โลกกลมหรือพรหมลิขิต

"โจวโจว ตื่นได้แล้วลูก !" เสียงตะโกนเรียกของผู้เป็นแม่ ที่จำเป็นต้องปลุกลูกในยามเช้าวันหยุด
"ม๊า วันนี้วันหยุดนะ ขอนอนตื่นสายหน่อย"
เสีียงเด็กน้อยงอแงกับผู้เป็นแม่
"ไม่ได้ลูก วันนี้มีแขกของป๊ามาบ้าน ป๊าเลยให้ม๊ามาตามลูกนี่ไง "
"แขกของป๊า เกี่ยวอะไรกับโจวหละม๊า ไม่เอา โจวจะนอน!"
คนเป็นแม่ รีบเดินไปหยิบกุญแจสำรอง เปิดห้องลูกชายอย่างรวดเร็ว
"ตื่นลูก ไม่งอแงกับม๊านะ!"
ผู้เป็นแม่ดึงลูกออกจากผ้าห่ม 
" ม๊าอะ แขกสำคัญขนาดไหนเชียว ถึงต้องไปรับกันทั้งครอบครัวเนี่ย !"
"โจว อย่าขัดใจป๊าเลยลูก ป๊าบอกให้ลงไปก็ลงไปเถอะ เดี๋ยวป๊าโกรธ เป็นเรื่องราวใหญ่โตอีก นะ คนดี ลุกนะ เชื่อม๊า"
"ก็ได้ ขอเวลาอาบน้ำ แต่งตัวแปปนะม๊า เดี๋ยวตามลงไป"
**ห้องรับแขก บ้านตระกูลสวี่**
ลูกชายคนเดียวของบ้านกำลังเดินลงมา
อย่างใจเย็น ทุกสายตาจ้องมองไปที่หนุ่มน้อยเป็นสายตา
เดียวกัน รวมถึงสายตาของแขกผู้มาเยือนอีก 2 คน ! สายตาเด็กหนุ่มพลันก็หันไปสบตาเข้ากับแขกผู้มาเยือนหนึ่งคน โดยไม่ได้ตั้งใจ พร้อมรีบหลบสายตาแขกผู้นั้น
"โจวโจว มานั่งข้างป๊า"
"นี่ ลุงหวาง เป็นเพื่อนป๊า ผู้ถือหุ้นธุรกิจร่วมกับเรา "
"สวัสดีครับ " เด็กน้อยดวงตากลมโต ปากอมชมพู ทักทายแขกผู้มาเยือน 
"ส่วนนี่ลูกชายลุงหวาง จิ่งหยู๋ รู้จักกันไว้สิ"
ทั้งสองหันมองกัน พยักหน้าเป็นเชิงทักทาย
หนอย ไอ้หมอนี่ คิดว่าเป็นใคร มาทำเข้มใส่เรา หยิ่งยะโส (โจวคิดในใจ)
ผู้เป็นพ่อ เป็นอันเข้าใจว่าลูกรู้จักกันเรียบร้อยแล้ว
(ตรงไหนวะ)
จิ่งหยู๋ กับโจวโจว จริงๆอายุห่างกัน 2 ปี !
แน่นอนว่า หนุ่มน้อยโจวโจว ละอ่อนกว่า
"พอดีว่าพ่อ ม๊า แล้วก็ลุงหวาง ต้องไปติดต่อธุรกิจต่างประเทศ หลายเดือน "
พ่อโจวโจว พูดขึ้น ในขณะที่ลูกชายทั้งสองจ้องกันเหมือนจะทำ
ความรู้จักกัน หรือจะฆ่ากัน น่าจะอย่างหลังมากกว่า !
"อ่าวป๊า ไปกันหมด แล้วโจวหละ!"
พลันก็มีเสียงหัวเราะเล็ดลอดออกมาจากหนุ่ม
มาดเข้ม!
โจวโจว หันไปค้อนไอ้ขี้เก๊กทันควัน!
"นี่ไง ก็กลัวว่าลูกต้องอยู่คนเดียว ป๊าหาเพื่อนมาให้แล้วนี่ไง"
"ห๊ะ! อะไรนะ!" สองเสียงพร้อมใจกันประสานโดยมิได้
นัดหมาย ซึ่งจิ่งหยู๋เองก็ไม่รู้เรื่องนี้มาก่อน แค่พ่อบอกมาหาเพื่อน อยากให้มาด้วย !
