“ว่าแต่ชมาได้ถามพี่แทนดูหรือยัง” ตวงขวัญเอ่ยถามเมื่ออยู่กันตามลำพัง

“ยังค่ะ แต่ถึงไม่ถาม...ชมาก็พอจะดูออก”

“หมายความว่ายังไง” คราวนี้เธอขมวดคิ้วมุ่น

“สองสามวันมานี้ ตั้งแต่ที่พี่พิมเข้ามาทำงานให้นาย พี่แทนกับพี่พิมก็แทบจะตัวติดกันตลอด...”

ฟังน้ำเสียงของอีกฝ่ายแล้วตวงขวัญสงสารจับใจ มันทั้งเศร้า น้อยเนื้อต่ำใจ วิตกกังวลสารพัด

“แล้วตั้งแต่นั้นมาพี่แทนก็ไม่ค่อยสนใจชมา ตอนเย็นๆ ชมาไปหาก็ชอบเก็บโทรศัพท์ ทำเหมือนมีความลับ”

ตั้งแต่ที่พิมมาเข้ามาเป็นผู้ช่วยของตรีศูล ชายหนุ่มก็มอบหมายให้สาวสวยเป็นคนจัดการธุระหลายๆ อย่างแทน อย่างเช่นการเข้าเมือง เข้าอำเภอไปจัดการธุระต่างๆ ถ้าอันไหนที่ไม่จำเป็นต้องไปเอง เขาก็มอบหมายให้ผู้ช่วยคนใหม่ดูแล นั่นจึงทำให้หลายวันมานี้ทั้งลูกน้องคู่ใจและผู้ช่วยสาวคนใหม่แทบจะไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดเวลา ยกเว้นเวลาอยู่ในไร่

“อย่าเพิ่งคิดไปเองเลยนะชมา มีอะไรก็ถามพี่แทนให้รู้เรื่อง บางที...มันอาจจะไม่ใช่อย่างที่ชมาคิดก็ได้” สิ่งที่เธอรับรู้มา กับสิ่งที่ชมากำลังกลัวนั้นค่อนข้างขัดแย้งกัน

‘พี่พิมน่ะ ชอบมาหวานเสน่ห์ใส่นาย’

ตอนนั้นแม้จะงงๆ กับคำว่า ‘หวานเสน่ห์’ แต่ตวงขวัญก็เข้าใจว่าเด็กที่พูดต้องการสื่ออะไร แต่ไม่ว่าจะเป็นหว่านเสน่ห์ใส่ใคร ทั้งตรีศูล หรือลูกน้องของเขา เธอก็ไม่อยากให้เกิดขึ้นทั้งนั้น

“ชมาจะไม่ทนแล้ว ยังไงก็ต้องคุยกันให้รู้เรื่องวันนี้ คุณตวงเข้าไปในงานก่อนนะคะ ชมา...คงรออยู่ข้างนอกกับพี่แทน”

“อ้าว แล้วไม่เข้าไปด้วยกันหรือจ๊ะ”

“ไม่เอาหรอกค่ะ ชมาแค่อยากมาเที่ยว มาเห็นสนามกอล์ฟสวยๆ ไม่ได้จะมาร่วมงาน อีกอย่าง...งานแบบนี้ มีแต่คนระดับนายทั้งนั้น ชมาเข้าไปคงไม่เหมาะ ขออยู่กับพี่แทนจะดีกว่าค่ะ คุณตวงเข้าไปเถอะนะคะ เดี๋ยวนายจะรอนาน” ว่าแล้วเธอก็เดินผละไปหาแฟนหนุ่มด้วยสีหน้าเศร้าหมอง หากแต่ยังไม่วายหันมายิ้มให้ตวงขวัญ

ร่างบางที่มีกระเป๋าใบเล็กสายยาวคล้องบ่าเดินข้ามถนนริมสนามกอล์ฟไปยังอีกฝั่งที่มีเส้นทางสายย่อยมุ่งสู่บ้านหลังงามสีขาวที่ตั้งเด่นมีไฟเปิดอยู่รอบบ้าน สนามข้างบ้านด้านที่มองเห็นเชิงเขาหินรูปทรงแปลกๆ มีโต๊ะสนามจัดวางราวๆ หกชุดจากที่สายตามองเห็นในระยะเกือบห้าสิบเมตรที่เธอยืนอยู่นี้

