/

ถาปัตย์แม่งโหด

read

ผมพิมพ์ไปแค่นั้นและกำลังกดปิดหน้าจอแต่ข้อความของเพื่อนก็เด้งขึ้นมาก่อนว่า

ประโยคที่พิมพ์มาก่อนหน้าทำเอาผมตกใจแต่เมื่อได้รู้เรื่องที่พวกมันจะบอกก็ทำให้ผมถึงกับอารมณ์เสีย เกือบแล้วครับผมเกือบหยิบกุญแจรถแล้ว แต่ดีที่ผมหยุดอ่านข้อความล่าสุดนั้นก่อน

ไม่งั้นผมคงต้องขับรถไปที่สนามแข่งไร้สาระนั่นจนเปลืองน้ำมันรถแน่ๆ...

/

ผมมองไปที่พี่ชายตัวเองเพื่อต้องการคำตอบ

พวกเราทุกคนตรงนี้หันมองหน้ากันก่อนจะพยักหน้าโดยสื่อว่าพวกเราเข้าใจตรงกัน

/

ก๊อกๆ

ปึ้ก!

เมื่อสิ้นเสียงอนุญาตชายร่างสูง3คนในชุดสูทสีดำก็เดินเข้ามาพร้อมกับกระเป๋าใบใหญ่6ใบ

เสียงกระเป๋าใบใหญ่วางลงบนโต๊ะตรงหน้าของทุกคน

"ครับนาย"

ปั้ง🚪

"โห"

พี่แซ็คเอื้อมมือไปรูดซิปกระเป๋าที่วางอยู่ตรงหน้าพร้อมกับใบหน้าที่พอใจ

เมื่อกระเป๋าตรงหน้าถูกเปิดออกเสียงของเพื่อนผมทั้งสี่คนก็พูดขึ้นมาพร้อมกันทันที

ปากพูดออกไป ใจมันก็รู้สึกเจ็บขึ้นมา บางทีผมก็เหนื่อยนะครับที่จะต้องมาวิ่งตามแบบนี้โดยที่รู้คำตอบอยู่แล้วว่ายังไงมันก็เป็นไปไม่ได้

ผมหยุดพูดและเม้มปากเข้าหากัน ก้มหน้าลงมองมือตัวเองที่กุมไว้บนตักชั่งใจชั่วครู่ สุดท้ายแล้วผมก็เลือกที่จะไม่พูดประโยคที่ผมจะพูดในตอนแรกแต่กลับพูดอีกประโยค

ไอ้โฟนพูดจบพวกเราก็คุยเรื่องสัพเพเหระไปเรื่อยเปื่อยและรอพี่โบ๊ทกับพี่บอมขอแฟนไปดื่ม สรุปว่าได้ไปดื่มทุกคนครับไม่เว้นแม้แต่พี่กายที่บังคับให้ผมโทรขอพี่มายด์ให้

อยากสัมผัสความรู้สึกของการใช้ชีวิตคู่เหมือนกับพี่ชายเหมือนกันนะครับแต่ก็นั่นแหละผมคงได้แค่คิดและก็ฝันเท่านั้น..

/

Blog Bar 📍

ผู้คนมากหน้าหลายตาดื่มด่ำกับ แสง สี เสียง และน้ำสีอำพัน เสียงเพลงบรรเลงให้จังหวะผ่อนคลาย หนุ่มสาวโยกหัวและขยับร่างกายเบาๆตามดนตรี

ชายหนุ่มนับสิบเดินเข้ามาในร้านซึ่งสี่คนในกลุ่มเป็นเจ้าของร้านที่นี่ ไม่ว่าจะชายหรือหญิงก็ต่างหันมอง ถึงจะพวกเขาจะอยู่ในชุดกางเกงยีนส์ขายาวและเสื้อยืดแต่มันกลับดูดีซะงั้น

พวกเขาเดินตรงขึ้นไปยังชั้นบนของร้านซึ่งเป็นโต๊ะแยกออกมาจากผู้คนโดยประมาณ เพราะตามนิสัยของพวกเขาแล้วไม่ใช่คนที่จะอยู่หน้าเวทีอะไรเพียงแค่มาดื่มด่ำกับบรรยากาศ แสงสีเสียงแค่นั้น หรือเรียกง่ายๆคือพวกเขาต้องการความเป็นส่วนตัวประมาณหนึ่ง