"พ่อ หมายความว่าไง นี่ผมต้องอยู่กับเด็กน้อยนี่เหรอ!"
"นายว่าใคร เด็กน้อยกันห๊ะ!"
"แล้วคิดว่าฉันว่าใครหละ!"
"ไอ้บ้า นายมีสิทธิ์อะไรมาว่าฉันห๊ะ!"
"ไม่มีสิทธิ์ก็จะว่า จะทำไม"
"ป๊า โจวไม่อยู่กับไอ้หมอนี่นะ เป็นตายยังไงก็ไม่ยอม !"
"พ่อ ผมก็ไม่ยอม ใครจะอยากอยู่กับเด็กอมมือนี่ สู้อยู่คนเดียวยังจะดีซะกว่าอีก!"
สองคนจ้องกันเสมือนคู่แค้นตั้งแต่ชาติปางก่อน
ผู้เป็นพ่อของทั้งสอง เห็นเหตุการณ์ในตอนนี้แล้ว มองหน้ากันอย่างจิตตก คิดผิดคิดถูกเนี่ย ที่จะให้สองคนอยู่ด้วยกัน มีหวังบ้านได้พังแน่ๆ!
แต่ให้ทำไงได้ จะออกเดินทางวันนี้แล้ว แผนสำรองก็ไม่มี มีเพื่อนไว้พอได้อุ่นใจ (มั้ง)
"ลูกๆใจเย็นๆก่อนนะ ลูกเพิ่งเจอกัน คงยังไม่คุ้นชินกัน อยู่ๆกันไปเดี๋ยวก็ชิน หนะ"
พ่อโจวโจว ว่างั้น!
"ใช่ นายพูดถูก อยู่กันไปสักพัก เผลอๆกลายเป็นเพื่อนรักกันไป ใครจะไปรู้ ว่ามั้ย!"
พ่อจิ่งหยู๋ เสริม!
"ไม่เอา!"
ทีมลูกประสานเสียงแข็ง!
"นั้นม๊าสรุปเลยนะ ว่า ทั้งสองต้องอยู่ด้วยกันที่นี่ บ้านหลังนี้ เป็นเวลา 2 เดือน!"
แม่โจวโจวซึ่งนั่งฟังอยู่นานได้ทีปิดการประชุม!
"ส่วนเรื่องห้องนอน จิ่งหยู๋นอนห้องเดียวกับโจวโจวไปแล้วกันนะ ห้องอื่นม๊ายังไม่ได้ทำความสะอาดเลย"
"ห๊ะ ! ม๊า ต้องทนอยู่บ้านเดียวกับไอ้หมอนี่ นี่ต้องทนนอนห้องเดียวกันอีกเหรอ 
ยังไงก็ ไม่ !"
ผู้เป็นแม่ส่ายหัวให้กับความเอาแต่ใจของ
ลูกชาย 
"ตกลงครับคุณป้า !"
"นาย!"
ไอ้หมอนี่ จงใจจะปั่นประสาทฉันงั้นเหรอ ได้ เดี๋ยวได้เจอดีแน่ (โจวคิดในใจ)
"นั้นตกลงตามนี้นะ แยกย้าย เดี๋ยวจิ่งหยู๋เอาของไปเก็บห้องโจวเลยนะลูก!"
"ครับ!"
ทั้งสองยังไม่ละสายตาออกจากกัน เป็นสายตาแห่งการเอาชนะ !
ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ทำไมถึงเกลียดนายได้ขนาดนี้นะ ไอ้ขี้เก็ก!
คืนแรก ของทั้งสองก็มาถึง....
สงครามกำลังจะเริ่มขึ้น 5 4 3 2 1......เริ่ม!

 "ใครให้นายขึ้นมานอนบนเตียง! โน่นที่ของนาย!" โจวโจวทำหน้ากวนพร้อมชี้ไปตรงโซฟาสีดำ
"อะไรนะ ให้ฉันนอนโซฟาอะนะ !"
"ใช่ นี่บ้านฉัน ห้องนอนก็ห้องฉัน ฉันมีสิทธิ์ทุกอย่างในห้องนี้! เพราะฉะนั้นนายลงไปจากเตียงฉันซะดีๆ !"
ไอ้ขี้เก๊กที่นอนไขว่ห้างสบายใจอยู่บนเตียง
ลุกขึ้นมายืนตรงหน้าคนสั่งการ!
หน้าใกล้กัน ระยะห่าง 1ซ.ม. (ไกลไป)
"ไหน นายพูดใหม่สิ ว่าให้ฉันนอนตรงไหน !"
