/

อยากเข้าไปด้วยแทบตายแต่ทำได้แค่ยืนรออยู่ข้างนอก นี่ก็นานแล้วนะครับแต่ก็ยังไม่ออกมากันเลย บรรยากาศก็ดีซะเหลือเกิน เมรุเผาศพอยู่ตรงหน้าเนี่ย! ไม่เคยจะชินสักทีทั้งๆที่ตัวเองก็เป็นผี แต่ก็ดันกลัวผีซะงั้น

ให้ตายเถอะ!ไม่ต้องพากันเดินเข้ามาได้ไหม ขอร้อง!!

ตอนนี้สายตาผมจับจ้องไปที่ฝั่งซ้ายที่มีผู้หญิงอยู่ในชุดสีชมพูอ่อนเลือดเต็มตัว หน้าข้างซ้ายเละและยุบหายไปพูดง่ายๆคือเหลือแค่ใบหน้าซีกขวา แขนซ้ายขาดแต่แขนขวานั้นเดินจูงมือเด็กผู้ชายใส่เสื้อสีขาวที่ใบหน้า แขน ขาเต็มไปด้วยเลือดกำลังเดินมาที่ผม

ส่วนฝั่งขวามือมีผู้ชายตัวสูงใส่เสื้อสีดำที่มือข้างขวาถือหัวตัวเองและกำลังเดินตรงมาที่ผม พร้อมกับข้างหลังอีกประมาณ2ตน

ผมพูดกับตัวเอง แขน ขา มือ หรือง่ายๆก็คือทั้งตัวผมตอนนี้สั่นไปหมด แถมหมาก็พร้อมใจกันหอนอีก ให้ตายเถอะครับ!จะไปไหนก็ไม่ได้ ถึงแม้ผมจะเป็นผีผมก็กลัวผีนะ ก็บอกไปแล้วว่าไม่เคยชินสักทีแค่มาแบบปกติผมก็กลัวแล้วแต่นี่มาแบบนี้ไม่ไหวครับเหมือนจะตายอีกรอบ

ผมร้องตะโกนออกมาสุดเสียงเมื่อพวกเขากำลังเดินเข้ามาใกล้ มันเหมือนกับหัวใจผมจะหยุดเต้น ลืมไป!มันหยุดเต้นนานแล้วนี่หน่า แต่ก็นั่นแหละครับ ผมแค่มีความรู้สึกแบบนั้น

แก๊กกกก!

และแล้วสวรรค์ก็ได้ยินเสียงของผมและยังเมตตา ซันกับเพื่อนๆออกมากันแล้วครับแต่ไม่เห็นคนที่ชื่อดิน

ผมมองซ้ายขวาไม่รอช้ารีบไปหาซันทันที ก็มันกลัวหนิครับ

_

ผมเดินไปอยู่ข้างๆฝั่งขวามือของซันแล้วถามขึ้น ซันหันซ้ายหันขวาเพื่อเช็คว่าผมอยู่ฝั่งไหนก่อนจะแน่ใจแล้วตอบกลับเสียงเบาๆว่า

ดีครับที่ซันเดินอยู่ข้างหลังเพื่อนทำให้ทุกคนไม่สงสัยว่าซันคุยกับใครหรือทำอะไร พอซันพูดจบก็รีบเดินให้ทันเพื่อน แต่ที่ทำให้ผมรู้สึกใจหวิวแปลกๆคือตอนที่ซันหันมาตอบผมหน้าของเราชนกันครับ ดีที่ซันมองไม่เห็นผม

แปลกแฮะ ที่ซันกับเพื่อนไม่ตกใจสิ่งที่ยืนอยู่ตรงหน้านับสิบนั้นเลยหรอ?

และทุกคนก็แยกย้ายกันไปขึ้นรถไม่เว้นแม้กระทั่งซันแล้วปล่อยให้ผมยืนอยู่ตรงนี้?