ตอนนี้พวกพี่เขาออกไปตรวจงานกันแล้วครับเหลือแค่พวกผมอยู่ที่โต๊ะ

/

🍻🍻

เสียงแก้วเกือบสิบใบกระทบกันเพื่อบ่งบอกว่าถึงเวลาสังสรรค์แล้ว

กับแกล้มและน้ำสีอำพันหลายชนิดวางอยู่บนโต๊ะตรงหน้าของชายทั้งเจ็ดคนโดยเพียบพร้อม

ผมหันไปมองเพื่อนที่นั่งอยู่ข้างๆเมื่อรับรู้ได้ถึงแรงสัมผัสที่แขนเบาๆ

สายตาของเพื่อนจับจ้องมาที่ผมทุกคนแบบนี้มันเป็นการกดดันกันชัดๆเลยครับผมจึงไม่สามารถปฏิเสธได้

มือขวาเอื้อมไปหยิบแก้วน้ำสีสวยตรงหน้าและเทเข้าปากทันทีโดยไม่ลังเล

/

น้ำสีสวยถูกเทลงแก้วครั้งแล้วครั้งเล่า ชายหน้าตาดียกแก้วขึ้นนับครั้งไม่ถ้วน กับแกล้มที่วางอยู่บนโต๊ะเริ่มหมดไปเรื่อยๆซึ่งก็ไม่ต่างกับน้ำสีสวยราคาแพง

LINE 🔔

ผมล้วงโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าทันทีเมื่อรับรู้ได้ถึงการสั่นของการแจ้งเตือนแอพลิเคชั่น

เมื่อกดเปิดหน้าจอก็ทำให้ผมถึงกับต้องขยี้ตาว่าผมตาฝาดไปรึเปล่า แต่ก็คิดได้แค่ชั่วครู่นิ้วโป้งรีบกดเข้าไปที่ห้องแชทนั้นอย่างไม่รีรอ

/

Plainao

00:55

ผมพิมพ์ตอบไปแค่นั้นและรีบลุกขึ้นจากโต๊ะทันทีโดยไม่ได้สนใจแชทที่บิวทักมาหรือแม้กระฟังเสียงตะโกนเรียกจากเพื่อนแต่อย่างใด เพราะตอนนี้ใจผมมันเป็นห่วงหนาวมาก มากซะจนผมไม่สามารถโฟกัสเสียงเพลงหรือเสียงผู้คนได้เลย

ถึงแม้ร้านกับบ้านผมจะไม่ค่อยไกลกันสักเท่าไหร่แต่ก็ช้าไม่ได้ ผมจะต้องไปหาหนาวให้เร็วที่สุด มีเท่าไหร่ผมบิดเท่านั้น ผมจะเป็นอันตรายยังไงเอาไว้ก่อนเพราะตอนนี้หนาวสำคัญมากที่สุด

/

บรื้นนนน💨

ผมบิดมอไซค์สุดแรงมือ ดีครับที่เวลานี้ถนนโล่งทำให้ผมขับขี่ได้สะดวก ตอนนี้ในหัวของผมมันมีแต่ความรู้สึกที่เป็นห่วงหนาว เพราะตอนเด็กๆมีครั้งหนึ่งที่หนาวไม่สบายไข้ขึ้นสูงจนช็อคหมดสติไป

วันนั้นผมได้แต่ร้องไห้เพราะไม่รู้จะช่วยหนาวยังไงด้วยวัยเพียงแค่5ขวบ มันเป็นวันที่โหดร้ายสำหรับผมในวัยเด็กวันหนึ่งเลยครับ ผมกลัวว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบนั้นขึ้นอีกดังนั้นผมจึงไม่อาจช้าได้...

/

บรื้นนนนน💨

ปี้กกกกกกก~

เอี๊ยด~โคร่มม!!

