ตอนที่ 2

ดาริกาได้ยินเสียงพูดกระเส่าของตัวเองที่ดังอยู่ในลำคอ ร่างบอบบางลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินไปหาภาคินที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ซึ่งมีเพียงโต๊ะทำงานกั้นกลางระหว่างทั้งคู่

สายตาเย้ายวนมองคนตรงหน้าตาไม่กะพริบ แต่เธอก็ต้องหยุดชะงักเมื่อวูบหนึ่งสติของตัวเองได้หวนคืนมา เธอพยายามสะบัดทิ้งความคิดบ้าบอนี้ออกไปแต่ให้ตายเถอะชายหนุ่มที่นั่งก้มหน้าก้มตาทำงานอยู่นั้นกลับเป็นแรงดึงดูดอย่างดีซะมากกว่า

“ตั้งสติหน่อยยัยมนต์ ความบริสุทธิ์ที่แกเฝ้าคอยทะนุถนอมมาตั้งแต่เด็กเพื่อพี่สุดหล่อแกจะทำลายมันไม่ได้”

“น้ำมนต์ น้ำมนต์!” ดาริกาสะดุ้งโหยง หันกลับมาคลี่ยิ้มให้อีกฝ่าย คิ้วหนาขมวดเข้าหากันสีหน้าแสดงออกถึงความฉงน

ภาคินเดาว่าเขาคงใช้งานเธอหนักเกินไป จนเธอต้องสติแตกไปแล้วแน่ๆ อยู่ๆ ก็ลุกขึ้นยืนบิดร่างเล็กไปมาอย่างกับองค์ลงประทับแถมยังพูดคนเดียวเหมือนคนบ้าไม่มีผิด แม้เขาไม่ได้ยินสิ่งที่เธอพูดอย่างชัดเจนแต่ก็พอจับใจความได้ว่า

‘คอยทะนุถนอมอะไรสักอย่าง และอย่าคิดทำลายมัน’ ซึ่งเขาก็ปะติดปะต่อเป็นรูปประโยคไม่ได้อยู่ดี ภาคินเลิกคิดวุ่นวายเรื่องของคนอื่นแล้วหันกลับมาทำงาน พร้อมกับพูดน้ำเสียงเข้มบอกเธอว่า

“มัวแต่ยืนสั่นเป็นเจ้าเข้าแบบนั้น เมื่อไหร่งานจะเสร็จ”

“มนต์ไม่ไหวแล้ว”

เธอเดินไปหยิบปากกาออกจากมือของอีกฝ่ายแล้วเขวี้ยงลงกับพื้น นั่นทำให้ภาคินต้องเงยหน้าขึ้นมามอง หมายจะด่าเธอที่ทำพฤติกรรมแบบนี้ใส่เขาแต่เมื่อได้เห็นสีหน้าแดงก่ำบวกกับท่าทางยั่วยวนชวนสวาทอย่างชัดเจน ทำให้เขานึกแปลกใจไม่ใช่น้อยเพราะปกติแล้วดาริกาไม่เคยทำพฤติกรรมแบบนี้

อีกทั้งเธอยังเป็นคนรักนวลสงวนตัว ให้เรียกเธอว่าแม่ชีเขาก็ไม่ปฏิเสธดาริกาหวงตัวยิ่งกว่างูเห่าหวงไข่ซะอีก แล้วทำไมจู่ๆ ถึงได้กล้าทำสีหน้าท่าทางแบบนั้นออกมา

ภาคินเอนตัวพิงเก้าอี้นั่งมองทุกอิริยาบถของเธอ จริตจะก้านของดาริกาในวันนี้ช่างแตกต่างจากหญิงสาวคนที่เขาเคยรู้จัก แต่ก็ไม่กล้าปฏิเสธว่าท่าทางยั่วยวนของเธอนั้นทำให้เขาใจสั่นอยู่ไม่น้อย

"บอสค่ะ มนต์ร้อน" เธอไม่เพียงแค่พูดแต่ยังใช้มือปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของตัวเองออก จนเห็นถึงเนินอกอวบอิ่มที่โผล่พ้นขอบบราเซียร์สีหวาน ภาพตรงหน้าทำให้ภาคินต้องกลืนน้ำลายลงคอ เธอไม่รู้เลยว่าเขาต้องควบคุมตัวเองมากขนาดไหนในตอนนี้

เพราะเขาก็เป็นผู้ชายที่มีอารมณ์เหมือนคนทั่วไป ยิ่งได้มองหุ่นของเธอด้วยสองตาอย่างใกล้ชิดต้องบอกเลยว่าร่างระหงเซ็กซี่จนไม่สามารถละสายตาได้ เธอมีทุกอย่างที่ผู้หญิงทุกคนควรจะมี

