คุณหนูคัพอี พี่ชายไซส์แอล

           “แก้ม เอามะม่วงไปให้บ้านพี่เขาสิแม่ปอกเสร็จแล้ว … แล้วก็ถือดีๆ ล่ะ อย่าทำน้ำปลาหวานหก” กิ่งแก้วเรียกหาลูกสาว 

               “จ้ะแม่ ขอหนูเก็บใบกะเพราตรงนี้ก่อน” สาวน้อยตะโกนบอกมาจากหลังบ้าน

               แก้มมีชื่อจริงว่ากมลชนกอายุสิบเจ็ดปีอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ห้า ชีวิตของเธอคงจะเหมือนเด็กสาวทั่วไปถ้าไม่ได้เกิดมาพร้อมคัพอี ในวัยสาวแรกแย้มแต่หน้าอกหน้าใจกลับใหญ่เกินตัวไปมากโขทำให้เธอทุกข์ใจเป็นอย่างมาก ไม่ว่าจะทำอะไรเจ้าบัวตูมคู่โตก็จะเป็นเป้าสายตาเสมอ

               เรื่องที่หนักสุดและเกินจะรับไหวก็คือมีคนนำรูปของเธอไปตัดต่อใส่ปกหนังโป๊แล้วทางโรงเรียนก็ไม่ลงโทษคนทำกลับเห็นว่าเป็นเรื่องหยอกล้อขำๆ แถมยังบอกให้เธอเลิกคิดเล็กคิดน้อยไปอีก

               กิ่งแก้วจึงพาลูกสาวลาออก ย้ายที่อยู่ย้ายโรงเรียนต่อให้ต้องย้ายทุกปี คนเป็นแม่แบบเธอก็จะทำเพื่อความสบายใจของลูก

               “ได้เยอะเลยแม่ เอาไปฝากบ้านพี่เก่งได้ไหมคะ” สาวน้อยกลับเข้ามาพร้อมใบกะเพราเต็มตะกร้า

               “เอาสิ ล้างให้สะอาดก่อนนะลูก แม่จะขึ้นไปปัดกวาดข้างบนหน่อย”

               “เดี๋ยวหนูทำให้ก็ได้”

               “เราน่ะ กลับมาก็อ่านหนังสือบ้างปีหน้าก็จะขึ้น ม. หกแล้ว เตรียมตัวดีๆ จะได้เข้ามหาลัยได้”

               “ค่า เดี๋ยวหนูจัดการตรงนี้ต่อเอง” สาวน้อยขานรับพร้อมใบหน้าทะลึ่งทะเล้น

               กมลชนกบรรจงล้างผักทีละใบเพราะอยากให้สะอาดเอี่ยมไม่มีเศษดินเศษผงหลงเหลือ ปากก็ฮัมเพลงเบาๆ ตั้งแต่เกิดน่าจะเป็นชีวิตในบ้านหลังนี้แหละที่เธอรู้สึกมีความสุขเหมือนคนปกติบ้าง

               บ้านหลังใหม่อยู่ในซอยไม่ไกลจากโรงเรียนนักฉันก็เลยเดินไปได้ เพื่อนๆ ในห้องก็แสนดีทั้งผู้หญิงผู้ชายและที่ดีที่สุดก็คือฉันมีเพื่อนสนิทตั้งสองคนชื่อส้มกับพลอย ทั้งคู่เป็นเพื่อนที่ดีไม่เคยล้อเลียนปมด้อยของฉันแถมยังคอยฉะพวกปากหอยปากปูแต่รวมๆ แล้ว โรงเรียนนี้คนปากพล่อยน้อยมาก

               แต่สิ่งที่ดีกว่าอะไรทั้งหมดก็คือเพื่อนบ้านหลังข้างๆ เป็นรุ่นพี่โรงเรียนเดียวกัน เขาชื่อพี่เก่งเป็นนักฟุตบอลที่ป็อบปูล่าสุดๆ ได้ข่าวว่ามีมหาวิทยาลัยจองตัวไว้แล้วนั่นแปลว่า เขาไม่ต้องสอบเข้าแต่ได้โควต้านักกีฬาส่วนฉันก็ต้องตั้งหน้าตั้งตาอ่านหนังสือเพื่อหาที่เรียนต่อไป

               “หนูไปก่อนนะแม่” สาวน้อยตะโกนบอกมารดา

               “จะเรียบร้อยให้สมกับเป็นผู้หญิงไม่ได้เลยหรือไง” กิ่งแก้วส่ายหัวให้กับความเอะอะของลูกสาว ไปไหนมาไหนคนรู้กันทั้งซอย

               “ป้าเอมคะ หนูเอามะม่วงกับใบกะเพรามาฝากค่ะ”

               “เข้ามาก่อนๆ มาทำไมตอนนี้ลูก เอามาให้เย็นๆ ก็ได้” อมรรัตน์รีบออกมารับเด็กสาว

               “มะม่วงเพิ่งปอกเสร็จใหม่ๆ เลยค่ะป้าเอม ใบกะเพราหนูเพิ่งเก็บเมื่อกี้เลย กินให้อร่อยนะคะ”

               “เอ้า ! จะรีบไปไหน เข้ามาก่อนมาดื่มน้ำดื่มท่ากัน”

               “ก็ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะ” อันที่จริงฉันก็คุ้นเคยกับบ้านนี้เพราะมาบ่อย ก็แม่นั่นแหละขยันทำของเหลือเกินแล้วก็ใช้ให้ฉันเป็นคนเอามาส่งแต่ฉันก็ชอบไม่ได้เป็นภาระเลยสักนิดเพราะจะได้เจอใครบางคน

               “เก่ง … ลงมานี่สิลูก”

               “ลุงพงศ์ไม่อยู่เหรอคะป้าเอม”

               “ไม่อยู่จ้ะ เขามีนัดกับกลุ่มเพื่อนเก่า … มาๆ แก้มเอามะม่วงมาฝาก มากินด้วยกัน แม่ไปเอาน้ำก่อน”

               “พี่เก่งไม่ไปข้างนอกเหรอคะ”

               “ไม่ ร้อน”

               “ลองกินดูสิพี่เก่ง แม่แก้มทำเองหมดเลย”

               “อืม อร่อยดี”

               “พี่เก่งเปิดเรียนเมื่อไหร่นะคะ”

               “สัปดาห์หน้า”

               “ดีจัง แก้มอยากเข้ามหาลัยบ้าง”

               “น้ำกระเจี๊ยบเย็นชื่นใจมาแล้ว กินกันไปก่อนนะ แม่ทำงานครัวค้างไว้” อมรรัตน์เอาน้ำมาให้แล้วปล่อยเด็กๆ ไว้ตามลำพัง

               เมื่ออยู่กันสองคนก็มีแต่ความเงียบ พี่เก่งพูดไม่เก่งหรือพูดให้ถูกก็คือเขาไม่ค่อยชอบพูดกับฉันแต่เวลาอยู่กับเพื่อนเขาจะยิ้มแย้มเหมือนเป็นคนละคน

               ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเขาไม่ชอบฉันทั้งที่ฉันชอบเขามากๆ ซึ่งก็ไม่แปลกหรอก ผู้หญิงทั้งโรงเรียนก็ชอบเขาเหมือนกันแต่ฉันที่อยู่บ้านข้างๆ น่าจะได้เปรียบกว่าใครแต่ไม่ใช่เลย

               “แก้มกลับก่อนนะคะ” เมื่อผ่านไปสิบนาทีโดยไม่มีการสนทนาใดๆ กมลชนกจึงยอมแพ้