แม่ดอกโสนบานเช้า 

บทที่ 5 มิตรแท้และคู่อริ  

By. นันทรูป

 

เด็กสาวกลุ่มหนึ่งรวมตัวกันอยู่ที่อ่างล้างมือด้านข้างตึกเรียน ซึ่งก่อจากอิฐบล็อกมีลักษณะเป็นรางยาวเกือบสามเมตร มีก๊อกน้ำทองเหลืองเรียงรายนับสิบตัว

 

เด็กสาวสองกำลังช่วยกันใช้ผ้าเช็ดหน้าที่ถูกบิดหมาด เช็ดบางสิ่งจากสมุดเล่มหนึ่งอย่างขะมักเขม้น ข้างๆ กันนั้นมีกระเป๋าผ้าใบย่อมถูกซักและวางพาดอยู่บนขอบอ่างปูน มีน้ำหยดติ๋งๆ เป็นระยะ

 

เด็กสาวคนหนึ่งร้องไห้กระซิกๆ อยู่ที่ม้านั่งที่ทำจากหินอ่อน เพื่อนอีกคนคอยลูบหลังลูบไหล่ปลอบใจ

 

“ขวัญใจ อย่าร้องไห้ไปเลย เดี๋ยวกระเป๋าก็แห้งแล้วละ” พิณทองปลอบเพื่อน ที่ยังสูดน้ำมูกและเช็ดน้ำตาป้อย “สมุดก็สะอาดแล้วใช่ไหม กนกอร กรรัตน์”

 

สองสาวที่มีใบหน้าถอดกันมาเปี๊ยบกันมารับคำ ไม่แน่ว่าจะเพียงพูดเพื่อให้เพื่อนสาวสบายใจหรือไม่ เพราะยังคงสาละวนอยู่กับงานตรงหน้าไม่หยุด

 

“ฉะ ฉัน กลัวครูสมบัติตี” ขวัญใจพูดตะกุกตะกักจากอาการสะอื้น

 

“ฉันเช็ดให้จนสะอาดแล้วละ ขวัญใจ ครูสมบัติไม่รู้หรอกว่าสมุดของเธอเคยเปื้อนน้ำเชื่อมของรากถั่วพูเชื่อมมาก่อน” กนกอรพูด อันที่จริง สมุดเล่มหนึ่งก็ใช้เขียนรวมกันทุกวิชานั่นแหละ เพียงแต่ครูวิชาเลขคณิตดุที่สุดเท่านั้น

 

 “ใช่แล้ว ฉันสองคนเช็ดสมุดให้เธออย่างดี” กรรัตน์ ซึ่งเป็นคู่แฝดรับทันที “ว่าแต่ไอ้น้ำเชื่อมรากถั่วพูนี่มันเช็ดยากเหมือนกันเนอะ กว่าจะเช็ดออกแต่ละหน้า สมุดแทบขาดแน่ะ”

 

ชัดเจนว่าประโยคนั้นปลอบใจเพื่อนสาวไม่ได้ เพราะคราวนี้เจ้าตัวตะเบ็งร้องไห้แงๆ ดังลั่นทีเดียว

...........................................................................

 

เด็กสาวกลุ่มใหญ่เดินคุยกันจ้อกแจ้กราวนกกระจอกแตกรัง แม้ว่าหนึ่งในนั้นจะยังมีคราบน้ำตาอยู่ก็ตาม ทั้งหมดสวมเครื่องแบบนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนปลายของโรงเรียนประจำจังหวัด ความสดใสของวัยสาว สะดุดตาจนหนุ่มๆ หันมองเป็นตาเดียว หากแต่ประหม่าเกินกว่าจะเข้าไปทักทายหญิงสาวที่ตนหมายปอง เพราะเธอถูกห้อมล้อมไปด้วยเพื่อนสาว ที่เอาแต่หัวเราะคิกคักจนกร่อนความมั่นใจไปจนหมด  

  

