/

'ถ้าแม็กซ์เปิดอ่านจดหมายนี้แฟงก็คงไม่อยู่แล้ว ขอโทษที่ไปโดยที่ไม่ได้บอกลาด้วยตัวเอง ขอบคุณทุกๆอย่างที่ผ่านมาแต่แฟงไม่สามารถอยู่กับแม็กซ์ต่อไปได้จริงๆ แฟงอยากอยู่กับแม็กซ์ในวันสำคัญแต่แมกซ์ไม่สามารถให้พื้นที่ตรงนั้นกับแฟงได้เลยมันเหมือนกับแฟงอยู่ตัวคนเดียวมาตลอด โชคดีนะแม็กซ์ ' แฟง.....

/

พริกสิบเม็ดยังไม่เผ็ดเท่าพี่

08:45

/

Hack.tiwat

/

มือหนาเขวี้ยงแฟ้มที่อยู่ในมือลงที่พื้นโดยไม่สนใจว่าลูกน้องในบริษัทจะมองเขายังไง

หญิงสาวก้มหน้าก้มตาพูดกับผู้เป็นเจ้านาย และตัวเริ่มสั่นเทาเพราะความกลัว

"เกิดอะไรขึ้น!!"

น้ำเสียงเข้มของชายผู้มาใหม่ดังขึ้นทำให้ทุกคนที่อยู่ตรงนี้หันไปมองพร้อมกัน

สายตาที่แข็งทื่อไม่มีความอบอุ่นสักนิดของชายหนุ่มร่างหนามาดนักธุรกิจมองไปยังชายหนุ่มร่างบางตรงหน้าอย่างกับโกรธแค้นกันมานานแต่ที่จริงเขาสองคนกลับเพิ่งพบกันครั้งแรกเท่านั้น

/

ปั้ง!🚪

เสียงปิดประตูดังขึ้นโดยที่รับรู้ได้จากเสียงเลยว่าคนที่ปิดอยู่ในอารมณ์โกรธ

/

หญิงสาวพูดตอบชายร่างบางพร้อมกับเก็บของบนโต๊ะทำงานลงกล่องกระดาษ

" ไม่ต้องเก็บ จัดของไว้ที่เดิม "

เสียงเข้มของชายร่างสูงดังขึ้นทำให้คนสองคนที่กำลังคุยกันหันมามอง

ชายร่างสูงไม่ได้พูดอะไรเพียงพยักหน้าให้ทั้งสองคนแล้วเดินออกไป

ทุกความเคลื่อนไหว ไม่ว่าจะเป็นรอยยิ้มหรือการขยับร่างกายของชายหนุ่มร่างบางเขาไม่อาจรู้ได้เลยว่ามีคนๆนึงกำลังจ้องมองเขาด้วยความโกรธ

ชายหนุ่มพูดจบก็กระตุกยิ้มมุมปาก และเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะทำงานเพื่อเคียร์เอกสารเช่นเคย

/

จิ้งจกเกิดมาทำไม

12:40

เรื่องส่วนตัวของเขาที่พี่อายบอกผม ผมไม่ได้เล่าให้พวกมันฟังครับเพราะผมคิดว่ามันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรและอีกอย่างผมก็ไม่ควรเอาเรื่องส่วนตัวของคนอื่นไปเล่าให้ใครฟังถึงแม้จะเป็นเพื่อนสนิทผมก็ตาม

/

ผมวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะทานข้าวที่โรงอาหารของบริษัทและมองไปที่ผู้หญิงตัวเล็กที่กำลังเดินตรงมาที่ผมด้วยท่าทางร้อนรน

ผมตอบออกไปแบบนั้นก่อนที่พี่อายจะเอื้อมมือมาดึงแขนผมให้ลุกขึ้นจากโต๊ะ ดีที่ผมคว้าโทรศัพท์และกระเป๋าเงินไว้ทันไม่งั้นนะคงไปแต่ตัวแล้วของมีค่าถูกวางทิ้งไว้ตรงนี้แน่ๆ

