“ดูแลตัวเองดีดีนะแทน”

“ทำไมพี่ถึงทิ้งผมให้อยู่คนเดียวอีกแล้ว”

อีกแล้วที่ว่านี่คือ ผมโดนทิ้งให้อยู่บ้านคนเดียวตั้งแต่เด็ก มองไปทางไหนก็เจอแต่ลูกน้องพ่อ พ่อแม่ผมไม่ค่อยอยู่บ้านท่านจะเดินทางไปต่างประเทศบ่อยมาก กลับบ้านมาเราก็ได้คุยกันไม่กี่คำพวกท่านก็รีบไปทำงานอีกแล้ว ผมเหงาจะมีแค่พี่ครีมคนเดียวที่มาอยู่เป็นเพื่อนผมเพราะเราเป็นเพื่อนบ้านกันนั้นทำให้เราเริ่มรู้สึกดีต่อกันจนกลายเป็นความรักและตกลงคบกันแม้ว่าเราจะอายุห่างกัน อายุไม่เคยเป็นอุปสรรคสำหรับความรักของผมเลย ผมคบกับพี่ครีมพ่อแม่ผมรับรู้พวกท่านก็ไม่ว่าอะไรเพราะผมจะได้มีเพื่อนคุย และตอนนี้พี่ครีมต้องไปเรียนที่ต่างประเทศผมต้องอยู่คนเดียวเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว  

“พี่ไม่ได้ทิ้งเธอนะแทนพี่แค่ไปเรียนต่อ พ่อแม่พี่อยากให้เรียนต่อปริญญาโทเธอก็รู้” 

“ทำไมต้องไปเรียนถึงเมืองนอกเรียนเมืองไทยก็ได้นิครับ ผมไม่อยากห่างกับพี่เลย” ผมกอดพี่ครีมอย่างอ้อนๆ

“พี่อยากไปเอง ไปแค่ 2 ปีเอง”

“พี่ไปอยู่ที่นู้นพี่จะไม่มีคนอื่นใช่มั๊ยครับ” ไม่ใช่ผมไม่ไว้ใจพี่ครีมนะ แต่ความห่างทำให้ใจเปลี่ยนผมเห็นมาหลายคู่แล้ว

“อืมพี่จะไม่มีคนอื่น นายก็อย่ามีใครล่ะ”

“ผมสัญญาว่าผมจะไม่มีใครผมรักพี่คนเดียว ผมจะรอพี่แค่2ปี ผมรอได้ครับ”

“ตั้งใจเรียนด้วยนะอย่ามีเรื่องบ่อยล่ะเพราะไม่มีใครทำแผลให้เธอ เดี๋ยวหน้าหล่อๆหมดหล่อกันพอดี”

“ฮ่าๆ ถึงหน้าผมจะมีแผลผมก็หล่อนะ"

"ยังจะมาเล่นอีกเดี๋ยวเถอะเด็กคนนี้"

"ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะ พี่ก็พิสูจน์มาแล้ว"

"ไอ้บ้า"

"ฮ่าๆ ด่าได้น่ารักจัง"

"เดี๋ยวจะถึงเวลาที่พี่จะต้องไปแล้ว สัญญามาก่อนว่าจะมีเรื่องให้น้อยลง"

"ผมสัญญาว่าจะพยายามไม่มีเรื่องครับ ส่วนเรื่องตั้งใจเรียนพี่สบายใจได้เลยผมจะตั้งใจเพื่อพี่”

“ดีมากจ๊ะ พี่รักเธอนะแทนถึงเราจะอายุห่างกัน 5 ปี เธอเป็นคนเดียวที่ทำให้พี่มีความสุข”

“ผมจะรอพี่กลับมา ถ้าพี่กลับมาเราแต่งงานกันเลยนะ”

“ครบ 2 ปีเมื่อไหร่เตรียมแหวนรอได้เลยอะ”

“ผมจะรอวันสวมแหวนแต่งงานให้พี่ครับ”

"พี่ต้องไปแล้ว ดูแลตัวเองดีดีนะ"

"ครับ เดินทางปลอดภัยนะครับ"

"จ๊ะ บ๊ายบาย"