ตัวผมและรถไถลไปกับพื้นถนนเมื่อจู่ก็มีรถยนต์โผล่ออกมาจากซอยโดยไม่มองหลังทำให้ผมต้องเบรคกระทันหัน

กางเกงและเสื้อขาดเป็นแนวผมรับรู้ได้ถึงความเจ็บและแสบเหมือนจะเป็นแผลถลอกและมีเลือดซิบออกมาแต่ดีที่ผมใส่หมวกกันน็อคแล้วหมวกไม่ได้หลุดออกจากหัวและดีที่บนถนนไม่มีรถวิ่งตามมาไม่งั้นคงเจ็บหนักกว่านี้แน่ๆ

"คุณครับเป็นอะไรไหมครับ"

"คุณ"

ผมตอบเขาออกไปและพยายามดันตัวเองลุกขึ้นยืนผู้ชายที่เป็นเจ้าของรถยนต์เขาก็รีบวิ่งมาพยุงผมขึ้นทันที

ผมหันซ้ายขวาเพื่อมองหารถมอไซค์คันโปรด เขาจึงรีบวิ่งไปที่รถผมและเข็นมาให้

"ผมขอโทษด้วยนะครับ"

ปากตอบไปแบบนั้นแต่เสียงซี้ดจากปากกลับดังขึ้นเบาๆเพราะความเจ็บแสบมันวิ่งแปล๊บไปทั่วร่างกาย ตอนนี้รู้สึกระบมไปทั้งตัวเลยครับ

"คุณต้องไปโรงบาลนะครับ เดี๋ยวผมพาคุณไป"

"เรื่องค่ารักษาพยาบาลไม่ต้องห่วงครับเดี๋ยวผมจ่ายเอง"

"แต่ชีวิตคุณสำคัญกว่านะครับ "

ผมตอบออกไปและเดินไปขึ้นคร่อมรถแล้วหันมาพูดกับพี่เขาอีกครั้ง

พูดแค่นั้นผมก็รวบรวมแรงที่มีและขับรถออกมาทันที ต้องรีบแล้วครับ เพราะผมเสียเวลาตรงนี้พอสมควร

/

และแล้วผมก็ถึงบ้านครับ ผมรีบจอดรถและวิ่งเข้าบ้านตัวเองตรงไปที่ตู้ยาสามัญประจำบ้านทันที

เมื่อได้สิ่งที่ต้องการ สองขาก็รีบวิ่งออกมาจากบ้านปิดประตูให้เรียบร้อยและจัดการปีนรั้วกำแพงบ้านหนาวเพราะผมไม่มีกุญแจครับวิธีนี้เป็นวิธีที่เร็วที่สุดถึงแม้ผมจะเพิ่งเกิดอุบัติเหตุมาก็ตาม

พรึ่บ!

สองขากระโดดลงเหยียบพื้นหน้าบ้านหนาว ผมไม่รอช้ารีบวิ่งไปที่หน้าต่างบานหนึ่งทันทีซึ่งบานนี้จะเป็นบานที่บ้านหนาวจะแง้มไว้ประจำ ซึ่งแง้มไว้ทำไมผมก็ไม่รู้ครับ

สองขาก้าวข้ามขอบหน้าต่างแล้วพาตัวเองเข้ามาในตัวบ้านได้อย่างปลอดภัย ไม่รีรอผมรีบเดินไปที่บันไดและตรงไปที่ชั้นสองของบ้านทันที

ก๊อกๆ

กีอก ก๊อก ก๊อก!

ผมเพิ่มจำนวนการเคาะ เพิ่มน้ำหนักมือและเพิ่มเสียงเรียกเพื่อให้คนที่อยู่ข้างในห้องนั้นรู้ว่าผมมาถึงแล้ว

ก๊อก กีอกๆ ก๊อกๆๆ

ก๊อกแก๊กๆ

มือขวาเอื้อมไปหมุนลูกบิดประตูอย่างเร่งรีบทันทีและปรากฎว่าประตูไม่ได้ล็อคครับ

แอ๊ดดดดด🚪

เมื่อประตูเปิดออกผมก็รีบวิ่งไปที่เตียงขนาด5ฟุตที่มีบุคคลที่ผมเป็นห่วงมากที่สุดนอนอยู่บนนั้น แล้ววางกระปุกยาไว้ที่โต๊ะข้างหัวเตียงที่มีขวดน้ำและแก้ววางตั้งไว้อยู่ก่อนหน้า

