จนมาถึงร้านกาแฟที่อยู่ใกล้ๆ มหาลับผมพอดี
ก็มีผู้หญิงนั่งรอผมอยู่ก่อนแล้วพร้อมกับโบกมือทักทายผม
ผมเลยส่งยิ้มไปให้มัน
"อะนี่ของแก"
"ดีนะที่แกมีของไม่เยอะ" ผมยื่นกระเป๋าเส้อผ้าให้อมีเรีย
"ขอบใจนะที่ที่ช่วยฉันใว้ในหลายๆ เรื่องเลิย"
"เออแล้วทีหลังก็อย่าหนีออกจาบ้านอีกหละ"ผมพูดเหน็บแนม อมีเรียก็มองผมด้วยหางตา
"เออ" พร้อมกับอมยิ้มออกมา
"แล้วสรุปพี่คอปเปอร์นั้น..." ผมพูดพร้อมกับมองหน้ายัยอมีเรีย
"เออพี่เค้าเป็นแฟนฉันเอง" ยัยอะมีเรียก้มหน้าก้มตาพร้อมกับดูชาเขียวแก้เขิน
"แหมอย่าว่าแต่ฉันเลยผัวแกหละ" ยัยอมีเรียเริ่มพูดบ้าง
ผมนั่งเงียบอยู่นาน...
"เราว่าเราไม่เหมาะกับพี่เค้าหลอกวะโลกของเค้ากับโลกของเราก็ต่างกันเกินไปเราว่าจะพอแค่นี้ดีกว่าหวะ
...มันต่างกันเกินไป"
มันถึงเวลาที่ต้องจะต้องตื่นจากฝันได้แล้ว...
"เดียวนะ...นี่แกทะเลอะกันหรอ"
"เปล่า... " ผมพูดพร้อมกับยิ้มให้อมีเรีย
"ถ้างั้นไม่มีไรแล้วเราไปก่อนนะ" ผมพูดพร้อมกับจะลุกออกมา
"แล้วแกไม่เข้าเรียนหรอ"
อมีเรียพูดก่อนที่ผมจะเดินออกมาแต่ผมกลับไม่ตอบอะไรกลับ
พร้อมกับเดินออกมาไปขึ้นแทกซี่
จนรถแทก็ซี่ได้ขับรถมาถึงบ้านสวนที่เป็นครึ่งปูนครึ่งไม้ผมเปิดประตูรั้วออกก่อนจะเดินเข้าไป
ตลอดทางเดินมีต้นไม้ที่ผมปลูกไว้เริ่มเหี่ยวแห้งลงเพราะไม่ได้รถน้ำมานาน
จนผมเดินไปถึงบ้านก็เจิอกับพ่อที่กำลังจัดข้าวจัดของเข้าบ้าน
"อ้าวอีทวันนี้ไม่เข้าเรียนหรอลูก" พ่อถามคณะเห็นผม
"เออวันนี้อาจารณ์เข้ายกคาสไม่สอนวันนี้ผมก็เลยจะมาช่วยพ่อจัดของไงครับ"
"ไม่ต้องหลอกลูกของพ่อมีของไม่กี่อย่างลูกไปกวาดบ้านเถอะฟุ่นเยอะมากเลย"
"ครับ" พร้อมกับเดินไปหยิบไม้กวาดมากวาดบ้านปัดฝุ่นหยักไหย่ออกต่อจากนั้นก็ถูพื้น
จนผมทำเสร็จก็มานั่งเล่นที่ท่าน้ำพร้อมกับเอาขาจุ่มลงไปในน้ำทำให้นึกถึงตอนที่อยู่ที่บ้านพี่สะแน็ก
"อีท"
"อีทลูก"
ผมได้ยินเสียงพ่อเรียกผมจากในบ้านผมเลยลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปในบ้าน
ก็เจอกับยัยอมีเรียที่ยืนโบกมือทักทายผม
"ฮายยย"
"มาได้ไงเนี่ย" ผมถามยัยอมีเรีย
"ถ้างั้นพวกลูกคุยกันไปก่อนนะเดียวพ่อไปจัดของต่อก่อน"
"หวัดดีค่ะ" ยัยอมีเรียยกมือไหว้พ่อผมตาม มารยาท
"มาได้ไง" ผมถามอมีเรีย
"ก็ฉันเห็นแกเครียดก็เลยเป็นห่วงก็เลยตามแกมา"
"ห๊ะ!!!"