ผมนึกถึงบทสนทนาก่อนที่พี่ครีมจะบินไปเรียนต่อปริญญาโทที่ต่างประเทศ นี่ก็ 1 ปีแล้วที่พี่ครีมไปเรียนเธอไม่ติดต่อผมกลับมาเลยผมพยายามติดต่อเธอแต่ก็ติดต่อไม่ได้ เธอคงอยากใช้เวลาเรียนให้เต็มที่แหละผมคิดนะ ไม่ว่ายังไงผมก็จะรอพี่ครีม ผมรักพี่ครีมมากรักจนไม่สามารถจะรักใครได้อีกแล้ว พี่ครีมเป็นรักแรกและเป็นผู้หญิงคนแรกของผมที่ผมมอบให้ทุกอย่าง

ตอนนี้พี่จะเป็นยังไงบ้างนะพี่จะเรียนหนักรึป่าว ผมคิดถึงจังพี่ครีม 

“ไอ้แทน”

“ไอ้แทน!”

“หะห่ะ มึงจะตะโกนทำเชี้ยไรไอ้มี่ แก้วหูกูแทบแตก”

“กูเรียกมึงจะหลายครั้งจนเจ็บคอล่ะ มึงคิดอะไรอยู่วะนั่งเหม่ออยู่ได้”

“กูคิดถึงพี่ครีมวะ ไม่รู้ว่าป่านนี้เธอจะเป็นยังไงบ้าง”

“เฮ้อ...นี่มึงยังรอพี่เค้าอยู่อีกเหรอวะ ป่านนี้พี่ครีมอาจจะมีผัวเป็นฝรั่งไปแล้วมั่งหายหัวไปไม่ติดต่อมึงกลับมา ทิ้งให้มึงเพ้อหาอยู่คนเดียว มึงเผื่อใจไว้มั่งเถอะเชี้ยแทนเค้าไม่ติดต่อแบบนี้มีแววว่าพี่เค้าจะได้ฝรั่งเป็นผัววะ” 

“พี่ครีมเค้าไม่ทำหรอก พี่ครีมเค้ากูรักกู”

“โธ่ๆไอ้พ่อพระ ไอ้คนมองโลกในแง่ดีเอ้ย กูละเบื่อมึงจริงๆวะไอ้แทนรอเค้าเป็นปีไม่มีวี่แววว่าเค้าจะติดต่อว่ายังมีชีวิตอยู่รึป่าว มึงก็ยังเชื่อใจเค้า เป็นกูนะกูไม่รอหรอกมีใหม่แม่ง ทำอย่างกับมึงไม่สำคัญไม่คิดถึงใจคนรอผู้หญิงอะไรวะ”

“พี่ครีมเค้าคงอยากทุ้มเวลาให้กับกา่รเรียนให้เต็มที่ถึงไม่ติดต่อกู อีก 1 ปีพี่ครีมก็จะกลับมาหากูแล้ว ไม่ติดต่อกูกูก็จะรอ”

"เหอะๆ กูเบื่อมึงตรงรักจนไม่เผื่อใจเจ็บ แต่เอาเถอะไม่ว่ามันจะเป็นยังไงกู ไอ้เซธ ก็จะอยู่เป็นเพื่อนมึงจนกว่าพี่ครีมจะกลับมา มึงอยู่คนเดียวกูรู้ว่ามึงรู้สึกยังไง"

"กูขอบใจมึงมากนะเชี้ยมี่"

"ไม่เป็นไรก็เราเพื่อนกัน เวลากูทะเลาะกับพี่เวย์มึงยังช่วยกูเลย"

@ญี่ปุ่น 

Jaja Part

“เค้ายังเด็กอยู่นี่ทำไมต้องฆ่าเค้าด้วยล่ะ” ฉันมองรูปเด็กผู้ชายคนหนึ่งในไอแพดแล้วพูด

“มันเป็นงาน นายใหญ่บอกให้ทำเราก็ต้องทำเค้าจ้างเราให้ฆ่าไม่ใช่จ้างมาถามนะจ๋า”

“จ๋ารู้พี่มิโน แต่เค้ายังเด็กเค้าคงไม่มีอำนาจมากมายจนทำให้คนคนนั้นกลัวได้หรอกมั่ง”

