ตอนที่ 26
× 0
× 0
× 0
ตอนที่ 26
“พี่ลัค!”
ร่างสูงหนากับใบหน้าหล่อคมพร้อมปีกสีดำแววน้ำเงินกำลังบินตามหมาปีศาจของผมมา เมื่ออีกฝ่ายเห็นว่าผมสังเกตเห็นแล้วก็ร่อนลงมาหยุดบนหลังเพนนีของผม ผมเด้งตัวลุกขึ้นมานั่งแล้วจ้องหน้าอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจว่าต้องการอะไร เราต่างจ้องตากันไปมาแต่กลับไม่มีใครพูดจนสุดท้ายผมก็ต้องด่าไอ้ขี้เก๊กที่กำลังยืนกอดอกมองต่ำมาที่ผม
“เป็นอะไร! อยากได้อะไรก็ว่ามาอย่ามาทำแบบนี้”
“...”
“ถามก็พูดจะตามข้ามาทำไม!”
“ทำไมต้องเสียงดัง เจ้าเห็นว่าข้าอยู่ไกลนักรึ”
“อึก...”
มันน่านัก ถ้าไม่ติดว่าเป็นพี่คงด่าไปมากกว่านี้แล้ว นอกจากจะเปลี่ยนไปไม่มาหาเรื่องกันแล้วยังเปลี่ยนการหาเรื่องเป็นกวนตีนแทนงั้นสินะ ให้ตายเถอะอยากจะบ้าตาย
“พอดีข้ามีธุระที่หุบเขามรณะพอดีเลยกะว่าจะร่วมทางมากับเจ้า”
“อย่างท่านพี่น่ะรึอยากจะร่วมทางมากับข้า ปีกสีดำน้ำเงินนั่นสามารถพาท่านไปถึงหุบเขามรณะได้ไม่ถึงชั่วโมงด้วยซ้ำเหตุใดจึงอยากลำบากเดินทางกับหมาปีศาจที่ต้องใช้เวลาเป็นวันๆ กันเล่า”
“...ข้าขี้เกียจบิน”
“เฮอะ! นี่ท่านไปหัดกวนประสาทมาจากที่ใดกันถึงได้เก่งเช่นนี้ ข้าเคยพูดไว้ว่าหากมีใครมาทำลายความสงบของข้าข้าจะไม่เอามันไว้ สงสัยว่าท่านพี่อยากจะลองเชิงพลังปีศาจของข้าซะแล้ว”
“เดี๋ยวนี้เจ้าไม่เจียมเนื้อเจียมตัวเลยนะ ถึงพลังของเจ้าจะแกร่งขนาดไหนแต่ถ้าใช้ไม่ได้ก็ไร้ประโยชน์อยู่ดี”
“ท่านกำลังขู่ข้าหรอ?”
“ใช่สิ ข้าแค่จะขอนั่งเพนนีของเจ้าไปหุบเขามรณะเหตุใดจะต้องมาหาเรื่อง หากเจ้าคิดจะสู้กับข้าตอนนี้เจ้าก็แพ้อยู่ดีนั่นแหละ ฉะนั้นอยู่เงียบๆ ไปซะ”
จริงอย่างที่พี่ลัคพูดเพราะตอนนี้ผมยังควบคุมพลังของตัวเองไม่ได้ถ้าต่อสู้กันจริงๆ ก็มีแต่เสียกับเสีย แค่จะเอาชนะพี่ลัคก็ยากแล้วไหนจะต้องมารับผลกระทบจากการใช้พลังปีศาจอีก มันจะเสียเวลาที่จะกลับไปหาโรเบน
เพราะฉะนั้นผมจะนั่งเงียบๆ แล้วปล่อยให้ท่านพี่ร่วมทางไปด้วยก็ได้
เวลาผ่านไปค่อนวันผมเริ่มทนไม่ไหวกับอากาศหนาวด้านนอก โลกปีศาจไม่ได้อบอุ่นเหมือนโลกมนุษย์และมีแสงแดดน้อย ผิวของผมยังไม่หายสนิทดีมันยังซีดและบางจนสัมผัสสิ่งรอบข้างได้ดีกว่าเมื่อก่อน แต่สีของมันก็ขาวซีดสมกับเป็นปีศาจขึ้นมากว่าแต่ก่อนมากทีเดียว ผมล้มตัวลงนอนไม่อายร่างสูงที่ร่วมอาศัยมาด้วยแล้วซุกตัวเข้าไปในขนของเพนนีให้ได้มากที่สุด
“หนาวเหรอ”
“...”
“อ่อนแอ”
“...”
ฟึ่บ!