โจวโจวทำท่าจะขยับหนีแต่โดนมือยาวโอบเอวไว้ซะก่อน 
"เอ้ย นายจะทำไรอะ ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ!"
กลายเป็นโจวโจวดิ้นอยู่ในอ้อมแขนไอ้ขี้เก๊ก
เสียแล้ว
"ให้ฉัน นอน ตรง ไหน!"
"ก็บอกไปแล้วไง ฉันยืนยันคำเดิม!"
โจวโจว ถึงแม้จะรู้ว่าตัวเองเป็นรอง สู้เขาไม่ได้ แต่ก็ยังใจกล้า ตอบแบบนั้นไป!
"ไม่ ฉันจะนอนบนเตียง นายจะทำไม!"
พูดจบ ไอ้ขี้เก๊กกระโดดขึ้นเตียง ทำหน้ายียวน หันมามองอีกฝ่ายที่ยืนหน้าแดง นิ่งไปเลย! 
สักพักโจวรู้สึกตัวว่ามีคนกำลังจ้องตัวเอง จึงรีบดึงสติกลับมา
"ไอ้บ้า นายหน้าด้านไปปะ ลงมาเดี๋ยวนี้!"
"ไม่ ลง ! ฉันง่วงและ นายจะนอนได้ยัง ถ้าไม่นอน ออกไปบ่นนอกห้องโน่น!"
"ไอ้บ้า มานอนห้องคนอื่นเค้ายังไม่พอ นี่นายยังจะมาไล่เจ้าของห้องอีก นี่ ฉันจะด่านายยังไงดี !"
ดูเหมือนว่าจิ่งหยู๋ จะพอใจกับการได้ป่วนประสาทโจวเป็นที่สุด!
เพราะดูจากท่าทางการนอนที่เอาแต่ยิ้มไม่หยุด
" ก็ไม่ต้องด่า ไม่เหนื่อย ไม่เครียด !"
คำตอบของจิ่งหยู๋ ทำโจวโจวประสาทเสียไม่น้อย ฉันจะต้องจัดการนายให้ได้ จิ่งหยู๋ ไอ้บ้า!

 "ตกลงนายจะนอน มั้ย!"
จิ่งหยู๋พูดขึ้นหลังจากเห็นโจวโจวเดินไปนั่งหน้า
โต๊ะคอมพิวเตอร์มุมห้อง!
"ฉันยังไม่ง่วง นายง่วง ก็เชิญนอนไปก่อนเลย!"
"ก็ถ้านายไม่นอน ไฟมันก็สว่าง ฉันก็นอนไม่หลับ!"
โจวโจวที่กำลังงุ้นง้านอยู่กับหน้าคอม อดไม่ได้ที่จะหันมาด่าใส่ไอ้จอมเรื่องมาก
"นายนี่ มัน...!"
ต้องเงียบไป เพราะสายตาที่จ้องมา และยิ้มยียวนที่ส่งมาให้!
"ปิดไฟ นอน!"
"ไม่ ฉันจะคุยกับเพื่อน!"
"คุยกับเพื่อนงั้นเหรอ ได้ นั้นฉันคุยด้วย"
ว่าแล้วไอ้ขายาวรีบสาวเท้าลงจากเตียง เดินหน้ามุ่ย ลากเก้าอี้เสริมมานั่งหน้าคอม!
"นี่ นายจะบ้าเหรอ เพื่อนฉัน นายจะคุยอะไร ประสาทปะเนี่ย!"
"ฉันไม่คุย แต่ฉันจะดูนายคุย!"
เป็นเสียงตอบที่ราบเรียบ ไร้อารมณ์ 
"ฉันไม่เข้าใจป๊าเลยจริงๆ จะหาคนมาดูแลฉันหรือหาภาระมาให้
ฉันกันแน่เนี่ย!" ว่าพลางก็ลุกขึ้นจากหน้าคอม 
"นายจะไปไหน ไม่คุยกับเพื่อนแล้วเหรอ!"
"ไม่คุย จะอาบน้ำนอน!"
"ตอนให้นอน จะคุย พอให้คุย จะนอน นายนี่มันเด็กน้อยเอาแต่ใจจริงๆ!"
"นี่ นายเลิกเรียกฉันว่าเด็กน้อยได้แล้วนะ ฉันมีชื่อ เรียกให้มันดีๆ!"
