“เดินยิ้มมาแต่ไกลเลยนะไอ้หลานชาย” แทนไทตะโกนทักหลานชายที่เดินยิ้มกริ่มเข้ามาบริเวณที่กำลังก่อสร้างอาคารเรียน

“อะไรอ่ะน้า ไม่มีอะไรซักหน่อย”

“ฉันก็ไม่ได้ถามว่ามีอะไรไหม แล้วขาไปปั่นจักรยาน ขากลับจักรยานแกอยู่ไหน”

“แฮะๆ ลืมปั่นกลับมาด้วย” เขายกมือขึ้นเกาศีรษะแก้เก้อ “ไม่เป็นไร ตอนเย็นค่อยกลับไปเอา”

“หึหึ ไม่ใช่ตั้งใจจอดไว้บ้านสาว เพื่อหาข้ออ้างไปหาเขารึ”

“นี่ก็รู้ทันไปเรื่อย” กล้าตะวันส่ายศีรษะก่อนจะเดินเข้าไปในอาคาร เพื่อเริ่มทำงานในส่วนของวันนี้ต่อ

ตอนนี้เขาเรียนวิศวกรรมปีสุดท้ายแล้ว ช่วงนี้เป็นช่วงของการออกฝึกงานของนักศึกษา ซึ่งเขากับเพื่อนในกลุ่มอีกสองคนเลือกที่จะมาฝึกงานในบริษัทของแทนไท แต่กิจกรรมสร้างอาคารในครั้งนี้เพื่อนของเขาไม่ได้มาด้วย มีเพียงเขากับพนักงานในบริษัทของแทนไทเท่านั้นที่มา

ผ่านมาสัปดาห์กว่าแล้ว อาคารเรียนเพิ่งตอกเสาเข็มเสร็จ แล้วกำลังจะเริ่มงานในส่วนอื่นๆต่อไป เพื่อให้งานเสร็จตามกำหนด ตอนแรกเขาเองก็ไม่อยากมา แต่พอได้มาแล้วเจอกับคนที่หายหน้าหายตาไปเป็นปีแบบนี้ก็ชักไม่อยากกลับแล้วเหมือนกัน

ช่วงเย็นหลังจากกินข้าวที่บ้านผู้ใหญ่ชินเรียบร้อยกันหมดแล้ว กล้าตะวันเอ่ยปากอาสานำปิ่นโตกับข้าวไปให้หมอเหมือนฟ้าที่โรงพยาบาลด้วยตนเอง ท่ามกลางความแปลกใจของทุกคนที่กำลังนั่งพักผ่อนอยู่ใต้ถุนบ้าน

“น้าแทนก็ไปส่งครูธิดาที่บ้านพักครูได้เลย เดี๋ยวผมเอาข้าวไปให้พี่ฟ้าเอง จะได้ไม่ต้องไปๆกลับๆหลายรอบ” เขาเอ่ยขึ้นในขณะที่มือกำลังหิ้วปิ่นโตเตรียมพร้อมอยู่แล้ว

“แกนี่ชักจะอาการหนักแล้วนะตะวัน” แทนไทยืนเท้าสะเอวจับผิดหลานชาย

“อะไรเล่าน้า” เขากระแซะไหล่น้าชาย ก่อนจะกระซิบให้ได้ยินแค่สองคน “น้าจะได้มีเวลาอยู่กับครูธิดาสองต่อสองไง นี่ผมเปิดโอกาสให้เลยนะ”

“ไอ้กะล่อน รีบไปได้แล้ว”

“คร้าบบบบ” กล้าตะวันเดินหิ้วปิ่นโตไปตามถนนลูกรังด้วยท่าทางมีความสุข อาศัยแสงไฟจากไฟฉายที่ลุงผู้ใหญ่บ้านให้ยืมเป็นเครื่องนำทาง

