แม่ดอกโสนบานเช้า 

บทที่ 4 นักเรียน (ไม่) ดีเด่น 

By. นันทรูป

 

คนถีบจักรยานสามล้อกระโดดลงจากรถเมื่อพยายามเบรก เมื่อรถจักรยานนิ่งสนิท เด็กสาวร่างสูงโปร่งก็ก้าวลงจากรถอย่างสง่างาม หันไปรับกระเป๋าย่านลิเภาจากหญิงวัยกลางคนที่ก้าวตามลงมา รอนางจ่ายสตางค์ให้กับคนขับรถ เขารับเงินยิ้มแย้ม ไหว้สูงจรดหัวคิ้วและถีบรถจากไป

 

ครูอนงค์สวมชุดผ้าฝ้ายสีเข้ม เสื้อแขนสั้นและผ้าซิ่นยาวครึ่งแข้งทับจีบเรียบร้อย ทุกชุดที่สวมใส่ นางเดินทางไปเลือกซื้อผ้าถึงสำเพ็งด้วยตนเอง เพื่อนำมาให้ช่างฝีมือดีเจ้าประจำเป็นผู้ตัดเย็บ

 

นอกจากชุดแล้ว ผมเผ้าของครูก็รวบเป็นมวยตึง ลงน้ำมันเรียบจนเงา กล่าวกันว่า ครั้งหนึ่งที่โรงเรียนเกิดลมแรง พัดพาสิ่งของ กระดาษ ใบไม้กระจุยกระจาย แต่ผมของครูอนงค์ยังเรียบแปล้อยู่อย่างเดิม

 

ถึงแม้ทุกคนต่างรู้ว่าเป็นคำเล่าลือที่เกินจริงไปมาก แต่ก็ยังเป็นเรื่องกึ่งขำกึ่งปาฏิหาริย์ที่สืบต่อกันจากรุ่นสู่รุ่น

 

โสนถือกระเป๋าให้อาสาวจนถึงห้องพักครู นำกระเป๋าไปวางที่โต๊ะ ทำความเคารพครูที่มาถึงโรงเรียนแต่เช้าอย่างนอบน้อม แล้วจึงเดินลงมาจากอาคาร

 

ทันที่ที่พ้นสายตาของผู้เป็นอา ท่าทีของเธอก็เปลี่ยนเป็นคนละคน

 

เจ้าหล่อนเดินอาดๆ ไปยังริมรั้วของโรงเรียน ชะโงกหน้าไปตรงช่องลม สอดส่ายสายตาเพียงอึดใจก็ยิ้มออกมา เมื่อเห็นว่าแม่ค้าเจ้าประจำยังคงมาขายของตามปกติ

 

รถเข็นคันเล็กของแม่ค้าจอดบนทางเท้าชิดริมกำแพงโรงเรียน อันที่จริง โรงเรียนไม่อนุญาตให้แม่ค้าขายของในบริเวณรอบๆ เพราะเกรงว่าจะทำให้สกปรก แถมยังมีเด็กหนุ่มๆ มาแวะเวียนอยู่แถวร้านค้ารอเกี้ยวนักเรียนหญิงอีกด้วย

 

แต่การจะห้ามอย่างเด็ดขาดจนแตกหักกับแม่ค้า ซึ่งเป็นชาวบ้านในท้องที่นั้นทำไม่ได้ เพราะเขาไม่ได้อยู่ในอาณัติของโรงเรียน แถมโรงเรียนก็อยู่ในชุมชนซึ่งต้องเกื้อกูลกันเนืองๆ ชาวบ้านมีกิจธุระก็มาขอใช้สถานที่ของโรงเรียน บุตรหลานของชาวบ้านก็เป็นลูกศิษย์ลูกหาในโรงเรียนเกือบทั้งสิ้น

 

ครูใหญ่ ซึ่งท่านมีชื่อว่าครูน้อย จึงต้องออกกฎห้ามนักเรียนแทน

--- ซึ่งแน่นอนว่า ไม่ได้ผล

 

ตามรอบรั้วโรงเรียนจึงมีรถเข็นขายขนม ลูกชิ้น และน้ำแข็งรายรอบอยู่ประปราย ใครจะซื้ออะไรก็แค่ไปให้ถูกจุด เกาะรั้ว สั่งของ รับของและจ่ายเงิน ทั้งหมดนี้ต้องทำอย่างรวดเร็ว และต้องรู้จังหวะว่าเมื่อใดจะมีครูเวรเดินผ่านมาตรวจ

 

หากเวรวันใด ครูเลขคณิตซึ่งควบตำแหน่งครูฝ่ายระเบียบวินัยเป็นผู้ทำหน้าที่นี้ ตามรั้วโรงเรียนก็มักจะเงียบสงบเป็นพิเศษ แม่ค้าก็จะเตรียมของมาไม่มาก เพราะขายได้น้อยนิดเนื่องจากท่านเข้มงวด

 

หากเป็นครูแก้ว ซึ่งค่อนข้างใจดี ก็จะเพียงทำเสียงจุ๊ๆ ไล่ให้เด็กๆ รีบซื้อของรีบแยกย้ายกันไป

 

แต่หากเป็นเวรครูสุดใจละก็ นอกจากจะได้ซื้อขนมกันอย่างสบายๆ แล้ว ครูสุดใจยังสั่งซื้อของร่วมกับเด็กๆ เป็นที่สนุกสนาน  

 

อย่างเช่นวันนี้ ซึ่งเป็นเวรครูสุดใจเช่นเคย โสนจึงไม่ยี่หระอะไรนัก ไม่ต้องคอยระแวดระวัง หันรีหันขวาง ระแวงว่าครูจะโผล่มาตอนไหน

 

“ป้าๆ เอารากถั่วพูเชื่อมกระทงหนึ่ง”

 

ร้องสั่งแล้วก็หยิบเหรียญส่งให้แม่ค้าห้าสิบสตางค์ พร้อมกับรับกระทงใบตองที่แม่ค้าส่งมาให้ ประคับประคองอย่างดีจนผ่านช่องลมเล็กๆ ของกำแพงออกมาได้

 

หากถามว่ามันเป็นของแปลกของใหม่อะไรไหม คำตอบก็คือไม่ เพราะนายมิ่งพี่ชายเคยซื้อรากถั่วพูดิบมาจากปากท่อมาเป็นเข่งๆ โสนล้างเอาดินออกให้สะอาด โยนใส่เตาเคี่ยวน้ำตาลสักพักก็ได้กิน แต่มันไม่อร่อยเท่านี้

อร่อยตรงกินไปตื่นเต้นไปนี่ละ ---

 

“นี่เธอ!!”