสูงส่งสัญญานพร้อมกับเอานิ้วชี้ขึ้นชิดริมฝีปากเพื่อบอกให้ผู้มาใหม่เบาเสียงลงพร้อมกับเหลือบมองร่างบางที่นอนอยู่บนโซฟาตัวยาว

 

“โอ๊ะ โอว ที่นางพยาบาลลือกันข้างล่างนี่เรืองจริงเหรอวะเนี่ย”

 

“อะไรของมึงแดน ลือเรื่องอะไร”

 

“ก็ที่ว่าเจ้าชายปีศาจน้ำแข็งพาน้องสาวมาทำงานด้วยไง กูพอได้ยินข่าวเนี่ยกูรีบวิ่งขึ้นมาหามึงแทบไม่ทันอยากเห็นหน้าน้องสาวเพื่อนรักอย่างมึงใจจะขาด ไหนขอมองชัดๆเป็นบุญตาหน่อยซิว่าน้องสาวมึงเนี่ยหน้าตาเป็นไงได้ข่าวว่าสวยถึงขนาดทำให้หนุ่มๆในโรงพยาบาลชะเง้อคอมองประตูลิฟต์ผู้อำนวยการทุกห้านาทีเลยนะ”

 

“มองสิมึงจะได้ลงไปบอกยมโลกได้ว่าหน้าตาเป็นไง”

 

“โคตรหวงว่ะ ว่าแต่น้องมีแฟนยังวะ”ชายหนุ่มพูดพร้อมกับเดินไปนั่งตรงเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานของคนตัวสูง แต่ก็ยังไม่วายหันกลับมามองหญิงสาวที่นอนอยู่โซฟา

 

“กำลังจะมีผัว” ร่างสูงเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ

 

“ใครวะ บังอาจมาพรากนางฟ้าตกสวรรค์ไปก่อนกูได้ มึงก็เหลือเกินนะไอ้หมอน้องสวยขนาดนี้แทนที่จะแนะนำให้เพื่อนได้รู้จัก ใครมันจะไว้ใจได้เท่ากับคนกันเองวะ”

 

"กู!"

 

“อะไรของมึง กูอะไร”

 

“กู ไง”

 

“เออ กูรู้ว่ามึงก็ต้องไว้ใจได้อยู่แล้วก็มึงเป็นพี่ของน้องมันถ้ามึงไว้ใจไม่ได้หมาตัวไหนจะไว้ใจได้วะ ว่าแล้วมึงยังไม่ตอบกูเลยนะว่าใคร ที่มาพรากน้องนางฟ้าตกสวรรค์กูไปครอง”

 

" กู "

 

“.....”

 

“กูนี่แหละคนที่จะเป็นผัวน้องนางฟ้ามึง ชัดพอไหม”