"ยังไงนะเหรอ เธอต้องมาต่อให้จบ"

 

 

 

คำพูดของเขาทำเอาคนที่ได้ฟังถึงกับหูผึ่ง ฝ่ามือนุ่มนิ่มบีบเข้าหากันแน่น 'ต่อให้จบที่เขาพูด...'

 

อ่อก! อ่อก! อ่อก!   เสียงแปลกประหลาดถึงกับลอยแว่วเข้ามาในหู

 

ทำเป็นที่ไหนเล่า! แค่คิดแอลกอฮอล์ที่นอนแช่แน่นิ่งอยู่ในพุงตั้งแต่เมื่อคืนก็พุ่งทะยานขึ้นมาถึงคอ 'อุบ'

 

แคร์ยกมือขึ้นมาปิดปาก ไล่ความคิดทะลึ่งๆออกไปจากหัว

 

 

 

"คือ...หนูไม่ทำได้ไหมคะ"

 

"จะบอกว่าเลือกรับงานงั้นสิ"

 

 

 

ติณภพสวนกลับทันควัน คนที่หมดปัญญาจะตอบ ได้แต่ยืนนิ่ง สายตาหยุดอยู่แค่อกเขา "เฮ้อไหนๆก็มาทางนี้แล้ว เอาให้สุดจะได้ไปหยุดอยู่ที่บ้านสักที เหนื่อยจะแย่"

 

แคร์แอบสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด เหลือบสายตาขึ้นมองอีกฝ่าย

 

 

 

"พอดีหนูรับเงินจากตี๋เขามาแล้ว อีกอย่าง..หนูรับงานแค่คนละคืน อ่อ...คืนละคนค่ะจำกัดแค่นี้จริงๆ ขอโทษที่ต้องปฏิเสธนะคะ"

 

 

 

ตากลมๆ เผลอไปจับจ้องซิกแพคเป็นลอนน่าลูบของคนตรงหน้าก่อนจะมองเรื่อยลงไปยังปมผ้าขนหนู 

 

คนที่รู้ตัวว่าถูกลวนลามทางสายตาย่างสุมเข้าใกล้ตัวเธอช้าๆ

 

 

 

"รับจำนวนจำกัด? อย่างนี้ก็ได้เหรอ"

 

 

 

คิ้วเข้มเลิกขึ้นด้วยความสงสัย นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาพบเจอผู้หญิงทำนองเดียวกันกับเธอ แต่แปลกใจที่คนตรงหน้าทำท่าทีเหมือนไม่อยากรับงาน ทั้งๆที่คนเสนอให้เป็นเขา

 

 

 

"ได้สิคะ ปกติก็ได้นะ..ได้"

 

 

 

เสียงใสตะกุกตะกัก พยายามไม่หลบตาเขาทั้งที่จริงแล้วกลัวจับใจ 

 

สมัยมัธยมเธอเห็นเฮียติณห์แค่แว่บๆ ในบางครั้งที่ไปทำรายงานบ้านไอตี๋ อันที่จริงก็มีแอบมองเขาบ้าง ก็นะ..ใครๆก็ชอบมองคนหล่อกันทั้งนั้น

 

ในเมื่อเขานะมีความละม้ายกับอปป้าที่เธอติดตามอยู่ แค่หุ่นกับหน้าตานะ...ส่วนบุคลิกท่าทาง หึ มาเฟียน่าจะต้องยกมือไหว้เขาหละ และนี่คงเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้ไอตี๋นั้นกลัวพี่ชายอย่างกับอะไรดี

 

 

 

"อุ้ย!"

 

 

 

มือหนาวาดรวบเอวบางคอดกิ่วของคนตัวเล็กทรวงอกนุ่มหยุ่นกระแทกอกแกร่งเข้าอย่างจัง 

 

 

 

"อยากอัพค่าตัวหรือไง บอกแล้วว่าฉันยินดีจ่าย อย่าลีลาให้มากเรื่อง เริ่มงานเลยแล้วกัน"

 

 

 

"มะ..มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิด..คือหนู.."

 

 

 

เขาใช้แรงที่มีมากกว่าดันร่างนุ่มนิ่มถอยหลังไปจนชิดโต๊ะเตี้ยมุมห้อง ปากร้อนตะโบมจูบเธอไปทั่วทั้งใบหน้าก่อนหยุดดูดดื่มขบเม้มริมฝีปากอิ่มอย่างเอาแต่ใจ

 

คนที่ไม่ประสากับเรื่องนี้สมองหยุดสั่งการไปชั่วขณะ ขาเรียวไร้เรี่ยวแรงราวกับล่องลอยอยู่ในอากาศ

 

รู้ตัวอีกทีก็เพราะความเย็นตกลงกระทบยอดอกจนขนลุกขนพองไปทั่วทั้งร่าง เกาะอกไหมพรมหลุดร่นลงไปกองใต้ฐานทรวง

 

คนบ้า! มือไวชะมัด...

