...

พี่ราตรีเจ้าคะ...

พี่ราตรี...

ยังคงมีแต่ความเงียบในม่านหมอกสีขาวขมุกขมัว

พี่ราตรีเจ้าขา...

เธอยังคงอยู่ในอาการสับสนกระวนกระวายใจด้วยไม่สามารถมองเห็นผู้ที่เพรียกหาด้วยน้ำเสียงอาวรณ์สุดแสน

จู่ๆความรู้สึกเจ็บแปลบที่กลางอกก็เกิดขึ้น เมื่อเสียงหวานนั้นเอื้อนเอ่ยออกมาเป็นทำนองแสนไพเราะเสนาะโสต

เเสงนวลเรืองส่องหล้า ขวัญตา เเสงทรงกลดโสภา เเจ่มฟ้า เเสงทองเเข่งดารา หาเทียบ เเสงช่วงโชตจันทร์หว้า วาดไว้คำนึง

พี่ราตรีจิตใจโหดเหี้ยมยิ่งนัก...

พี่ราตรีทิ้งน้องไป..

น้องต้องตายก็เพราะพี่ราตรี...

. . . .

เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อดูเวลา

Call.

//วางสาย

เธอเลือกจะปัดความคิดทุกอย่างทิ้งแล้วเอนตัวลงนอนเช่นเดิม

. . . .

8.30 นาฬิกา

Car.

ใช้เวลาขนของประมาณสิบนาที ก็พร้อมออกเดินทาง

เธอนั่งเงียบเกือบตลอดทางเพราะยังมีความฝันจากยามค่ำคืนคอยรบกวนอยู่ในหัวตลอดเวลา

งานของเธอคือการแต่งคำประพันธ์ งานอักษรคือชีวิตของเธอจริงๆ

ใบหน้าของใครคนหนึ่งปรากฏขึ้นในความทรงจำ

ที่ที่พวกเธอกำลังจะไปถึงคือสถาบันสอนนาฏศิลป์ที่เก่าแก่ที่สุด

ตั้งแต่สมัยต้นรัตนโกสินทร์สืบเนื่องยาวนานและผ่านพ้นทุกวิกฤตการเปลี่ยนแปลงมาได้ในทุกยุค

Chat.

. . . .

15.30 นาฬิกา

บ้านเทวะวิษณุ

พิมหยิบน้ำข้างๆตัวมาแล้วราดลงไปที่กลางหน้าคนที่นอนอยู่เบาะหลัง

ขณะที่เธอกำลังขนของก็มีคนจากในบ้านออกมาช่วยอีกแรง

เธอรับไหว้ผู้หญิงตรงหน้าแล้วแอบหันไปส่งสายตากับเพื่อนรักด้านหลัง

เธอเปิดทางให้พิมได้เดินไปกับสาวหน้าใสหนึ่งเดียวในใจของเพื่อนเธอ

บ้านเทวะวิษณุเป็นสถานที่ที่กินพื้นที่เป็นบริเวณกว้าง มีอาณาบริเวณตามพื้นที่ที่ได้รับพระราชทานมาตั้งแต่สมัยที่ถือเป็นยุคทองของวรรณคดีและนาฏศิลป์

เจ้าของที่นี่เป็นข้าราชการชั้นผู้ใหญ่และสร้างที่นี่ขึ้นเพื่อเป็นอนุสรณ์สถานแก่ภิริยาของท่าน

และได้รับตกทอดกันทางสายเลือดตลอดมา ทำให้ทุกส่วนของบ้านมีการปรับปรุงให้ตามยุคสมัย และเพื่อใช้เป็นสถานที่ฝึกฝนถ่ายทอดความรู้แก่ผู้ที่สนใจ

เธอลากกระเป๋าตรงขึ้นเรือนใหญ่ที่ปลุกแยกออกมาเดี่ยวๆริมแม่น้ำ

ที่นี่ยังคงรูปแบบเรือนไทยประยุกต์ตอนปลายรัชกาลที่เจ็ดอยู่ เธอพักอยู่ที่นี่กับเกดและพิม

ตัวเรือนกว้างมากมีห้องซ้อมให้แต่ละคน ศาลาริมน้ำ และพื้นที่กว้างขวางห่างจากเรือนใหญ่

