ผมตื่นขึ้นมาในเช้าที่ไม่ค่อยสดใสเท่าไหร่ แสงแดดอุ่นๆกระทบลงที่พื้นห้องนอนสายลมอ่อนๆพัดโชยเข้ามาในห้อง

ผมไม่สามารถที่จะขยับตัวได้เลยเพราะกลัวว่าชายที่นอนอยู่ข้างๆผมจะตื่น

ผมเลยค่อยๆเอาเข็นที่พี่สะแน็กก็อดเอวผมไว้หลวมๆออกพร้อมกับหัวที่พี่สะแน็กได้เข้ามาซุกที่อกผมทั้งคืน

ผมจับขึ้บเบาๆกลัวชายหนุ่มจะตื่นพร้อมกลับเอาหมอนมารองที่หัวเอาไว้

กับขาที่ตอนนี้มันเกือบจะยกขึ้นสูงโดนน้องชายผมซะแล้ว

ผมเลยเอาขาของพี่สะแน็กวางเอาไว้ที่ตัวพี่สะแน็กเหมือนเดิมแล้วผมก็ค่อยๆลุกจากเตียงลงมาแต่ยันไม่ทันที่ผมจะเอากว้าขาแตะที่พื้นก็โดนพี่สะแน็กจับผมนอนลงผมก็กอดผมเอาไว้ท่าเดิม

"อรุณสวัสดีครับ จะไปไหนครับ" พี่สะแน็กถามผมขณะที่หลับตา

"อรุณสวัสดิ์ครับ พี่ไม่ต้องมาทำเเนียนเลยผมรู้ว่าพี่ตื่นก่อนผมแล้ว"

พี่สะแน็กยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์แต่นางก็ยังหลับตาอยู่

ผมเลยตีไปที่แขนพี่สะแน็กทีนึง

"พี่ไม่ต้องมาแกล้งผมเลยนะ"

"ปล่อยครับ"

"ผมจะไปอาบน้ำแล้ว"

ผมพยายามจะลุกขึ้นอีกครั้ง แต่ด้วยขนาดตัวผมที่เล็กกว่าถ้าเทียบกับพี่สะแน็กที่ตัวใหญ่และสูงกว่าผมมาก

ผมเหมือนเป็นมามาชเมลโล่เลยทั้งที่มีขนาดที่เบากว่านิ่มกว่าแต่กลับต่อสู้อะไรไม่ได้เลย

"มึงนี่ก็เหมือนมาชเมลโล่โล่เลยวะ"

"ทั้งนิ่ม"

"ทั้งหวาน"

"ทั้งอร่อย" ประโยคสุดท้ายพี่สะแน็กกลับมากระซิบที่ข้างหูผม

ลมอ่อนๆเป่าลดที่คอผมจนผมรู้สึกจักจี๊

ผมเลยเอาซอกไปกระทุ้งที่หน้าท้องพี่สะแน็กจนพี่สะแน็กปล่อยแขนออกแล้วไปจับที่หน้าท้องแทน

"โอ๊ย" พี่สะแน็กร้องโอ๊ดโอ๊ยด้วยความจุก

สมน้ำหน้า ผมพูดก่อนที่ผมจะเดินเปิดประตูออกจากห้องพี่สะแน็กไป

ผมเอามือไปทาบที่หน้าอก

หัวใจน้อยๆของผมเต้นไปมาไม่มีท่าทีว่าจะหยุดโอ้ยยไอ้พี่บ้า

เดี๋ยวนี่พี่สะแน็กกลับเปลี่ยนไปทั้งขี้อ้อนมากขึ้นแถมหื่นก็มากขึ้นไปอีกถ้าผมปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ทุกวันนะผมคงไม่น่าไปมหาลัยได้แน่นไ

ผมเดินเข้าไปในห้องน้ำ

ไปที่ของผมแล้วเปิดฝักบัวเพื่อชำระร่างกายจนเสร็จพร้อมกับเดินมาเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นเสื้อยืดกางเกงขาสั้นเพื่อที่จะลงไปกินข้าวเช้า

ผมเดินลงมาจากข้างล่างก็เห็นพี่สะแน็กนั่งอยู่ก่อนแล้วผมเลยเลือกที่จะนั่งฝั่งตรงข้ามพี่สะแน็ก

แต่พี่สะแน็กก็ลุกเปลี่ยนฝั่งมานั่งข้างๆผม

เห้ออจะมาไม้ไหนอีกเนี่ย

ผมมองหน้าพี่สะแน็กด้วยหางตาก่อนที่ป้าแก้ว

จะยกหม้อหุงข้าวมาไว้ที่โต๊ะ

ผมจะลุกไปตักข้าวที่หัวมุมโต๊ะแต่พี่สะแน็กกลับกดขาผมไว้แล้วก็ลุกไปตักข้าวให้ผมกับป้าแก้ว

ป้าแก้วยังตกใจเลยที่พี่สะแน็กทำอะไรแบบนี้

อุ้ยวันนี้มีลูกชายตักข้าวให้แม่ด้วย ป้าแก้วเอ่ยแซวพี่สะแน็ก

เอ่ออแล้วเมื่อคืนมีอะไรกันรึเปล่าลูกทำไมเสียงดังเอะอะโวยวายขนาดนั้น

ป้าแก้วหันมาถามผมด้วยน้ำเสียงจริงจรัง

เออแล้วเพื่อนหนูที่ชื่อ อมีเรียวันนี้ไม่มากินข้าวด้วยหรอลูก ป้าแก้วถามผมขึ้นอีกครั้งผมได้แต่อ้ำอึ้งพูดอะไรไม่ถูดไม่รู้จะเริ่มพูดยังไงเริ่มตรงไหนดี