อยู่ดีๆ พี่ลัคก็ถอดเสื้อคลุมออกมาโยนใส่ผม ผมลุกขึ้นมานั่งมองหน้าเหมือนไม่เข้าใจเพราะไม่คิดว่าคนอย่างพี่ลัคจะเอาเสื้อให้คนอื่นใส่ แต่ดูสภาพแล้วผมก็น่าเวทนานักเพราะออกมาเดินทางแบบนี้แต่กลับใส่แค่เสื้อผ้าตัวบางๆ พี่คนอื่นมักจะมีเสื้อคลุมไว้บอกถึงตำแหน่งและยศถาบรรดาศักดิ์เสมอ
“เอาให้ข้าทำไม”
“ก็เจ้าหนาวไม่ใช่รึ”
“แล้วข้าบอกท่านพี่รึว่าอยากได้เสื้อคลุมของท่าน”
“ไม่เอาก็ตามใจ”
ผมโยนเสื้อคลุมนั้นคืนทันทีแล้วล้มตัวลงนอนต่อ เวลาผ่านไปไม่นานผมก็ต้องมาคิดใหม่ว่าถ้าตอนนั้นผมไม่คืนเสื้อคลุมให้พี่ลัคไปอาจจะดีก็ได้ นี่ผมกลายเป็นพวกหยิ่งแล้วมารับกรรมทีหลังเหรอเนี่ย ไม่น่าทำเป็นเก่งเลยตอนนี้ผมหนาวจนเริ่มสั่นแล้ว สงสัยคงต้องบอกให้เพนนีหยุดวิ่งซักหน่อยจะได้ไม่ต้องโดนลมมาก
ผมยันตัวลุกขึ้นมานั่งแอบมองไปที่ร่างสูงนั้นกำลังนอนห้อยขาลงข้างลำตัวของเพนนีอยู่ ผมขยับตัวไปใกล้หูของเพนนีแต่พอจะขยับกลับมีมือหนาดึงให้หันกลับไปมอง
“ไหนบอกไม่หนาวไง”
สีหน้านิ่งเรียบเหมือนกำลังเบื่อโลกทำเอาผมพูดไม่ออก จะเถียงก็ไม่ได้เพราะผมทำตัวเอง แต่ตอนนั้นท่านพี่ลัคถอดเสื้อคลุมออกแล้วเอามาคลุมให้ผมอีกครั้งก่อนจะพลิกตัวกลับไปนอนท่าเดิม ผมนั่งอึ้งเพราะไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะทำให้แบบนี้ แต่สุดท้ายแล้วผมก็ต้องรับเสื้อคลุมนั้นมาใส่แล้วล้มตัวลงนอนต่อ
ท้องฟ้ามืดครึ้มราวกับมีเมฆหนาพายุกำลังจะโหม อากาศเย็นและลมหนาวที่พัดออกมาจากช่องแคบระหว่างหุบเขามรณะทำเอาผมสั่น หุบเขามรณะก็สมกับชื่ออย่างที่ได้ยิน เพราะมันมีหน้าตาเหมือนรูปกะโหลกขนาดใหญ่กองกันอยู่เบื้องหน้า อากาศเย็นหนาวสะท้านไปถึงกระดูกดำราวกับจะเอาความร้อนของการมีชีวิตไปหมดจนเหลือแค่ร่างเย็นของศพ
“เจ้าแน่ใจแล้วเหรอที่จะเข้าไปในหุบเขานี้”
“...ทำไมท่านพี่ถึงถามข้าซ้ำแบบนั้น ไม่มีอะไรหยุดข้าได้หรอก”
“มีเหตุผลอันใดจึงต้องรีบควบคุมพลังของเจ้าให้ได้เร็วๆ กัน เจ้าอยากจะเข้าร่วมสงครามรึ”
“ไม่มีทาง”
“แล้วเหตุผลนั้นคืออะไร”
“...นั่นไม่ใช่ธุระของท่านพี่”
เราต่างเงียบและลุกขึ้นยืนบนหลังของหมาปีศาจเพื่อเตรียมตัวรับสถานการณ์ไม่คาดคิดจากหุบเขานั้น ไม่นานหลังจากที่เราเข้าสู่เขตของหุบเขาเพนนีก็เริ่มหยุดวิ่งแล้วเปลี่ยนมาเป็นเดิน บรรยากาศรอบข้างอบอวลไปด้วยไอปีศาจและคลื่นพลังที่ยังหลงเหลือจากสงคราม
อากาศของโลกปีศาจที่ว่าหนาวเย็นอยู่แล้วยิ่งหนาวจนขนลุกไปหมด ผมสอดส่ายสายตาไปทั่วด้วยความระแวดระวัง ที่นี่น่ากลัวจริงๆ บอกตามตรงว่าอันตรายมากสำหรับผมที่ยังใช้พลังปีศาจไม่ได้
แต่จะเอาแต่กลัวได้ยังไงในเมื่อผมมาที่นี่เพื่อฝึกใช้พลังปีศาจ
“ท่านพี่ลัคเราคงต้องแยกทางกันตรงนี้ ข้าไม่อยากให้ใครอยู่ด้วยระหว่างที่ฝึกใช้พลัง”
“...แน่ใจเหรอว่าไม่อยากให้ข้าอยู่ด้วย”
“ข้าแน่ใจว่าไม่อยากให้ท่านอยู่ด้วย”
“...”