ป่านนี้ไม่รู้ว่าพี่เหมือนฟ้าของเขาจะหิวหรือยังนะ เธอจะนั่งรอเขาอยู่ใต้ต้นไม้หน้าโรงพยาบาลหรือกำลังตรวจคนไข้อยู่กันนะ เดินไปนึกไปอย่างมีความสุข

“แล้วครูธิดาจะกลับบ้านพักเลยไหมครับ เดี๋ยวผมไปส่ง” แทนไทเอ่ยถามขึ้น หลังจากกันธิดาเพิ่งช่วยป้าพรเก็บจานชามไปล้างเรียบร้อยแล้ว

“ไม่รบกวนคุณน้าดีกว่าค่ะ เดี๋ยวหนูกลับพร้อมกับพี่ๆเขาก็ได้ ยังไงก็ไปทางเดียวกัน” เธอหมายถึงชายหนุ่มหลายๆคนที่จะเดินทางกลับไปพักที่โรงเรียนหลังจากรับประทานมื้อค่ำเรียบร้อยแล้ว

“ใช่ครับ น้าแทนจะได้ไม่ต้องลำบากไปๆกลับๆด้วย” เอ็มแสดงความคิดเห็นสนับสนุนความคิดเห็นของครูธิดา

“ไม่รบกวนครับ เดี่ยวผมไปส่งครูเอง” เขายิ้มให้เธอ ก่อนจะหันไปแยกเขี้ยวให้ลูกน้อง “พวกเอ็งก็รีบกลับกันได้แล้ว พรุ่งนี้เริ่มงานแต่เช้าตรู่ ใครสายฉันจะหักเงินเดือน”

“น้าแทน”

“ไอ้เอ็ม” เขาเรียกชื่ออีกฝ่ายเสียงลอดไรฟัน “กูจะหักเงินมึงคนแรก”

“โอ้ยยย ไปแล้วคร้าบ กลัวแล้วคร้าบบบ” เอ็มรีบวิ่งไปขึ้นรถกระบะทันที ก่อนที่รถสองคันจะแล่นออกจากบริเวณบ้านผู้ใหญ่ชิน เพื่อไปส่งเหล่าชายฉกรรจ์ที่พักในโรงเรียน

“ไปครับครู เดี๋ยวผมไปส่ง” เขาหันมาคุยกับกันธิดาที่ยังยืนงงกับเหตุการณ์เมื่อครู่

“อ้อ ค่ะ”

เธอเดินตามเขาไปยังรถจักรยานยนต์ของผู้ใหญ่ชินชิน ที่เขายืมมาขับระหว่างที่ทำงานอยู่ที่นี่

คุณครูสาวขึ้นซ้อนท้ายรถจักรยานยนต์ของเขา โดยการนั่งหันข้าง มือข้างหนึ่งจับท้ายรถ ส่วนอีกข้างวางอยู่บนตักของตัวเอง

“เรียบร้อยแล้วนะครับ”

“ค่ะ” เธอตอบเขา

จากนั้นรถจักรยานยนต์กลางเก่ากลางใหม่คันสีน้ำเงินของผู้ใหญ่บ้านก็ออกวิ่งสู่ถนนลูกรังที่เต็มไปด้วยหลุมขรุขระ ยิ่งทำให้กันธิดาเกร็งกว่าเดิมอีก กลัวตกก็กลัว แต่ก็ไม่กล้าพอที่จะเอื้อมมือแตะตัวเขา

“ถ้ากลัวตก กอดผมไว้ก็ได้นะครับ” เขาเอ่ยขึ้น ในขณะที่สายตายังจ้องไปข้างหน้า

กันธิดาทำใจกล้าคว้าชายเสื้อของเขา แล้วก็นั่งหน้าแดงไปตลอดทาง เช่นเดียวกันกับแทนไทที่ยิ้มไม่หุบตลอดทางเช่นกัน ทำตัวราวกับหนุ่มริรักทั้งที่เคยผ่านการใช้ชีวิตมาไม่น้อยแล้ว