ทั้งกลุ่มเดินตรงไปยังร้านน้ำแข็งไสที่มีโต๊ะนั่งเพียงสี่โต๊ะ เจ้าของเป็นอาแปะแก่ๆ หลังโกง เพราะแกเอาแต่ก้มไสน้ำแข็งตั้งแต่วัยหนุ่ม 

  

เด็กเล็กๆ มุงรอบรถเข็นที่ทำจากไม้ ด้านข้างมีตู้กระจกกรอบไม้ที่ภายในมีโหลแก้วบรรจุทับทิมกรอบ ข้าวต้มน้ำวุ้น ซ่าหริ่ม ลอดช่องใบเตย และผลไม้เชื่อมที่หั่นเป็นชิ้นเล็กๆ เด็กๆ ชี้มือชี้ไม้เพื่อสั่งน้ำแข็งไสกันเจื้อยแจ้ว 

  

อาโกไสน้ำแข็งลงในถ้วยโลหะที่วางซ้อนกับถ้วยพลาสติก เอาไม้ไอศกรีมเสียบลงไปแล้วใช้นิ้วโป้งกดเกล็ดน้ำแข็งจนแน่น ชักออกมาจากถ้วยโดยใช้นิ้วช่วยดัน แล้วเอาน้ำหวานสีสวยๆ ตามแต่ลูกค้าตัวน้อยสั่ง ราดลงไปจนชุ่ม บรรดาเด็กๆ จ้องมองน้ำหวานสีสันสดใสจนเป็นตาเดียว  

  

กลุ่มของเด็กสาวเข้าไปนั่งในร้าน ลูกจ้างของอาโกเดินเข้ามารับรายการขนมหวานที่ลูกค้าสั่ง  

  

โสนนึกเรื่องสำคัญได้ จึงบอกเพื่อนว่า "ขวัญใจสั่งได้เลยนะ ฉันจะเลี้ยงเธอเป็นการขอโทษเอง” แล้วหันไปสั่งเพื่อนสนิท “เดี๋ยวฉันมานะไปซื้อของแป๊บเดียว อย่าลืมสั่งหวานเย็นใส่มะยมเชื่อมกับทับทิมกรอบให้ด้วย"  

  

พิณทองรู้งานก็หยิบจดหมายซองสีชมพูจากกระเป๋าของตัวเองส่งให้เพื่อนรัก จดหมายนี้เดิมโสนแอบใส่เอาไว้ในกระเป๋าดินสอ แต่เมื่อครูใหญ่เรียกเอากระเป๋าหนังสือของโสน พิณทองจึงย้ายจดหมายและขนมออกมา จดหมายเอามาใส่กระเป๋าตัวเอง ส่วนขนมเอาไปใส่กระเป๋าของขวัญใจ  

  

โสนขอบใจเพื่อนรักแล้วเดินออกไปนอกร้านทันที พิณทองอาสาไปด้วยแต่เธอก็ปฏิเสธ   

  

  

เด็กสาวเดินมาเรื่อยมาจนถึงร้านขายของชำที่มีข้าวของวางขายพะรุงพะรัง ถุงสารพัดถูกผูกโยงไว้กับขื่อหรือหลังคาร้าน เป็นร้านประเภทที่ว่าหากไม่คุ้นเคยกันแล้วละไม่มีทางที่จะหาของที่ต้องการได้เจอ ดูเหมือนว่าคนเดียวที่จะจำได้ว่าสินค้าทั้งหมดวางอยู่ตรงไหนและราคาเท่าไรก็คืออาซิ้มเจ้าของร้านนั่นเอง  

  

แต่ตอนนี้โสนยังไม่ได้ต้องการซื้อของ เป้าหมายของเธอคือชายร่างสันทัดที่ยืนเก้ๆ กังๆ อยู่หน้าร้านนั่นต่างหาก  

  

"คุณโสน" ใช้หนุ่มเรียกด้วยน้ำเสียงยินดี ดูเหมือนเขาจะรอเธอมาพักหนึ่งแล้ว