อคินทร์อาบน้ำชำระร่างกาย จนเสร็จเรียบร้อย ร่างสูงเดินกลับออกมาด้านนอกอีกครั้ง เขายืนมองร่างบางที่ตอนนี้หลับตาพริ้ม ลมหายใจสม่ำเสมอ บ่งบอกว่าเจ้าของร่างบางหลับสนิทแล้ว
จมูกเล็กๆที่ชนเข้าที่แผ่นหลังของเขา ตอนนี้เริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงช้ำจนน่าสงสาร ดึงดูดให้ร่างสูงโน้มตัวเข้าไปจุมพิตที่จมูกเล็กนั่น
"อื้อ" ร่างบางส่งเสียงเบาๆ เนื่องจากถูกรบกวน
เมื่อเห็นว่าพร้อมรักหลับไปแล้ว ร่างสูงจึงลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เดินไปที่ห้องทำงานที่อยู่ติดกับห้องนอน
เขาเรียกชาติ ลูกน้องคนสนิทให้เข้ามาช่วยงานในห้องด้วย
"ชาติ เรื่องที่ให้ทำถึงไหนแล้ว"
"ผมติดต่อเฮียแฟรงค์กับคุณเจตต์ไปแล้วครับ ทั้งสองแจ้งว่าจะเข้ามาพบนายวันพรุ่งนี้ แต่คุณเพทายยืนยันว่าจะไม่มาครับ"
"อืม"
ร่างสูงตอบเพียงเท่านี้ ก่อนที่เขาจะเปิดแฟ้มเอกสารที่รอการเซ็นต์อนุมัติจากผู้บริหารจำนวนมาก เพราะเมื่อวานเขามัวแต่ไปนอนเฝ้าไข้คนป่วย วันนี้จึงต้องให้ลูกน้องหอบงานจากห้องทำงานใหญ่มาที่นี่แทน
อคินทร์ใช้เวลาอ่านเอกสารตรงหน้า จนเวลาผ่านไปราวสองชั่วโมง เอกสารก็เสร็จไปเพียงครึ่งเดียว
ก๊อก ก๊อก ก๊อก.
"เข้ามา"
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ร่างสูงคิดว่าเป็น ชาติ จึงกล่าวอนุญาตคนด้านนอกด้วยเสียงที่เข้มจัด
"ผมเข้าไปได้หรือเปล่า" ร่างสูงแปลกใจเพราะคนที่ยืนอยู่หน้าประตูไม่ใช่ลูกน้องคนสนิท หากแต่เป็นร่างบางที่ก่อนหน้านี้ยังนอนหลับอยู่ตรงโซฟาต่างหาก
ร่างสูงพยักหน้า ก่อนจะก้มหน้าสนใจงานตรงหน้าอีกครั้ง อคินทร์ชอบทำเหมือนเขาไม่มีตัวตนทุกที
เมื่อพร้อมรักเดินเข้ามาในห้อง พร้อมกับกลิ่นกาแฟที่ส่งกลิ่นหอมอบอวนไปทั้งห้อง
"ผมเอากาแฟกับขนมมาให้ เมี่อกี้เจอชาติ เขาบอกว่าคุณอยู่ในนี้" ร่างบางบอกก่อนที่จะเดินเอาถ้วยกาแฟวางไว้ตรงหน้าร่างสูง ที่เอาแต่ก้มหน้าอ่านเอกสาร
เมื่อเห็นว่าร่างสูงไม่ได้ตอบกลับมา แต่อคินทร์ก็ไม่ได้ปฏิเสธ เขาจึงเลือกที่จะวางไว้ แล้วก็หมุนตัว เตรียมเดินออกจากห้องทันที
"เดี๋ยว" แต่ต้องหยุดชะงักเพราะอคินทร์เรียกเขาไว้ ร่างบางหันกลับไปที่โต๊ะทำงานอีกครั้ง
"ปวดหัว" อคินทร์บอกกับพร้อมรักเมื่อเห็นว่าเขาจ้องเพื่อรอให้ร่างสูงพูดอยู่
"ครับ?" ร่างบางขมวดคิ้วอย่างสงสัย หรือร่างสูงจะให้เขาไปเอายามาให้ คิดได้ดังนั้นพร้อมรักเลยเอ่ยถามออกไป
"ที่ห้องคุณมียาหรือเปล่า หรือจะให้ชาติไป..."