ขาสองข้างกำลังก้าว แขนที่แนบอยู่ที่ตัวแกว่งไปตามจังหวะก้าวเดิน แต่สายตาผมมันดันมองเห็นสิ่งผิดปกติบางอย่าง ทำไมตัวผมเลือนลาง?

/

เมื่อสมองว่างเรื่องที่กังวลใจอยู่ ณ.ตอนนี้มันก็แว็บขึ้นมาให้ปวดหัวทันทีอย่างกับรู้ทัน

- ก่อนหน้านี้ -

ผมพนมมือขึ้นถามท่าน

พวกเราทุกคนต่างหันมามองหน้ากัน ที่หลวงพ่อพูดนั้นท่านหมายความว่ายังไงกัน

ครั้งก่อนงั้นหรอครับ?

สมองประมวลผลสักครู่ก่อนจะได้คำตอบ ปีศาจ7ตน คน7คนที่เกิดคนละวัน?

ท่านหันมามองผมแล้วพูดขึ้น ท่านรู้ว่าผมคิดอะไร?

หวงพ่อท่านหันไปมองยังด้านนอกหน้าต่างเป็นนานสองนาน พวกผมทำได้แค่เงียบแล้วหันไปมองหน้ากัน

ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบได้สักพักเพราะสมองกำลังประมวลผลแต่ไม่นานพวกผมก็ได้คำตอบ ใบหน้าทั้ง6หันมามองกันโดยมิได้นัดหมาย

มัน2คนหันมามองหน้าผมแล้วหันไปมองไอ้ดินที่นั่งอยู่ตรงกลาง

เมื่อได้ยินแบบนั้นพวกผมหันมามองหน้ากันอีกครั้ง

หลวงพ่อหันมามองพวกผมไม่ถึง10วิท่านก็หันกลับไปมองข้างนอกเช่นเดิม

เพล้ง💥

พานที่วางอยู่ในระดับอกข้างๆหลวงพ่อก็หล่นลงมาโดยไม่ทราบสาเหตุ ทั้งๆที่ในนี้ไม่มีลมแม้แต่นิด พัดลมเราก็ไม่ได้เปิด การันตีด้วยเหงื่อที่ขึ้นตามกรอบหน้าของพวกผมทุกคนได้เลยครับ

เพล้ง💥

ตะเกียงที่ตั้งอยู่ตรงมุมหน้าต่างอยู่ดีๆก็หล่นลงมาแตกครับ ดีที่ไม่ได้จุดตะเกียงไม่งั้นทุกคนคงรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

ท่านเงียบไปสักพักก่อนจะพูดขึ้นมาว่า

ท่านหันมาพูดกับพวกผมแล้วหยิบพานที่มีสายสิญจน์มาวางไว้ข้างหน้าก่อนจะหลับตาลงนั่งสมาธิอยู่นานสองนาน ส่วนพวกผมทำได้แค่นั่งรอนิ่งๆอย่างใจเย็นและเงียบที่สุดแต่เสียงของไอ้ดินก็ยังไม่หยุดพูดและยังวนเวียนอยู่ที่ประโยคเดิม

_

เมื่อท่านคลายสมาธิก็หันมามองผมแล้วพูดขึ้น

ผมพนมมือขึ้นแล้วพูดตอบท่าน

ท่านมองไปที่ไอ้ดินที่นั่งอยู่ตรงกลาง

ท่านมองไปที่ไอ้ต้นไม่ถึง10วิแล้วท่านก็ตอบกลับมาว่า

ผมคลานเข่าเข้าไปรับสายสิญจน์จากท่านมาแล้วส่งให้เพื่อนจับต่อกันไปจนครบทุกคน

เมื่อเห็นแล้วว่าพวกผมทุกคนมีสายสิญจน์อยู่ในมือท่านก็หันมาพูดอีกครั้งว่า

ผมค่อยๆหลับตาลงช้าๆอย่างที่ท่านบอก

หายใจเข้าพุทธ หายใจออกโธ ตั้งจิตให้มั่นห้ามวอกแวก ผมทำแบบนี้อยู่สักพักไม่นานหูทั้ง2ข้างของผมก็ได้ยินเสียงโหยหวนอันน่าชวนให้ขนลุกและเสียงกรี๊ดร้องที่แสนทรมาน ทั้งที่รู้สึกได้ว่ารอบตัวนั้นเงียบสนิทแต่กลับเหมือนมีพายุลูกใหญ่หมุนวนอยู่รอบข้าง

