“อืม” ใบหน้าของท่านเคร่งเครียดไม่คลายแล้วฉันต้องทำยังไงให้พ่อหายโกรธเนี้ย 

“แล้วจะเป็นอะไรไหมพ่อ…” ตอนนี้สำนึกผิดจนไม่รู้ว่าจะสำนึกยังไงเพื่อลบเลือนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้เลยเหตุเกิดเพราะฉันเริ่มประชดพี่คิงด้วยความน้อยใจจนเป็นเรื่องราวบานปลายมาถึงหูพ่อจนได้ 

“คุณภีมไม่ได้ว่าอะไรหรอกแค่เป็นห่วงและอยากจะเตือนเราให้ระวังตัวเขาเป็นห่วงในฐานะคนรู้จักกัน” พอพ่อพูดจบฉันก็ถึงกับถอดหายใจด้วยความโล่งอกยังดีที่ไม่ได้มีผลกระทบต่อภาพลักษณ์ของพ่อร้ายแรงอย่างที่นึกกลัวในใจ 

“เฮ้อ…” 

“ไม่ต้องมาถอดหายใจถึงคุณภีมเขาจะไม่ได้ว่าอะไร แต่พ่อขอบอกว่าอย่าให้เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีกครั้งเข้าใจไหมน้ำผึ้ง!” พอถอดหายใจด้วยความโล่งอกไม่ทันไรก็โดนพ่อพูดดักคอเอาไว้ก่อนเสียได้ 

“ค่ะต่อไปนี้น้ำผึ้งจะไม่ให้เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีกแล้วค่ะพ่อ” ฉันยกมือขึ้นไหว้ขอโทษท่านอย่างคนสำนึกผิดจากใจ 

“เฮ้อ! เข้าใจนะว่าเราเป็นผู้หญิงนอกจากจะทำให้พ่อขายหน้าแล้วลูกอาจจะโดนลูกหลงไปด้วยจนเจ็บตัว เข้าใจไหมน้ำผึ้งว่าพ่อเป็นห่วงลูกมากนะดวงใจของพ่อ” ฉันพยักหน้าสำนึกผิดน้ำตาคลอเบ้ากลั้นเอาไว้ไม่ให้ไหลออกมา อยู่ๆ พ่อก็รั้งร่างของฉันเข้าไปในอ้อมกอดของท่าน นานเท่าไหร่แล้วนะที่พ่อไม่ได้กอดฉันแบบนี้คงจะเป็นหลังงานศพแม่ที่พ่อกอดฉันร้องไห้ อ้อมกอดของผู้ชายตรงหน้าอบอุ่นเป็นที่พักใจที่ดีที่สุดเวลานี้ฉันเหนื่อยล้าทั้งกายและใจ ไม่ว่าจะเจอเหตุการณ์ที่หนักหนาสาหัสอะไรมาขอเพียงมีอ้อมกอดของผู้ชายคนนี้ก็สามารถทำลายความเข้มแข็งทุกอย่างที่มีมาพังทะลายลง 

“ฮื่อๆ หนูขอโทษค่ะฮื่อๆ” ฉันร้องไห้กับอกเสื้อของพ่อด้วยความหมางเมิงและกำแพงในใจที่ฉันสร้างขึ้นมาหลังจากท่านพาภรรยาใหม่เข้ามาอยู่ในบ้าน ความรู้สึกเหมือนพ่อจะไม่รักฉันแล้วความน้อยใจแบบเด็กๆ ที่มีมาตลอดหลายปีที่ผ่านเหมือนถูกปลดปล่อย