คนบ้าอะไรครับเนี่ย ต้องโตมาแบบไหนกันถึงมีนิสัยแบบนี้

/

-ห้องทำงานลภัส-

ก๊อกๆ

เสี่ยเคาะประตูดังขึ้นทำให้พวกผมทั้งหมดหันไปมอง

แกกกกกก~🚪

สิ้นคำอนุญาตประตูก็เปิดออกและปรากฏบุคคลหนึ่งที่ยืนอยู่หน้าห้องทำงานผม

เขาเดินเข้ามาและหันไปมองเพื่อนผมก่อนจะโค้งให้เล็กน้อยและเดินตรงมาที่โต๊ะทำงานของผม

ผมโยนแฟ้มๆหนึ่งลงบนโต๊ะตรงหน้า

เขาหยิบแฟ้มนั้นขึ้นและเปิดอ่าน

ปั้ง🚪

ถ้าคิดว่าทนได้ก็ให้ทนไปครับ บอกไว้เลยว่าผมคงไม่หยุดแค่นี้หรอกมันยังมีอะไรสนุกๆให้ผมเล่นอีกเยอะ เพราะผมเพิ่งจะเริ่ม...

/

ผมเดินเข้ามายังคลังสินค้าอย่างกล้าๆกลัวๆ แต่กว่าจะมาถึงที่นี่ได้ก็ใช้เวลานานพอสมควรครับเพราะกว่าที่ผมจะกล้าเอ่ยปากถามพี่ๆพนักงานระหว่างทางก็ปาไปเกือบสอบนาทีได้ และอีกอย่างผมเพิ่งเข้ามาทำงานวันนี้วันแรกยังไม่มีเพื่อนเลยครับ จะมีก็แค่พี่อายที่ผมคุยด้วยได้แค่นั้น

ผมหลับตาลงกอดแฟ้มที่อยู่ในมือหายใจเข้าลึกๆและพ่นออกแรงๆหนึ่งที ตั้งสติ มีสมาธิและก้าวขาเดินตรงไปข้างหน้า

เมื่อเข้ามาข้างในผมก็เปิดแฟ้มดู แต่ก็งงครับไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนดี

ผมตัวสะดุ้งโหยงเมื่อได้ยินเสียงมาจากด้านหลัง

ถือกระชากแฟ้มที่อยู่ในมือผมไปทันทีและผมรู้สึกแสบๆที่มือเมื่อก้มมองดูก็เห็นว่ามือตัวเองมีบาดแผลสดๆร้อนๆที่เกิดจากแฟ้มเมื่อกี้

ตอนนี้พนักงานที่อยู่ที่นี่ประมาณห้าคนได้กำลังมองมาที่พวกเราสองคนครับ แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไร

"เกิดอะไรขึ้น!"

เสียงเข้มดังขึ้นทำให้ผมและคนตรงหน้าหันไปมองยังต้นเสียงก็เจอกับคุณลภัสและคนที่ผมเจอในห้องทำงานของเขาสี่คนที่เดินตามหลังมา ส่วนพนักงานที่เคยยืนมองดูพวกผมสองคนก่อนหน้าก็แยกย้ายกันไปทำงานต่อทันทีครับ

ให้ตายเถอะครับ นี่มันอะไรกันเนี่ย

ผมชะงักไปชั่วครู่เมื่อได้ยินประโยคนั้นออกมาจากปากผู้เป็นเจ้านาย นัยน์ตาผมเริ่มร้อนผ่าว น้ำเสียงเริ่มสั่นเครือแต่ผมก็ต้องกลั้นน้ำตานั้นไม่ให้มันไหลออกมาและควบคุมอารมณ์ตัวเองให้ได้

ผมพูดจบก็เดินออกมาจากตรงนั้น น้ำตาที่เคยกลั้นเอาไว้ก็ไหลออกมาทันที มือซ้ายยกขึ้นมาปาดน้ำตาออกจากใบหน้าและก้าวขาเดินไปข้างหน้าด้วยความเร็ว

เขาจะด่าจะแกล้งผมยังไงผมไม่ว่าเลยครับ แต่เขาไม่มีสิทธิ์ที่จะพูดถึงครอบครัวผมแบบนั้น...

-TBC-

/