"ลลิซขอถามอะไรพี่ได้มั้ย" ไม่รู้ว่าฉันควรถามมันออกไปมั้ย

"มีอะไร" เขาพูดยิ้มๆถ้าเป็นเมื่อก่อนพี่โทนี่คงทำหน้าดุใส่แลเวละ

"....พี่ยังรักผู้หญิงคนนั้นอยู่รึเปล่า" สุดท้ายฉันก็พูดมันออกไป

"แต่ถ้าพี่ไม่สะดวกก็ไม่เป็นไร" มันเหมือนฉันล้ำเส้นเขาเกินไป

"เรื่องฉันกับเนตรมันจบไปนานแล้ว ผู้หญิงคนนั้นเธอเลือดเย็น เธอทิ้งลูกที่พึ่งคลอดไปกับผู้ชายคนอื่น"

"หึ...ฉันมันโง่เองที่หลงรักคนแบบนั้นไม่ฟังที่แด๊ดเตือน"

พี่โทนี่ดูเขาจะโมโหมาก ฉันสังเกตกว่าเขากำหมัดแน่นมาก

"แล้วทำไมวันนั้นที่บ้าน.." ฉันก็ไม่อยากจะถามเซ้าซี้แต่

"ฉันแค่ตกใจไม่นึกว่าจะเจอเนตรที่บ้านเธอแถมยังเป็นแม่เลี้ยงเธออีก" เขาพูดและจับมือฉันแน่น

"ฉันไม่ได้คิดอะไรหรือรู้สึกอะไรกับเนตรแล้ว เพราะตอนนี้มีคนอื่นที่ทำให้ฉันแทบเป็นบ้าที่อยู่ๆก็หนีฉัน" น้ำเสียงและสายตาเขามันกำลังตัดพ้อฉันอยู่

"ใคร!" ฉันรีบหลบสายตาอันคมกริบทันที ก็ไม่รู้อยู่ๆมันก็เขินๆ

"ก็เห็นอยู่ว่ายังอาลัยอาวรณ์นิ" ฉันบ่นพึมพำคนเดียว ก็ตลอดเวลาสายตาที่พี่โทนี่มีให้เนตรนภามันชัดเจนจะตายว่าเขายังรักเธออยู่

"หึ...ดูพี่ลลิซสิครับงอนอีกแล้ว" เขาพูดเสียงสองเสียงสามกับอเล็กซ์ที่มองหน้าเขาสลับกับหน้าฉันสลับกันไปมากแล้วหัวเราะชอบใจใหญ่

"ใครงอน...ลลิซจะไปงอนพี่ทำไมกัน" เหมือนถูกเขาจับความรู้สึกได้เลยตอนนี้

"โอเคไม่งอนก็ไม่งอน แต่เชื่อฉันว่าฉันไม่ได้รักหรือคิดอะไรกับเนตรนภาแล้ว"

"ที่ผ่านมาฉันขอโทษ ที่ทำให้เธอเสียใจพูดจาไม่ดีทำให้เธอเจ็บตัว"

"นั้นมันเพราะฉันโง่เองที่มองผู้หญิงเป็นเหมือนกันหมด"

แววตาจริงจังหนักแน่นจ้องมองฉัน มันเห็นได้ชัดว่าเขาไม่เหมือนเดิม สายตาเขาที่มองฉันมันไม่เย็นชาเหมือนแต่ก่อน

"ฉันกับเนตรคบกันต้องแต่เรียนมหาลัยปีแรก เธอเป็นคนน่ารักสดใส"

"เป็นผู้หญิงเรียบร้อย ตอนนั้นฉันทั้งเรียนทั้งทำงานให้แด๊ด คงไม่ต้องบอกนะว่าทำงานอะไร"

เขาหันมายิ้มให้ฉันพร้อมอุ้มอเล็กซ์พาดบ่าพร้อมฝ่ามือหนาลูบที่หลังตัวเล็กค่อยๆเคลิ้มหลับไป

"ค่ะ...ลลิซรู้"

ครอบครัวเขาและฉันทำงานผิดกฎหมายอันนี้ฉันรู้ดี

"เราก็เหมือนคู่รักคู่อื่นไปเที่ยวดูหนักฟังเพลง"

"พอเข้าปีที่สองความสัมพันธ์เราสองคนก็พัฒนาขึ้นเรื่อยๆเนตรตกลงย้ายเข้ามาอยู่กับฉัน "

"จนสุดท้ายฉันก็เราสองคน..."