ผมเอื้อมมือไปอังหน้าผากของคนตรงหน้า ตัวร้อนจี๋เลยครับ ผมรีบจัดแจงเปิดไฟในห้องมองหาผ้าผืนเล็กเมื่อได้แล้วก็รีบลงไปยังด้านล่างเพื่อหาอ่างสำหรับใส่น้ำ

เมื่อได้ของเสร็จสรรพผมก็รีบวิ่งขึ้นไปข้างบน เตรียมน้ำใส่อ่างและเดินตรงไปที่คนป่วย วางอ่างลงที่โต๊ะเล็กไปข้างๆหัวเตียง

นำผ้าลงไปจุ่มในน้ำบิดให้หมาดและนำมาเช็ดตัวให้คนป่วยโดยไม่ลืมที่จะปิดเครื่องปรับอากาศถึงแม้ผมจะร้อนแต่ก็ทนได้ครับ

มือข้างซ้ายกำลังจะเอื้อมไปจับมือของคนป่วยเพื่อที่จะได้เช็ดตัวแต่แล้วผมก็เผลอร้องซี้ดออกมาด้วยความเจ็บเพราะตอนนี้ผมระบมไปทั่วทั้งร่างกายเลยครับ

เมื่อเห็นภาพของคนตรงหน้าก็ลืมไปเลยว่าตัวผมเองก็เจ็บอยู่เหมือนกันขยับตัวซะเยอะเลย

เสียงแหบๆของคนป่วยเอ่ยถามผมขึ้น

ทุกคนคงคิดว่าทำไมผมถึงไม่พาหนาวไปโรงบาลทั้งๆที่หนาวไข้ขึ้นสูงขนาดนี้ ผมก็อยากจะพาไปนะครับแต่เพราะอะไรเดี๋ยวทุกคนก็น่าจะได้รู้ครับ

นี่แหละครับคือคำตอบ..

ผมค่อยๆพยุงหนาวขึ้นเพื่อที่จะอิงกับหัวเตียงก่อนที่ผมจะเอี้ยวตัวไปเทน้ำลงในแก้วและยื่นให้คนป่วย

เมื่อกินยาเสร็จคนตรงหน้าก็ยื่นแก้วน้ำมาให้ผมพร้อมกับใบหน้าที่ไม่สู้ดีหนัก ผมรับแก้วนั้นมาและประครองหลังคนป่วยเพื่อที่จะเอนตัวลงนอนอีกครั้ง

ผมกัดฟันเข้าหากันแน่นทนกับความเจ็บปวดที่ได้วิ่งแปล๊บไปทั่วทั้งร่างกายในตอนนี้เพื่อจะเช็ดตัวให้คนตรงหน้า

แขนเล็กๆหลุดออกจากมือผมก่อนจะค่อยๆกางออกทั้งสองข้าง ลืมบอกไปเลยครับว่าเวลาที่หนาวป่วยจะงอแงและอ้อนเหมือนเด็กมาก และที่ผมไม่ได้ตกใจเพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกครับที่ผมเจอปลายหนาวในรูปแบบ5ขวบแบบนี้

ผมถึงอยากจะเป็นคนที่อยู่ข้างๆเขาไงครับไม่อยากให้มาเจอมุมนี้ของเขานอกจากผม เพราะถ้าเป็นคนอื่นผมไม่รู้ว่าจะอดทนได้มาก็แค่ไหน

ปากก็พูดกับผมนะครับแต่ตาสวยทั้งคู่นั้นหลับ

ผมค่อยๆโน้มตัวลงไปช้าๆและกอดคนป่วยอย่างเบามือ

ผมเผลอซี้ดปากออกมาเบาๆและยังคงกัดฟันเข้าหากันแน่นเพื่อซ่อนความเจ็บปวดที่สะท้านไปทั่วทั้งตัวเพราะตอนนี้สำหรับผมแล้วไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าคนตัวเล็กที่กอดผมแน่นเหมือนกับกลัวผมหนีในตอนนี้ได้เลย

ส่วนแผลของผมนั้นไม่เป็นไรครับ เอาไว้ทีหลังก็ได้เพราะผมยังไหว....

-TBC-

/