โจวโจวว่าพลาง เดินไปหยิบผ้าขนหนูก่อนจะรีบ เดินตรงไปยังห้องน้ำ แต่มิวายโดนไอ้ขายาวมาเบียดแย่งเข้าห้องน้ำซะก่อน 
"นายจะทำไร ถอยออกมาเดี๋ยวนี้!"
"ฉันจะอาบน้ำ!" ไอ้ขี้เก็กว่างั้น
"นี่นาย จะกวนประสาทฉันไปถึงไหน ทีตอนเมื่อกี้ทำไมไม่อาบห๊ะ!"
"ก็ ตอนแรกกะจะไม่อาบ แต่พอนายจะอาบ ฉันเลยคิดว่าฉันควรอาบ เดี๋ยวเวลานอน นายจะได้ไม่เหม็นไง เนี่ย ฉันทำเพื่อนายเลยนะ!" 
โจวโจว ฟังเหตุผลอย่างเหลืออดเหลือทน ทำไมไอ้บ้านี่ มันหน้าด้านจังวะ!
"แต่ฉันจะอาบก่อน ถอย!"
"ไม่ ฉันจะอาบก่อน!"
ทั้งสองฉุดกระชาก ลากดึงกันอยู่หน้าห้องน้ำนานสองนาน จน..
"นั้นเรามาอาบด้วยกัน!"
(ความคิดใครคะ ใครคิด ฮ่าาา)
"ไอ้บ้า ไอ้ทะลึ่ง!"
เสียงโจวโจว ตวาดลั่นบ้าน

"ทะลึ่งอะไร ก็ผู้ชายสองคนอาบน้ำด้วยกัน มันก็ปกติ หรือว่านาย...!"
"ฉัน ฉัน ทำไม!"
"ปล๊าว นายจะอายทำไมหละ ก็ผู้ชายเหมือนกัน มีอะไรก็เหมือนๆกัน จะอาบไม่อาบ รีบอาบจะได้รีบนอน"
หนอย ไอ้หมอนี่ อยากอาบมาก อาบไปก่อนเลย ใครจะไปอยากอาบด้วย!
โจวโจว ถอยออกมา นั่งรออยู่หน้าคอมอย่างอารมณ์เสีย!
ขนาดอยู่ในห้องน้ำ จิ่งหยู๋ยังมิวาย ตะโกนออกมาหาเรื่องโจวโจว เถียงกันจนอาบน้ำเสร็จ
ตอนนี้ทั้งคู่นอนอยู่บนเตียงเดียวกัน โจวโจวนอนหันหลังให้จิ่งหวี๋ มีหมอนข้างกั้นกลาง เตียงขนาด 6 ฟุต นี่มันใหญ่ไปป่าววะ สำหรับคนสองคน (คนแต่งคิด)
"ฉันปิดไฟเลยนะ!"
จิ่งหยู๋ซึ่งสวมรอยเป็นเจ้าของห้อง พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ!
ไร้เสียงตอบกลับมา เป็นอันรู้กัน ปิดไฟ!
คืนแรกของทั้งคู่ผ่านไปด้วยความทุลักทุเล โจวโจวครุ่นคิดทั้งคืน ฉันจะเอาคืนนายยังไงดี เอาให้ร้องไห้วิ่งกลับไปหาพ่อไม่ทันเลยเชียว!

เช้านี้ที่เซี่ยงไฮ้
สภาพอากาศที่เซี่ยงไฮ้ เกิดพายุอย่างหนัก ฝนตกตั้งแต่เช้า อากาศดีเป็นบ้า
หนุ่มน้อยบนเตียง ลุกขึ้นนั่งงัวเงีย บิดไปบิดมา 2 3 ที หันไปมองคนข้างๆโดยไม่ได้ตั้งใจ
"เวลานอน ดูเป็นคนขึ้นมาหน่อย"
นี่หนูนอนกับเค้าคืนเดียว ใจอ่อนแล้วเหรอลูก
โจวโจวไม่รู้ตัวว่า ตัวเองเผลอมองไอ้บ้าขายาวนานเท่าไร พอคิดได้ รีบสะบัดความคิดทั้งหมดทิ้ง วันนี้ฉันจะต้องเอาคืนนายให้ได้ ไอ้ขี้เก๊ก!
โจวโจว เป็นหนุ่มน้อย ที่ชื่นชอบการทำอาหารเป็นชีวิตจิตใจ รักในเสียงเพลง และหลงไหลในความน่ารักของน้องแมว
เป็นที่สุด บ้านหลังนี้ ตอนนี้ ไม่มีแม้กระทั่งคนรับใช้สักคน ทุกคนหอบเสื้อผ้าไปต่างประเทศกันหมด ให้มันได้แบบนี้สิ!
