ข้าเป็นสุนัข[ที่ถูกฮ่องเต้หิ้วไปกินในวังหลวง]

สามแคว้นอยู่อย่างสงบมานับสามร้อยปี ประกอบด้วย แคว้นฉวี แคว้นเป้ย แคว้นจิน หารู้ไม่ว่ามีอีกหนึ่งแคว้นที่ไม่ถูกค้นพบในแผนที่ ฮ่องเต้ทั่วทุกราชสมัยพยายามส่งคนออกตามหาห่างออกไปนับหมื่น หมื่นลี้ แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือความว่างเปล่า

 

แคว้นนั้นถูกจารึกในคัมภีร์เมื่อสามร้อยปีก่อน แคว้นหนาน แคว้นที่ถูกสร้างจากหัตถ์พระเจ้า ผู้เกิดโตในแคว้นนี้ล้วนสามารถกลายร่างได้ตามต้องการ และหากได้สมสู่กับคนแคว้นหนาน สิ่งนั้นราวกลับว่าเป็นยาอายุวัฒนะดีๆนี่เอง ...

 

เรื่องทั้งหมดเป็นแค่เรื่องเล่าที่ไม่มีจริง บัดนี้คัมภีร์ถูกเก็บไว้ที่ห้องทรงอักษร ณ พระราชฐานชั้นใน ซ่อนไว้ในหีบเหล็ก ที่ลงกลอน ไร้กุญแจ 

 

.......

 

"เอ๋ง"

 

ข้าเป็นหมา 

 

ใช่หมา หมาตัวเล็กๆ ที่น่าสงสาร เมื่อครู่ตัวข้าเดินโซซัดโซเซหิวโหยอยู่ข้างทางได้กลิ่นหอม ของอาหารก็ลืมตัวว่าตอนนี้อยู่ในร่างหมา เดินไปไม่ทันไรก็ถูกไม้หวดออกมา ข้าไม่ได้กินอะไรดีๆมาสองวัน ร่างนี้จึงอ่อนแอนักหลบไม้ด้ามใหญ่ที่หวดลงมาไม่ทัน ขาข้าหนึ่งถูกฟาด 

 

หนี ต้องหนี ไม่งั้นตายแน่ ข้าจะต้องตายกลายเป็นผีแน่! 

 

ข้ากระโดดสามขาวิ่งอย่างยากลำบาก ลอดใต้เท้าคนไปเรื่อยๆ บ้างก็ถูกเตะกลิ้ง กลุกๆ ไปชนกำแพงตามบ้านเรือนข้างทาง 

 

ตายแน่ ข้ากำลังจะถูกคนจับกินแล้ว 

 

ข้ารีบวิ่งไปด้านหน้าอย่างมุทะลุ เพราะเบื้องหลังมีมืออาฆาตกำลังจะจับข้าไปกิน!

 

อะไร

 

อะไรนะ 

 

ข้าหยุดขาตัวเองไม่ทันแล้วถึงแม้ว่าเบื้องหน้าจะเป็นขบวนเสด็จก็ตาม 

 

ทันทีที่ข้าหลุดจากฝูงชนไปโผล่เบื้องถนน ความโกลาหลก็บังเกิด ขันทีในชุดม่วงตัวอวบอ้วนชี้มาทางข้า 

 

"เอาไปฆ่าทิ้ง" 

 

"เอ๋ง เอ๋ง" ข้าทรุดลงกับพื้น รำพึงรำพันครางเอ๋งเอ๋งออกมา หยาดน้ำตาสุนัขก็บังเกิดหลั่งไหล 

 

ข้าจะต้องตายแล้ว ข้าตายแน่ๆ ตายในร่างหมาด้วย บัดซบ ชีวิตช่างบัดซบ 

 

เพราะข้ามัวแต่โศกเศร้าจึงไม่ทันสังเกตว่าขณะนี้ทั่วบริเวณเกิดการเปลี่ยนแปลง เหล่าราษฎรต่างก้มศีรษะจรดพื้นดิน กว่าข้าจะรู้ตัวว่าถูก จักษุโอรสสวรรค์จ้องมองมา ก็ร้องไห้จนร่างกายผอมแห้งเหลือหนังติดกระดูกสั่นสะท้าน

 

"นี้คือสุนัขหรือ" สุ้มเสียงสุขุมแต่งทรงบารมีทำให้ข้ารู้สึกตัว เงยหน้าหมาขึ้นน้อยๆ เพียงแค่เห็นชายผ้าสีแดง ข้าก็ไม่รอช้า อย่างไรก็จะตาย ขอสักครั้ง สักครั้ง!

 

ข้านำศีรษะสุนัขของข้าซบที่ลำแข้งผ่านอาภรณ์สีแดงเข้ม ยามนั้นขันทีรีบกรีดร้องโหยหวนให้ทหารรีบจับข้าไปฉีกร่างทั้งเป็น 

 

ข้าจึงยิ่งออดอ้อน ถูศีรษะไปมา ครางหงิกๆ

 

"กงกง ช้าก่อน" ฮ่องเต้ก้มทอดพระเนตรสุนัขที่เบื้องล่าง "มันดูชอบเรา"

 

"ฝ..ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ หากทรงมีพระประสงค์กระหม่อมสามารถจัดหาสุนัขสายพันธุ์ดีให้พระองค์"

 

"ดี..ตัวที่อยู่ตรงเท้าข้า สายพันธุ์ดี" ข้าได้ยินสุรเสียงสายนี้ก็พลันอมยิ้มในใจ แต่ขณะที่คิดว่าตนจะรอดตายแล้ว จู่ๆวจีคำที่ทำให้ข้าหมดสติไปทั้งๆที่ยังอยู่ในร่างหมาก็ดังขึ้น

 

"อาจจะผอมไปบ้าง แต่ก็ดูน่าอร่อย"