Why me :01: กูไม่ได้เป็นเกย์
...Why me :01: กูไม่ได้เป็นเกย์...
"วันนี้พอแค่นี้ ส่วนรายงานให้เอามาวางที่กล่องหน้าห้อง ก่อนเข้าเรียนอาทิตย์หน้า ใครไม่ส่ง อาจารย์จะถือว่าคะแนนเก็บเป็นศูนย์ เลิกได้!"
เสียงโห่ร้องดังขึ้น เมื่ออาจารย์พูดจบ บรรยากาศภายในห้องเริ่มร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ เสียงจากเงียบสนิทในตอนแรกค่อยๆเพิ่มขึ้น เมื่ออาจารย์เดินออกจากห้อง ต่างคนต่างวิจารณ์ถึงรายงานที่ต้องส่ง บ้างก็เถียงกัน บ้างก็แสดงความคิดเห็นกันภายในกลุ่มอย่างออกรสออกชาติ ส่วนผมน่ะเหรอ...
ป้าบ!
"โอ๊ย! เชี่ยโซ่! ตบหัวกูทำไม" ผมเหล่ตามองผู้ชายผมสีน้ำตาลอ่อนที่กำลังยกมือขึ้นลูบหัวตัวเอง
"ไอ้ตั้ม มึงอ่ะหลับทั้งคาบ กูบอกให้ช่วยกันจด เอาแม่งออกจากกลุ่มเลยดีไหมวะ ไอ้นิก" ผมหันไปถามไอ้นิก มันมองไอ้ตั้มเหมือนกำลังพิจารณาอะไรบางอย่างก่อนจะหันมาทางผมแล้วพยักหน้าเบาๆ
"เห้ย! นิกจ๋า อย่าทำกับเค้าแบบนี้สิตัว"
และแล้วพวกมันทั้งสองก็ทะเลาะแบบไม่จริงจังกันอยู่หลายนาที จนคนในคลาสเริ่มหายไปกันหมด เหลือแต่พวกเราสามคนที่ยังนั่งตากแอร์อยู่ในห้อง
...
ผมชื่อ 'โซ่' อยู่วิศวะไฟฟ้า ปีหนึ่ง ครอบครัวของผมอยู่ต่างจังหวัด แต่ผมดันสอบติดมหาลัยที่กรุงเทพ ผมจึงต้องมาอยู่ที่นี่คนเดียว ตอนแรกผมคิดว่าจะไม่มีใครคบซะแล้ว เด็กต่างจังหวัดจนๆแบบผมเนี้ย แต่ก็ผิดคาด เพราะนอกจากจะมีเพื่อนสนิทดีๆแบบไอ้'ตั้ม'กับไอ้'นิก'แล้ว ผมยังมีเพื่อนในภาคมากมาย แถมสาวๆคณะอื่นก็จ้องผมกันตาเป็นมัน ฮ่าๆ ในความจนนั้นกูก็ยังป๊อปปูล่าวะ
ผลัวะ!
"โอ๊ย!! เชี่ยหน้ากู!!!" ผมสบถเสียงดัง ก่อนจะชี้นิ้วไปทางไอ้ตั้มที่ยืนยิ้มหวานอย่างคาดโทษ
"มึง! ไอ้ตั้ม!!" ตบหัวกูลงมาได้นะครับ หน้านี่แนบกับโต๊ะ ไอ้เหี้ย
"มึงจะโทษกูไม่ได้นะโซ่ กูเรียกมึงตั้งนาน มึงเหม่อเอง กูไม่ผิดโว้ยยย" พูดจบมันก็วิ่งหนีออกจากห้องไปและไม่ลืมที่จะคว้าเอาไอ้นิกไปด้วย ผมลุกขึ้นจะวิ่งตามมัน แต่ดันนึกได้ว่าตัวเองยังไม่ได้เก็บของ ผมเลยได้แต่มองประตูที่ปิดดังปังก่อนจะเก็บของลงเป้อย่างเซ็งๆ ฝากไว้ก่อนเถอะ
เมื่อเก็บของเสร็จ ผมเดินไปปิดแอร์ปิดไฟ(ด้วยความเป็นคนดี) ก่อนจะเดินออกมาจากห้องอย่างไม่เร่งรีบ
"เที่ยงนี้แดกไรดี"
"อ้าว ไอ้นิก มึงยังอยู่เหรอวะ" ผมมองไอ้นิกอย่างงงๆ ในหูของมันเสียบหูฟัง ตามันก็จ้องจอโทรศัพท์ตลอดเวลา มันรู้ได้ไงว่าผมเดินออกมาวะ
"กูขี้เกียจไปพร้อมไอ้ตั้ม" ผมพยักหน้าอย่างเข้าใจ