"มานี่สิ" ร่างบางยังพูดไม่จบประโยค อคินทร์ก็เอ่ยเสียงเข้มให้เขาเดินเข้าไปหา
พร้อมรักจึงเดินเข้าไปยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงาน
"มาตรงนี้" ตรงนี้ของอคินทร์คือต้านหลังโต๊ะทำงานที่เจ้าตัวนั่งอยู่ พร้อมรักจึงเดินไปด้วยความงุนงง
"อะไรครับ"
"นวดให้หน่อย" อคินทร์เอ่ยสั่งเสียงเข้ม พร้อมรักจึงกอดอกและส่ายหน้าปฏิเสธ
"ผมไม่ใช่ลูกน้องคุณนะ"
"อืม"
เมื่อถูกปฏิเสธ อคินทร์ก็ก้มลงอ่านเอกสารอีกครั้ง ร่างบางไล่สายตามองเอกสารที่วางกองอยู่เต็มโต๊ะทำงานก็นึกสงสารคนตรงหน้าขึ้นมา
"ถ้าอยากให้นวด" พร้อมรักเว้นประโยคถัดไปไว้ก่อน ชั่งใจอยู่ว่าจะพูดดีไหม อคินทร์จึงเงยหน้าขึ้นมาเพื่อรอฟัง
"ก็พูดดีๆก่อนสิครับ ไม่เอาสั่งแบบเมื่อกี้"
"อ้ะ" หลังพูดจบร่างเล็กก็ถูกดึงให้นั่งลงบนตักกว้าง
"ห่ะ ให้พูด ไม่ใช่ทำแบบนี้" ร่างเล็กดิ้นขลุกขลักอยู่บนตั้ง อคินทร์จึงกระชับอ้อมกอดที่เอวบางให้แน่นขึ้นกว่าเดิม
"กำลังจะพูดนี่ไง" เสียงเข้มของอคินทร์ถูกเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงนุ่มนวล ก่อนที่ริมฝีปากหน้าจะเม้มที่ติ่งหูเล็ก
"อื้อออออ" พร้อมรักใช้มือเรียวพยายามดันหน้าอคินทร์ออก แต่ก็ไม่เป็นผล
"พี่ปวดหัว นวดให้หน่อยได้หรือเปล่า" อคินทร์ผละออกจากติ่งหูเล็ก ก่อนจะเอ่ยขอร้องร่างบางด้วยน้ำเสียงที่ออดอ้อนผิดวิสัย
แก้มขาวขึ้นสีแดงระเรื่อ ร่างบางก้มหน้ามองมือตัวเองเพราะไม่รู้ว่าจะวางสายตาไว้ที่ไหนดี เขาเพียงแค่อยากให้ร่างสูงพูดกับเขาดีๆบ้าง ไม่คิดว่าอคินทร์จะเล่นใหญ่ขนาดนี้
"รู้แล้วครับ ปะ ปล่อยผมลงก่อน"
"นั่งแบบนี้ก็นวดได้" อคินทร์จับมือเรียวขึ้นมาแนบไว้ที่ข้างศรีษะ ปลายนิ้วถูวนบนหลังมือของพร้อมรัก ร่างบางจึงใช้สองมือนวดให้ร่างสูงทั้งที่ยังนั่งอยู่บนตักแกร่ง
"อืม" อคินทร์หลับตาลงอย่างผ่อนคลาย
พร้อมรักเห็นท่าทางของคนตรงหน้าดูผ่อนคลายลง เขาจึงเลิกเกร็งและไม่เขินเหมือนคราแรก ร่างบางนวดขมับอย่างเบามืออยู่พักใหญ่ ก่อนอคินทร์จะจับมือเขาและบอกว่าพอแล้ว
"วันนี้อยากทานอะไรหรือเปล่าครับ" พร้อมรักเอ่ยถาม
"ไหนบอกว่าทำอาหารไม่เป็นไง"
"เดี๋ยวลงไปซื้อที่ห้างไงครับ" พร้อมรักเกาแก้มนิ่มด้วยความอาย มีอย่างที่ไหนโตขนาดนี้ แค่ทำไข่เจียวยังไหม้เลย
"หึหึ" อคินทร์เผลอขำ ทำให้ร่างบางยู่ปากใส่เขาอย่างเคืองๆ
"ให้คนมาทำที่นี่ก็ได้"
พร้อมรักพยักหน้าตอบรับ ก่อนจะขยับตัวเล็กน้อย
"ปล่อยผมได้แล้วครับ คุณอคินทร์" นอกจากจะไม่ปล่อย มือที่โอบกอดเอวเล็กยังกระชับแน่นกว่าเดิม
"ผมจะไปอาบน้ำ" ร่างสูงจึงยอมปล่อยพร้อมรักให้เป็นอิสระ ขาเรียวเล็กจึงลงจากตักมายืนข้างๆอคินทร์แทน
"เสร็จแล้วจะไปตามมากินข้าว ประตูตรงนั้นเชื่อมไปที่ห้องนอนได้" อคินทร์ชี้ไปตรงประตูสีทึบที่มองผ่านๆจะกลืนไปกับผนังห้อง ดูแทบไม่ออกว่ามีประตูซ่อนอยู่
"ครับ" ตอบเสร็จพร้อมรักจึงเดินหายเข้าไปในห้องเพื่ออาบน้ำชำระร่างกาย
เมื่อเดินเข้ามาในห้องน้ำ พร้อมรักเพิ่งนึกได้ว่าตั้งแต่เมื่อวานที่วูบไป จนถึงตอนนี้เขายังไม่ได้อาบน้ำ มีเพียงแค่การเช็ดตัวจากคุณพยาบาลเท่านั้น เมื่อกี้เขาเพิ่งใกล้ชิดกับอคินทร์ จึงทำให้พร้อมรีบสูดดมตามตัวและเสื้อผ้า ว่ามีตรงส่วนไหนมีกลิ่นไม่พึงประสงค์หรือเปล่า สุดท้ายถึงโล่งใจเพราะไม่มีกลิ่น
ร่างบางเปิดน้ำอุ่นใส่อ่างจนเต็ม ก่อนที่จะปลดเปลื้องเสื้อผ้าและพาร่างกายเปลือยเปล่าลงไปแช่น้ำอุ่น ไม่รู้เมื่อไหร่กันที่เขาสามารถรู้สึกผ่อนคลาย ทั้งที่ไม่ได้อยู่ห้องของตัวเอง พร้อมรักแช่น้ำอุ่นนานเกือบชั่วโมง เขาเกรงว่าจะป่วยอีกรอบ ร่างบางจึงลุกขึ้นจากน้ำ และไปแต่งตัว
.