มันจำเป็นต้องบอกมั้ย! หึ...โมโหแล้วนะ

"หึ…เป็นอะไรหึง?"

เขายิ้มอย่างพอใจพร้อมกับลุกขึ้นพาอเล็กซ์ไปนอนที่เบาะนอน

"หึงอะไรใครจะหึงพี่กัน! พี่จะไปมีอะไรกับใครมันก็เรื่องของพี่สิ" แล้วทำไม่ฉันต้องโมโหด้วยนะ

"นี่แหละเค้าเรียกว่าหึง" เสียงกระซิบแผ่วเบาดังขึ้นชิดหูพร้อมมือใหม่ที่สวมกอดจากด้านหลัง

"ไม่นานเนตรก็ท้อง ฉันยอมรับว่าตกใจมากเพราะตอนนั้นฉันเรียนหนักอีกทั้งงานก็มีปัญหา"

"แต่ทุกอย่างก็ผ่านไปด้วยดีจนวันที่เนตรคลอดเดียร์น่า" น้ำเสียงเขามันดูเศร้าๆ

"พี่มีอะไรรึเปล่า" ฉันรู้สึกระหว่างเขากับเดียร์น่ามัน คงไม่เป็นอย่างที่ฉันคิดนะ

"พี่กับเดียร์น่า.." ฉันเอียงหอหันไปจ้องหนาฝ้าเขา

"...เดียร์น่าไม่ใช่ลูกฉัน" น้ำเสียงเขามันฟังแล้วเจ็บปวดมาก

"ห๊ะ..." ยอมรับเลยว่าตกใจมาก

"แต่ไม่มีใครรู้ เดียร์น่าไม่ได้ทำอะไรผิด"

ฝ่ามือใหญ่ลูบท้องฉันเป็นระยะ น้ำเสียงอ่อนโยนนั้นอย่านะลลิซอย่าพึ่งใจอ่อน

"แล้วพี่รู้มั้ยว่าใครคือพ่อเดียร์น่า" ฉันถามเขาเยอะไปรึเปล่านะ

".....รู้!" ลมหายใจอุ่นๆพ่นลดต้นคอฉันอย่างหนักใจ

"ถ้าพี่ไม่สะดวกไม่ต้องบอกก็ได้" ฉันไม่ควรล้ำเส้นมากเกินไป

"แด๊ด!"

"แด๊ดคือพ่อเดียร์น่า" ก่อนเขาจะพูดสิ่งที่ทำให้ฉันแทบช็อคออกมา

"พะ...พี่พะ..พูดอะไร" มันตกใจจนมือไม้สั่น

"เนตรไม่ได้ใสซื่ออย่างที่ฉันเห็น เธอมันนางปีศาจที่พร้อมจะแว้งกัดทุกคน"

"เธอเป็นเพียงเครื่องมือที่แด๊ดส่งมาเพื่อควบคุมฉัน "

น้ำเสียงสีหน้าตอนนี้เขาดูน่ากลัวมาก

"เพราะฉันมันโง่เองที่หลงรักเนตรจนไม่ลืมหูลืมตาไม่ดูให้ดีไม่คิดว่าคนใสซื่อแบบนั้นจะร้ายถึงขนาดนี้"

"ไม่คิดว่าคนที่ให้กำเนินจะเห็นฉันเป็นเพียงเครื่องมือเป็นหุ่นเชิด"

"เฮ้อ…แต่ชั่งมันเถอะทุกอย่างมันจบแล้ว"

เขาถอนหายใจแรงๆพร้อมกับสวมกอดฉันแน่น

"เพราะตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าเธอไม่เหมือนกับผู้หญิงคนนั้น"พี่โทนี่พูดยิ้มๆ

"ฮื่อ! ไม่เอาทำอะไรของพี่เนี่ย" เขาหอมแก้มฉันฟอดใหญ่

"ก็หอมเมีย!" ยังจะมีหน้ามาพูดอีก

"คะ...ใครเมียพี่กันเล๊า! ปล่อยเลยนะ!"

ยอมรับเลยว่าตอนนี้หัวใจมันเต้นแรงไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าเขา

"ก็นี่ไงเมีย!" เขาพลิกตัวหันหน้าฉันให้สบตากับเขา

"ส่วนนี่ก็ลูก!ใช่มั้ยคะคนสวยของแด๊ดดี้!"

เขาก้มหน้าลงพรมจูบท้องฉันผ่านชุดคลุมที่ใส่อยู่

"เมื่อไหร่หม่ามี๊หนูจะหายโกรธรู้มั้ยแด๊ดดี้อยากคุยกับหนูมากรู้มั้ย!"