เด็กคนที่ฉันต้องฆ่าชื่อแทน อายุ 17 ปี ในรูปยังใส่ชุดนักเรียนมัธยมปลายอยู่เลย ที่ฉันถามเพราะฉันมีอาชีพเป็นนักฆ่าใครจ้างฆ่าฉันก็ทำหมดแหละ แต่เป้าหมายล่าสุดของฉันดันเป็นเด็กอายุ 17 นี่สิ เฮ้อ...ฆ่าเด็กมันไม่ดีกับฉันเลยจริงๆ แถมเด็กแทนนี่ก็ยังน่าตาดีมากด้วย เสียดายที่เค้าต้องมาตายเพราะผู้ใหญ่บ้างคนที่กลัวเค้าจะมาแย้งอำนาจ ดูยังไงเด็กนี่ก็ไม่มีพิษสงอะไรเลยก็แค่เด็กธรรมดา

“เด็กคนนี้มันคือตัวอันตรายจ๋า อย่ามองมันเป็นแค่เด็กเพราะเด็กนี่มันมีอะไรที่เธอยังไม่รู้อีกเยอะ บางทีเด็กนี่มันสามารถฆ่าเธอที่เป็นนักฆ่าอันดับหนึ่งได้เลยนะ” เก่งขนาดนั้นเลย 

“จริงอะทำไมน่ากลัวจัง แล้วเค้ากำหนดรึป่าวว่าให้ฆ่าตอนไหน” 

“ตอนมันอายุครบ 18 ปี ตอนนี้ก็หาข้อมูลของมันไปคราวๆก่อนเพื่อเอาไว้ตีสนิทกับมัน เค้าให้เวลาจัดการกับมันตั้ง 1 ปีไม่ต้องรีบก็ได้” 

“อืมๆ จ๋าจะลองหาข้อมูลเด็กนี่ดู จะได้จัดการให้ทรมานน้อยที่สุด”

"อืม"

นี่ฉันต้องฆ่าเด็กแทนนี่จริงๆเหรอ ถ้าฉันฆ่าเค้าคนหล่อก็จะตายไป 1 คนเลยนะเสียดายอ่า น่าตาเค้าดูมีเสน่ห์ดึงดูดฉันมาก นายเป็นคนยังไงกันแน่แทนทำไมถึงมีคนอยากให้ตายนายอันตรายขนาดนั้นเลยงั้นเหรอ ฉันนั่งดูรูปเด็กแทนในไอแพด ทำไมฉันถึงรู้สึกไม่อยากให้นายตายนะแทน ทำไมกัน

1 ปีผ่านไป

“พ่อคะหนูขอไปหายัยนินจาที่เมืองไทยนะคะ ไม่เจอกันนานคิดถึงมากค่ะ” 

ในที่สุดก็ถึงวันที่ฉันต้องไปเมืองไทยเพื่อไปหาเด็กแทน เพราะเค้าเพิ่งอายุครบ 18 ปีเต็มไม่กี่เดือนนี่เอง 

“ไปเที่ยวพ่อให้ไป แต่ถ้าไปทำอย่างอื่นเราต้องคุยกันนะจ๋า”

“หนูไปเที่ยวจริงๆค่ะพ่อ อีกอย่างหนูอายุ 25 แล้วไม่มีใครกล้าฉุดหนูหรอกค่ะ” ฉันเป็นลูกคนเดียวพ่อก็เลยเป็นห่วงมา

“พ่อรู้ว่าหนูเก่งแต่ยังไงพ่อก็เป็นห่วงหนูอยู่ดี พ่อไม่รู้ว่าช่วงนี้ลูกไปทำอะไรมา พ่อจะไม่ถามแต่ถ้ามันเป็นแบบที่พ่อคิดพ่อไม่อยากให้หนูทำมันอีกแล้ว ชีวิตคนมันมีค่ามากนะจ๋า ลูกก็กลัวพ่อตายเค้าก็กลัวคนในครอบครัวเค้าตายเหมือนกัน พ่อเป็นนักฆ่าแต่พ่อไม่ต้องการให้ลูกเป็นแบบพ่อด้วย พ่อไม่อยากให้ลูกเป็นเหมือนแม่ พ่อเหลือหนูแค่คนเดียวนะจ๋า”