เมื่อได้ยินเช่นนั้นผมก็ค่อยๆลืมตาขึ้น ตาทั้ง2ข้างเบิกกว้างขึ้นทันทีเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ข้างนอก ไม่ต่างจากเพื่อนทั้ง5คนที่ตอนนี้นั่งไม่ติดพื้นแล้วครับ เพราะมีผู้หญิงเจ็ดคนกำลังลอยไปมารอบโบสถ์และส่งเสียงร้องอย่างโหยหวนจนทำให้พวกผมขนลุก

ผมที่ขยับตัวเพื่อที่จะห้ามเพื่อนไม่ให้ส่งเสียงแต่ก็ช้ากว่าไอ้ต้น1วิ เสียงของไอ้น็อตหายไปทันทีเพราะมีบางสิ่งปิดปากมันไว้อยู่นั่นคือเท้าไอ้ต้นครับ

จะใช้มือก็ไม่ได้เพราะหลวงพ่อท่านบอกห้ามให้สายสิญจน์หลุดออกจากมือเด็ดขาดจนกว่าท่านจะอนุญาต มันเลี่ยงไม่ได้จริงๆ

สายตาผมมันก็ยังมองไปที่พวกเขา และพวกเขายังลอยไปมาอยู่รอบโบสถ์เช่นเดิมครับ เสียงโหยหวนยังดังขึ้นเรื่อยๆ แต่สิ่งที่ทำให้ผมตกใจคือมีตนนึงเขาหันมามองผม และฉีกยิ้มให้ ใบหน้าหญิงสาวค่อยๆเปลี่ยนเป็นใบหน้าของหญิงที่มีอายุและพยายามที่จะพุ่งเข้ามาหาผม

แต่มันเหมือนกับมีอะไรกั้นระหว่างพวกผมและเขาไว้ สิ่งนี้เคยเห็นแต่ในหนังสยองขวัญไม่คิดไม่ฝันว่าจะเจอกับตัวเองแบบนี้

เสียงกรีดร้องอันโหยหวนดังขึ้นกว่าเดิมเมื่อหลวงพ่อท่านพูดจบ เหมือนพวกเขาพูดอะไรสักอย่างแต่พวกผมไม่สามารถรับรู้ได้

ทุกคนคิดภาพตามนะครับ มีผู้หญิง7คนที่ลอยไปมารอบโบสถ์จากใบหน้าสะสวยเปลี่ยนเป็นใบหน้าที่เหี่ยวย่น เสื้อผ้าที่สะอาดเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าที่ขาดรุ่ยพร้อมกับเปรตอีก3ตนที่ยืนค่อมหลังคาโบสถ์อยู่ตอนนี้ พวกผมไม่ช็อคตายก็ดีแล้วครับ

เสียงโหยหวนของผู้หญิงทั้ง7และเปรตอีก3ตนดังขึ้นพร้อมกันชวนให้ขนหัวลุกทันทีที่หลวงพ่อท่านพูดแบบนั้น มันเป็นอะไรที่อธิบายไม่ถูกเลยครับ ซึ่งเปรตมาจากไหนอันนี้ผมก็ไม่ทราบเหมือนกันครับ

สักพักหลวงพ่อท่านก็หลับตาลงอย่างช้าๆและเงียบไป

ไอ้น็อตมันหันไปมองหลวงพ่อแล้วยกมือขึ้นไหว้ทั้งที่มือยังจับสายสิญจน์อยู่

ตอนนี้ไอ้ดินมันพยายามดิ้นและแกะสายสิญจน์ออกจากมือครับ

พรึ่บ!!