เราสองคนเดินลงจากตึกเรียนเพื่อไปที่โรงอาหาร ช่วงเวลาเที่ยงกว่าๆ โรงอาหารคณะวิทย์เต็มไปด้วยนักศึกษามากมาย ผมเห็นไอ้ตั้มเดินมาหาพวกผมอย่างหงอๆ ก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ เป็นสัญญาณว่ามันจองโต๊ะไม่ทัน ผมยักไหล่ก่อนจะเดินนำพวกมันไปที่คณะวิศวะ
เพราะพวกผมสามคนลงเรียนวิชาเลือกไม่ทัน จึงต้องไปลงเซ็คอื่นที่เรียนรวมกับคณะอื่น ภายในคลาสจึงไม่มีเด็กวิศวะเลยนอกจากพวกผมสามคน แน่นอนว่าโต๊ะกินข้าวก็จองไม่ได้(ถิ่นเค้าไม่ใช่ถิ่นเรา ยอมไปครับ) ผมเลยเลือกที่จะเดินกลับคณะตัวเอง เพราะมั่นใจว่ายังไงมันก็ต้องมีโต๊ะให้แดกละวะ
...
"อ้าว ไอ้พวกหน้าสวย หนีตายกันมาเหรอวะ"
"เออ!!"
เมื่อพวกผมย่างเท้าเข้าไปในโรงอาหารวิศวะ เพื่อนร่วมภาคก็แซวเสียงดัง จนผมไม่ต้องมองหาตัวพวกมันให้เสียเวลา ผมเดินไปยังโต๊ะยาว ที่มีเพื่อนในภาคเกือบสิบคนกำลังนั่งแดกข้าว ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งอย่างเหนื่อยๆ
"ร้อนชิบหาย" ไอ้นิกพูดเสียงเบาก่อนจะทิ้งตัวลงไปพิงเพื่อนอีกคนที่กำลังนั่งกินข้าว
"เห้ย ไอ้นิกอย่าพิงกู เดี๋ยวกูใจเต้น เชี่ยยยย"
"เวร! ไอ้ตั้ม มึงจะปลดกระดุมเสื้อหาพ่อง! ไอ้เหี้ย ขาวชิบหาย อึก"
=_= เห้อ...เหนื่อยจังครับชีวิต
อย่าสงสัยกับท่าทีแปลกๆของเพื่อนร่วมภาคครับ เนื่องจากภาคผมปีนี้มันไม่มีผู้หญิงเลยแม้แต่คนเดียว(ซึ่งผมก็ไม่เข้าใจ) ทำให้ผม ไอ้ตั้มกับไอ้นิกกลายเป็นของล้ำค่าของภาคนี้แทน เนื่องจากพวกผมหน้าหวานจนเกือบคล้ายผู้หญิง(แต่ใจนี่แมนเกินร้อยนะครับ) ตอนแรกที่พวกผมรู้นี่ชกกันเกือบตาย ปรับตัวกันนานทีเดียว กว่าพวกผมจะยอมรับได้ ง่ายๆก็คือพวกมันไม่คิดอะไรกับพวกผมหรอกครับ มันขอแค่มองเพื่อความชื่นใจ ชื่นเหี้ยไรของแม่งก็ไม่รู้ =_=
ขอแค่สาวๆไม่หนี ผมก็ไม่ซีครับ!
ผมกินข้าวเสร็จเรียบร้อยก็ยังนั่งอยู่ที่โต๊ะเหมือนเดิม เพราะบ่ายไม่มีเรียน ปกติพวกเราจะนั่งกันแบบนี้ตลอดครับ สักสามสี่โมงนู้น แต่ละคนถึงจะแยกย้ายกันไป ผมนั่งกดเกมส์กับไอ้นิกรัวๆ ส่วนเพื่อนคนอื่นก็คุยดังลั่นโดยมีไอ้เชี่ยตั้มที่เสียงดังที่สุด พวกมันแกล้งแซวสาวๆภาคอื่น แต่ก็โดนผู้ชายภาคนั้นตอกกลับมาอย่างเจ็บๆ แหงละ ผู้หญิงภาคใครใครก็หวงครับ ทรัพยากรหญิงยิ่งมีน้อยๆอยู่
"เห้ยโซ่ มีคนกำลังตามหามึงอ่ะ"
"หากู? ผู้หญิงเหรอวะ" ไอ้อั้นส่ายหน้าเบาๆ
"ผู้ชาย เอ่อ เหี้ย มึงไปดูเองไป" ผมพยักหน้าหงึกๆ ก่อนจะเดินตามไอ้อั้นไป มันพาผมมาที่สระน้ำเล็กๆหลังคณะ แน่นอนว่าผมไม่ได้มากับมันแค่สองคน ไอ้เพื่อนๆเกือบสิบชีวิตก็แอบตามมาด้วยครับ เสียงเหยียบใบไม้ดังแกรบๆ คิดว่ากูไม่รู้หรอวะ!
