"ตอนกลางวันผมยังเช็ดไม่เสร็จเลย"

ในความมืดสลัวเธอมองไม่เห็นหน้าคนพูด แต่เสียงนั่น...เธอจำได้ขึ้นใจ

กระทั่งในฝันไอ้เด็กบ้านี่ก็ยังตามมาหลอกหลอนเธอหรือ

ฝัน...ปานฝันบอกตัวเองว่านี่เป็นแค่ฝัน แต่หัวใจกลับเต้นแรงขึ้นกว่าเดิม ราวกับว่าสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นอยู่เป็นความจริง

แล้วมันเป็นจริงไปได้อย่างไร

สติที่ยังพอหลงเหลืออยู่บอกเธอว่า ถ้าเป็นจริง เรย์จะปรากฏตัวในบ้านของเธออย่างเงียบเชียบได้อย่างไร ทั่วบริเวณบ้านมีสัญญาณกันขโมยที่พ่อของเธอติดตั้งไว้ เพราะถึงเธอดูแลตัวเองได้ ปิติก็เป็นห่วงความปลอดภัยของลูกสาว เมื่อยามที่เขาไม่อยู่

เธอพยายามจ้องมองไปยัง คนในฝัน ที่ยังคงซ่อนตัวอยู่ในเงามืด

ข้อเท้าของเธออยู่ในอุ้งมือหยาบกร้านของอีกฝ่าย

เธออยากจะเพ่งพิศใบหน้าที่ซ่อนอยู่ในแสงสลัวให้มากกว่านี้ แต่ไม่อาจทำได้ เปลือกตาของเธอคล้ายถูกหินหนักถ่วงทับเอาไว้ หญิงสาวตกอยู่ในภวังค์เคลิ้มอันชวนพิศวง

ฟูกที่นอนยุบยวบลง เมื่อใหญ่หนาลงที่ปลายเตียง เขากดจูบลงที่ข้อเท้าของเธอ ลากไล้ปลายลิ้นขึ้นมาที่ปลีน่อง กระแสซาบซ่านแล่นผ่านจากตรงส่วนหน้าขึ้นมาถึงกลางสัันหลัง ปานฝันสยิวกาย

"อย่าทำบ้าๆ นะ"

บอกเขาเสียงแผ่ว ช่างอ่อนแรงเสียเหลือเกิน

กระทั่งในความฝัน เธอก็ควรที่จะ แข็งกร้าว กว่านี้สักหน่อยไม่ใช่หรือ

แม้มองไม่เห็นหน้า แต่หญิงสาวสัมผัสได้ว่าอีกฝ่ายกำลังกระหยิ่มยิ้มย่อง เขาไม่พูดอะไรอีก มือสากระคายลูบโลมจากปลีน่อง ขยับขึ้นไปถึงต้นขา เธอพลิกตัวนอนตะแคง ต้องการหลีกหนีการรุกราน

แต่กลับรู้สึกง่วงงุ่นยิ่งกว่าเดิม

มือของเขาอ้อยอิ่งอยู่ที่ชายเสื้อตัวโคร่งเนื้อนุ่มที่เธอส่วมใส่ ชายเสื้อร่นขึ้นมากองที่ข้างสะโพก เปิดเปลือยบั้นท้ายที่ซ่อนอยู่ในแพนตี้ตัวจ้อย แสงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามาเผยให้เห็นผิวเนื้อนวลเนียน

ปานฝันหลับตาลง ยังรู้สึกถึงปลายนิ้วสากๆ ที่ลากผ่านด้านหลังต้นขา กรีดผ่านกลีบเนื้ออ่อนนุ่มที่กึ่งกลางกาย ไม่เหมือนเมื่อตอนกลางวัน ปลายนิ้วของเขาสอดแทรกเข้ามาคลึงเคล้าถึงเนื้อใน

ร่างเล็กสะดุ้ง ขยุ้มผ้าห่มแน่น ความซ่านสยิวพุ่งปราดลงไปที่ส่วนนั้น

"หยุด...หยุดนะ"

เธอกัดริมฝีปากแน่นเข้า ร้องไล่เสียงสั่น

"ออกไปจากความฝันของฉัน...ออกไป!"