ส่วนเนื้อเนินอกที่โผล่พ้นออกมาเพียงเล็กน้อยนั้นทำให้เขารู้ได้ทันทีว่าเธอเป็นคนซ่อนรูป

ปกติแล้วเธอแต่งตัวอย่างกับแม่ชีพร้อมเดินจงกรม เสื้อคอเต่าหุ้มขึ้นมาถึงลูกกระเดือกกระโปรงยาวเลยเข่าไม่พอต้องยาวถึงตาตุ่ม ถ้าใส่แว่นอีกนิดก็คงไม่ต่างอะไรกับอาจารย์แม่ที่คอยถือไม้เรียวรอฟาดเด็กๆ ที่ชอบแต่งตัวโตเกินวัย

จึงไม่แปลกที่หลายคนต่างมองว่าเธอเป็นผู้หญิงอ่อนโยนและเรียบร้อย

ชายหนุ่มกลั้นใจเอื้อมมือไปติดกระดุมเสื้อให้กับอีกฝ่าย ใบหน้าหล่อเหลาหันมองไปนอกหน้าต่าง ทว่าหากยังฝืนมองคนตรงหน้าเขากลัวว่าตัวเองจะควบคุมอารมณ์ไว้ไม่อยู่

"ไม่เอาไม่ใส่มนต์ร้อน" เจ้าของร่างเล็กบิดตัวไปมาด้วยความทรมาน ผลักไสความหวังดีของคนตรงหน้า

“แล้วเธอจะถอดทำไม ปกติก็ใส่เสื้อจนถึงลูกกระเดือกไม่ใช่เหรอ”

"แต่วันนี้มนต์ไม่อยากใส่"

ดาริกาง่วนอยู่กับการถอดเสื้อผ้าของตัวเอง ยิ่งพยายามถอดเท่าไหร่แต่ก็ไม่เป็นผล เมื่อตัวเองแทบไม่มีสติหญิงสาวหงุดหงิดจนต้องตัดสินใจกระชากเสื้อของตัวเองจนขาดวิ่นไม่มีชิ้นดี ก่อนขวางเสื้อเชิ้ตที่ติดอยู่กับมือลงพื้นพร้อมกับรูดซิปกระโปรงออกเช่นกัน

ภาคินกลืนน้ำลายลงคออีกครั้งเมื่อเรือนร่างระหงเหลือเพียงบราเซียร์สีหวานกับแพนตี้ตัวจิ๋ว

“น้ำมนต์…นี่เธอไปทำอะไรมาทำไมถึงกล้าทำตัวแบบนี้”

“ฮืออ…บอสอย่าดุมนต์สิคะ”

ลูกอ้อนไม้ตายของเธอคือการทำตัวเป็นเด็กสาวอ่อนแอ แสร้งบีบน้ำตานิดๆ หน่อยๆ ก็สามารถเรียกร้องความน่าสงสารจากอีกฝ่ายได้ โดยเฉพาะกับภาคิน

เธอปล่อยให้ของเหลวใสที่ปริ่มตรงขอบตาสวยไหลออกมาอย่างน่าสงสาร ก่อนทิ้งร่างบางลงบนตักของอีกฝ่าย จนร่างใหญ่สะดุ้งโหยงด้วยความตกใจหญิงสาวถือวิสาสะลูบไล้ไปทั่วเรือนร่างแกร่ง แม้มีเสื้อผ้าปิดบังอยู่แต่เธอสัมผัสได้ถึงความแข็งแรงข้างในนั้น

กล้ามหน้าอกที่เธอสัมผัสลงไปเมื่อครู่ มันอัดแน่นไปด้วยมัดของกล้ามเนื้อที่แข็งตึงสู้มือของเธอ ดาริกากัดริมฝีปากท้าทายความนิ่งเฉยของคนร่างสูงที่เธอนั่งทาบทับอยู่ ก่อนเลื่อนมือไปโอบกอดลำคอขาวพลางโน้มหน้าลงไปหมายจะสัมผัสความหวานจากปากหนาอวบอิ่มของประธานหนุ่มสุดหล่อ

"หยุด! น้ำมันต์" แต่ก็ต้องสะดุ้งโหยงจนแทบหมดอารมณ์ เสียงกบร้องทักเมื่อเธอถูกขัดจังหวะทั้งที่เกือบจะได้จูบปากของเขาอยู่แล้ว ภาคินปัดมือของเธอออกจากตัวแต่ก็ไม่เป็นผลเขาไม่สามารถทำให้พฤติกรรมของเธอหยุดลงได้ ในตอนนี้ดาริกาไม่อาจควบคุมอารมณ์ตัวเองได้อีกต่อไป