 

 

 

"อื่อออ...คุณคะ....หนุ...หนูไม่ขาย"

 

 

 

เหมือนเสียงของเธอไร้ความหมาย หญิงสาวรวบรวมกำลังทั้งหมดที่มีผลักอกแกร่ง แต่ทว่าอีกฝ่ายกลับแข็งแรงประดุจหินผา ไม่ขยับเขยื้อนแม้แต่น้อย

 

ริมฝีปากได้รูปแตะจูบละเรื่อยลงบนลำคอระหงขบเม้มหนักๆ จนผู้โดนกระทำรู้สึกเจ็บ

 

มือเขายุ่มย่ามบนเนื้อตัวเธอราวมือปลาหมึกจับนั่นดึงนี่ รู้ตัวอีกทีกระโปรงสั้นเหนือเข่าก็หลุดออกจากร่างติดมือเขาไปแล้ว

 

 

 

อัก!

 

 

 

ร่างบางปลิววืดลงบนเตียง ด้วยแรงผลักของคนตัวโต 'ไม่มีคำว่าอ่อนโยนเลย'

 

 

 

"คุณ..หนูบอกไม่ขายไง"

 

 

 

แคร์พยายามดิ้นรนหาทางหลบหนี แต่ทว่ามือหนากลับกระตุกคว้าข้อเท้าบางไว้เหมือนอ่านใจเธอออก

 

 

 

 

 

"อ๊ะ..หยุดก่อนเถอะ..หนู.."

 

"เล่นบทสาวบริสุทธิ์สินะ ถ้าเจอเธอที่อื่นฉันเชื่อสนิทใจไปแล้ว"

 

"อื้อร์...."

 

 

 

ปากร้อนๆ จู่โจมดูดดื่มริมฝีปากนุ่มปิดเสียงประท้วงทุกๆ ประโยคที่หญิงสาวต้องการเอื้อนเอ่ย

 

แขนเรียวทั้งคู่ถูกเขารวบไว้เหนือศีรษะด้วยมือเพียงข้างเดียว ริมฝีปากร้ายกาจยังคงทำงานอย่างต่อเนื่องขบเม้มติ่งหูเล็กจนเจ้าของขนลุกซู่

 

 

 

"ของแท้ใช่ไหมเต็มมือไปหมด"

 

 

 

เสียงทุ้มแหบพร่า เต้าอวบใหญ่เกินตัวถูกเขาบีบขย้ำจนล้นง่ามนิ้ว ก่อนที่อีกด้านจะถูกครอบครองด้วยปากของเขาดูดดื่มดุนดันอย่างทารกน้อยหิวนมมารดา

 

ในขณะที่เขายังคงเคลิบเคลิ้มอยู่กับหน้าอกหน้าใจของเธอ คนตัวเล็กขยับขางอเข่าข้างที่ถนัดอัดไปที่ต้นขาคนตัวโตอย่างจัง

 

หวังหยุดการกระทำจวบจ้วงของเขา

 

 

 

"ชอบซาดิสม์สินะ..เด็กน้อย"

 

"คุณ...อ๊ะ...."

 

 

 

ขาเรียวทั้งสองถูกล๊อคไว้ด้วยท่อนขาที่แข็งแรงกว่าหญิงสาวรู้สึกท้องไส้ปั่นป่วนเหมือนมีอะไรวนเวียนอยู่ในท้องนับร้อย

 

สติสัมปชัญญะตอนนี้รู้ได้อย่างเดียวว่าเธอกำลังจะเสียตัว ความบริสุทธิ์ที่ตั้งใจจะเก็บไว้ให้กับผู้ชายที่เธอรัก ใกล้จะหลุดลอยไป 'คุณพ่อขาคุณแม่ขาช่วยหนูด้วยยย' 

 

จ๊วบ! จ๊วบ! จ๊วบ!