ขาทั้งสองข้างของไอ้ต้นที่นั่งอยู่ด้านหลังไอ้ดินพาดมาที่ตัวไอ้ดินแล้วล็อคไว้ทันที

และตามมาด้วยขาทั้งสองข้างของไอ้แฟรงค์และไอ้น็อต

ทันทีที่ไอ้ดินพูดจบพวกผมก็หันมามองหน้ากันอย่างพร้อมเพรียงโดยอัตโนมัติ ไม่เว้นแม้แต่ผม เพราะน้ำเสียงที่ไอ้ดินพูดออกมาเมื่อกี้มันไม่ใช่เสียงของไอ้ดินเลยครับ

น้ำเสียงของผู้ชายกลับกลายเป็นน้ำเสียงของผู้หญิง นี่คือสิ่งที่พวกผมได้ยินจากประโยคที่ไอ้ดินพูด

แรงดิ้นของเพื่อนเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว ขาทั้ง3คู่ของคนสามคนยิ่งต้องเพิ่มแรงให้มากกว่าเดิม

ผมมองไปที่หลวงพ่อท่านยังคงอยู่ในสมาธิ

ขาพวกผมทั้งสองคนวางพาดไปที่หน้าขาไอ้ดินเพื่อช่วยพวกไอ้ต้นอีกแรง

สายตาผมจับจ้องไปที่ข้างนอกหน้าต่างเห็นผู้หญิงหนึ่งในเจ็ดคนลอยนิ่งอยู่กับที่และจ้องมาที่ไอ้ดิน นัยน์ตาสีแดงกล่ำ ใบหน้าเหี่ยวย่นของหญิงผู้สูงอายุค่อยๆเปลื่ยนเป็นใบหน้าสะสวยของหญิงสาว มุมปากค่อยๆยกยิ้มขึ้น และรอยยิ้มนั้นไม่ใช่รอยยิ้มที่สดใสแต่เป็นรอยยิ้มที่สยองและชวนให้ขนลุก

สักพักก็มีมือคู่นึ่งยื่นมาตรงหน้าพวกผม ก่อนที่ขาของพวกผมทั้งห้าคนจะคลายออกและนั่งในท่าขัดสมาธิเช่นเดิม หลวงพ่อท่านออกจากสมาธิและเดินตรงมาที่ไอ้ดินพร้อมกับอะไรในมือสักอย่างที่มองดูดีๆน่าจะเป็นกริชครับและท่านก็เอากรีชนั้นจิ้มไปที่หน้าผากไอ้ดิน

เสียงสะอื้นดังขึ้นมาทันทีที่หลวงพ่อท่านพูดจบแต่น้ำเสียงนั้นก็ยังไม่ใช่น้ำเสียงของเพื่อนผม แรงที่ดิ้นเพื่อให้หลุดจากการพันธนาการเมื่อกี้ก็เริ่มผ่อนลงเรื่อยๆและหยุดลง แต่ที่หลวงพ่อท่านพูดเมื่อกี้ท่านหมายความว่ายังไง

ท่านพูดจบก็เดินไปนั่งที่เดิม

พวกผมหันไปมองด้านนอกพร้อมกัน ตอนนี้ไม่มีอะไรแล้วครับ

ท่านเอียงตัวไปหยิบขันที่มีน้ำอะไรสักอย่างอยู่ในนั้นวางลงตรงหน้าและหยิบเทียนขึ้นมา

ตอนนี้ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ ใช้เวลาไม่นานหูทั้งสองข้างค่อยๆสัมผัสได้ถึงเสียงของสายลมที่กระทบกับใบไม้พร้อมกับเสียงแมลงและเสียงหมาที่เริ่มหอนขึ้นมาอย่างกับนัดกันไว้