สิ่งเดียวที่เธอรู้ในตอนนี้คือ 'เธอต้องมีอะไรกับเขา'

เมื่อภาคินเผลอหลุบตามองพื้นเพียงเสี้ยวนาที ดาริกาใช้จังหวะนั้นก้มลงจูบเขาจนมือหนาต้องยกค้างท่าเดิมอยู่แบบนั้นเพราะความตกใจ เรียวปากบางอวบอิ่มบดขยี้ริมฝีปากหนาอย่างไม่ลดละ

แต่เดี๋ยวก่อนสิ่งที่เธอกำลังทำอยู่นั้นไม่เรียกว่าจูบ เธอเพียงขยี้ปากของเขาเล่นอย่างสนุกก็เท่านั้นสุดท้ายสิ่งที่ภาคินได้เรียนรู้จากเธอคือ

‘เธอจูบไม่เป็น’

"ปากบอสนิ่มจัง"

“ฉันถามจริงๆ เหอะ เธอสัมผัสได้แค่ความนิ่มของปากเท่านั้นเหรอ” เจ้าของผมยาวสีน้ำตาลทองมองเขาตาฉงน คิ้วบางย่นเข้าหากันเธอยกมือขึ้นลูบปากของตัวเองด้วยสีหน้าไร้เดียงสา

เธอไม่รู้ว่าเขาต้องการจะสื่ออะไรกันแน่ เธออยากมีความสัมพันธ์กับเขาก็จริงแต่ด้วยประสบการณ์ที่แทบจะเป็นศูนย์ของเธอ ท่าทีเก้ๆกังๆจึงถูกแสดงออกไปโดยไม่รู้ตัว

“ถ้าเราจูบกันมนต์ต้องรู้สึกยัง…” ภาคินเงยหน้าขึ้นจูบเรียวปากอวบอิ่ม ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตกใจมือเล็กจิกชายเสื้อสูตรแน่นปลายเท้าหดเกร็งเข้าหากัน เธอไม่ทันได้ตั้งตัวด้วยซ้ำจังหวะที่กำลังจะอ้าปากพูดเขาก็เงยหน้าขึ้นมาดูดริมฝีปากล่างของเธออย่างอ้อยอิ่งหยอกเย้าเรียวปากบางด้วยการขบเบาๆ

ต้องบอกเลยว่าเมื่อเขาเปลี่ยนมาเป็นฝ่ายกระทำ ผิวแก้มของเธอก็ร้อนผ่าวราวกับโดนไฟอัง ความรู้สึกอุ่นวาบในอกเป็นอย่างไรเธอเพิ่งรับรู้ได้ในตอนนี้ ร่างกายหดเกร็งมือไม้สะเปะสะปะไปหมดไม่รู้ว่าจะวางตรงไหนดี

ระหว่างที่ความคิดของเธอหลุดล่องไปไกลภาคินก็ช่วยดึงสติของเธอกลับคืนมา เมื่อเขาลากลิ้นอย่างช้าๆ บนริมฝีปากอวบอิ่ม เธออ้าปากรับรสจูบอันดูดดื่มเมื่อเขารุกล้ำโพรงปากด้วยการแหย่ปลายลิ้นเข้าไปจนลึกเกือบถึงคอและเพิ่มความหนักหน่วงในการดูดกลืนความหอมหวาน

“อืมมม” เสียงครวญครางดังอู้อี้อยู่ในลำคอมือแกร่งลูบวนไปรอบเอวคอดกิ่วที่บิดพลิ้วไปมา เขาถอนริมฝีปากออกเพื่อให้หญิงสาวได้พักหายใจ ก่อนกดทับเรียวปากงามอีกครั้งสอดปลายลิ้นเข้าไปตวัดขึ้นลงลากผ่านเป็นวงกลม ดูดเรียวลิ้นเล็กของเธอจนรู้สึกชาไปหมดดาริกาอ่อนระทวยกับรสจูบที่เขามอบให้ ภาคินไล่ต้อนจนอีกฝ่ายไม่มีทางหนีปล่อยให้จูบเร่าร้อนดำเนินไปอย่างยาวนาน

เวลาผ่านไปจนแล้วจนเล่าเขาก็ยังไม่หยุดจูบ งานนี้เธอคงปากเปื่อยจนต้องสวมหน้ากากอนามัยเป็นแน่

“ปากเธอหวานเกินไปแล้ว”