พร้อมรักเดินออกจากห้องน้ำมาก็เจอกับเจ้าของห้องที่นั่งเอนหลังอยู่บนเตียงอย่างสบายอารมณ์
"มาตามไปกินข้าว"
"ทำไมไม่เรียกผมล่ะครับ จะได้รีบออกมา"
"ก็เห็นนายร้องเพลงอยู่เลยไม่อยากขัด" ร่างสูงพูดจบก็ยิ้มที่มุมปาก
พร้อมรักอ้าปากค้าง เขาคิดว่าอคินทร์เพิ่งเข้ามาได้ไม่นาน คงไม่ได้ยินที่เขาฮัมเพลงหรอก แต่ที่ไหนได้ร่างสูงกลับได้ยินจนหมด แถมเก็บมาแซวเขาอีก
"ก็เพราะดี" จู่ร่างสูงก็พูดขึ้นมา ก่อนเดินนำออกไปยังห้องทานข้าว
"ทิ้งระเบิดแล้วก็ไป" พร้อมรักเบ้ปากใส่คนตัวสูงที่เดินออกไปแล้ว จึงไม่ทันได้เห็น
.
เมื่อทานข้าวกับเสร็จเรียบร้อยพร้อมรักก็มาจองโซฟาใหญ่หน้าทีวี ร่างบางยืนยันเสียงแข็งว่าจะนอนตรงนี้ อคินทร์เลยบอกว่าจะตามมานอนตรงนี้ด้วย สุดท้ายเขาถึงยอมเขาไปนอนให้ห้อง
"ทำไมคุณถึงดื้อแบบนี้เนี่ย" ร่างบางเดินกอดอกนำหน้าอคินทร์เข้ามาในห้องนอน
อคินทร์ทำราวกับว่าไม่ได้ใส่ใจเสียงบ่นของพร้อมรักเลยสักนิด ร่างสูงเดินไปปิดไฟห้อง จนเหลือแค่โคมไฟหัวเตียง แล้วจึงล้มตัวลงนอน
พร้อมรักที่ยืนกอดอกอยู่ เมื่อเห็นร่างสูงเมินใส่ เลยเลิกโวยวาย และล้มตัวลงนอนอีกฝั่งของเตียง โดยเว้นระยะห่างพอสมควร
ความเงียบเข้าปกคลุมห้องนอนอีกครั้ง
"คุณอคินทร์" เป็นพร้อมรักที่เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เบาคล้ายจะหลับแล้ว
"อืม"
"ตอนนั้น คุณรู้สึกอะไรกับผมบ้างหรือเปล่า" อคินทร์ไม่ได้ตอบออกไป พร้อมรักเหมือนจะรู้ตัวว่าคนข้างๆ ไม่เคยมีความรู้สึกใดๆให้ตัวเองอยู่แล้ว ในตอนนั้นเขามีความสำคัญแค่ที่ระบายอารมณ์ในห้องล็อคเกอร์นั่นเท่านั้น แต่ถึงอย่างนั้นก็อยากจะลองถามดูซักครั้งให้แต่ใจ
แต่สุดท้ายก็ไม่ได้คำตอบ!
พร้อมรักที่กำลังตาปรือใกล้จะหลับเต็มทีแล้ว แต่ก็ต้องสะดุ้งเพราะร่างสูงที่นอนห่างกันคนละฝั่ง ค่อยๆขยับเข้ามากอดเขาจากด้านหลัง ก่อนจะฝังจมูกที่ท้ายทอยของเขา
ไม่นานนักลมหายใจของอคินทร์ก็สม่ำเสมอ บ่งบอกว่าร่างสูงหลับไปแล้ว
พร้อมรักจึงปล่อยตัวปล่อยใจให้อคินทร์กอดอยู่แบบนั้นจนเช้า
******************************