ใช้เวลาไม่ถึงสิบนาทีท่านก็บอกให้พวกผมลืมตาขึ้นและให้ไอ้ต้าร์ไปรับขันที่วางอยู่ตรงหน้าท่านมาให้พวกผมดื่มทีละคน

เมื่อพวกผมดื่มน้ำกันเสร็จก็หันไปฟังท่านพูดไม่เว้นแม้แต่ไอ้ดินที่ตอนนี้มันรู้สึกตัวแล้วครับและมันก็บอกว่าที่ผ่านมาคือรู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรแจ่ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้

ท่านหันมามองผมและถามขึ้น ผมจึงพนมมือขึ้นแล้วพูดตอบท่าน

สมองผมประมวลผลตามคำพูดของท่านสักพักก่อนจะเข้าใจและรู้แจ้งทันที

ผมหันไปมองค้อนไอ้ดินมัน ให้ตายเถอะครับผมจะตอบคำถามพวกที่เหลือยังไง

ท่านไม่ได้พูดแต่แค่พยักหน้าตอบ

ไอ้ดินมันพนมมือขึ้นถามท่าน และท่านก็พยักหน้าตอบ

พวกผมทั้ง7ก้มลงกราบท่านพร้อมกันแล้วค่อยๆคลานเข่าออกมาแล้วเดินออกจากโบสถ์

/

-ปัจจุบัน-

"หนึ่งคนและอีกหนึ่งดวงวิญญาณที่เกิดวันเดียวกัน จิตเชื่อมเข้าด้วยกันจึงเปรียบเสมือนเป็นหนึ่งเดียว"

อยู่ๆมุมปากผมก็ยกยิ้มขึ้น อะไรกันเนี่ย!

เงียบครับไม่มีเสียงตอบรับ

ผมจึงล้มเลิกการตะโกนเรียกเขาและล้วงโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงออกมา เลื่อนไปเลื่อนมากดเข้ากดออกแอพนั่นแอพนี่

ลืมไปเลยครับว่าก่อนหน้านี้ไอ้แจ็คมันโทรมาบอกว่ามีอะไรจะคุยด้วยตอนนี้มันจะนอนยังเนี่ย สายตาโฟกัสไปที่ห้องแชทของรุ่นน้องและมือขวากดเข้าไปยังห้องแชท

/

Jack Jakkarin

มันไม่ตอบครับสงสัยจะนอนแล้ว ผมจึงกดออกและกดปิดหน้าจอเตรียมตัวลุกไปอาบน้ำเพื่อที่จะได้รีบนอนเพราะพรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า

แต่พี่กันหายไปไหนนะ รู้ไหมว่ากำลังทำให้คนอื่นเป็นห่วง...

/

มือข้างขวายกขึ้นมาเกาหัวกับความงุนงง ที่ ณ.ตอนนี้อยู่ดีๆตัวผมก็มาอยู่ที่ห้องสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่ ซึ่งเป็นห้องของใครก็ไม่รู้ ทำไมผมถึงมาที่นี่ได้

"หืม~"

เสียงๆหนึ่งดังขึ้น พร้อมกับเสียงขยับตัวที่ดังอยู่ไม่ไกลจากตรงที่ผมยืน ผมเพ่งไปมองที่ต้นเสียงก็เจอกับใครบางคนที่นอนอยู่บนเตียงใต้ผ้าห่มผืนหน้า อันนิสัยเสียของตัวเองที่เป็นคนอยากรู้ไปหมดทำให้สองขาก้าวไปข้างหน้าเพื่อตรงไปยังคนที่นอนอยู่ตรงนั้นโดยไม่ต้องลังเล ใครกัน?

ผมชะโงกหน้าลงไปมองคนที่นอนอยู่ปรากฏว่าไม่ถึง2วิ เขาก็ลืมตาขึ้นมาครับ

/

-TBC-