สักพักหนุ่มน้อยก็จัดแจงลงมือทำกับข้าวอย่างคล่อง เมนูวันนี้ ผัดผงกะหรี่เนื้อของโปรด และ ข้าวผัดธรรมดาๆ สงสัยเป็นเพราะกลิ่นอาหาร ทำให้หนุ่มอีกคน ทนนอนต่อไปไม่ไหว เดินลงมาห้องครัวอย่างไว
"นี่นายทำอาหารเป็นด้วยเหรอ เหลือเชื่อ!"
ตื่นมาก็ปากดีเลย 
"ฉันไม่ใช่นายนะ ที่ทำอะไรไม่เป็น อ่อๆ ไม่ใช่สิ ทำเป็นอยู่อย่างเดียว ...เป็นภาระ!!!"
"นี่ นาย..."
พูดเสร็จโจวโจว ยกกับข้าวไปตั้งโต๊ะ 
"หอมมมมม " เสียงเด็กน้อยที่จงใจสูดกลิ่นอาหารยั่วใคร
บางคน
จิ่งหวี๋ เดินมานั่งที่โต๊ะอาหารด้วย
"แล้วไหนของฉันหละ ทำไมมีข้าวผัดแค่จานเดียว!"
"ก็ฉันกินคนเดียว จะผัด 2 จานทำไม!"
ว่าพลางตักข้าว เข้าปาก เคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย!
"นายจะไม่ใจดำไปหน่อยเหรอ ฉันเป็นแขกนะ ที่จริงแล้ว นายต้องดูแลฉันอย่างดีไม่ใช่เหรอ"
"นายเนี่ยนะแขก เมื่อคืนยังทำตัวเป็นเจ้าของบ้านอยู่เลย อย่างนาย คงไม่ต้องมีใครมาดูแลหรอก นายเก่งอยู่แล้วหนิ เรื่องกับข้าวแค่นี้ นายคงทำเองได้ สบายๆ ใช่มั้ยหละ!"
โจวโจวว่าพลางยักคิ้วหลิ่วตาให้จิ่งหวี๋อย่าง
อารมณ์ดี
"ได้ ฉันไม่ง้อนายก็ได้ !"
จิ่งหวี๋ลุกเดินหายเข้าครัวไป 30 นาทีเห็นจะได้ เดินออกมาพร้อม ...โจ้กสำเร็จรูป 1 ถ้วย!
โจวโจว กินเสร็จพอดี กำลังจะลุก เห็นจิ่งหวี๋เดินหน้ามุ่ยออกมา ก็อดจะขำไม่ได้
"นายขำอะไร หน้าฉันมีอะไรให้หน้าหัวเราะห๊ะ!"
"ปล่าวๆ ฉันไม่รบกวนนายและ นายจะได้กินข้าว น่าอร่อยเนอะ !"
หนอย ไอ้เด็กแสบ จะเอางี้ใช่มั้ย ได้ !!!
สรุปมื้อนี้จิ่งหวี๋ต้องทนฝืนกินไป มันจะอยู่ท้องได้นานแค่ไหนกันเชียว หุ่นหนาๆของเค้า กับโจ๊กถ้วยเดียว ไม่เกิน 20 นาทีเดี๋ยวก็หิวอีก! ถ้าไม่ติดฝนตกหนักนะ ไม่มานั่งทนกินแบบนี้หรอก!
จริงๆของสดในตู้เย็นมีหลากหลายให้เลือก แต่ทำกับข้าวไม่เป็นนี่สิ ต้องทำไง!!
กินเสร็จจิ่งหยู๋ก็เดินขึ้นไปห้องนอน ก็มันไม่ทีไรทำ ได้แต่นั่งๆ นอนๆ เล่นโทรศัพท์ ดูทีวี จนเหนื่อย ส่วนโจวโจวที่ขึ้นมาบนห้องก่อนหน้านี้ ก็กำลังจ้องคอมอย่างเอาเป็นเอาตาย 
"นายบ้าปะเนี่ย ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ให้คอมอยูู่ได้ ไหนดูสิ อะไรทำให้นายยิ้มไม่หุบขนาดนี้!"
จิ่งหยู๋ว่าพลางเดินมา แต่โจวโจวรีบปิดไปซะก่อน!