"พี่เคยฝันถึงผม?" เธอได้ยินเสียงแหบห้าวตอบกลับมา แม้แต่ในความฝันของตัวเอง เธอก็ยังต้อง ถูกปีศาจ ตัวนี้ ไล่ต้อนหรือ นิ้วของเขาหยุดเคลื่อนไหว

"ฝันอะไร"

"ไปให้พ้น"

"ไม่ไป"

"ไอ้เด็กหน้าด้าน...อ๊ะ" ร่างเล็กสะดุ้ง  รู้สึกถึงฟันที่ขบเม้มลงบั้นท้ายของเธอ

หญิงสาวถูกดึงให้หันหน้ากลับมา ปากที่อุ่นและแห้งเล็กน้อยแตะบดลงกับริมฝีปากของเธอ

อยากจะเบือนหน้าหนี แต่มือหยาบกร้านจับปลายคางของเธอเอาไว้ ร่างกายเธอไม่มีแรง บ้าจริง มันเกิดอะไรขึ้น

ลิ้นของเขาสอดข้ามา รุกไล่เธออยากรวดเร็วและรุนแรง เขาดูดลิ้นของเธอแรงเข้า หัวใจของปานฝันกระตุก ประสาทสัมผัสตื่นตัว แต่แขนขากลับอ่อนแรง

เธอคงไม่ได้ถูก ผีอำ จริงๆ หรอกกระมัง

มือสากร้อนสอดเข้ามาใต้ชายเสื้อที่ร่นขึ้น กอบกุมทรวงอกของเธอ บีบคลำมัน ปลุกปั่นอารมณ์เร่าร้อนในลุกโพลงขึ้นมา มือของเขาเลื่อนต่ำลงไปทาบลงบนท้องน้อย

ปานฝันทำตัวแข็งเมื่อมืออีกข้างของเขาเลื่อนต่ำลงไปที่กึ่งกลางกาย แล้วแทรกสอดเข้ามาในปากทางแคบคับ

"เจ็บ" มันทำให้เธอรู้สึกเจ็บ นิ้วเรียวยาวแช่ค้างอยู่อย่างนั้น

มือที่ทาบลงกับท้องน้อยทั้งอึดอัดและวูบหวิวในเวลาเดียวกัน

เธออยากจะขยับตัว

ทว่าเขาตรึงเอวเธอไว้ด้วยมือข้างนั้น 

"อื๊อ...เอามันออกไปนะอึดอัด" 

คนในฝันไม่พูดอะไรอีก นิ้วหัวแม่มือเริ่มคลึงเคล้าติ่งเนื้อ ขณะที่นิ้วเรียวยาวที่สอดซุกอยู่ด้านในเริ่มควานค้นในโพรงถ้ำอย่างใจเย็นในที่สุดก็พบสิ่งที่เขาต้องการ

"อ๊า"

เธอครางออกมาดังๆ เมื่อปลายนิ้วกดคลึงเข้ากับจุดกระสันที่ซ่อนซุกอยู่ข้างใน กระแสเสียวซ่านทบทวีขึ้นยิ่งกว่าเมื่อครู่ มันลึกล้ำรุนแรง ทั้งร่างเหมือนถูกสาดซัดด้วยคลื่นลมอันคลุ้มคลั่ง

ร่างเล็กดิ้นรน มือจิกผ้าปูที่นอน ตุ่มไตแข็งๆ บนท้องนิ้วของเขาเสียดสีกับจุดอ่อนไหวในโพรงถ้ำของเธอไม่หยุดหย่อน อารมณ์วาบหวามบาดลึกลงในจิตใจ

เธอรู้จักความปรารถนา รู้ว่ารสชาติของมันเป็นอย่งไร

ทว่าไม่เคยรู้สึกถึงมันอย่างรุนแรงเท่ายามที่นิ้วของเรียวยาวของเขาสอดแทรกเข้ามาในกาย

"อึดอัดอยู่มั้ย"

"เรย์...อือ" สะโพกของเธอเริ่มร่อนส่ายไปมากับฟูกที่นอน ไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรความรู้สึก คับข้อง ที่กำลังเกิดขึ้นจะหมดไป นิ้วของคนในฝันเริ่มขยับเข้าออกมา คลึงเคล้าหนักเบาตามอำเภอใจ ร่างกายของหญิงสาวเครียดเขม็งขึ้นทุกที