"แกไม่เป็นไรก็ดีแล้วนี่เออฉันซื้อมาม่าเผ็ดกับตอกบกีมาด้วยนะ เวลาดูในซีรี่ทีไรก็อยากกินทุกที"
"เฮ้ยบ้านแกมีท่านน้ำด้วยหรวะดีเลยไปนั่งกินตรงนั้นกัน"
ยัยอมีเรียไม่พูดเปล่าพร้อมกับเดินไปนั่งที่ท่าน้ำ
ผมเลยหยิบถ้วยจานช้อนไปเพื่อมัน
อมีเรียก็แกะของทุกอย่างลงในถ้วยที่ผมเอามาให้
"วันนี้ฉันขอมานอนบ้านแกได้ปะ"
"ห๊ะอีกแล้วหรอวะ"
"โห่ น้าากว่าจะเรียกแท็กซี่มากว่าจะขับมาถึงก็ปาไปครึ่งชั่วโมงแล้ว
บ้านแกก็ไม่ใช่แค่จะอยู่หน้าปากซอยบ้านฉันด้วยกว่าจะไปกว่าจะมาให้ฉันค้างที่นี่น้า"
"ไม่ใช่อย่างงั้นพ่อเราอะดิแกจะบอกยังไง"
"ก็บอกว่ามาทำโครงการแล้วแกหละจะไปเรียนวันไหน"
"อีกไม่นานหลอกให้ทีนี่เรียบร้อยซะก่อนเทอมหน้าก็กะว่าจะย้ายมาเรียนที่เดิมด้วย"
"นี่แกจะไม่เรียนที่นู่ต่อแล้วหรอ"
"อื่มใช่คิดๆ ดูแล้วทางที่ไปเรียนก็ไกลต้องใช้เวลาอีกอย่างค่าเทอมที่นั้นก็แพงด้วย"
อมีเรียไม่พูดไรต่อพร้อมกับเปิดฝาแล้วคีบตะเกียบกินมาม่าพร้อมกับตอกบอกีที่มันเอามา
ผมก็นั่งกินกับมันเป็นเพื่อน
"มึง"
"ห๊ะ"
"แถวนี้มีแซเว่นป่าวะกูลืมเอาผ้าอนามัยติดมาด้วยหวะ"
"อื่มมีอยู่ใกล้ๆ เดินไปก็ถึงแล้ว"
"ถ้างั้นแกพาไปหน่อยดิ"
"อื่มได้"
ผมพาอมีเรียเข้า7-11
แล้วก็ได้ซื้อขนมติดไม้ติดมือมาตอนขากลับมีเด็กชายคนนึงนั่งหลับอยู่ที่ต้นมะม่วง
เสื้อผ้ามอมแมมตัวผอมซีดเหมือนไม่ได้กินข้าวมาหลายวัน
ผมเลยเดินเข้าไปหาน้อง
"น้องครับน้อง"
เด็กชายลืมตาขึ้นพร้อมกับมองหน้าผมอย่างอ่อนเพลีย
"น้องเป็นไรรึเปล่าครับทำไมมานอนอะไรตรงนี้ครับ"
เด็กชายหลับตาลงอีกครัง
"หึ้ยมึงพาน้องเข้าบ้านก่อนเถอะกูดูจากอาการแล้วน้องน่าจะเป็นโรคลมแดดหวะ"
ผมเลยอุ้มน้องเข้าบ้านมา
"นี่ลูกเต้าใครหละ" พ่อถามผมคณะที่ผมพาน้องเข้าบ้าน
"ไม่รู้ครับผมเจอน้องหน้าบ้านที่ต้นมะม่วงบ้านเค้าก็น่าจะอยู่แถวนี้" ผมตอบ
"อมีเรียแกช่วยไปหาผ้ามาหน่อยนะซักสองผืนเลยก็ได้แล้วก็เอากระลังมังใส่น้ำมาด้วยนะ"
"อะเครได้ๆ"
"นี่ได้แล้ว" อมีเรียยื่นผ้ามาให้ผม
ผมเลยถอดเสื้อออกพร้อมกับเช็ดตัวให้น้องแล้วเอาผ้าอีกผืนมาแปะไว้ที่หน้าผากแล้วเดินไปเปิดพัดลมให้น้อง