“ที่หนูทำเพราะหนูจะหาตัวคนที่ฆ่าแม่ด้วยค่ะพ่อ หนูไม่ยอมถอยแน่หนูลงทุนขนาดนี้แล้ว องค์กรนักฆ่ามันไม่มีแค่เราที่มีอำนาจมันมีคนที่แข็งและแกร่งกว่าเราขึ้นมาเรื่อยๆ หนูไม่รอให้มันตามล่าเราหรอกค่ะเพราะหนูจะตามล่ามันเอง ถึงหนูจะไม่รู้ว่าคนที่ฆ่าแม่มันเป็นใคร แต่หนูสาบานเลยว่าชีวิตมันต้องชดใช้ด้วยชีวิต การที่หนูทำยอมเข้าในองค์กรนักฆ่าของศัตรูเพราะหนูต้องการเข้าถึงนายใหญ่ของมัน หนูเชื่อว่าต้องเป็นมันแน่นอนที่ฆ่าแม่ หนูต้องทำให้ได้ค่ะพ่อ”

“พ่อห้ามลูกไม่ได้สินะ ระวังตัวด้วยนะจ๋าตอนนี้ลูกกำลังตกอยู่ในอันตรายเหมือนกัน”

“หนูตายยากจะตายหัวหนูแข็งไม่เชื่อพ่อก็ลองจับหัวหนูดูสิค่ะ"

"ยังจะมาเล่นอีนะจ๋า"

"ขอโทษค่ะ ถ้างั้นหนูฝากสร้อยแม่เก็บไว้ที่พ่อก่อนนะคะแล้วหนูจะกลับมาเอาด้วยตัวเองถ้าได้กลับมานะคะ” ที่พูดเพราะฉันหาข้อมูลเด็กแทนได้เยอะขึ้นและก็ได้รู้ว่าเค้าไม่ธรรมดาเหมือนที่พี่มิโนพูด การทำงานครั้งมันเสี่ยงมากที่ฉันจะรอดกลับมา

“อย่าพูดแบบนี้จ๋ามันเป็นลาง”

“หนูไปก่อนนะคะ หนูรักพ่อนะคะ”

“พ่อก็รักหนู เดินทางปลอดภัยจ๋าต้องกลับมาหาพ่อนะ”

"ค่ะ"

@สนามบินสุวรรณภูมิ ประเทศไทย

“ร้อนนนนนนน” ทันทีที่มาถึงประเทศไทยคำแรกที่พูดคือ ร้อน ทำไมอากาศมันถึงได้ร้อนขนาดนี้เนี่ยไม่ได้มานานไม่คิดว่ามันจะร้อนขึ้นเยอะขนาดนี้ 

"ร้อนนนนนนโว้ยยย..." 

ผมมองผู้หญิงคนหนึ่งที่บ่นว่าร้อนโว้ยเสียงดัง คนก็มองแต่เธอก็ไม่อาย ผมมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้ามองเพราะเธอสวยสะดุดตา สูงประมาณ 170 หุ่นเพียวบาง หน้าถูกแต่งเติมด้วยเครื่องสำอางสวย ผู้หญิงอะไรสวยเหี้ยๆสวยจนผมต้องมอง

ทุกคนคงสงสัยว่าทำไมผมถึงมาสนามบินทำไมผมมารอพี่ครีมครับ เธอติดต่อผมกลับมาแล้วบอกว่าเธอจะกลับมาวันนี้ ผมเลยมารอรับเธอ ระหว่างที่ผมรอพี่ครีมผมก็เจอผู้หญิงที่บ่นว่าร้อนนี่แหละ 

“มองอะไรคะ” ฉันหันไปถามผู้ชายรูปร่างสูงโปร่งที่ใส่ชุดไปรเวทสวมแว่นดำมองมาทางฉัน คนอะไรหล่ออย่างกับนายแบบโคตรเท่อะ แต่หน้าตาคุ้นๆนะเหมือนเคยเห็นที่ไหน 

“ผมไม่ได้มองคุณครับ” ผมตอบกลับไปนิ่งๆ เธอเดินเข้ามาหาผมอย่างหาเรื่อง

"อย่ามาโกหก คิดว่าสวมแว่นฉันจะไม่รู้เหรอว่าคุณมองฉัน"  

"คนในสนามบินมีเป็นร้อยคุณคิดว่าผมมองคุณจริงๆเหรอ หลงตัวเองรึป่าวครับ"

"นี่!"

