ผมนอนเล่นเกมบนเตียงรอพี่สะแน็กอาบน้ำเสร็จ

ก็อก ก็อก ก็อก เสียงเคาะประตูตูจากฝั่งตรงข้ามดังขึ้น

ก็อกก็อกก จนมันเริ่มดังขึ้นและรัวขึ้นไม่มีท่าที่ว่าห้องของยัยอมีเรียจับเปิดออก ผมเลยเปิดประตูออกไป

เจอกับชายรูปร่างสูงใหญ่มีรอยสักที่แขนและคอใส่เสื้อผ้า

โดยการคุมโทนที่มีแต่สีดำ

ใบหน้าชายหนุ่มที่พึ่งมาใหม่ที่ตอนนี้กำลังร้อนรนอะไรบางอย่างอยู่

ใครวะพี่สะแน็กเดินออกมาโดยการพันแค่ผ้าขนหนูผืนเดียวแต่ข้างบนกลับเปลือยเปล่า

พี่สะแน็กที่เห็นผมจ้องผู้ชายที่มาใหม่อย่างไม่ลดละ

พี่สะแน็กเลยเดินมาบังตอนนี้ผมเห็นแค่แผ่นหลังอันเปลือยเปล่าของพี่สะแน็กเท่านั้น

ชิไม่ดูก็ได้ แค่นี้ก็หวง ผมได้แต่บ่นพึมพำเบาๆกลัวว่าใครบางคนแถวนี้จะได้ยินเข้า

"ไอ้คอปเปอร์มึงมาทำไรดึงดื่นป่านนี้วะ" เหมือนน้ำเสียงของพี่สะแน็กจะดูหงุดหงิดอยู่หน่อยๆ

"อมีเรียอยู่ที่นี่มัย" คนที่พี่สะแน็กเรียกว่าคอปเปอร์จะดูเหมือนโกรธอะไรพี่สะแน็กอยู่

."พี่มีเรื่องอะไรจะคุยกับเพื่อนผมหรอครับ" ผมเดินออกมาจากหลังพี่สะแน็ก

"นี่พี่ไปแต่งตัวก่อนค่อยออกมาก็ได้" ผมดุพี่สะแน็กเบาๆ ผมก็หวงเหมือนกันนั้นเหลาะ

พี่สะแน็กมองหน้าผมสลับกลับพี่คอปเปอร์อย่างเคืองๆก่อนจะเดินมาจุ๊บที่แก้มผม 

ยังไม่ทันที่ผมจะพูดอะไรต่อพี่สะแน็กก็เดินไปที่ห้องทันที

"นี่!!!" ผมอุทานออกมาอย่างตกใจไม่คิดว่าพี่สะแน็กจะเล่นแบบนี้ต่อหน้าคนอื่น โอ๊ยยยไอ้พี่บ้า 

แต่ดูเหมือนพี่คอปเปอร์จะดูตกใจที่เห็นพี่สะแน็กเข้ามาจูบที่แก้มผม

ไม่กี่นาทีต่อมาพี่สะแน็กก็เดินออกมาพร้อมกับยืดกางเกงขาสั้น

ผมนึกขึ้นได้ว่าพี่คอปเปอร์ต้องการจะเจอกับอมีเรียผมเลยเดินไปเคาะประตูที่ห้องผม

ก็อก ก็อก ก็อก "อมีเรีย แกหลับยัง" ผมเคะประตูที่ห้องของผมที่ถูกยึดโดยอมีเรีย

ไม่กี่นาทีต่อมา

แกร๊ก ประตูถูกเปิดออก

พร้อมกับหญิงสาวที่สภาพดูแทบจะไม่ได้เลยขอบตาที่แดงก่ำเหมือนพึ่งร้องไห้เสร็จมาหมาดๆกับจมูกที่เริ่มแดง

"พี่จะมาหาหนูอีกทำไม" ยัยอมีเรียเริ่มพูด 

"หนูไม่น่าชอบพี่แต่แรกเลยถ้าย้อนเวลาไปได้นะหนูไม่อยากเจอกับคนอย่างพี่ทางทีดีเราไม่ควรเจอกันตั้งแต่แรกเลยต่างหาก" อมีเรียพูดเสียงสั่นเครือพร้อมกับทำท่าจะปิดประตูอีกครั้ง