"อุ้ยพ่อลืมไปทำกับข้าวทิ้งไว้เดี๋ยวพ่อไปดูก่อนนะ"
"ครับ"
ผมเลยเดินไปเปิดตู้เย็นแทน้ำใส่แก้ววางไว้ที่โต๊ะให้น้อง
จนน้องตื่นขึ้นมา
"น้องหิวน้ำไหม" ผมยื่นแก้วน้ำที่เตรียมไว้ให้น้อง
"ขอบคุณครับ" น้องรับแก้วน้ำผมไปพร้อมกลับดื่มจนหมด
"พี่ชื่ออีทแล้วน้องหละชื่อไร" ผมยิ้มทังทายน้องเพื่อไม่ให้น้องเกร็ง
"ผมชื่อสตีลครับ"
"นี่เสร็จแล้วพวกหนูมากินข้าวกันก่อน" พ่อยกกับข้าหลายอย่างมาไว้ที่โต๊ะ
"ไปกินข้าวกันพ่อพี่อะนะทำกับข้าวอร่อยมากเลยนะ"
ผมเลยถือวิสาสะจับมือน้องเบาๆ แล้วพามานั่งกินที่โต๊ะ ยัยอมีเรียรู้หน้าที่มันเลยตักข้าวมาเพื่อทุกคน
"นี่กับข้าวร้อนๆ เลยนะ" ผมตักกับข้าวให้สตีลลงในจาน
"เป็นไงอร่อยไหม"
"อร่อยครับ"
หลังจากนั้นเด็กชายไม่รอช้าพร้อมกับตักกับข้าวมาใส่จานแล้วเคียวตุ่ยๆ ในปาก
"ถ้าอร่อยก็กินเยอะๆ นะ"
"ครับ"
จนพ่อกับผมแล้วก็อมีเรียกินกันจนอิ่ม
"ผมขอข้าวเพิ่มได้ไหมครับ"
"ได้ซิเอาถ้วยมาเดี๋ยวพี่ไปตักให้" อมีเรียยื่นมือไปรับถ้วยพร้อมกับเดินไปตักข้าวให้น้อง
จนพ่อผมถามบางอย่างขึ้นมา
"แล้วหนูเป็นลูกเต้าเหล่าใครหละทำไมไปหลับที่ต้นมะม่วงได้"
"เออคืออผม" ดูเหมือนน้องอึดอัดที่จะเล่า
"ผมไม่มีพ่อแม่แล้วครับ…" เด็กชายขณะก้มหน้า
"พ่อแม่ผมเคยทะเลอะกันแล้วมันก็มากขึ้นทุกวันจนมาถึงวันนึงผมกลับมาจากโรงเรียนพ่อกับแม่ก็ไม่อยู่กันแล้ว"
"ทั้งเสื้อผ้าของใช้ทุกอย่างก็เอาไปหมดเหลือแต่ผมคนเดียวที่อยู่นั่น"
"ที่นั่นมีแค่ผม…" เด็กชายเริ่มร้องให้
พร้อมกับพูดต่อ
"ผมแค่คิดว่าพ่อกับแม่อาจะมีธุระเลยต้องไปกะทันหัน"
"ผมก็ได้แต่รอ…"
"รอ….ผมรอมาเดือนนึงแล้วพ่อแม่ของผมก็ยังไม่กลับมาทั้งโทรหาแต่ก็ไม่มีใครรับสาย"
"ผมไม่รู้จะทำยังไง"
"แต่สิ่งที่ผมทำได้คือแค่รอหวังว่าพวกเข้าจะกลับมา…."
ทันทีที่ผมฟังจนจบผมก็ได้เข้าไปกอดน้องอย่างไม่รู้ตัวรอทั้งๆ ทีก็รู้ว่าเค้าจะไม่กลับมาอีกแล้วแต่ก็ยังจะรอและหวังไว้อยู่เสมอว่าเข้าจะกลับมา
ผมทำให้พี่สะแน็กต้องรู้สึกแบบนี้รึเปล่านะ...
นี่ผมทำอะไรผิดพลาดไปรึเปล่านะ...