หญิงสาวครางไม่เป็นประสา ร่างสูงใหญ่โน้มตัวลงมาอีกครั้ง

"เสร็จกับนิ้วผมสิครับ"

น้ำเสียงแหบพร่าที่กระซิบส่งเธอก้าวผ่านไปยังฝั่งฝันอันรัญจวน ร่องรักฉ่ำชุ่มตอดรัดเรียวนิ้วของเขาถี่กระชั้น หัวใจของปานฝันปั่นป่วนด้วยความปรารถนา

พอเขาถอนนิ้วออก ปานฝันก็เบียดต้นขาเข้าหากัน ก้มหน้าขดตัวเข้าหากันเหมือนทารกในครรภ์มารดา หางตายังมีหยาดน้ำตาแห่งความสุขสมหยดลงมา ร่างกายของเธอสั่นเทาด้วยพิษใคร่ที่ยังหลงเหลือ

 เขาก้มหน้าลงมาพิศมองใบหน้าเนียนใสที่ดูไร้เดียงสาราวกับเด็กน้อย

เธอปรือตามองเขาผ่านม่านน้ำตา ดวงตากลมโตสะท้อนแสงจันทร์เงินยวงเผยให้เห็นความปรารถนา ความขุ่นเคือง และความไม่ยินยอม

"นาย..."

"ผมยังไม่เอาพี่หรอก" เขาลูบแก้มเธอเบาๆ มุมปากได้รูปสวยบิดโค้งเป็นรอยยิ้ม

"ผมอยากให้พี่ถูกเอา ตอนที่มีสติมากกว่า" 

"ไม่..."

เธออยากจะโต้เถียง ทว่าเปลือกตากลับปิดลงในที่สุด ทั้งร่างจมจ่อมลงสู่ห้วงนิทราอันลึกล้ำอย่างรวดเร็ว 

* * *

ชายกลางคนที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัยของเบนลีย์คันงามขยับตัวเล็กน้อย เมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ในชุดเสื้อยืดสีดำและยีนส์สีเดียวกัน ที่แทบจะกลืนกินไปกับสีรัติกาล เดินออกจากรั้วบ้านหลังนั้นมา

ปกติแล้วเขาไม่มีหน้าที่ขับรถให้เจ้านายนั่ง แต่วันนี้พิเศษกว่าปกติสักหน่อย

หลี่เฉินย่นหัว ได้น้ำกลิ่นหอมบางเบาลอยมาจากคนที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามานั่งในที่นั่งตอนหลัง เพราะคุ้นเคยกลิ่นน้ำมันหอมระเหยประเภทนี้ดี มันจึงไม่ได้มีผลอะไรต่อพวกเขา แต่รู้ว่าถ้าใช่มันในปริมาณที่เหมาะสมจะเกิดผลอย่างไร

ยังไม่มีคำสั่ง เขาจึงไม่ได้ออกรถ

เรย์ลดกระจกด้านหลังลง มองดวงจันทร์ที่เริ่มคล้อยลงจากกลางท้องฟ้า เกือบตีหนึ่งแล้ว...

"น้าเฉินอยากจะด่าผมสินะ"

ชายหนุ่มพูดขึ้นอย่างไม่ใส่ใจ จุดบุหรี่ตัวหนุ่งขึ้นสูบ ทั้งที่ไม่ต้องมองหน้าก็รู้แล้วว่าอีกฝ่ายคิดอะไร ทั้งสองต่างไม่ใช่คนโง่ และรู้จักธาตุแท้ของกันและกันดี

"คนของเราจับตาดูเป้าหมายอยู่แล้ว คุณเรย์ไม่จำเป็นต้องมาที่นี่ด้วยตัวเอง แบบนี้ไม่ดีซักเท่าไหร่"

เรย์ยิ้มมุมปาก อัดควันเข้าปอด ท่าทางสุขุมเยือกเย็นราวกับไม่ใช่คนที่เพิ่งผ่านพ้นเบญจเพศมาไม่กี่วัน ไม่ได้ดู แสนดี และ เป็นมิตร เหมือนเด็กใหม่ในบริษัทโฆษณาเล็กๆ แม้แต่น้อย

