"น้องฟ้าตื่นได้แล้วลูก" พิมพ์ผกาเดินเข้ามาปลุกลูกสาวที่ยังคงนอนหลับอยู่บนเตียงไม่ยอมตื่น เพราะตอนนี้มันเลยเวลาเข้างานของอีกคนไปแล้ว 

"น้องฟ้าลูก" แม่ของเธอเดินเข้ามาใกล้ๆเเตะที่ตัวของอีกคนเบาๆแล้วเรียกเธออีกที 

"แม่คะหนูง่วง แล้วหนูก็ปวดหัวมากๆด้วยค่ะ" อีกคนพูดออกมาด้วยน้ำเสียงงัวเงียพลางดึงผ้าห่มผืนหนาขึ้นมาปกคลุมที่หัว เพียงเพื่อหวังให้พ้นจากการถูกรบกวนเวลานอนของเธอ สงสัยเมื่อคืนเธอคงดื่มหนักไปจนร่างกายมันรับไม่ไหว เธอถึงได้รู้สึกปวดหัวหนักขนาดนี้ 

"แต่พี่เขามารอเเล้วนะลูก" 

พรึบ! 

"พี่ภีมมาหรอคะคุณแม่!" อีกคนลุกปึงปังขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินชื่อของชายอันเป็นที่รัก ที่เธอหวังได้เขามาครอบครอง 

"เอ่อ..น้องฟ้าคะ" แม่ของเธอเองก็เริ่มที่จะสงสัยในพฤติกรรมของลูกสาวที่ชอบบ่นว่าไม่สบายอยู่บ่อยๆ จนต้องรอให้ภีมมาอยู่เป็นเพื่อนถึงจะหาย 

"โอ๊ะ..โอ้ย..ปวดหัวจังเลยค่ะคุณแม่!" ฟ้าใสรีบเอามือค้ำหัวตัวเองเอาไว้ในท่านั่งทันทีเมื่อเผลอดีใจจนออกนอกหน้า ลืมไปว่าตัวเองไม่สบายอยู่ 

"หนูเป็นอะไรหรือเปล่าลูก ไปหาหมอกันมั้ย" ด้วยความเป็นห่วงลูกสาวที่มีมากกว่าต้องการจะมาจับผิด คนเป็นเเม่จึงเสนอออกไป 

"แม่เรียกพี่ภีมมาหาฟ้าหน่อยได้มั้ยคะ ฟ้าอยากให้พี่ภีมมาดูแล ถ้าไม่ใช่พี่ภีมใครก็รักษาฟ้าไม่หายค่ะ" อีกคนพูดออกมาด้วยเสียงแหบแห้งซึ่งผ่านการร้องกรี๊ดนักร้องที่เธอชื่นชอบมาเมื่อคืน 

"เรียกพี่ภีมมาหาฟ้าหน่อยนะคะคุณแม่" พอพูดจบอีกคนก็ล้มหัวลงนอนที่เตียงอีกรอบจนผู้เป็นแม่อดเป็นห่วงไม่ได้ 

"ได้ๆลูก เดี๋ยวแม่ไปเรียกพี่เขาให้" ว่าจบเเม่ของฟ้าใสก็รีบเดินออกจากห้องไปทันที ด้วยความกลัวว่าลูกของตัวเองจะเป็นอะไรไปเสียก่อน 

แอรด... 

"ทางนี้เลยภีม" พิมพ์ผกาเดินนำหน้าชายหนุ่มเข้ามาให้ห้องนอนของลูกสาวตัวเอง ซึ่งทั้งที่จริงแล้วเขาเองก็มาที่นี่ออกจะบ่อยเลยด้วยซ้ำ  

"น้องเป็นอะไรหรือครับคุณป้า" ภีมถามออกมาด้วยความเป็นห่วง เมื่อวานตอนเลิกงานก็ยังเห็นดีๆอยู่เลย เเล้วทำไมวันนี้ถึงได้นอนซมเป็นผักขนาดนี้ได้ 

"น้องบอกว่าปวดหัวมาก ลุกไม่ไหว" พิมพ์ผกาเริ่มอธิบายอาการของพลอยใสให้ภีมฟังทั้งหมดทันที 

"งั้นคุณป้ามีอะไรก็ไปทำเถอะครับ เดี๋ยวผมดูเเลน้องเอง" เขาพอจะรู้แล้วว่าหญิงสาวเป็นอะไร อาการแบบนี้คงหนีไม่พ้นแสร้งแกล้งทำเหมือนอย่างเคยที่อยากให้เขามาอยู่ด้วยสิ่นะ ซึ่งเขาเองก็พอจะรู้ว่าอีกคนคิดกับเขาเช่นไร  

"แม่ฝากด้วยนะภีม" 

"ครับ"  

แกร๊ก! พอแม่ของเธอเดินออกจากห้องไปเขาก็รีบเดินไปล็อคประตูไว้ทันที 

"ลุกขึ้นมาได้ละ" ภีมบอกอีกคนเสียงเข้มที่ยังคงนอนนิ่งๆอยู่ใต้ผ้าห่มไม่ยอมเปิดออกมา เขารู้ว่าเธอแกล้งทำเป็นป่วยเพื่อที่จะเรียกร้องความสนใจจากเขา 

"ฟ้าใส" 

"ฟ้าปวดหัวค่ะ ฮึก ปวดจนจะระเบิดออกมาอยู่แล้ว" อีกคนเปิดผ้าห่มที่คลุมหัวตัวเองออกมาพลางส่งสายตาออดอ้อนไปที่ใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่ม พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุด 

"ฟ้าใส!"  

"ฮึก!" ยิ่งได้ยินน้ำเสียงที่ดูตกใจจากเขาเธอก็ยิ่งสะอื้นไห้แรง อย่างน้อยเขาก็ยังคงเป็นห่วงเธออยู่บ้าง 

"ปวดตรงไหนครับ" ภีมเดินปรี่เข้าไปนั่งลงที่เตียงข้างๆคนตัวเล็ก แล้วถามเธอเบาๆ พอเห็นแบบนี้มีหรือที่เขาจะไม่ใจอ่อน 

"ตรงนี้ค่ะ" ฟ้าใสพูดจบก็ยกหัวตัวเองขึ้นไปหนุนที่ขาแกร่งของอีกคนทันที  

"ไปหาหมอมั้ยครับ" ภีมเสนอออกมา เพราะเขาเองก็เป็นห่วงคนตัวเล็กไม่น้อยเหมือนกัน  

"ไม่เอาค่ะ หมอฉีดยาเจ็บ ฟ้าไม่ชอบฉีดยา" หญิงสาวรีบปฎิเสธออกไป ถ้าอีกคนได้รู้ว่าเธอแอบหนีไปเที่ยวตอนกลางคืนมามีหวังเขาไม่มาหาเธออีกแน่ เพราะเขาไม่ชอบเด็กเที่ยวกลางคืนและกินเหล้าเมามาย 

"แล้วจะให้พี่ทำยังไงครับ" 

"อยู่กับฟ้าก็พอค่ะ" ฟ้าใสพูดพร้อมกับตวัดมือรัดที่รอบเอวสอบแล้วซุกใบหน้าหวานเข้าใส่หน้าท้องแกร่งของอีกคน กลิ่นสะอาดจากกายของเขาทำอาการปวดหัวของเธอผ่อนคลายลงไม่น้อยเลยทีเดียว