ซายน์ | SAVAGE | NC25+++

EP.1

กรอบแกรบ...

เสียงเท้าเล็กเหยียบย่ำเศษใบไม้แห้งในป่าใกล้สถานที่ท่องเที่ยวช่วงตะวันคล้อยลงลับขอบฟ้า  ทว่าแสงสว่างในป่าเริ่มทึบกลับปกคลุมไปด้วยความสลัวของแสงหรี่ลงเรื่อยๆ ลมเย็นพัดโชยกระทบผิวเนียนที่โผล่พ้นแขนเสื้อยืดสีขาว มันหนาวเย็นยะเยือกถึงกระดูกด้านให้ ทำเอาร่างอรชรลูบท่อนแขนเนื้อตัวหนาวสะบั้น

 

"หลงป่าเหรอเนี่ย" โรซินหญิงสาวใบหน้าจิ้มลิ้มวัยยี่สิบต้นๆขมวดคิ้วคิดหนักพลางล้วงเอาโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงยีนส์ขายาวขึ้นมากดดูสัญญาณกลับพบเพียงความผิดหวัง เธอถอนหายใจนับพันครั้ง ไม่สามารถติดต่อใครได้เลย

 

ในใจนึกโกรธเคืองเพื่อนสนิทที่เล่นพิเรนทร์ นึกอยากซ่อนแอบตอนเธอแวะไปถ่ายรูปกล้วยไม้ป่า ครั้นต้องตามหากันจริงๆกลับไม่พบใคร นานนับชั่วโมงแล้วที่ยังไร้ปัญญาหาทางออก หรือเป็นเพราะเจ้าป่าเจ้าเขาพรางตาไม่ให้เธอกับเพื่อนเจอกันเป็นการลงโทษ

 

สองมือเรียวยกขึ้นพนมไว้กลอกตามองซ้ายขวาอย่างหวาดระแวง เสียงคลื่นลมลูกใหญ่พัดกิ่งไม้เป็นระยะประสานกับเสียงนกหลากชนิด ในขณะที่โรซินแทบไม่มีโอกาสรับรู้ได้เลยว่าต้นเสียงมาจากทางไหนบ้าง เพราะบัดนี้ทุกเสียงดังสะท้อนแว่วตีกันไปหมด

 

"หากมีสิ่งใดที่หนูเผลอทำไม่ดี หรือเป็นการลบหลู่โดยไม่รู้ตัว เจ้าป่าเจ้าเขาโปรดอภัยให้หนูด้วยนะคะ ดลบันดาลให้หนูได้พบคนช่วยนำพาออกจากป่านี้ที" น้ำเสียงสั่นเครือบ่งบอกถึงความหวาดระแวงอย่างเก็บไม่มิด แทบไม่กล้าหลับตาลงเพราะไม่รู้จะมีสิ่งไหนพุ่งตรงออกมาจากมุมลับสายตา หัวใจดวงน้อยเต้นระรัวพอๆกับเสียงคลื่นลม

 

ร่างกายแข็งทื่อทันทีที่เสียงเห่าหอนของสัตว์ป่าดังโหยหวนขึ้นตามหลังสิ้นประโยควิงวอนอธิษฐาน ตามด้วยเสียงขยับเขยื้อนของฝูงชนคล้ายกับคนกลุ่มใหญ่

 

"ห้ะ..." โรซินเผลออุทานเสียงแผ่วเบาพร้อมกับสีหน้าดีใจเมื่อคำอธิษฐานของเธอประสบผลสำเร็จ สองเท้ารีบเร่งพลางเก็บโทรศัพท์มือถือไว้ในกระเป๋ากางเกงยีนส์ รองเท้าผ้าใบสีขาวเปื้อนดินมุ่งตรงไปยังต้นเสียงนั้นทันใจคิด

.

.

"พาสัตว์เลี้ยงมาล่าเหยื่อในป่า ก็ดูน่าสนนะ แต่ดูลำบากไปหน่อย" หนุ่มหล่อใบหน้าคมเข้มเอียงคอสนทนากับรุ่นพี่เจ้าของหมาป่าเสียงเห่าหอนก่อนหน้า

 

"จะกลับ?" ดวงตาคมเข้มปรายตารอคำตอบจากคู่สนทนา ธรรมชาติของหมาป่าคือนักล่าเนื้อที่แสนจะเจ้าเล่ห์ เปรียบเสมือนตัวตนผู้เป็นเจ้าของ มันคือสัตว์ตัวโปรดที่แม่พันธุ์คลอดทิ้งไว้ก่อนสิ้นใจเมื่อห้าปีก่อน เขาดูแลเป็นอย่างดีเพราะธรรมชาติของสัตว์ย่อมต้องการน้ำนมแม่ไม่ต่างจากคน

 

"ไม่ครับ" ไทเลอร์ยักไหล่ก่อนมุ่งสายตาไปยังสองชายหญิงซึ่งติดหนี้บ่อนคาสิโนเขาเกือบสิบล้านบาท

 

"ลากคอมันมา!" ซายน์ตะเบ็งเสียงกร้าวพลางกระตุกยิ้มอย่างเลือดเย็นเมื่อหมาป่าตัวโปรดเอียงหน้ามาที่เขา สายตาของมันหรี่ลงเล็กน้อยเลื่อนมองตามความสนใจของเจ้านายไปหยุดที่บุคคลแปลกหน้า

 

"จะยิงทิ้ง หรือจะให้น้องชบาแก้วจัดการ" ไทเลอร์พูดเล่นที ในขณะที่สายตากลับเย็นชาไร้ความสงสารกับความตายที่กำลังจะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้านี้

 

ตุ้บ!