"ทำไมครับ?" ผมถอดแว่นออกแล้วจ้องหน้าผู้หญิงคนนี้อย่างไม่ลดละ 

"เฮ้ย!นะนาย..." ฉันถึงกับเหวอเมื่อไอ้บ้าที่ฉันคุยด้วยถอดแว่นออก ไอ้เด็กแทน ใช่! ไอ้เด็กแทนจริงๆ ฉันมองเด็กแทนตั้งแต่หัวจรดเท้า ทำไมมันไม่เห็นในรูปที่ฉันดูเลยอะ ตัวจริง สูง ขาว หล่อ เท่ โอ้ยจ๊ะจ๋าอยากได้ ในรูปใส่ชุดนัดเรียนมาเจอตัวจริงหล่ออย่างกับนายแบบไม่มีคราบเด็กนักเรียนมัธยมปลายเลย 

"ว่าแต่คนอื่น คุณก็มองผมเหมือนกันแหละ" ผมอดไม่ได้ที่จะพูด ก็เธอมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้าทำตาโตเหมือนเห็นผีอย่างงั้นเลย หรือว่าเธอจะรู้จักผมวะแต่ผมกับเธอไม่เคยเจอกันนะ

"ฉะฉันไม่ได้มองยะ ฉันมองฝรั่งคนนั้นต่างหาก" ฉันพูดแล้วชี้ไปที่ฝรั่งที่ยืนอยู่ข้างหลังเด็กแทน

"ฮึ ชอบผมก็บอกมาเหอะ" มันหน้าไป 

"ฉันไม่ชอบเด็กยะ" 

"คุณรู้ได้ไงว่าผมเด็กกว่าคุณ เรารู้จักกันเหรอ" ยัยจ๋าเอ้ย แกหลุดปากจนได้

"กะก็นายหน้าเด็กฉันเลยคิดว่านายอายุยังน้อย" ผมมองเธออย่างจับผิด ทำตัวน่าสงสัยจังผู้หญิงคนนี้ ช่างมันเถอะผมไม่อยากคุยด้วยละยิ่งคุยก็เหมือนยิ่งทะเลาะกัน ผมไม่สนใจเดินหนีมารอพี่ครีมอีกฝั่ง

“ทำไมพี่ยังไม่มาอีกนะพี่ครีม” ผมมองนาฬิกาข้อมืออย่างร้อนรน มันเลยเวลาที่พี่ครีมจะมาถึงครึ่งชั่วโมงแล้วนะ 

ติ๊ดๆ เสียงเเมสเสจเจอร์ดัง ผมเลยเปิดดู

‘พี่ขอโทษนะแทน พี่ต้องอยู่ช่วยอาจารย์ทำวิจัยอีก 3 เดือน ขอโทษนะที่ทำให้รอ'

เฮ้อ...ผมมารอเก้อสินะ ผมเดินคอตกกลับมาที่รถก็เจอ

“นี่นาย” 

“ครับ?” ผมทำหน้างงๆ นึกว่าใครที่แท้ก็ผู้หญิงคนที่คุยกับผมเมื่อกี้นี่เอง ว่าแต่จะเรียกผมทำไมผมอุตส่าห์หนีเธอแล้ว

“ฉัยขอติดรถไปด้วยสิ ได้มั๊ย คือแท็กซี่ไม่ไปแถวคอนโดฉันอ่า บอกว่ารถเยอะไม่คุ้ม” 

“คงไม่ดะ...” ผมกำลังปฏิเสธแต่เธอก็พูดแทรกขึ้นมาซะก่อน

“ขอบคุณนะ”

“ผมไม่ไปส่งคุณครับ ขอโทษด้วย”

“อย่าแล้งน้ำใจได้มั๊ย หน้าตานายก็ดีนะ ฉันเพิ่งมาเมืองไทยฉันไม่รู้จักทางนายช่วยไปส่งฉันหน่อยนะ"

"ไม่ครับ"

“แต่ฉันจะไป รถนายคันนี้ใช่ปะ"

"ครับ" ทันทีที่ผมพูดว่าครับเธอก็ถือวิสาสะแย้งกุญแจรถผมและเปิดประตูเข้าไปนั่งหน้าตาเฉย 

"ไปส่งฉันที่คอนโด C อ่อ...ยกกระเป๋าใส่รถให้ฉันด้วย ขอบคุณนะ”

ปึก!