พี่ลัคมองเงียบๆ ครู่หนึ่งก่อนจะกระโดดลงจากหลังของเพนนี ผมถอดเสื้อคลุมของพี่ลัคออกแล้วโยนคืนให้เจ้าของ ร่างสูงรับมันไว้แล้วมองเงียบๆ ก่อนจะกางปีกออกแล้วบินขึ้นสู่ท้องฟ้า
ตึง!
“เฮือก!”
หลังจากที่พี่ลัคไปไม่นานก็มีเสียงดังตึงเหมือนมีค้อนขนาดใหญ่ทุบลงกับพื้นพร้อมแรงสั่นสะเทือนราวกับแผ่นดินไหว เพนนีหยุดเดินและย่อตัวลงทันที เรานิ่งอึ้งไปจนกระทั่งแรงสั่นสะเทือนนั้นหยุดลงจากนั้นเจ้าของที่มาของเสียงก็ปรากฏตัวขึ้น มันคือหมีปีศาจอายุน่าจะเป็นพันปี เขาโค้งงุ้มยาวสวยใบหน้ามีรอยแผลเป็นราวกับผ่านศึกสงครามมานับไม่ถ้วน
“เพนนี”
“โฮ่ง!”
เจ้าหมาคู่ใจพาผมออกวิ่งหนีทันที แต่เจ้าหมีปีศาจก็ดันวิ่งตามมาแล้วกระโจนเข้าใส่เรา เพนนีกระโดดขึ้นกลางอากาศหนีอุ้งมือหมีที่กำลังจะตะปบลงมา
ตูม!
ไม่ได้การผมต้องใช้พลังปีศาจตอนนี้ไม่งั้นทั้งผมทั้งหมาได้พากันตายที่นี่แน่ ผมเกร็งเล็บมือจนมันยาวงอกออกมาจากนั้นก็เค้นเอาพลังปีศาจเคลือบมือไว้แล้วดึงปีกสีดำสนิทของผมออก
“อึก!”
แค่ดึงพลังปีศาจออกมาไม่ทันใช้ก็เจ็บร้าวเข้าเนื้อในแล้ว แบบนี้คงต้องรีบปิดฉากก่อนที่ผลกระทบจากการใช้พลังจะมากเกินทนรับไหว
ผมกระพือปีกแล้วบินเข้าใส่หมียักษ์ตรงหน้า ร่างกายของผมร้อนรุ่มไปหมดมันเดือดพล่านเหมือนพลังจะครอบงำกลืนกินผมเข้าไปเอง พลังมหาศาลนั้นยากเกินจะควบคุมแต่มันก็น่าทึ่งเพียงแค่กระพือปีกครั้งเดียวความเร็วของมันก็แทบจะมองตามไม่ทัน
โฮกกกก!
หมีปีศาจคำรามแล้วตบมือลงแต่มันก็พลาดเป้าเพราะความเร็วของผม เล็บยาวของผมเหยียดตรงเตรียมจะแทงทะลุหัวใจของมัน เจ้าหมีรู้ตัวว่ากำลังจะตายในไม่ช้ามันรีบตะปบมือเข้าหาอกของตัวเองทันที
ปึง!
แต่สายไปเพราะร่างของผมพุ่งทะลุร่างของมันออกมาด้านหลังแล้ว ผมมั่นใจว่าเล็บของผมเจาะทะลุหัวใจของมัน ร่างของผมพุ่งชนป่าด้านหลังไปไกลด้วยแรงจากการกระพือปีกที่ไม่สามารถควบคุมพลังมันได้ ผมได้ยินเสียงล้มทับต้นไม้และพื้นในป่าจากจุดที่ผมกระเด็นออกมา
เจ้าหมีนั่นคงตายไปแล้ว ไม่คิดเลยว่าจะฆ่ามันเร็วแบบนี้ ท่านพ่อสั่งให้ผมมาปราบพยศไม่ใช่มาฆ่านั่นหมายความว่าผมยังไม่สามารถควบคุมพลังของตัวเองได้ ถ้าผมสามารถควบคุมพลังตัวเองได้เมื่อไหร่ก็จะทำให้พวกมันเกรงขามและยอมเชื่อฟังมากกว่าต้องฆ่าให้ตาย
