//มอง...

เเก..

เเกจะมองเค้าอีกนานมั้ย//กระซิบ

สบายดีครับ

ห้องใหญ่มากๆ

ใช่ครับ

ดีเเล้วจ้ะ

วันนี้เราจะต้องไปบ้านใหญ่กัน

เพื่อไปหาข้อมูลเพิ่ม

เเกนัดพี่เเคทตินเเล้วใช่ป่ะ

ดีล่ะ

ใช่สิ..

เมื่อคืนหลังจากที่ผมกับนายไปนอนเเล้วพี่ปรางไปนอนไหนมาครับ

เรียกสิงห์เฉยๆก็ได้มั้ย

เเล้วพี่ก็หลักฐานอะไรมั้ยครับ

เเล้วพี่จะบอกได้ยังครับว่าพี่รู้คดีนี้ได้ไงอ่ะ

ถ้าพวกพี่บอกเจ้านายจะตกใจ

ทำไมครับ

อ่อ...

ห้ะ!!!

ผะ...ผีนี่นะครับ

ใช่...

เเถมตอนนี่เค้าก็กินข้าวอยู่หัวโต๊ะ

ที่พี่สั่งพวกผมจุดธูปเพราะงี้เองเหรอ

!!!

!!!

!!!

เป็นอะไรกัน!!

คะ...คนนั้นเหรอครับ??//ชี้สิงห์

🙂

ยะ...ยิ้มอีกเหรอครับ

คะ...ครับ

กินข้าวสิ

จะตกใจอะไรกัน

ก็ไม่เห็นมีอะไร

จะทำงานเกี่ยวกับคดีฉันนี่

ก็จริงนะ

เเล้วนี่คุณสิงห์รู่มั้ยคะใครฆ่าคุณ?

//เตรียมสมุด

ไม่ต้องเตรียมอะไรมาจดทั้งนั้นเเหละ

//เก็บสมุด

ฉันบอกตรงๆไม่ได้หรอก

ไม่งั้นฉันจะอ่อนเเรง

เป็นยังไงบ้างจ้ะ

หลับสบายมั้ยเอ่ย?

//มองทั้งสามคน

เอ่อ...สวัสดีครับ

จ้ะ!

พวกเธอมาทำไมกันที่นี่

พอดีว่าจะมาพักร้อนน่ะ

ก็เห็นว่าบ้านหลังนี้ว่าง

ทำไมปรางไม่ไปนอนบ้านใหญ่ล่ะคะ?

ทำไมไล่พี่อย่างงี้ล่ะปราง

ไปเถอะค่ะพวกเราขอ!!

ก็ได้!

ไปเถอะคุณเเม่พี่ติน

อื้อๆ

สามคนนี้เหรอ

ป่าวหรอก...

ไม่ใช่ทั้งสาม

เเล้วทำงั้นทำไมคะ?

พวกเค้าไม่ยอมรับผมเท่าไหร่

ผมเหมือนหลานที่ถูกลืมในตระกูลหลังจากคุณปู่ทวดได้ตาย

ผมขอตัว

ตามสบายนะ

น่าสงสารคุณชดาวุฒิเนอะ

ใช่...

ทำไมคุณชดาวุฒิถึงน่าสงสารจัง