"เออใช่แล้วก็มีเพื่อนสะแน็กที่ชื่อคอปเปอร์ก็มาด้วยนินึกว่าจะมาเล่นเกมกลับลูก เขากลับไปแล้วหรอ" ผมยังไม่ทันได้ตอบคำถามของป้าแก้วป้าแก้วก็ตั้งคำถามใหม่ซะแล้ว

"อมีเรียเป็นเมียของไอ้คอปเปร์เมื่อคืนมันอุ้มกลับไปแล้ว" พี่สะแน็กตอบพร้อมกับกินข้าวไปด้วย

"จริงหรอลูก" ป้าแก้วพูดอย่างตกใจแต่ก็หันมาถามผม

"ครับ" ตอนนั้นผมกลับพี่สะแน็กก็อยู่ในเหตุการณ์ด้วย

"แอ๊ะงี้ก็ดีอะสิหนูกินก็จะได้ไม่ต้องนอนเบียดกับใครแล้วห้องก็เป็นของหนูเหมือนเดิมแล้ว"

"ครับตอบ ป้าแก้วอย่างยิ้มๆ"

แต่แอ๊ะที่เคยได้ยินมันไม่ใช่แบบนี้นี่

"แต่ตอนนั้นป้าแก้วบอกให้ผมย้ายไปนอนที่ห้องพี่สะแน็กไม่ใช่หรอครับ" ผมถามป้าแก้วด้วยความสงสัย

"หืมป้าไม่ได้พูดนะลูกไปได้ยินใครผิดมารึเปล่า" ป้าแก้วพูดพร้อมกับมองหน้าพี่สะแน็กอย่างรู้ทัน

"ก็..."

พี่สะแน็กที่กินน้ำอยู่ก็สำลักน้ำออกมา

เออป้าว่าป้าลืมทำแซนด์วิชให้ลุงกับพ่อหนูเลยเดียวป้าไปทำก่อนนะ ป้าแก้วพูดอย่างยิ้มๆก่อนจะลุกออกไป

ผมเลยตีไปที่แขนของพี่สะแน็กไปทีนึง

"นี่พี่แก้งผมอีกแล้วหรอ"

แต่พี่สะแน็กกลับไม่สลด

พร้อมกลับทำท่าล้อเลียนผมกลับ

"นี่พี่สะแน็กแกล้งผมหรอครับ"

"นี่"

ผมง้างมือจะตืพี่สะแน็กอีกครั้งแต่พี่สะแน็กก็ง้างมือทำท่าล้อเลียนจะตีผมเหมือนกัน

ผมเลยลุกจากเก้าอี้พร้อมกลับเดินออกมานอกบ้าน

แล้วผมกลับเห็นศาลาเล็กที่มีดอกไม้ล้อมรอบกลับสะดุดตาพร้อมเดินไปที่ศาลานั้น

พี่สะแน็กเลยเดินตามผมมา

"อีทรอพี่ด้วย" ผมได้ยินเสียงพี่สะแน็กเรียกผมอยู่ไกลๆ

แต่ผมกลับไม่สนพร้อมกลับมานั่งเล่นดอกไม้ที่อยู่ใกล้ศาลา

"อีท" พี่สะแน็กเรียกผมอีกครั้ง

"นี่จะไม่ฟังพี่ใช่ไหม " พี่สะแน็กเริ่มขึ้นเสียงใส่ผม

พี่สะแน็กเลยพลักผมให้ไปนอนที่พื้นแต่ก็ยังเอามืออีกข้างมาหนุนหัวผมไว้ว่ากลัวหัวผมจะเปื้อนดิน

หน้าของเราเลยใกล้กันมากขึ้น

"ถ้าพี่ไม่พูดแบบนั้นเราคงจะไม่คบกับจนถึงวันนี้หรอกใช่มัย" พี่สะแน็กพูดพร้อมกลับเผอยรอยยิ้มที่ผมมองแล้วหัวใจของผมมันแต้นรัวจนหยุดไม่อยู่

"คนเจ้าเล่ห์" ผมพูดอย่างเขินอายแต่ก็พลักพี่สะแน็กออกแล้วลุกขึ้นมานั่ง

พอผมพูดเสร็จพี่สะแน็กก็เข้ามาจูบผมทันทีริมฝีปากอุ่นๆได้เข้าแทรกเข้ามาในริมฝีปากของผมอย่างอ่อนโยน

แต่พี่สะแน็กกลับถอนจูบก่อน

"จับมือก็จับแล้ว"

"หอมแก้มก็หอมแล้ว"

"ก็อดก็กอดแล้ว"

"จูบก็จูบแล้ว" ผมรู้ว่าพี่สะแน็กจะพูดอะไรต่อผมเลยเอามือไปแตะที่ริมฝีปากของพี่สะแน็ก

"พอแล้วครับ" ผมพูดอย่างเขินอาย

"เรายังไม่ได้เป็นแฟนกันอีกหรอครับ"

 ผมมองหน้าพี่สะแน็ก

พี่สะแน็กเลยมาจับแก้มผมอีกครั้งพร้อมกลับจุมพิตที่ปากผมอีกครั้ง