"นี่นาย หัดมีมารยาทบ้างได้มั้ยห๊ะ เรื่องส่วนตัวของฉัน นายอย่ายุ่ง!"
"จีบสาวอยู่สิท่า!"
"ฉันจะจีบใคร มันธุระกงการอะไรของนาย ชิ่วๆ ไปไกลๆเลย !"
ในขณะที่ทั้งสองมีปากเสียงกันอยู่ นั้น
**ติ้งหน่องๆๆๆ (เสียงกริ่ง)

"ฝนตกหนักขนาดนี้ ใครมาอีก!"
จิ่งหวี๋หันไปถามโจวโจว ที่ยังคงเล่นคอมไม่เลิก
"ฉันจะรู้มั้ยหละ ฉันก็นั่งอยู่กับนาย!"
ตอบโดยไม่หันไปมองหน้าคนถามสักนิด
"นายจะไม่ลงไปเปิดประตูรึไง นี่บ้านนายนะ คนมาก็ต้องเพื่อนนายหรือญาตินายมั้ยหละ!"
"รู้แล้ว ไม่ต้องสั่ง!"
โจวโจวไม่ลืมที่จะปิดคอม ล็อครหัสก่อนเดินลงไปข้างล่างอย่างหัวเสีย
"...ต้าชิง นาย นายมาได้ไงอะ"
"จะไม่ชวนฉันเข้าบ้านหน่อยเหรอ หนาวจะแย่อยู่แล้ว"
คนมาเยือน คือใคร มาทำอะไร มีพิรุธ!

โจวโจวรีบเปิดประตูให้คนข้างนอกเข้ามาข้างใน ทั้งสองเดินเข้าบ้านมาด้วยความเงียบ
***ห้องโถงด้านล่าง
"บ้านเงียบจัง คุณลุง คุณป้าไม่อยู่เหรอ"
"อืม ไปต่างประเทศกันหมด!"
"อ่าว นายอยู่คนเดียวเหรอ!"
"ปล่าว อยู่กับ..เพื่อนอะ"
"เพื่อน ..คนไหนเหรอ!"
"ใครมาอะ ไอ้แสบ!"
ไม่ทันสิ้นเสียง ไอ้ขี้เก๊กโผล่หัวมาพอดี
"เออ ..ต้าชิง นี่ จิ่งหวี๋ ..เอ่อ...เพื่อนฉัน!"
"ส่วนนี่ ต้าชิง ..เพื่อนฉัน"
ทั้งสองจ้องหน้ากันสักพัก ทักทายแบบนี้ก็ได้เหรอ!!!
โจวโจวรู้สึกได้ถึงความอึดอัด จึงรีบตัดบท
"นั่งก่อนๆ"
"เออ ต้าชิง นายมาที่นี่มีอะไรรึปล่าว"
"ไม่มี แค่ คิดถึงนาย.. เออ ฉันหมายถึง คิดถึงเพื่อนๆกลุ่มเราทั้งหมดนั่นแหละ เลยกะจะมาชวนนายไปรวมกลุ่มกันหน่อย !"
"ออ ได้ดิ แต่วันนี้ฝนตกขนาดนี้ จะไปไหวเหรอ!"
จิ่งหยู๋ ที่เลืิอกนั่งฝั่งตรงข้ามโจวโจว จ้องมองทั้งสองคุยกันอย่างเย็นชา 
"นั่นสิ วันนี้ฝนตกหนักขนาดนี้ คงไปไม่ได้แน่ๆ"
ต้าชิง เค้าว่างั้น
"นั้น เป็นพรุ่งนี้มั้ยหละ เดี๋ยวฉันบอกเพื่อนๆให้"
ต้าชิง เสนอ
"อืม ได้เลย ตามนั้น!"
โจวโจวกวาดสายตามองคนตรงข้าม ที่เอาแต่นั่งกอดอก จ้องเค้าไม่เลิก !
ด้านต้าชิง ก็กดโทรศัพท์งิกๆสักพัก ก็ได้เรื่อง
"เพื่อนๆทุกคนตกลงแล้วนะโจวโจว "
"นั้น นายคงหมดธุระแล้ว เชิญ!"
(เสียงใคร จิ่งหวี๋ นี่บ้านนายเหรอ 555)
จิ่งหวี๋ พูดขึ้น ทำให้สีหน้าฝ่ายตรงข้ามเปลี่ยนไปอย่าง
เห็นได้ชัด!