"อึก!/โอ๊ย!" สองชายหญิงอุทานเสียงหลงเมื่อชายฉกรรจ์ชุดดำเหวี่ยงพวกเขาลงบนพื้นหญ้าแห้งไร้ความปรานี เมื่อสัญชาตญาณใกล้ความตายคืบคลานเข้าใกล้เรื่อยๆ สิ่งเดียวที่จะทำเพื่อความอยู่รอดนั้น ...คือการคลานเข้ามาขอความเมตตาจากซาตานร้ายซึ่งกำลังยืนเพ่งมองพวกเขาด้วยสายตานิ่งงันทั้งสอง

 

"ชะ...ช่วยไว้ชีวิตเราด้วย"

 

"จัดการซะ" ซายน์ออกคำสั่งเสียงราบ กระตุกปลอกคอสัตว์เลี้ยงส่งผลให้หมาป่าดุร้ายพุ่งกระโจนกัดฉีกเนื้อสองสามีภรรยาราวกับมันหิวกระหายเลือด สองร่างอาบชุ่มไปด้วยเลือดตะเกียกตะกายหนีตาย แผลฉกรรจ์เหวอะหวะตามเนื้อตัวน่าสยดสยองไม่สามารถเรียกคนสงสารจากซายน์ได้แม้แต่เสี้ยวหนึ่งของความรู้สึก

 

เสียงร้องครวญครางทรมานช่างน่าเวทนาแผ่วเบาจนจับใจความไม่ได้ กระทั่งสองชายหญิงสิ้นลมหายใจลงต่อหน้ามัจจุราชตัดสินชะตาพวกเขา ก่อนร่างไร้วิญญาณจะถูกกลุ่มชายฉกรรจ์นำไปทิ้งในป่ารกร้าง

 

"แยกกันตรงนี้" ซายน์เป็นเจ้าของคำพูด และเป็นจังหวะเดียวที่ไทเลอร์ตั้งใจจะเอ่ยลาอยู่แล้ว เขาพยักหน้าเพียงหนึ่งครั้งก่อนแยกกลุ่มให้เล็กลงมุ่งออกจากป่าเพื่อไม่ให้เป็นที่สนใจ

 

"รอด้วยค่ะ! รอด้วย" จังหวะวิ่งกระหืดกระหอบจากทางด้านหลังส่งผลให้มาเฟียหนุ่มชะงักขาที่กำลังจะก้าวเดิน แล้วค่อยๆเอี้ยวกลับไปมอง

 

"เฮ้อ! เหนื่อย จะออกจากป่ากันใช่ไหมคะหนูขอกลับด้วยนะ พอดีหนูหลงป่า" มือเรียวยกขึ้นปาดเหงื่อตามไรผมและปลายคางพลางยิ้มออกมา รู้สึกโล่งอกที่พบผู้คนจำนวนหลายคน แต่ทว่าเมื่อสังเกตดูดีๆแล้ว คนแต่งตัวมีภูมิฐานจะใส่ชุดสูทมาเดินป่าได้อย่างไรกัน หัวใจดวงน้อยกระตุกเมื่อเลื่อนสายตาไปสะดุดกับหมาป่าที่ยืนอยู่ข้างกายผู้ชายที่แต่งตัวต่างจากคนอื่น

 

"..." ชายคนดังกล่าวไม่ตอบคำถามแต่เดินนำออกไปพร้อมกับกลุ่มชายชุดดำ โรซินรู้สึกงุนงงเล็กน้อย ถึงอย่างนั้นก็เดินตามหลังกลุ่มคนดังกล่าวต้อยๆออกไปโดยเว้นระหว่าง เพราะจู่ๆกลิ่นคาวเลือดไม่รู้มาจากไหนก็ลอยเข้าเตะจมูกชวนให้เธอรู้สึกพะอืดพะอม

 

ครั้นเผลอประสานสายตากับหมาป่าซึ่งกำลังมุ่งตรงไปข้างหน้ากับเจ้านาย จังหวะมันเอี้ยวหน้ากลับมาด้านหลังพร้อมใช้ลิ้นยาวเลียปากเปื้อนเลือดด้วยสายตาชวนขนลุก

 

**********************************

ซายน์ อิน ยู แอ เรี๊ยยย...

และอีกเช่นเคย เรื่องนี้ใช้เวลานับพันปีกว่าจะแต่งจบ อย่าบ่นให้ณัฐเที๊ยยย... 55555 (ถ้าใครติดตามเทียร์ตั้งแต่ต้นจะจำได้ว่า เรื่องไลออนก็มาจังหวะแบบนี้ คือนานจริงๆ สัปดาห์= 1 EP 😅😅😅)

ปล. อย่าเพิ่งเข้าใจว่า 'ชบาแก้ว' คือชื่อของหมาป่าพี่ซายน์เน้อ เพราะเลอร์คือตัวแทนของเกอร์สายฮา

***มีคำถามอะไรสามารถคอมเมนต์ทิ้งไว้ได้เลยนะคะเทียร์จะมาไล่ตอบให้เวลาว่างๆ