 

เสียงสลับดูดดื่มยอดอกสีเรื่อด้วยความละโมบ ในขณะที่มือหนายังคงนวดแฟ้นอย่างมันมือ

 

 

 

ครืด ครืด ครืด 

 

เสียงเรียกเข้าดังสะท้อนไปทั่วทั้งห้อง แต่ทว่าคนตัวโตหาได้สนใจไม่ ใบหน้าคมเข้มยังคงซุกซบตักตวงความหอมหวานจากทรวงอกอวบอิ่มอย่างเมามัน

 

ครืด ครืด ครืด 

 

ครืด ครืด ครืด

 

ปากร้อนแตะสัมผัสบนหน้าท้องแบนราบก่อนจะไต่ลงไปอย่างเชื่องช้าเป้าหมายคือจุดหวามไหวกลางกายสาว

 

ครืด ครืด ครืด

 

ครืด ครืด ครืด

 

 

 

"จะโทรมาทำไมนักหนาวะ"

 

 

 

เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นอย่างหัวเสีย ตามด้วยเสียงถอนหายใจหนักๆ ชายหนุ่มผละลุกขึ้นยืนมองหาโทรศัพท์ที่แผดร้องก้องจนหนวกหู

 

คนตัวเล็กได้ทีรีบขยับลุกขึ้นยืนตามเขา ผ้าห่มก็ดันไปหล่นอีกฟากหนึ่งของเตียง จะเดินไปหยิบก็ต้องอ้อมเขาไป อายก็อาย กลัวก็กลัว แต่ทว่าความกลัวมีมากกว่า

 

 มือบางคว้ามือถือขึ้นมาก่อนที่ชายหนุ่มจะมองเห็น

 

 

 

"ค่ะ หนูเพิ่งตื่น ค่ะ อีกไม่เกินยี่สิบนาทีเจอกันนะคะ"

 

 

 

เสียงใสเอ่ยเนิบๆ ราวกับคนละคนกับตอนนี้ แคร์กดจิ้มวางสายคนที่บ้าน แต่พอหันมาอีกทีก็เจอเจ้าของห้องยืนมองเธอด้วยใบหน้าถมึงทึงคล้ายไม่สบอารมณ์อย่างหนักย้ำ!ว่าอย่างหนัก

 

 

 

"ใครโทรมา ไอ้ที่บอกไม่รับงานเพิ่มนั่นเชื่อถือไม่ได้สินะ"

 

"แม่หนูค่ะ"

 

"แม่ไหน แม่แท้ๆ หรือแม่เล้า"

 

 

 

คิ้วเข้มของอีกฝ่ายขมวดมุ่น

 

ถ้าไม่ตกอยู่ในสถานการณ์ที่เสียเปรียบเขา มีหวังคนตรงหน้าได้โดนหมัดน้อยๆ สัมผัสปากไปแล้ว 'ทำไมเฮียติณห์ถึงได้ปากร้ายขนาดนี้'

 

 

 

"แม่แท้ๆ ค่ะ คือแม่กำลังรอหนู...ท่านแค่สงสัยว่าจะเช้าแล้วทำไมหนูยังไม่กลับถึงบ้าน"

 

 

 

หลังหาทางออกให้ตัวเองได้แล้ว คำพูดที่คิดไว้ก็พรั่งพรูออกมาจนหมด 

 

 

 

"ปกติไม่ได้นอนค้างกับแขกหรอกหรือ"

 

"ค่ะ ทำ..เอ่อ...งานเสร็จก็กลับ คุณแม่ท่านมีหนูคนเดียว หนูต้องรีบกลับไปดูแล"

 

 

 

ละครที่เพิ่งดูจบไปวาบเข้ามาในหัว แคร์กำโทรศัพท์ในมือแน่นตอบเขาไปอย่างกล้าๆ กลัวๆ ไหนๆก็ปลอมมาตั้งแต่ต้น ปลอมต่ออีกสักหน่อยคงไม่เสียหายอะไร

 

เอาน่า..ปกติชีวิตเธอก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเขาอยู่แล้ว ผ่านวันนี้ไปก็ใช่ว่าจะเจอเขา

 

คนตัวโตชั่งใจ...

 

 

 

"ใส่เสื้อผ้าซะสิ เดี๋ยวฉันให้คนไปส่ง"

 

 

 

เขาไล่สายตามองร่างเปล่าเปลือยของเธอ จับจ้องทุกสัดส่วนบนร่างอวบอิ่มอย่างนึกเสียดาย 'เพิ่งแตกเนื้อสาวแท้ๆ กลับต้องมาทำอาชีพนี้ ก็อย่างว่า...มันคงเป็นอาชีพที่หาเงินได้ง่ายที่สุด..แทบไม่ต้องลงทุนอะไร"

 

 

 

"ไม่ต้องค่ะ หนูหาทางกลับเองได้ไม่รบกวนคุณดีกว่า"

 

 

 

ตอบเขาแล้วก็มองหาเสื้อผ้าที่ปลิวตกคนละทิศคนละทางข้างเตียง อายแสนอาย ทำไมต้องมาแก้ผ้าต่อหน้าเขาด้วย 

 

จะว่าเป็นคนไกลตัว ก็ไม่ใช่เสียทีเดียว

 

เอาเถอะ! ไม่ช้าก็เร็วเขาคงลืม คนไทยลืมง่ายจะตาย หญิงสาวคิด...ฮึบ!