ผู้ชายเป็นแบบนี้ทุกคนมั้ยได้คืบจะเอาศอก ปากก็พูดคำหวานมือก็ไม่อยู่นิ่งค่อยๆเลื่อนขึ้นบีบจับหน้าอก สัมผัสแผ่วเบามันชวนให้ขนลุกซู่ไปทั้งตัว

"พะ...พี่โทนี่หยุด! พอเลยนี่มันห้องรับแขกนะ" ถ้ามีใครเข้ามาเห็นจะทำไงเขาไม่อายบ้างเลยรึไง

"งั้นขึ้นห้อง" เขาพูดเสียงกระเส่า

"ไม่เอา! ลลิซจะดูน้อง ปล่อย...อย่าบีบมันเจ็บนะ" ไม่เพียงไม่ฟังยังบีบหน้าอกฉันแรงกว่าเดิมอีก

"ใครอยู่ข้างนอกเข้ามาดิ!" ก่อนเขาจะปล่อยมือแล้วเดินออกไปเรียกลูกน้องเสียงดัง

"ครับนาย" พร้อมกับลูกน้องเขาจะเดินเขามาสองสามคน

"ดูแลคุณหนู" เขาพูดดุๆแล้วเดินตรงมาหาฉัน

"มีคนดูให้แล้วเราไปคุยกันบนห้อง!"

พรึบ!!

"ปล่อยเดินเองได้เดี๋ยวหล่น" มือสองข้างคล้องคอเขาอัตโนมัติเมื่อเขาอุ้มฉันท่านเจ้าสาวเดินขึ้นไปบนห้อง

"ใครจะไปทำหล่นละหืม" เวลาเขายิ้มแล้วมันดูมีเสน่ห์มาก

"ดะ...เดี๋ยว!" ทันทีที่เขาวางฉันลงกับเตียงใบหน้าหล่อๆยื่นเข้ามาใกล้ฉันเอามือดันหน้าอกแกร่งเมื่อเขาทำถ้าจะจูบ

"เราคุยกันยังไม่รู้เรื่องเลย" มีอีกตั้งหลายอย่างที่ฉันยังสงสัย

"หึ...มีอะไรว่ามา" เขายิ้มแล้วทิ้งตัวลงนอนข้างๆพร้อมพรมจูบที่มือไม่หยุด

"เรื่องเนตรนภา" ก็มีเรื่องเดียวนี่แหละ ก็เห็นๆอยู่ว่าตอนนี้เขามองเธอตาระห้อยเลย

"พี่ไม่คิดอะไรกับเธอจริงๆแล้วใช่มั้ย" ฉันกลัวว่าเขาจะมาหลอกให้ฉันต้องเจ็บอีก

"ไม่คิด จบคือจบ" เขาพูดหนักแน่น

"ลูกผู้ชายคำไหนคำนั้น" พร้อมลุกขึ้นจ้องหน้าสบตากัน

"แล้วตอนนี้เดียร่น่าละ" ว่าจะถามหลายทีแล้วแต่ไม่มีโอกาส

"อยู่กับคิตตี้ที่โคราช" เขาตอบยิ้มๆพร้อมมือหนาเกลี่ยผมมัดหู สายตาคู่นั้นคู่ที่มีแต่ความเย็นชามันหายไป

"แล้วคุณลุง" ฉันแอบได้ยินลูกน้องเขาคุยกันว่าท่านไม่สบาย

"...เฮ้อ" เขาถอนหายใจแล้วเดินไปที่ระเบียงห้อง

"ถ้ามีอะไรไม่สบายใจพี่เล่าให้ลลิซฟังได้นะ" มันเหมือนเขามีอะไรอยู่ในใจ

"ขอโทษที่ฉันมันเป็นคนไม่ดี" น้ำเสียงสั่นเครือมันทำให้ฉันเริ่มกลัว

"ฟู่!!ตอนนี้แด๊ดเขาทำอะไรลลิซกับลูกเราไม่ได้แล้วรู้มั้ย" เขาเชิดหน้าขึ้นแล้วพ่นลหายใจแรงๆก่อนจะหันมายิ้มให้

"ต่อจากนี้ไปจะไม่มีใครทำอะไรลลิซได้อีก" อ้อมกอดที่อบอุ่นที่ฉันเฝ้าคอยมาตลอด

"ขอโทษสำหรับทุกอย่างจริงๆ" ฝ่ามือใหญ่ลูบหัวฉันอยากแผ่วเบา มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