"จิ่งหวี๋ นายอย่าเสียมารยาท "
โจวโจวเดินมากระซิบข้างๆหูจิ่งหวี๋ จิ่งหวี๋ดูอารมณ์เสียไม่น้อย เลือกที่จะเงียบต่อไป
"นั้น คืนนี้ฉันขอค้างนี่ได้มั่ยโจวโจว คือ.ยังไงพรุ่งนี้เราก็ต้องออกไปด้วยกันอยู่แล้ว ฉันคิดว่าถ้าฉันกลับบ้าน พรุ่งนี้ก็ต้องมาใหม่มันจะเสียเวลา นายว่ามั้ย"
จิ่งหวี๋ ได้ยินแบบนั้น ก็เดินขึ้นห้องไปอย่างหัวเสีย เค้าก็ไม่สามารถบอกตัวเองได้เหมือนกัน ว่าทำไมอารมณ์ถึงได้เดือดขนาดนี้!
โจวโจว ได้แต่มองตามหลังจิ่งหวี๋ 
"เป็นอะไรของเค้า " โจวโจวพ่นคำพูดออกมาเบาๆ 
"โจวโจว โจวโจว!"
"ห๊ะ อ่อๆ โอเค ค้างนี่ก็ได้ ไม่มีปัญหา!"
"งั้นเย็นนี้ เรามาทำอะไรกินกันดีม่ะ !"
ต้าชิง หนุ่มน้อย หน้าตาดีระดับหนึ่งเลยหละ เป็นเพื่อนกับโจวมาตั้งแต่สมัยเด็กๆ จนเข้ามหาลัย ต้องแยกกัน แต่ก็ยังติดต่อกันอยู่เสมอ กลุ่มนี้มีแต่คนหล่อ
ไปทางไหนมีแต่สาวๆตามกรี๊ด แต่ก็แปลกที่ทั้งกลุ่ม ยังไม่มีใครมีแฟนแม้แต่คนเดียว (หน้าคิดๆ)
"งั้น เดี๋ยวฉันขึ้นไปตามเพื่อนก่อนนะ จะได้มากินข้าวด้วยกัน"
"อืมๆ"

 โจวโจวเดินจ้ำอ้าวขึ้นไปชั้น 2 อย่างว่อง
เปิดประตูห้องเข้าไปเจอใครบางคน นอนกอดอกอยู่บนเตียง จ้องเขม็งมาทางประตู!
"เย็นนี้ ฉันจะทำอาหารกินกัน นาย..ไปกินด้วยกันนะ!"
สีหน้าจิ่งหวี๋ ดูตกใจ เมื่อเช้ายังเกลียดเราจะเป็นจะตาย ไหนพอตกบ่ายมาทำดี !
"ฉันไม่หิว!"
"นายเนี่ยนะ ไม่หิว กินโจ้กไปถ้วยเดียวจะไปอิ่มอะไร บอกให้กินก็กินเถอะ อย่าลีลา!"
คนหน้าประตูเดินตรงเข้ามา ยืนกอดอกข้างเตียง คนบนเตียงยังคงนอนท่าเดิม!
"นายมีเพื่อนกินแล้ว จะมาชวนฉันทำไม "
"ก็...กินหลายคนสนุกดี"
ต่างคนต่างจ้อง เถียงกันอยู่นั่นแหละ เรื่องไร้สาระก็เถียง ขอแค่ให้ได้เถียง!
"ตกลงนายจะกิน ไม่กิน!"
คนบนเตียง นิ่ง เงียบ สายตาเหม่อลอย ไร้จุดหมาย
"ไม่กิน ก็ไม่ต้องกิน หนอย คิดว่าจะง้อเหรอ ไอ้บ้า ฉันเคยง้อใครที่ไหนกันเล่า!"
พูดเสร็จโจวโจวรีบเดินออกไป ปิดประตู ปัง!
จิ่งหวี๋ ยังคงปล่อยอารมณ์ตัวเองไปตามสายลม ท้องก็ร้อง แต่ก็ทน!
***ด้านล่าง ห้องโถง
"อ้าว เพื่อนนายหละ ทำไมไม่ลงมา"
"ช่างเค้าเถอะ !"
"นาย สนิทกับเค้าตั้งแต่ตอนไหน ทำไมฉันไม่เคยรู้จักเค้าเลย"
"เอ่อ..ลูกของเพื่อนของป๊าฉันหนะ เพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ"
"อ่อๆ งั้นเราเข้าครัวกัน ว่าแต่ว่า วันนี้คุณโจว จะทำอะไรให้กระผมรับประทานขอรับ!"
