ผมนอนเล่นเกมบนเตียงรอพี่สะแน็กอาบน้ำเสร็จ
ก็อก ก็อก ก็อก เสียงเคาะประตูตูจากฝั่งตรงข้ามดังขึ้น
ก็อกก็อกก จนมันเริ่มดังขึ้นและรัวขึ้นไม่มีท่าที่ว่าห้องของยัยอมีเรียจับเปิดออก ผมเลยเปิดประตูออกไป
เจอกับชายรูปร่างสูงใหญ่มีรอยสักที่แขนและคอใส่เสื้อผ้า
โดยการคุมโทนที่มีแต่สีดำ
ใบหน้าชายหนุ่มที่พึ่งมาใหม่ที่ตอนนี้กำลังร้อนรนอะไรบางอย่างอยู่
ใครวะพี่สะแน็กเดินออกมาโดยการพันแค่ผ้าขนหนูผืนเดียวแต่ข้างบนกลับเปลือยเปล่า
พี่สะแน็กที่เห็นผมจ้องผู้ชายที่มาใหม่อย่างไม่ลดละ
พี่สะแน็กเลยเดินมาบังตอนนี้ผมเห็นแค่แผ่นหลังอันเปลือยเปล่าของพี่สะแน็กเท่านั้น
ชิไม่ดูก็ได้ แค่นี้ก็หวง ผมได้แต่บ่นพึมพำเบาๆกลัวว่าใครบางคนแถวนี้จะได้ยินเข้า
"ไอ้คอปเปอร์มึงมาทำไรดึงดื่นป่านนี้วะ" เหมือนน้ำเสียงของพี่สะแน็กจะดูหงุดหงิดอยู่หน่อยๆ
"อมีเรียอยู่ที่นี่มัย" คนที่พี่สะแน็กเรียกว่าคอปเปอร์จะดูเหมือนโกรธอะไรพี่สะแน็กอยู่
."พี่มีเรื่องอะไรจะคุยกับเพื่อนผมหรอครับ" ผมเดินออกมาจากหลังพี่สะแน็ก
"นี่พี่ไปแต่งตัวก่อนค่อยออกมาก็ได้" ผมดุพี่สะแน็กเบาๆ ผมก็หวงเหมือนกันนั้นเหลาะ
พี่สะแน็กมองหน้าผมสลับกลับพี่คอปเปอร์อย่างเคืองๆก่อนจะเดินมาจุ๊บที่แก้มผม
ยังไม่ทันที่ผมจะพูดอะไรต่อพี่สะแน็กก็เดินไปที่ห้องทันที
"นี่!!!" ผมอุทานออกมาอย่างตกใจไม่คิดว่าพี่สะแน็กจะเล่นแบบนี้ต่อหน้าคนอื่น โอ๊ยยยไอ้พี่บ้า
แต่ดูเหมือนพี่คอปเปอร์จะดูตกใจที่เห็นพี่สะแน็กเข้ามาจูบที่แก้มผม
ไม่กี่นาทีต่อมาพี่สะแน็กก็เดินออกมาพร้อมกับยืดกางเกงขาสั้น
ผมนึกขึ้นได้ว่าพี่คอปเปอร์ต้องการจะเจอกับอมีเรียผมเลยเดินไปเคาะประตูที่ห้องผม
ก็อก ก็อก ก็อก "อมีเรีย แกหลับยัง" ผมเคะประตูที่ห้องของผมที่ถูกยึดโดยอมีเรีย
ไม่กี่นาทีต่อมา
แกร๊ก ประตูถูกเปิดออก
พร้อมกับหญิงสาวที่สภาพดูแทบจะไม่ได้เลยขอบตาที่แดงก่ำเหมือนพึ่งร้องไห้เสร็จมาหมาดๆกับจมูกที่เริ่มแดง
"พี่จะมาหาหนูอีกทำไม" ยัยอมีเรียเริ่มพูด
"หนูไม่น่าชอบพี่แต่แรกเลยถ้าย้อนเวลาไปได้นะหนูไม่อยากเจอกับคนอย่างพี่ทางทีดีเราไม่ควรเจอกันตั้งแต่แรกเลยต่างหาก" อมีเรียพูดเสียงสั่นเครือพร้อมกับทำท่าจะปิดประตูอีกครั้ง