“แต่มนต์ยังไม่ได้กินน้ำหวานเลยนะคะบอส” ภาคินยอมรับอย่างไม่อายว่าเขาแพ้ทางความไร้เดียงสาของเธอ แววตาใสซื่อบริสุทธิ์มันช่างน่ารักเสียจนเขาอดใจไม่ไหวจริงๆ

“ทำไมเธอถึงได้ทำตัวน่ารักแบบนี้ห๊ะ”

ประโยคที่เธอเพิ่งได้ยิน เธอไม่ได้หูฝาดใช่ไหมเมื่อกี้เขากำลังชมว่าเธอน่ารักอยู่เหรอ

“ห๊า…” มันเป็นเรื่องปกติที่เธอต้องตกใจ ถ้าเธอไม่ตกใจสิแปลกภาคินเคยพูดยกยอปอปั้นใครซะที่ไหน นี่แทบจะเป็นครั้งแรกที่ได้ยินประโยคแบบนี้นับตั้งแต่ทำงานกับเขามา

“ฉันหมายถึง…เอ่อ…เธอน่ารักก็เธอน่ารักจริงๆ ไม่รู้จะปฏิเสธยังไง” ภาคินพูดเสียงแผ่วเบาหูของเขาแดงแจ๋ขึ้นมาทันควัน หญิงสาวมองหน้าอีกฝ่ายด้วยความรู้สึกที่ยังคงอึ้งอยู่เธอรู้สึกอุ่นวาบในอกอีกครั้งความรู้สึกข้างในเรียกร้องให้เธอต้องโน้มตัวลงไปหาเขา

ภาคินขบติ่งหูของเธอด้วยความนุ่มนวลก่อนใช้ปลายลิ้นเลียไล้ไปทั่วทั้งกกหู สองมือแกร่งไม่อยู่เฉยปัดแฟ้มงานกองโตบนโต๊ะลงกับพื้น แล้วยกร่างเล็กของดาริกาจนลอยลิ่วขึ้นไปนั่งอยู่บนโต๊ะทำงานแทน

ริมฝีปากหนาดูดเม้มซอกคอขาว ภาคินใช้ลิ้นตวัดเลียไปทั่วต้นคอทำให้ดาริกาต้องแหงนหน้าขึ้นรับลิ้นร้อนที่ยังคงเลียไม่ยอมหยุด หญิงสาวสัมผัสได้ถึงความเปียกชุ่มตรงซอกคอของตัวเองเธอกัดเม้มริมฝีปากด้วยความเสียวซ่าน

“อ่าห์” เมื่อเขาไม่ยอมหยุดเสียงครางจึงไม่สามารถกลั้นเอาไว้ได้ ดาริกาแลบลิ้นเลียริมฝีปากของตัวเองมือเล็กวุ่นอยู่กับการถอดเสื้อผ้าของชายหนุ่ม เช่นเดียวกับอีกฝ่ายที่ใช้เวลาเพียงไม่กี่นาทีปลดตะขอบราเซียร์สีหวานออก จนต้องเบือนหน้าหนีด้วยความเก้อเขินเนินอกอวบอิ่มชูช่อท้าทายสายตาของเขา

“ขอดูดได้ไหม”

พูดบ้าอะไรของเขากันเนี่ย อยากดูดก็ดูดไปสิทำไมต้องมาพูดขอแบบนี้ด้วยแล้วจะให้เธอตอบว่ายังไงดีล่ะ ตอบว่าได้ก็คงดูใจง่ายเกินไป แต่ถ้าตอบว่าไม่ได้เธอก็รู้สึกผิดหวังดังนั้นไม่ตอบน่าจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด

“เธอไม่ตอบแสดงว่าดูดได้” จริงๆ แล้วท่าทางเขินอายของเธอนั่นแหละคือคำตอบ ภาคินก้มลงขบยอดถันที่ชูช่อราวกับดอกไม้บาน ร่างเล็กแอบสะดุ้งเมื่อริมฝีปากร้อนทั้งเลียและดูดเม้มจนเธอรู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมา ภาคินขบขยี้เม็ดทับทิมของหญิงสาวอย่างเมามันสลับกับการดูดและบีบคลึงจนเธอต้องแอ่นร่างเล็กตอบรับฝ่ามือร้อนของเขา

“อืม….อ่าห์” หญิงสาวไม่รู้จะส่งเสียงร้องหรือเสียงครางออกมาดี เธอสัมผัสได้ถึงความรู้สึกเจ็บและความเสียวซ่านในเวลาเดียวกัน ภาคินปลุกเร้าความเสียวของเธอไม่ยอมหยุดดูดเลียเนินอกอวบอิ่มจนเธอต้องบิดร่างเล็กไปมาด้วยความทรมาน