"น้องโซ่!" เสียงทุ้มดังขึ้นข้างหลังผม ทำให้ผมต้องหันกลับไปมอง ผมมองผู้ชายในชุดนักศึกษาตรงหน้านิ่งๆ ไอ้อั้นเห็นผมเงียบไปมันเลยเข้ามากระซิบใกล้ๆหูผม
"คนนี้แหละมึง มัน...เหี้ย พูดละช้ำใจ" ...ช้ำใจพ่องมึงสิ =_=
"มึงเป็นใคร" ผมว่าจะพูดสุภาพกับคนตรงหน้าแล้วล่ะ ถ้าไม่ติดว่าผมเห็นดอกกุหลาบช่อโตที่อยู่ในมือคนตรงหน้า
"พี่ชื่อตี๋ อยู่วิดยาปีสอง เอ่อ พี่...แอบชอบน้องโซ่มานานแล้ว ตั้งแต่วันรับน้องรวม เอ่อ พี่เลยเอานี้มาให้!" ไอ้คนที่ชื่อตี๋พูดจบก็ยื่นช่อดอกกุหลายสีแดงสดมาให้ผม ผมมองดอกกุหลาบในมือมันนิ่งๆ ไม่รู้ทำไม ผมรู้สึกคันไม้คันมือแปลกๆ
"เหี้ยโซ่ใจเย็น" ไอ้อั้นกระซิบเบาๆ
"มึงพากูมาหาเหี้ยนี่ทำไมวะ" ผมถามมันกลับ นี่ถ้าไม่ติดว่าเป็นเพื่อน กูจะชกหน้ามึงก่อนเลยครับไอ้อั้น
"แม่งเป็นเพื่อนของแฟนพี่รหัสกูอ่ะดิ กูโดนบังคับให้ช่วย แต่กูอยู่ข้างมึงนะเว้ย ขออย่างเดียว มึงอย่ารุนแรง กูเกรงใจพี่เค้า" ผมถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งๆ
"กูจะพยายาม"
"น้องโซ่ เอ่อ...เป็นแฟนกับพี่ได้ไหม"
"เหี้ย..." ผมได้ยินไอ้อั้นพูดเบาๆ
"กูว่ามึงกลับไปดีกว่า" ผมตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบๆที่บ่งบอกถึงความรำคาญและอดกลั้น
"แต่พี่..."
"กลับไปแล้วไม่ต้องโผล่หน้ามาให้กูเห็นอีก!"
"ใจเย็นๆๆ" ผมหันไปมองหน้าไออั้นอย่างรำคาญ นี่ไง! ใจเย็นสุดๆแล้วเนี้ย ปกติถ้าพูดขอเป็นแฟน กูชกกลับทันทีเลยนะครับ
"พี่ชอบน้องโซ่จริงๆนะ แม้น้องโซ่จะไม่ใช่ผู้หญิง แต่น้องโซ่ก็หน้าหวานจนผู้หญิงบางคนยังอายด้วยซ้ำ"
"..." กรอด!