"พี่บอกลลิซได้ม้้ยว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ลลิซอยากแบ่งเบาความเจ็บของพี่บ้างเพราะถ้าเรื่องนั้นมันเกิดจากลลิซ"

ฉันดันตัวจ้องหน้าเขาที่ดูเครียดๆ

"แน่ใจนะว่าฟังแล้วจะไม่เกียดหรือโกรธ" มือเขามันเย็นเฉียบเหมือนเขากำลังกลัว

"อื้อ...ถ้าพี่ทำเพื่อลลิซจริงลลิซสัญญา" ฉันยิ้มให้เขา

"ถ้าเล่าแล้วเราจะแต่งงานกัน" แต่เขากลับพูดและยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

"ตะ...แต่งงาน!" นี่เขาอยากแต่งงานกับฉันจริงหรอ

"ฉันรักเธอนะลลิซ"

"รักตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้แต่พอรู้ตัวอีกทีฉันก็รักเธอไปแล้ว"

ฉันไม่คิดเลยว่าจะได้ยินคำคำนี้จากปากเขา มันชัดเจนแล้วตอนนี้ฉันไม่อาจปิดกั้นความรู้สึกที่ฉันมีต่อเขาได้เพราะฉันเองก็รักเขามาตลอด

"ค่ะ...เราจะแต่งงานกันทันทีที่ลลิซคลอดลูก"คงไม่มีใครอยากแต่งงานในสถานตัวอวบอ้วนแบบนี้หรอก

"แค่พี่ต้องบอกความจริงลลิซทุกอย่างทุกเรื่อง" ฉันพูดจริงจัง

"ดุจังเลยนะตัวแค่นี้!"

เขายิ้มมุมปากพร้อมยื่นหน้าเข้ามาประกบปากจูบดูเม้นริมฝีปากฉันอย่างอ่อนโยน สองมือลูบไล้กอดรัดมือหนาล็อคท้ายทอยไว้แน่นพร้อมจูบหนักๆ ก่อนจะผละปากอย่างอ้อยอิ่ง

"เฮ้อ...กินก่อนค่อยเล่าไม่ได้หรอ"

เห็นได้ชัดถึงอาการหายใจติดขัดของเขา ที่มองฉันตาละห้อย

"....ไม่เอาเล่าก่อนถ้าไม่บอกลลิซก็ไม่รู้ว่าจะยกโทษให้พี่ได้มั้ย"

อันนี้พูดจริงเพราะที่เขาทำกับฉันมันเจ็บมาก ฉันแค่อยากรู้เหตุผลทุกอย่างไม่ใช่ยอมเขาแล้วต้องมานั่งเสียใจเป็นครั้งที่สอง

"โอเคเล่าก็เล่า"

เขาพาฉันเดินเข้าไปในห้องนอนพร้อมกับดึงฉันไปนั่งตกเขาที่นั่งอยู่บนโซฟา

"ตอนนี้ฉันไม่ได้เป็นหมอแล้ว"

"ห๊ะ!" ถึงว่าไม่เห็นไปทำงาน

"เพราะต้องดูแลธุรกิจทุกอย่างคนเดียว"

"ถึงจะไม่อยากทำเท่าไหร่แต่ถ้าเลิกจะมีคนอีกหลายคนที่ต้องเดือดร้อน"

เขาคงจะหมายถึงงานผิดกฏหมายและลูกน้องเขาที่ต้องกินต้องใช้อันนี้ฉันเข้าใจพอจะได้ยินพี่อีธานพูดเหมือนกัน

"ส่วนแด๊ด..." เขาถอนหายใจ

"นอนโคม่าอยู่ที่โรงพยาบาล"

"อยู่โรงพยาบาล! อย่าบอกนะว่าพี่!"

เขาคงไม่ทำร้ายพ่อตัวเองยึดอำนาจหรอกนะ

"ถึงจะไม่ได้ทำแต่ฉันก็เป็นต้นเหตุ แต่ถ้าเทียบกับสิ่งที่แด๊ดทำกับคนอื่นรวมถึงฉันกับน้องมันก็คือผลกรรมที่เขาควรได้รับ!"

ฉันเคยได้ยินมาว่าพ่อพี่โทนี่เป็นคนที่โหดร้ายมากแล้วที่แม่เขาตายฉันเคยได้ยินป๊าคุยกับคุณลุงพ่อเฮียเขาเป็นคนฆ่าเมียตัวเองคนแบบนี้น่ากลัวที่สุด!