เขาพ่นควันสีขาวออกมาด้วยท่าทางเกียจคร้าน ไม่สนใจความคับข้องตรงหว่างขาที่ซ่อนอยู่ใต้ชายเสื้อสีดำที่ตนสวมอยู่

"บางเรื่องถึงรู้ว่าไม่ควรทำ แต่เราก็ยังอยากทำจริงมั้ยครับ"

ทำเพราะแค่อยากทำ

ทำเพราะไม่อาจห้ามใจ 

'ออกไปจากความฝันของฉัน...ออกไป'

เขาไม่มีทางไปจนกว่าจะได้สิ่งที่ต้องการ และไม่เลือกวิธีการที่จะได้มันมาด้วย เขาไม่ชอบทำอะไรครึ่งๆ กลางๆ ไม่ชอบให้อะไรค้างคา

ประกายขบขันระคนเยาะหยันเต้นระริกอยู่ในแววตาของหนุ่มลูกผสม หากเธอจะเชื่อว่ามันคือความฝันก็ตามใจ 

"ทำแบบนี้มันเสี่ยงเกินไป" หลี่เฉินพูดต่ออย่างสุขุม

ทว่าคนฟังยังนิ่งเฉย

ไม่ว่าอย่างไรในฐานะ ข้ารับใช้ผู้ซื่อสัตย์ ก็ต้องเตือนสติผู้เป็นนาย

"ตอนนี้ใครๆ ก็จับตามองเราอยู่"

"ผมรู้"  เรย์รับคำ

หลี่เฉินไม่พูดอะไรอีก เจ้านายของเขาเป็นคนเอาแต่ใจ และหลายครั้งความรู้สึกนึกคิดของเรย์ก็ ซับซ้อน เกินกว่าที่เขาจะเข้าใจ ทว่าหลายปีที่ผ่านมา เมื่อเป็นเรื่องสำคัญ เรย์ก็ยังไม่เคย 'ทำพลาด' มาก่อน

หากใครสักคนจ้องมองเข้าไปในดวงตาของชายหนุ่มบนเบาะหลังในยามนี้

คงจะเห็นแววตาลุ่มลึกเยือกเย็นเกินกว่าวัย

หลี่เฉินรู้ดีว่าฝ่ายนั้นผ่านคืนวันอย่างไรมาบ้าง การมีชีวิตอยู่บนเส้นทางของคนอย่างพวกเขาสามารถขัดเกลาให้คนหนุ่มคนหนึ่งเจนโลกมากกว่าที่ใครจะคาดคิด

"วันนี้มีคนตามพวกเรา" เสียงเนิบๆ ดังขึ้นอีกครั้ง ทว่สัมผัสได้ถึงโทสะอันเยือกเย็นของผู้เป็นนาย

"อย่าให้มีเรื่องแบบนี้อีก"

"ครับคุณเรย์"

หลายปีที่ติดตามรับใช้ เขาไม่เคยนึกกังขาในการกระทำของเจ้านาย จนกระทั่งครั้งนี้เรย์เหมือนจะสนใจหญิงสาวคนที่อยู่ในบ้านนั้นเป็นพิเศษ แม้ว่าในตอนนี้เธอจะมีสถานะทึ่ค่อนข้างพิเศษจริงๆ ก็เถอะ

 คนที่นั่งเบาะหลังสูบบุหรี่จนหมดมวน นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนมองไปยังหน้าต่างห้องหนึ่งบนชั้นสองเป็นครั้งสุดท้าย แล้วเอ่ยปาก...

"ไปได้แล้ว"

ไม่นานเบนลีย์สีดำก็เคลื่อนตัวออกจากใต้เงามืดข้างกำแพงปูน แล่นออกไปจากซอยเล็กอันเงียบสงบสู่ถนนใหญ่ มุ่งหน้าไปยังย่านที่อยู่อาศัยอันเก่าแก่หรูหราใจกลางมหานคร 

To be continued... 

 น้อนดุนะพี่ไหวมั้ยยย ? เรื่องนี้ดาร์กเนอะ ไม่ใสเนอะ อิอิ ป.ล. มาดึกมาก ใครอยู่บ้าง ส่งเสียงโหน่ยย 

ตัวอย่างตอนต่อไป: ยังเจ็บอยู่เหรอครับ?