จึงทำให้มีความลังเลในคราแรกที่พบกัน แต่พอเวลาผ่านไปก็ทำให้เขารู้ว่าข่าวลือที่ถูกปล่อยออกไปนั้นไม่มีมูลความจริงแม้แต่เพียงเสี้ยว 

 

อย่างไรก็ตามหากวันหนึ่งตนสามารถชิงบัลลังก์ของเผ่าจิ้งจอกขาวกลับมาได้ ตนจะเหมาะสมพอที่จะอยู่เคียงข้างลอเรนน่าคนนี้ไหมนะ 

 

“คุณหนู” 

 

“หืม? ว่าไงลักซ์” ลอเรนน่าผู้ซึ่งไม่รู้ความคิดของลักซ์ถามกลับทั้งที่ยังก้มหน้าอยู่

 

นิ้วมือของลักซ์แตะที่ข้างริมฝีปากของลอเรนน่าอย่างเบามือ “จุดเปื้อนเล็ก ๆ นี้ไม่มีใครสังเกตหรือครับคุณหนู” 

ตึก... ตึก... ตึก...

 

เสียงรองเท้าที่เป็นจังหวะก่อนร่างของชายวัย 30 ปี ในชุดคลุมของหอคอยเวทมนตร์ได้ปรากฏตัวขึ้น ชายคนดังกล่าวเดินมาหยุดอยู่กลางห้องก่อนที่ตำราเวทจะออกมาจากแหวนมิติ 

 

“สวัสดีนักเรียนชั้นปีที่ 1 ของสถาบันคาร์ดิเนลฉันคือ ไซรัส บลานเชตต์ ได้รับหน้าที่สอนในวิชาการต่อสู้ด้วยเวทมนตร์” 

 

การเรียนในช่วงเช้าผ่านพ้นไปได้ด้วยดีและมันก็ทำให้เธอรู้ว่าการใช้เวทมนตร์ของคนที่นี่ คำร่าย สำคัญที่สุดอารมณ์ประมาณแบบหากต้องใช้เวทใดเวทหนึ่งออกมาจะต้องกล่าวคำร่ายออกมาให้ครบจึงจะสามารถใช้เวทนั้น ๆ ออกมาได้อย่างสมบูรณ์ 

 

อย่างวันนี้อาจารย์ได้กล่าวคำร่ายของเวทไฟง่าย ๆ ก็กินเวลาไปตั้ง 10 วินาที ซึ่งหากเจอเหตุคับขันขึ้นมา 10 วินาทีมีค่าอย่างมาก 

 

และอีกหนึ่งเรื่องที่เธอเพิ่งได้รู้ก็คือความแรงของเวทที่แสดงผลออกมาขึ้นอยู่กับปริมาณมานาในร่างกาย ยกตัวอย่างเช่นบอลไฟที่มีขนาดเท่ากำปั้น หากคนที่มีปริมาณมานาน้อยความแรงของพลังเวทแทบจะไม่เกิดผล กลับกันถ้าคนที่มีปริมาณมานาเป็นจำนวนมากแม้บอลไฟจะมีขนาดเล็กแต่ก็มาสามารถทำให้มันมีอานุภาพที่รุนแรงด้วยเช่นกัน 

 

ที่สำคัญที่ต้องระวังคือหากใช้พลังมานาที่มีอยู่ในร่างกายจนหมดจะไม่สามารถใช้พลังเวทได้จนกว่ามานาจะฟื้นฟูกลับมาอีกครั้ง ความเร็วของการฟื้นฟูมานาขึ้นอยู่กับเวลาการพักฟื้น ทว่ามีอีกทางหนึ่งที่สามารถฟื้นฟูมานาได้อย่างรวดเร็วนั่นก็คือโพชั่นมานา 

 

หลังจากช่วงเวลาพักเที่ยง 

 

ช่วงเช้าที่อาจารย์ไซรัสสอนทฤษฎีไปเป็นที่เรียบร้อย ช่วงบ่ายของวันนี้จะเป็นภาคปฏิบัติ โดยแบ่งกลุ่มตามคลาสลอเรนน่ายืนอยู่หน้าหุ่นของตัวเอง โดยที่รอบข้างมีเสียงของนักเรียนคนอื่น ๆ ที่กำลังร่ายเวทออกมาไม่หยุด

 

ลอเรนน่ายื่นมือออกมาด้านหน้าพร้อมกางนิ้วทั้ง 5 “Water Ball” 

 

ปัง..

 

กลางลำตัวหุ่นจำลองปรากฏรูขนาดเท่ากำปั้นทำให้สามารถมองทะลุเห็นอีกฝั่ง ลอเรนน่ามองดูผลงานของตัวเองครู่หนึ่งก่อนได้ยินเสียงของอาจารย์ไซรัส

 

“ยอดเยี่ยมมากเอาล่ะ ลอเรนน่าไปพักได้” 

 

“ขอบคุณค่ะอาจารย์” 

เวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมงนักเรียนคลาส S ทั้งหมด 10 คนก็ต่างทยอยมานั่งพักจนครบ ส่วนคลาส A ก็มีมาตามหลัง 2-3 คน

 

“ฟู่... ท่านหญิงลอเรนน่าสุดยอดไปเลยนะคะ โจมตีหุ่นจำลองได้ตั้งแต่ 5 นาทีแรกแบบนั้น” เวนนิก้าพูดขึ้น 

 

“เป็นความบังเอิญมากกว่าค่ะ” ลอเรนน่าตอบ