“แม่งเอ้ย!” ผมสบถออกมาอย่างอารมณ์เสีย มารอแฟนแฟนก็เลื่อนวันกลับ พอจะกลับบ้านก็ดันเจอผู้หญิงแปลกไม่รู้มาจากไหนที่แน่ๆ คงจะประสาทไม่น้อยถึงได้กล้ามาทำแบบนี้กับผม ทั้งๆที่เราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน 

“เร็วๆสิ ฉันร้อน” มีลดกระจกรถมาเร่งผมอีก ใจเย็นไว้ไอ้แทนเพิ่งเจอกันอย่าเสียมารยาทด่าเค้าไป

“ครับๆ” ผมทำได้แค่พูดครับๆ ยอมไปส่งก็ได้วะเล่นนั่งอยู่ในรถแล้วนิ

ฉันมองแทนที่ยกกระเป๋าฉันเก็บไว้หลังรถอย่างขำๆ อุตส่าห์ลากกระเป๋าตามมาเลยนะเนี่ย อุตส่าห์ทำใจกล้าหน้าด้านมาขอเด็กไปส่งเพื่อจะหลอกตีสนิทแต่มันโคตรระวังตัวเลย แต่ถึงระวังตัวแค่ไหนก็สู้ความด้านของฉันไม่ได้หรอก ฮ่าๆ 

ระหว่างแทนขับรถไปส่งฉันฉันก็เอาแต่พูด พูด และก็พูด ทำยังไงก็ได้ให้เด็กแทนคิดว่าฉันเฟรนลี่มันจะได้ไม่สงสัย หุ๊ๆ 

“ฉันชื่อจ๊ะจ๋านะนายชื่ออะไรเหรอ” 

“แทน”  สั้นๆได้ใจความ 

ผู้หญิงคนนี้แปลกตั้งแต่ขับรถออกมาจากสนามบินยังไม่หยุดพูดเลย ผมบอกตรงๆว่าโคตรรำคาญ ผมไม่ชอบคนพูดมากมันหนวกหู ผมว่าเธอคนนี้ทำตัวแปลกทำเหมือนอยากสนิทกับผมหวังผลอะไรซักอย่าง 

“ยินดีที่ได้รู้จักนะแทน” จ๊ะจ๋ายื่นมือมาเพื่อจะเช็คแฮนด์

“ครับ” ผมไม่เช็คแฮนด์กลับเพราะกำลังขับรถ และผมก็ได้พูดออกไปเชิงว่ายินดีที่ได้รู้จัก

ขับรถประมาณครึ่งชั่วโมงก็มาถึงคอนโดของจ๊ะจ๋า

"ขอบคุณนะ ถ้าไม่ได้นายฉันคง..."

"เชิญครับ กระเป๋าเอาลงเองนะ"

“ชิ!" มาชงมาชิใส่ผมอีก ขับรถมาส่งก็ดีแค่ไหนแล้วป่ะ 

ผมมองจ๊ะจ๋ายกกระเป๋าลงรถจากรถอย่างเก้ๆกังๆ ผู้หญิงอะไรแปลกฉิบ พูดก็มากทั้งๆที่เพิ่งเจอกัน 

"นี่นามบัตรของฉันนะ ถือว่าเรารู้จักกันแล้ว" ฉันยื่นนามบัตรตัวเองให้เด็กแทน แล้วรู้มั๊ยว่ามันทำยังไง 

"เก็บนามบัตรตัวเองไว้เถอะครับเพราะผมคิดว่าเราคงไม่เจอกันอีก"

"อะไอ้..."

บรืนนนน!!

"กรี๊ดดด!! ไอ้เด็กเปรต กล้าดียังไงขับรถหนีฉันอ่ะห่ะ! ฉันยังพูดไม่จบเลยนะไอ้บ้าแทน!" ฉันตะโกนไล่หลังรถแทนที่ขับออกจากคอนโดฉันด้วยความเร็ว เจอกันคราวหน้านะแม่จะจับทำผัวแม่งไอ้บ้าแทน! 

ฮึๆ ท่าทางของจ๊ะจ๋าตลกดีนะตอนที่ผมขับรถหนีเธออกมาตอนที่เธอกำลังด่าผมน่ะโคตรตลกเลย ว่าแต่ทำไมผมถึงยิ้มเพราะจ๊ะจ๋าวะ มีไม่กี่คนหรอกนะที่ทำให้ผมยิ้มได้ รอยยิ้มของผมมันแสดงอารมณ์ต่างกันไป และรอยยิ้มที่กำลังปรากฏบนใบหน้าผมในตอนนี้มันเป็นรอยยิ้มเดียวกับที่ผมยิ้มให้พี่ครีม 

#จบตอนแล้วนะคะ