 

 

 

"เช้าตรู่ขนาดนี้ไอตี๋มันคงไม่ตื่น จะปฏิเสธอะไรหนักหนา จะให้คนของฉันไปส่ง หรือจะนอนเอากับฉันอยู่ที่นี่เลือกเอา"

 

"...ได้ค่ะ..ถ้างั้นคุณรอหนูแต่งตัวแป๊ปนะ"

 

 

 

เพราะคำขู่ที่แสนจะโหดร้าย ทำเอาเธอต้องรีบตกปากรับคำอย่างไว

 

คนตัวเล็กห่อไหล่กอดเสื้อผ้าที่หาจนครบเดินตัวลีบเข้าห้องน้ำไป

 

กลับออกมาอีกทีก็เห็นเฮียติณห์อยู่ในชุดคลุมอาบน้ำเรียบร้อย

 

 

 

"คนของฉันรออยู่ข้างล่าง เอานี่"

 

 

 

เขาโยนเงินจำนวนหนึ่งลงบนที่นอน  ปรากฎการณ์ 'เดจาวู'  เฮ่อ...ก็เพราะเพิ่งเห็นอีกฝ่ายแจกเงินให้ผู้หญิงคนนั้นต่อหน้าต่อตา

 

จะรวยไปไหน....

 

 

 

"ค่ะ"

 

 

 

แคร์พยักหน้าตอบรับ แต่ทว่าไม่ได้สนใจสิ่งที่เขามอบให้แม้สักนิด ขาเรียวตรงแน่วไปยังประตู

 

 

 

"เดี๋ยว! เงินนี่ฉันให้ รับไปสิ"

 

"หนูรับไว้ไม่ได้..เอ่อ..หนู..ยังไม่ได้ทำ..."

 

 

 

เสียงใสตะกุกตะกัก ตัวอยู่ตรงนี้ ใจนี่วิ่งออกไปนอกห้องตั้งนานแล้ว เมื่อไหร่นะเมื่อไหร่เขาจะยอมให้ออกไปสักที ความอดทนใกล้จะหมด หึ..

 

 

 

"ถือเป็นค่าเสียเวลา ฉันทั้งจูบทั้งลูบทั้งคลำไปถึงไหนต่อไหน ไม่ได้สอดใส่ก็เหมือนสอดใส่"

 

 

 

คำพูดของเขาทำเอาคนฟังใบหน้าแดงก่ำ โธ่โว้ย!!!คิดว่าเป็นฝันร้ายก็แล้วกัน แถมได้ตังด้วย...เก็บให้หมด จะได้ออกจากห้องเชือดนี้สักที

 

คิดได้ดังนั้นก็เดินไปกวาดเงินบนเตียงทั้งหมดทุกบาททุกสตางค์ใส่กระเป๋าสะพายใบเล็กที่คิดว่าไอตี๋คงเอามาวางไว้ให้ตอนเธอไม่ได้สติ ดูสิทำแบบนี้แล้วเขายังจะมีปัญหาอะไรอีก

 

นี่ถ้าไอตี๋มันรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น มันต้องหัวเราะเยาะเธอจนฟันร่วงหมดปากเป็นแน่

 

 

 

"ขอบคุณนะคะ"

 

 

 

บอกเขาแล้วก็รีบหันไปยังประตูทันทีอย่างไม่รีรอ อีกฝ่ายเงียบไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาอีก

 

คนตัวเล็กมองซ้ายมองขวาหาทางเดินลงบันได ชายชุดดำเหลือบสายตาขึ้นมาเห็นเธอ

 

 

 

"ทางนี้ครับ"

 

 

 

เขาผายมือให้ ก่อนจะเดินนำออกไปยังประตูบานใหญ่ คนตัวเล็กแอบใจเต้นตุ้มๆต่อมๆ

 

ไอตี๋มันจะรู้บ้างไหมว่าเพื่อนรักอย่างเธอกำลังตกที่นั่งลำบากขนาดไหน ห้องชั้นบนคำนวณได้จากสายตา ประมาณสี่ถึงห้าห้องไม่รู้เลยว่าห้องไหนเป็นของมัน 

 

เมื่อคืนไม่น่าตกปากรับคำช่วยพวกมันเลย ซวยฉิบ!

 

 

 

 

 

เกือบไปแล้ว...เด็กแคร์ผู้น่าสงสารของไรท์ ในขณะที่อีเฮียเองก็วืดไปทั้งสองรอบ 555 

ฝากติดตาม คอมเม้นให้กำลังใจด้วยจ้า แล้วเดี๋ยวเค้าจะมาต่อให้อีก ขออนุญาตไปปั่นตอนพิเศษ><>