แต่พี่คอปเปอร์มือไวกว่าเอามือไปจับประตูไว้ได้ทันก่อนที่ยัยอมีเรียจะปิดก่อน
"ปล่อย" ยัยอมีเรียตะโกนออกมาพร้อมกลับน้ำตาที่กักเก็บเอาไว้ก็พรั่งพรูออกมา
จนพี่คอปเปอร์ผลักประตูเข้าไปทำให้อมีเรียตั้งหลักไม่ทันเกือบจะล้มลงไปแต่พี่คอปเปอร์ก็ได้เข้าไปประคองเอวของอมีเรียไว้ได้ทัน
"ปล่อย ปล่อยหนู" อมีเรียทำท่าทางรังเกียจพี่คอปเปอร์
จนพี่คอปเปอร์ต้องจำใจยอมปล่อย
"พี่ขอโทษที่ต้องทำให้หนูร้องไห้พี่ขอโทษที่ต้องทำให้หนูเจ็บ" พี่คอปเปอร์เช็ดน้ำตาให้อมีเรียอย่าอ่อนโยน
แต่มีอมีเรียกลับเบือนหน้าหนี
"แต่พี่ก็รักหนูคนเดียวนะ" พี่คอปเปอร์เช็ดน้ำตาให้บันไดมีเรียแต่ไม่มีทีท่าทีว่าอมีเรียจะมองหน้าพี่คอปเปอร์เลย
"อมีเรียกลับไปกลับพี่นะ" พี่คอปเปอร์พูดอย่างถอดใจ อมีเรียยังคงจะไม่มองหน้าพี่คอปเปอร์
จากนั้นพี่คอปเปอร์ก็อุ้มยัยอมีเรียขึ้นบ่า
"ปล่อยหนูนะ พี่จะมาทำกับหนูแบบนี้ไม่ได้" อมีบันไดรียพูดพร้อมกลับตีไปที่แผ่นหลังของชายหนุ่ม
ผมที่เห็นท่าทางไม่ดีก็เลยเดินไปขวางก่อนที่พี่คอปเปอร์จะเดินลงจากบันไดซะก่อน
"พี่คอปเปอร์จะพาอมีเรียไปไหนครับ" ผมกันท่าไม่ให้พี่คอปเปอร์พายัยอมีเรียไป
พี่คอปเปอร์มองผมอย่างโกรธเคืองเหมือนกับว่าถ้าไม่ได้ยัยอมีเรียกลับไปวันนี้เรื่องคงไม่จบแค่นี้แน่น
พี่สะแน็กที่เห็นผมไปขัดก็เลยอุ้มผมขึ้นบ่า
หัวใจผมกลับหวิวๆที่ท้องน้อยเลยทีเดียวรู้ตัวอีกทีผมกลับเข้ามาอยู่บนที่นอนซะแล้วและตอนนี้ผมกลับตกอยู่ในใต้หล้าของชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าผมไม่สามารถหนีไปไหนได้อีก
พี่สะแน็กถอดเสื้อยืดออกเผยอให้เห็นมวลกล้ามหน้าท้องที่เรียต่อกันอันเปลือยเปล่า
"เดี๋ยวครับพี่สะแน็กถอดเสื้อทำไมครับ" ผมถามอย่างร้อนรน
"หึ" คิดว่าเมื่อกี้พี่ไม่เห็นหรอมองมันซะตาเยิ้มเชียวนะ
หืมมมที่พี่สะแน็กเข้ามาจูบผมตอนนั้นแสดงว่าหึงผมสินะ แกล้งสักหน่อยดีกว่า
"ก็เขาหล่อแถมมีรอยสักที่คอด้วย" ผมอมยิ้มก่อนจะพูดต่อ
"แถมรอยซักเขาก็ดูๆไปแล้วก็..."
เซ็กซี่ด้วย ผมพูดเสียงแหบพร่าอย่างยั่วยวนผู้ชายที่อยู่บนตัวผม
พี่สะแน็กไม่พูดเปล่าพร้อมกับโน้มตัวลงมาประทับรอบจูบที่ต้นคอผม
"อื่มมม "
ชายหนุ่มเริ่มดูดจนแรงขึ้นจนมันเกิดเป็นรอยแดง
จนพอใจ