หญิงสาวตัวเล็กสเป็กเสือร้ายเพื่อนเธอเดินลงมาจากเรือนใหญ่แล้วยกมือไหว้เธอและเกด

เธอเปิดโอกาสให้มะลิไปช่วยเกดเต็มที่ ส่วนเธอก็ลากของเข้าไปยังห้องประจำของตัวเอง

มาถึงเธอก็ลงมือจัดของเข้าที่ด้วยความรวดเร็วเพราะไม่อยากมานั่งจัดตอนกลางคืน

เสียงดนตรีไทยคลอเบาๆมากับบรรยากาศร่มรื่นโดยรอบ

แว่วเสียงเสนาะหูที่เธอไม่ได้ยินมานาน

ผู้มาใหม่เดินเข้ามานั่งที่เตียงของเธอแล้วแสดงสีหน้าไม่สู้ดีนัก

เธอเห็นอีกฝ่ายก้มหน้าแล้วลอบยิ้มแก้มแทบปริ แต่เธอเห็นเป็นเรื่องปกติไปเสียแล้วเพราะตั้งแต่ไหนแต่ไรเธอก็เอ็นดูมะลิเป็นน้องสาวคนหนึ่งเสมอ

เธอเอาอุปกรณ์การเขียนและกระดาษวาดรูปออกมาวางเรียงและจัดให้เป็นระเบียบ

เสียงบางอย่างด้านหลังที่เกิดขึ้นเธอคิดว่าเป็นมะลิที่น่าจะเดินกลับเข้ามาอีก

ผิดคาด เธอเกือบจะทำของในมือตกเพราะไม่คิดว่าจะได้เจอเจ้าหล่อนรวดเร็วเช่นนี้

เธอรับไหว้กริยาที่งดงามนั้นแล้วมองกระดาษร่างรูปในมือของนิศา

อีกหนึ่งงานอดิเรกของเธอคือการวาดรูปและค่อนข้างทำมันได้ดีไม่แพ้งานประพันธ์

เธอคนนั้นเดินออกไปแล้ว ทิ้งกลิ่มหอมอันเป็นเอกลักษณ์ไว้ให้เธอ

. . . .

20.00 นาฬิกา

เรือนใหญ่

เธอหันไปอัดหน้าท้องเพื่อนปากพล่อยข้างๆก่อนที่เจ้าของชื่อจะเดินเข้ามาได้ทันพอดี

มะลิยกแกงมัสมั่นกลิ่นหอมมาตั้งตรงหน้าเธอ

เธอมองหาหญิงสาวอีกคนที่ยังไม่ปรากฎตัวให้เห็นในสายตา

พิมเพื่อนรักคนนี้รู้ดีว่าเธอกำลังมองหาอะไร

ก่อนที่เธอจะทนกับความลามกของไอเพื่อนรักไม่ไหว ษาก็พาคนที่เธอมองหามานั่งร่วมโต๊ะได้พอดี

นิศายังคงอยู่ในชุดเดิมเหมือนเมื่อเย็น แต่แววความเหน็ดเหนื่อยปรากฎชัดกว่าเดิมมาก

เป็นเธอที่ต้องหลบสายตาคู่นั้นทุกที

เธอสังเกตเห็นพิมส่งสายตามาทางเธอเพื่อสื่อบางอย่าง

มีแต่ท่าทีนิ่งเฉยตามเคย

สาวหน้านิ่งยังคงตักอาหารรับประทานด้วยกริยาเรียบเฉยเช่นเดิม

. . . .

22.00 นาฬิกา

ห้องของราตรี

เธอเดินไปลงกลอนประตู แล้วดับตะเกียงที่หัวเตียง

ในห้องไม่เหลือแสงสว่างใด ทำให้แสงจันทร์ยามราตรีลอดผ่านตามช่องไม้เข้ามาในห้องนี้

เธอเปิดหน้าต่างไว้เพราะต้องการให้ลมพัดพาเอากลิ่นไม้หอมที่ปลูกประดับไว้รอบเรือนลอยเข้ามา

อุบะที่แขวนอยู่ไหวตามแรงลงเอื่อยๆ ทุกอย่างผสมรวมกันทำให้เธอคล้อยหลับได้ง่ายเหลือเกิน

...

พี่ราตรี พี่ราตรีจริงๆด้วย

น้องเองเจ้าค่ะ น้องคิดถึงพี่ราตรีเหลือเกิน

คืนเหย้าคืนเรือนมาได้ซักทีนะเจ้าคะ

พี่ราตรีต้องเจ็บบ้าง..เฉกเช่นเดียวกับน้อง

พี่ราตรีใจร้ายเหลือเกิน..

คะนึงคำหวาน

เพลิงกัลป์เพทาย