"พี่สัญญาจริงๆนะ ถ้าเราเป็นแฟนกัน พี่จะดูแลน้องโซ่ดีที่สุด เราจะแต่งงานกัน อยู่ด้วยกันจนแก่เฒ่า ถึงแม้โซ่จะมีลูกไม่ได้ เราก็อุปการะได้นะโซ่"
"..." ผมกำหมัดแน่น พยายามระงับอารมณ์ไว้
"นะน้องโซ่ เป็นแฟนกับพี่นะ"
"เป็นแฟนพี่เหรอครับ..." ผมหันไปมองหน้าไอ้อั้น ที่ตอนนี้ก้มหน้าก้มตาไม่ยอมมองอะไรนอกจากหญ้าที่พื้น มันถอนหายใจเบาๆก่อนจะเดินไปข้างหลังผม ไปหาไอ้คนขี้เสือกทั้งหลายที่พยายามแอบอยู่ในพุ่มหญ้าซึ่งมันนึกว่าผมไม่รู้ =_=
ผมได้ยินเสียงไอ้อั้นพูดขึ้นเบาๆว่า 'ตามใจมึงเลยโซ่ กูอยากจะอ้วกยังไงไม่รู้'
"น้องโซ่พูดอะไรบ้างสิครับ"
"พูด..." ผมค่อยๆเดินเข้าไปหาไอ้พี่ตี๋นั่นช้าๆ ก่อนจะเข้าประชิดตัว ท่าทางพี่ตี๋นี่มันจะตกใจเพราะเผลอก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าวทันทีที่ผมจับคอเสื้อมันไว้
"นะ...น้องโซ่"
"น้องพ่อมึงดิ ไอสัส!!"
ผลัวะ!
"กู..."
ผมต่อยเข้าที่แก้มซ้ายของไอ้พี่ตี๋อย่างเต็มแรงจนมันเซล้มลงไปนั่งกับพื้น เลือดสีแดงไหลออกมาจากมุมปาก ผมยิ้มหวานก่อนจะดึงคอเสื้อให้มันลุกขึ้นก่อนจะต่อยอีกครั้งที่แก้มขวา
ผลัวะ!
"...ไม่ได้เป็นเกย์"
ปัก! ปัก! ปัก!
ผมชกไอ้พี่ตี๋ไปอีกสองสามที จนมันนอนกุมหน้าตัวเองอยู่ที่พื้น แต่ด้วยความที่ผมอดกลั้นอารมณ์อยู่นาน ทำให้การชกต่อยแค่นี้ไม่สามารถระบายอารมณ์โกรธ เกลียดภายในใจของผมได้ ผมรัวเตะเข้าที่หน้าท้องมัน จนมันร้องอักๆ
"ไอ้นี่...มันมีไว้ใช้กับผู้หญิง ไม่ใช่ผู้ชายเว้ย!"
ผมเหยียบไปกลางเป้าอย่างเต็มแรง จนหน้าไอ้พี่ตี๋มันขึ้นสี ท่าทางจะเจ็บหนักจนน้ำตาไหลออกมาไม่หยุด ผมกำลังจะซ้ำต่ออีกรอบเพราะยังไม่หนำใจ แต่ก็โดนไอ้ตั้มไอ้นิกคว้าแขนเอาไว้ซะก่อน
"ปล่อยกู!"
"ฮึก..."
"ไอ้โซ่ใจเย็น พี่เค้าจะตายแล้วเนี้ย"
"เออ อาจสูญพันธุ์ด้วยนะมึง"
"เรื่องของมัน ปล่อยกู!" ผมพูดพลางสลัดแขนของพวกแม่งออกเพราะอยากไปเสยคางไอ้เหี้ยนั่นอีกสักทีสองที ประโยคยาวๆเมื่อกี้มันพูดออกมาได้ไงวะ เหี้ย! ไม่ได้ฆ่ามัน ผมคงนอนไม่หลับว่ะ
"พอออออ มึงพออ ไปกับพวกกู ไอ้เต้ย ไอ้โดม ช่วยกูลากไอ้นักเลงนี่ไปที" ไอ้พวกที่แอบอยู่ในพุ่มไม้ก็รีบกุลีกุจอมาลากผมไป ส่วนที่เหลือก็วิ่งไปรุมดูอาการของไอ้พี่ตี๋อะไรนั่น ไอ้อั้นนี่หายหน้าไปเลย สงสัยรับไม่ได้จริงๆ แหงละ มันพูดจาน่าขนลุกแบบนั้น ใครจะทนไหววะ พูดแล้วอยากจะเข้าไปต่ออีกสักทีสองที
"มึง! แค่นี้พี่เค้าก็จะตายแล้ว พอเหอะ ไอ้สัส"
"ปล่อยกู!"
"ลากแม่งไปดิ๊"
"ปล่อยกูเว้ยยย!
...อย่าให้กูเจออีกแล้วกัน ไอ้พี่ตี๋!!!!!!!!!!!!
__________________________________________________
***ถ้าชอบก็คอมเม้นเป็นกำลังใจให้ด้วยนะค่ะ^^***
ความคิดเห็นทั้งหมด ()
กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น