"ทำหม้อไฟเนื้อแกะดีมั้ย ไม่ได้กินมานาน"
"แล้วแต่ท่านโจวจะบัญชาขอรับ!"
บรรยากาศในห้องครัวช่างแตกต่างกับบรรยากาศในห้องนอนสิ้นเชิง!
"งั้นเรา ลงมือกันเลย "
โจวโจว พยักหน้าตอบรับ แต่ในสมองมีแต่เรื่องคนบนเตียงเต็มไปหมด แล้วทำไมฉันต้องห่วงนายด้วยเนี่ย ไอ้บ้า!
ตอนนี้ 19.00 น. โจวโจวและต้าชิง ยกหม้อไฟตั้งโต๊ะพร้อมกิน!
โจวโจวยังคงพยายามชะเง้อ ขึ้นไปชั้นสอง เผื่อจะเห็นใครบางคนมองลงมาบ้าง แต่ก็ไร้วี่แวว 
"ดูซิ จะอดทนได้สักกี่น้ำ !"
"นายว่าอะไรนะ " ต้าชิง งง ที่อยู่ดีๆโจวโจวก็พูดคนเดียว 
"อ่อ เปล่าๆ กินกันเถอะ!"
ทำไมอาหารมื้อนี้ มันช่างไม่อร่อยเอาเสียเลย
ทั้งๆที่ก็ทำสุดฝีมือ เฮ้ออออ! โจวโจวกินไปถอนหายใจไป จนทำให้ต้าชิงสงสัยในท่าทีของเพื่อน!
"นายมีอะไรไม่สบายใจรึปล่าว บอกฉันได้นะ"
"หน้าฉันเหมือนคนไม่สะบายใจเหรอ"
โจวโจวพูดเชิงทีเล่นทีจริง
"ก็ฉันเห็น นายกินไป ขมวดคิ้วไป จนคิ้วจะพันกันอยู่แล้ว"
"ไม่มีอะไรหรอก กินๆ"
อาหารมื้อเย็นผ่านไป โดยไร้วี่แววคนบางคน!
ช่างเป็นมื้อที่ทรมานอย่างบอกไม่ถูก!
"อิ่มแล้ว นั้นเราขึ้นห้องกันเลยมั้ย ฉันรู้สึกเหนียวตัว อยากอาบน้ำเต็มทีแล้ว!"
ต้าชิง เป็นฝ่ายเสนอ
"อืม เอาดิ!"
***ห้องนอน 
เมื่อโจวโจวกับต้าชิงเปิดประตู
สิ่งแรกคือกลิ่นแชมพู สบู่ และแป้ง หอมฟุ้งลอยมาแต่ไกล บ่งบอกได้ว่าคนในห้องนี้ผ่านการอาบน้ำแล้ว
โจวโจว จ้องไปบนเตียงไม่เจอใคร แต่กลับเห็นจิ๋งหยู๋ในสภาพ อาบน้ำเปลี่ยนเป็นชุดนอนเรียบร้อยแล้ว นอนอยู่ตรงโซฟา พร้อมหมอนและผ้าห่ม !
นี่นายจะเอาแบบนี้จริงๆใช่มั้ย โจวโจวโมโหอย่างบอกไม่ถูก !
ในห้องมีแต่ความเงียบ จนต้าชิง ชิงพูดขึ้นมา
"โจว นายจะอาบน้ำเลยมั้ย "
" นายไปอาบก่อนเลย เหนียวตัวไม่ใช่เหรอ ผ้าเช็ดตัวอยู่ในตู้ หยิบใช้ได้เลย"
"ฉันยืมชุดนอนด้วยนะ ฉันไม่ได้หยิบอะไรมาเลย แฮ่ๆ"
"นายหยิบได้เลย เลือกได้ตามสบาย"
"งั้นฉัน ขอชุดเดิมนะ ชุดที่ฉันเคยซื้อให้นาย มันยังอยู่มั้ย!"ประโยคนี้ของต้าชิง ทำให้โจวโจว รีบหันไปมองคนตรงโซฟา อย่างเร็ว นี่เราเป็นอะไรไป โจวโจว ได้แต่สงสัยในตัวเอง!
"เออ แขวนอยู่ในตู้นั่นแหละ นายลองหาดู"
จริงๆแล้วทุกคำพูด คนบนโซฟา ได้ยินและรับรู้มันหมดแล้ว ~~~