“ซี้ดด…โอ๊ย” เสียงแหบพร่าร้องขอให้เขาหยุดการกระทำ ชายหนุ่มถอนริมฝีปากออกจากยอดถันชูช่อที่ตอนนี้หดเกร็งเป็นไต ภาคินกระตุกยิ้มมุมปากพอใจกับผลงานของตัวเองยิ่งได้มองหน้าที่บิดเบี้ยวของเธอยิ่งทำให้เขามีความสุข

ไม่น่าเชื่อว่าความสุขจะหาได้ง่ายขนาดนี้ ชายหนุ่มผ่านประสบการณ์มาอย่างช่ำชองก็จริงแต่ทว่าหญิงสาวคนนี้กลับสร้างความรู้สึกใหม่ที่เขาไม่เคยรู้สึกมาก่อน

ภาคินแทรกร่างแกร่งระหว่างขาทั้งสองข้างของเธอก่อนดึงมือของอีกฝ่ายมาวางไว้ที่เป้ากางเกงและบังคับมือเธอให้บีบคลึงแก่นกลางร่างกายที่ตอนนี้บีบรัดเสียจนเขาสัมผัสได้ว่ามันกำลังร้องประท้วงอยู่

เธอเขินจนพวงแก้มกลายเป็นสีแดงราวกับกลีบกุหลาบ มือเล็กยังคงลูบคลึงท่อนชายแข็งแกร่งของเขาจนสัมผัสได้ถึงความเปียกชุ่มที่ฝ่ามือ สีหน้าของภาคินดูก็รู้ว่าพอใจกับสิ่งที่เธอกำลังทำอยู่จนดาริกาต้องคลี่ยิ้มให้กับผลงานของตัวเอง

“มนต์ อมให้หน่อยสิ” เสียงแหบพร่าดังกระเส่าอยู่ข้างหู ใจของเธอเต้นยวบยาบจนแทบจะระเบิด ดูเหมือนว่าบอสของเธอก็แอบหื่นอยู่ไม่ใช่น้อย

ไม่น่าเชื่อว่าคืนนี้เธอได้ล่วงรู้นิสัยส่วนลึกหลายอย่างของเขา นิสัยที่คนอื่นอาจไม่เคยเห็นแต่ก็ต้องยอมรับว่าทุกการกระทำและคำพูดของภาคินทำให้ใจเธอเต้นได้ตลอดเวลา ภาคินถอดกางเกงของตัวเองออกแล้วกระซิบบอกให้ดาริกาก้มลงไปมอง เธอกึ่งมองกึ่งปิดตาดูสิ่งที่ชี้ผงาดอยู่ต่อหน้าจะเพ่งมองแบบเต็มตาก็รู้สึกกระดากตัวเองยังไงชอบกล

“ว่าไงครับมนต์ อมให้หน่อยได้ไหม”

แม่เจ้าอย่ามาทำเสียงออดอ้อนแบบนี้…นั่นมันก็ไม่ใช่เล็กๆ เลยนะเขาบอกให้เธอทำเหมือนไม่รู้ว่าของตัวเองใหญ่เบอร์ไหน ปากของเธอก็ใช่ว่าจะใหญ่อะไร แล้วแบบนี้เขาจะพอใจรึเปล่าเธอก็แอบกังวล

“ตะ…แต่ว่ามนต์ทำไม่เป็น” เธอพูดออกมาหน้ามุ่ย ก็คนมันไม่เคยไม่รู้ด้วยซ้ำว่าต้องเริ่มต้นยังไงก่อนดี

“มนต์ค่อยๆ อ้าปากแล้วอมดูสิคะ” อยู่ๆ คุณบอสสุดโหดก็พูดเพราะขึ้นมาจนน่าตกใจ ตอนทำงาน ครับ/ค่ะ ไม่เคยหลุดออกมาจากปากด้วยซ้ำ พอเรื่องนี้ละพูดหวานขึ้นมาเชียวจะว่าไปภาคินก็แอบร้ายเหมือนกันนะ

“อะ…อมเหรอ” ยิ่งพูดดาริกาก็ยิ่งกระอักกระอ่วนตัวเอง เธอหลับตาปี๋คุกเข่าลงกับพื้นสองมือเล็กจับสะโพกของเขาไว้แน่นก่อนก้มลงอมท่อนชายแข็งแกร่งตามคำบอกของอีกฝ่าย

“อื้อ...”

 

******

เป็นไงกันบ้างค่ะ ชอบไหมเอ่ยคอมเม้นบอกได้นะ ^^