꧁༒ 22 ༒꧂

 

แสงรำไรของพระอาทิตย์ในตอนเช้าปลุกร่างบางที่กำลังหลับไหลให้ลืมตาตื่นขึ้นจากห้วงนิทราที่เเสนอบอุ่น สายตาเล็กของลาน่ามองสำรวจไปรอบๆห้อง เเต่เธอก็ต้องแปลกใจเมื่อไม่พบร่างหนาที่คุ้นเคยอยู่ข้างกาย นี่เขาหายออกไปไหนอีกเเล้วเนี้ย สาวน้อยคิดในใจ

 

ร่างบางลุกออกจากเตียงนอนขนาดใหญ่ ปลายเท้าเล็กมุ่งตรงไปที่ห้องน้ำก่อนที่จะอาบน้ำชำระร่างกาย มือเรียวเล็กเอื้อมเปิดฝักบัวอย่างช้าๆ ไม่นานนักสายน้ำเย็นก็ไหลชโลมไปทั่วตัวของเธอ อุณหภูมิธรรมชาติของน้ำในตอนเช้าทำให้ลาน่ารู้สึกสดชื่น มือเล็กลูบไล้ขัดถูกไปตามเรือนร่างที่สง่างามอย่างผ่อนคลาย จนกระทั่งสายตาของเธอสะดุดเข้ากับบางอย่าง

 

สายน้ำจากการชำระร่างกายปะปนไปด้วยสีเลือดที่ค่อยๆไหลผสมกัน ลาน่าเบิกตากว้างทันทีที่เธอเห็นเเบบนั้น ร่างเล็กมองตามต้นทางของสายน้ำก่อนที่เธอจะพบเข้ากับร่างหนาที่ตัวของเขาเต็มไปด้วยเลือดและบาดแผลมากมาย

 

นี่เขาไปทำอะไรมานะ ทำไมตัวถึงได้มีเเต่เลือดเเบบนั้นกัน ลาน่าได้เเต่ยืนนิ่งคิดในใจสักพัก ก่อนที่จะเอ่ยถามเขาออกไป

 

“ นายไปโดนอะไรมา ”

 

แววตาที่สั่นไหวมองบาดแผลพวกนั้นก่อนที่จะละออก สายตาของลาน่าประสานเข้ากับร่างหนาตรงหน้าและเอ่ยถามออกไป

 

…

 

ไร้การตอบรับจากคนตรงหน้า ครูซไม่เเม้เเต่จะอธิบายอะไรให้เธอฟังสักอย่างมีเพียงสายตาเย็นช้าที่จ้องเธอกลับมา

 

ร่างบางมองสำรวจไปทั่วทั้งตัวของเขา ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยรอยข่วนจากกรงเล็บมากมาย เลือดสีสดค่อยๆซึมออกมาจากบาดแผลที่ถูกเปิดเเละเริ่มมากขึ้นเรื่อยๆ

 

ก่อนที่มือเล็กจะยกขึ้นและทาบลงบนหน้าอกเเกร่งของเขา นิ้วเรียวลูบสัมผัสบาดแผลนั้นอย่างช้าๆ และเธอก็ต้องพบเข้ากับกระจุกขนสีขาวของอะไรบางอย่าง

 

“ ครูซ รอยอะไร ”

 

ร่างบางเอ่ยถามเขาออกไปอีกครั้ง เธอเป็นห่วงเขามากเเค่ไหนแต่คนตรงหน้าจะรู้รึเปล่า ทำไมเขาถึงเอาเเต่เงียบใส่เธอเเบบนี้กันล่ะ ยังโกรธไม่หายรึว่ามีอะไรมากกว่านั้นกันเเน่นะ

 

“ รอยหมาป่า ”

 

ครูซเอ่ยตอบเธอออกไปอย่างเรียบๆก่อนที่เขาจะเดินตรงไปยังอ่างอาบน้ำเพื่อหวังที่จะผ่อนคลาย เเต่ร่างบางที่ได้ยินดังนั้นจึงรั้งข้อมือของเขาเอาไว้

 

“ หมาป่า ”

 

เธอเอ่ยถามเขาออกไปอีกครั้ง เขาหมายถึงอะไรกันเเน่ที่บอกว่ามันคือรอยหมาป่า

 