เมื่อเห็นเป้าหมาย เธอก็มุ่งหน้าไปตามริมทางเดินทันที มีรถยนต์หลายคันวิ่งแซงขึ้นไปทางตัวบ้านและชะลอดูเธอ แต่ตวงขวัญก็ไม่สนใจ เดินมุ่งหน้าขึ้นเนินไปเรื่อยๆ จนกระทั่งแสงไฟจากรถคันหนึ่งสาดส่องมาและจอดนิ่งๆ

คนบนรถกดกระจกลงในจังหวะที่สาวน้อยหยุดชะงักแล้วหันไปมอง แล้วเธอก็แทบผงะกับรอยยิ้มและแววตาที่ส่งมาจากชายหนุ่มหน้าตาดีบนรถคันดังกล่าว

“จะไปไหนครับ...สาวน้อย”

เสียงทักทายฟังดูอารมณ์ดี แต่สัญชาตญาณบางอย่างบอกให้รู้ว่าเธอควรเดินต่อ ถึงกระนั้น ด้วยมารยาทก็ทำให้ต้องตอบออกไป

“ไปงานเลี้ยงที่บ้านคุณอัศวะค่ะ” มือบางแตะกระเป๋าใบเล็กของตัวเอง ก่อนเมินไปมองถนนแล้วเดินต่อ หากแต่รถคันดังกล่าวก็เคลื่อนตามทีละนิด

“งั้นไปด้วยกันมั้ยครับ กว่าจะถึงเดินเมื่อยแย่”

“ไม่เป็นไรค่ะ ชอบเดิน”

เป็นการปฏิเสธที่นุ่มนวล แต่ก็ตัดบทให้รวิทนึกหาคำมาตื๊อต่อไม่ได้ ชายหนุ่มมองตามร่างอรชรที่สะดุดตาเขาตั้งแต่เห็นจากทางด้านหลัง เสื้อทรงกระเหรี่ยงที่เขาเห็นสาวๆ ชาวบ้านแถบนี้ใส่กันจนชินตา กลับน่ารักน่าเอ็นดูและทำให้เห็นถึงความเป็นตัวของตัวเองเมื่อมาอยู่บนเรือนร่างกลมกลึงสะดุดตาของเจ้าหล่อน

ว่าแต่เธอเป็นใคร ญาติฝ่ายไหนของพ่อเขา หรือว่า...เด็กใหม่ของพี่ชายเขา แต่ไม่ว่ายังไงก็ตาม ชายหนุ่มก็บอกตัวเองว่า เขาเห็นช้างเผือกริมถนนเข้าให้แล้ว

“ขึ้นมาเถอะครับ เดินคนเดียวมืดๆ แบบนี้ไม่ปลอดภัยนะ” เขายังไม่ละความพยายาม แต่แล้วก็ต้องไม่สบอารมณ์ขึ้นมานิดๆ เมื่อคราวนี้อีกฝ่ายไม่แม้แต่จะหันมาปฏิเสธ เธอเมินเขาแล้วตั้งหน้าตั้งตาเดินราวกับเสียงเขาเป็นเสียงนกเสียงกา และนั่นทำให้ชายหนุ่มถึงกับกระตุกยิ้มมุมปาก แต่สายตาปราศจากรอยยิ้มแม้เพียงนิด

ใบหน้าอ่อนเยาว์ ผุดผาดงดงามแม้จะมีเพียงแสงจากไฟหน้ารถที่ส่องให้มองเห็น รูปร่างอรชรที่แม้จะอยู่ในเครื่องแต่งกายแบบน่ารักและรัดกุม เมื่อรวมกับท่าทีไว้ตัวหยิ่งยโสนั้นเป็นตัวกระตุ้น ปลุกสัญชาตญาณผู้ล่าในตัวเขาให้ตื่นขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้... 

 ทุกๆคอมเม้นคือ 1 กำลังใจ

     แล้วพบกันนะคะ