แต่พี่คอปเปอร์มือไวกว่าเอามือไปจับประตูไว้ได้ทันก่อนที่ยัยอมีเรียจะปิดก่อน

"ปล่อย" ยัยอมีเรียตะโกนออกมาพร้อมกลับน้ำตาที่กักเก็บเอาไว้ก็พรั่งพรูออกมา

จนพี่คอปเปอร์ผลักประตูเข้าไปทำให้อมีเรียตั้งหลักไม่ทันเกือบจะล้มลงไปแต่พี่คอปเปอร์ก็ได้เข้าไปประคองเอวของอมีเรียไว้ได้ทัน

"ปล่อย ปล่อยหนู" อมีเรียทำท่าทางรังเกียจพี่คอปเปอร์

จนพี่คอปเปอร์ต้องจำใจยอมปล่อย

"พี่ขอโทษที่ต้องทำให้หนูร้องไห้พี่ขอโทษที่ต้องทำให้หนูเจ็บ" พี่คอปเปอร์เช็ดน้ำตาให้อมีเรียอย่าอ่อนโยน

แต่มีอมีเรียกลับเบือนหน้าหนี

"แต่พี่ก็รักหนูคนเดียวนะ" พี่คอปเปอร์เช็ดน้ำตาให้บันไดมีเรียแต่ไม่มีทีท่าทีว่าอมีเรียจะมองหน้าพี่คอปเปอร์เลย

"อมีเรียกลับไปกลับพี่นะ" พี่คอปเปอร์พูดอย่างถอดใจ อมีเรียยังคงจะไม่มองหน้าพี่คอปเปอร์

จากนั้นพี่คอปเปอร์ก็อุ้มยัยอมีเรียขึ้นบ่า

"ปล่อยหนูนะ พี่จะมาทำกับหนูแบบนี้ไม่ได้" อมีบันไดรียพูดพร้อมกลับตีไปที่แผ่นหลังของชายหนุ่ม

ผมที่เห็นท่าทางไม่ดีก็เลยเดินไปขวางก่อนที่พี่คอปเปอร์จะเดินลงจากบันไดซะก่อน 

"พี่คอปเปอร์จะพาอมีเรียไปไหนครับ" ผมกันท่าไม่ให้พี่คอปเปอร์พายัยอมีเรียไป

พี่คอปเปอร์มองผมอย่างโกรธเคืองเหมือนกับว่าถ้าไม่ได้ยัยอมีเรียกลับไปวันนี้เรื่องคงไม่จบแค่นี้แน่น

พี่สะแน็กที่เห็นผมไปขัดก็เลยอุ้มผมขึ้นบ่า

หัวใจผมกลับหวิวๆที่ท้องน้อยเลยทีเดียวรู้ตัวอีกทีผมกลับเข้ามาอยู่บนที่นอนซะแล้วและตอนนี้ผมกลับตกอยู่ในใต้หล้าของชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าผมไม่สามารถหนีไปไหนได้อีก

พี่สะแน็กถอดเสื้อยืดออกเผยอให้เห็นมวลกล้ามหน้าท้องที่เรียต่อกันอันเปลือยเปล่า

"เดี๋ยวครับพี่สะแน็กถอดเสื้อทำไมครับ" ผมถามอย่างร้อนรน

"หึ" คิดว่าเมื่อกี้พี่ไม่เห็นหรอมองมันซะตาเยิ้มเชียวนะ

หืมมมที่พี่สะแน็กเข้ามาจูบผมตอนนั้นแสดงว่าหึงผมสินะ แกล้งสักหน่อยดีกว่า

"ก็เขาหล่อแถมมีรอยสักที่คอด้วย" ผมอมยิ้มก่อนจะพูดต่อ

"แถมรอยซักเขาก็ดูๆไปแล้วก็..."

เซ็กซี่ด้วย ผมพูดเสียงแหบพร่าอย่างยั่วยวนผู้ชายที่อยู่บนตัวผม

พี่สะแน็กไม่พูดเปล่าพร้อมกับโน้มตัวลงมาประทับรอบจูบที่ต้นคอผม

"อื่มมม "

ชายหนุ่มเริ่มดูดจนแรงขึ้นจนมันเกิดเป็นรอยแดง

จนพอใจ