ฉันกดเบอร์โทรหาเพื่อนๆ บอกว่าไม่ไหวทุกคนรีบมาหาฉันรวมถึงพี่นิกกี้ด้วย ซึ่งตอนนั้นฉันไม่รู้ว่าเขามาได้ยังไง...

พอฉันเปิดประตูออกไป ทุกคนรีบกรูกันเข้ามากอดฉัน..

ฉันพูดทุกอย่างออกมาพร้อมร้องไห้เหมือนคนบ้า ฉันไม่อายอะไรแล้ว เพราะตอนนี้ฉันเจ็บ เจ็บที่หัวใจที่สุด

ตอนนี้คนร่างสูง มองฉันนิ่ง เหมือนเค้ากำลังอยากจะพูดอะไรออกมา

แต่แค่ท่าทางแบบนั้น มันก็ทำให้ฉันรู้สึกดีและอบอุ่นขึ้นมาแบบบอกไม่ถูก

อาจจะเป็นเพราะเค้าคือคนแรกที่มาถึงตัวฉันก่อนเสมอไม่ว่ามีเรื่องอะไร

แล้วพี่นิกกี้ก็ออกไปซื้อข้าวให้ฉัน ส่วนเพื่อนๆลงความเห็นให้ฉันไปอาบน้ำ จะได้สดชื่น

ฉันซึ้งใจจริงๆ ตอนนี้ฉันมีสติขึ้นมากหยุดร้องไห้แล้ว แต่ตายังบวมอยู่

ก๊อกๆ..

น้ำตาของฉันกำลังจะไหลลงมาอีกครั้ง แต่มือพี่นิกกี้กลับไวกว่า เค้าปาดน้ำตาให้ฉัน ก่อนจะยีหัวฉันไปมา

ทุกคนรับคำกับพี่นิกกี้ว่าจะดูแลฉันเป็นอย่างดี เขาถึงยอมกลับไป