ร่างหนาหยุดปลายเท้าชะงักก่อนที่จะหันกลับไปหาสาวน้อย กรงเล็บหนาเข้าครอบครองใบหน้าเรียวเล็กเข้ารูป ปลายนิ้วเปื้อนเลือดลูบสัมผัสเเก้มเธอเบาๆอย่างออนโยนเเต่เเฝงไปด้วยเลศนัยมากมาย ก่อนที่บนใบหน้าจะปรากฏรอยยิ้มที่มุมปาก

 

“ ฆ่า ”

 

“ หมา ”

 

“ ป่า ”

 

ลาน่าเบิกตากว้างทันทีที่ได้คำตอบจากร่างหนา เขาเน้นคำพูดตอบกลับที่ละคำให้ชัดๆ เธอเเทบจะล้มทั้งยืนที่เขาพูดเเบบนั้นออกมา แววตาสั่นไหวของลาน่าจ้องเขาด้วยคำถามมากมาย อะไรกัน นี่เขาทำอะไรลงไป

 

ก่อนที่ขาทั้งสองข้างจะยืนต่อไปไม่ไหว ร่างบางนั่งทรุดลงกองกับพื้นเเต่ทว่าครูซกลับรับตัวเธอเอาไว้พร้อมดึงมากอดในอกเเกร่ง สายตาเย็นชามองกลับมาที่เธอ เขาเผยยิ้มที่มุมปากอีกครั้งก่อนจะเอ่ย

 

“ ไม่ต้องห่วงไปนะคนดี ”

 

ร่างหนาเอ่ยขึ้นพร้อมโน้มใบหน้าเข้าใกล้ใบหูกระซิบบอกกับสาวน้อยอย่างแผ่วเบา

 

“ มันยังไม่ตาย เเค่สาหัส ”

 

เขาเอ่ยกระซิบอีกครั้งก่อนที่จะปล่อยร่างของเธอนั่งลงกองกับพื้นเเละเดินออกไป เเววตาเล็กมองตามเเผ่นหลังของร่างหนาก่อนที่น้ำตาจะคลอเอ่อล้นออกมาอาบทั้งสองเเก้ม ไม่นะ เธอต้องไปหาดิอ้อนเเละเธอต้องไปตอนนี้

 

ปลายเท้าเล็กรีบวิ่งลงบันไดปราสาทด้วยความเร็วมุ่งตรงวิ่งเข้าป่าผืนใหญ่ ในหัวพลางคิดโทษตัวเองมากมาย ทั้งหมดนี้มันเป็นความผิดของเธอ เธอทำให้เขาต้องเจ็บ ดิอ้อนเขาไม่รู้อะไรเลยด้วยซ้ำ เเต่ทำไมกันล่ะ ทำไมครูซต้องทำถึงขนาดนี้กันนะ

 

ไม่นานนักปลายเท้าเล็กก็มาหยุดอยู่ที่หน้ากระท่อม ลาน่ากวาดสายตาไปรอบๆเพื่อหาดิอ้อนเเต่ก็ต้องผิดหวังเมื่อเธอไม่พบอะไรเลย ก่อนที่มือเล็กจะตัดสินใจผลักประตูเข้าไปอย่างถือวิสาสะ เธอรู้นะว่ามันเสียมารยาทเเต่เธออดห่วงดิอ้อนไม่ได้จริงๆ

 

หลังประตูปรากฏให้เห็นภาพที่เจ็บปวด ร่างหนาของดิอ้อนนั่งกองอยู่กับพื้น ทั้งตัวของเขาเต็มไปด้วยเลือดเเละบาดเเผลมากมายไม่ต่างอะไรไปจากครูซเลย

 

เเววตาที่เต็มไปด้วยความหวังของดิอ้อนมองร่างบางของลาน่าอย่างขอร้อง เขายิ้มออกมาทั้งๆที่รอยยิ้มเต็มไปด้วยความเจ็บมากมาย ก่อนจะเรียกชื่อเธอเบาๆ

 

“ ลาน่า ”

 

นั้นคือเสียงสุดท้ายที่ดิอ้อนเอ่ยกับร่างบางพร้อมกับสลบไป

Talk ; กลับมาเเล้วนะคะทู๊กกโคนนนนน คิดถึงกันมั้ยยยยยยย ขอโทษที่หายไปนานนะคะะ รักกกกก