EP.23 ถ้อยคำร้ายกาจ
× 300
× 0
× 0
EP.23
และแล้ววันที่ลิดารอคอยก็มาถึง...
นักศึกษาชั้นปีที่หนึ่งพร้อมใจกันจับฉลากสายรหัสด้วยความตื่นเต้นในช่วงพักเที่ยงของวัน คณาจารย์ทางสาขาตกลงกันว่าอนุญาตให้นักศึกษาชั้นปีที่สองอยู่พูดคุยกับน้องรหัสได้เป็นการเฉพาะ
ดูเหมือนจะเป็นพรหมลิขิตหรือเวรกรรมอะไรสักอย่าง ลิดาเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองอยู่สายรหัสเดียวกันกับข้าวปั้น รุ่นพี่ที่เคยแอบปลื้ม รู้สึกประหม่าไม่น้อยกว่าจะรวบรวมความกล้าเดินเข้าไปเอ่ยทักทายพี่รหัสตัวเองได้
ในขณะที่อีกฝ่ายเคร่งขรึมดูเป็นผู้ใหญ่เกินวัยเสียด้วย มือเรียวกำกระดาษโน้ตในมือแน่นขึ้นเล็กน้อย เสียงสนทนาดังเจื้อยเเจ้วระหว่างสายรหัสหลายคู่ไม่ช่วยให้ลิดาคลายความตื่นเต้น
"พี่..."
"ก็น่าจะจำกันได้อยู่นะ ไม่ต้องมีพิธีรีตองอะไร" ข้าวปั้นปิดหน้าหนังสือ สนทนาด้วยท่าทีสุขุมในแบบที่เขาเป็น
"ค่ะ" พี่เขาจำเธอได้ด้วยเหรอเนี่ย
"เย็นนี้อยากกินอะไร พี่ต้องพาเราไปเลี้ยงส่วนตัวก่อน หรือจะชวนเพื่อนไปด้วยก็ได้พี่ไม่ถือ แล้ววันหลังจะพาไปแนะนำให้ป้ารหัส กับปู่รหัสรู้จัก" เขาขอความเห็น ตามด้วยคำอธิบายยาวยืด
"กินนมปั่น หรือไม่ก็หมูกระทะก็ได้ค่ะ"
"ปกติเราเป็นช่างพูดนิ"
"คะ?" เขารู้ได้อย่างไรกันว่าเธอเป็นพวกช่างพูด ผู้ชายหน้านิ่งติดอันดับหนุ่มฮอตในโรงเรียนไม่เห็นปรายตามองใครเลยสักคน มีแต่ใช้ความหล่อเหลาและความสามารถดึงดูดให้ผู้คนเอี้ยวหน้ามองตามคอแทบเคล็ด
"ตกลงตามนี้ ประมาณหกโมงครึ่งเจอกันที่ร้านหมูกระทะเยื้องสวนสุขภาพ" ร่างสูงหยัดกายลุกขึ้นยืน ล้วงเอาโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงสแลกส์รัดรูปสีดำ ส่งให้กับรุ่นน้อง
"..."
"ไม่ให้ไลน์แล้วจะติดต่อยังไง" เขาอธิบายเมื่อเห็นเธอเอาแต่มองโทรศัพท์สลับกับมองหน้า สายตางุงงน
"อ่อ ค่ะๆ" เธอไม่รอช้ารีบรับเอาโทรศัพท์เครื่องหรูมาเพิ่มเพื่อนผ่านช่องทางแอปพลิเคชันไลน์จนสำเร็จ จากนั้นส่งกลับคืนให้เจ้าของเครื่อง หลังกิจกรรมเสร็จเรียบร้อยแล้ว ลิดาก็เตรียมตั้งท่าจะเดินทางกลับในช่วงบ่ายสามโมงโดยประมาณ
ไม่รู้เป็นความบังเอิญหรือเปล่าที่พายุแวะมายังตึกคณะนิติศาสตร์ เธอจึงขออาศัยติดรถกลับไปกับชายหนุ่มด้วย แม้อีกฝ่ายจะแจ้งว่าเขาต้องแวะไปอีกที่กับเจ้านาย แต่เธอก็ยังยืนกรานที่จะติดรถไปด้วย อย่างน้อยการได้ออกไปยังสถานที่ต่างๆน่าจะช่วยคลายความน่าเบื่อ ดีกว่าใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อยในคอนโดหรูหรา
"อ้ะ!" ทันทีที่ก้าวขึ้นรถก็ถูกคนด้านในอุ้มขึ้นไปนั่งบนตักแกร่ง การกระทำของคนโตตัวสร้างความตกใจให้กับลิดาและสงสัยในเวลาเดียวกัน เธอเลือกที่จะปิดปากเงียบในตอนที่เขาหยิบแฟ้มเอกสารออกมาทำงานท่าทีสุขุม กลิ่มน้ำหอมอ่อนๆบนลำตัวหนาส่งผลให้หัวใจเต้นแรงอย่างไม่ทราบสาเหตุ
"ทำงานบนรถไม่กลัวเวียนหัวเหรอคะ เดี๋ยวจะปวดตาเอานะ"
"เอาตัวเองให้รอดเถอะ"
"พี่รหัสหนูเป็นรุ่นพี่ที่โรงเรียนเดียวกันด้วย บังเอิญดีจัง" เธอเปลี่ยนเรื่องเพื่อดึงความสนใจครูซ
"..." ฝ่ามือหนาดันศีรษะทุยเล็กหลบ ให้ความสนใจแฟ้มเอกสารมากกว่าฟังคำพูดเจื้อยแจ้วคนบนตัก
"คุณเชื่อเรื่องพรหมลิขิตไหม พี่ปั้นเป็นคนคนเดียวกันกับรุ่นพี่สมัยมัธยมที่หนูปลื้มเลยนะ"
"ผัวชาวบ้าน"
"หนูไม่ได้รักพี่เขาหรืออยากได้มาเป็นแฟนซะหน่อย หนูไม่ได้รักใครง่ายๆนะ" เขาเค้นเสียงหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยันกับคำปฏิเสธ ปิดแฟ้มเอกสารแล้ววางมันลงตำแหน่งข้างเบาะรถ
"แต่ใจง่าย"
"..." เหมือนกับครูซสาดน้ำเย็นจัดกระทบใบหน้าจนชาวาบ ถ้อยคำร้ายกาจทำเอาเด็กสาวหน้าเสียจนต้องนิ่งเงียบไป
"ฉันไม่ชอบใช้ของร่วมกับใคร น่าจะรู้นะ ว่าควรปฏิบัติตัวยังไง"
"..." เด็กสาวพยักหน้าเบาๆแทนการน้อมรับคำติเตือน เธอนั่งเงียบไปตลอดทางพลางชะเง้อคอยาวเมื่อรถเคลื่อนเข้าไปจอดแถวๆท่าเรือ มันไม่ใช่ท่าเรือส่งสินค้าในแบบที่เคยเห็น ทว่าเป็นท่าเรือขนาดใหญ่และมีเพียงชายชุดดำยืนประจำจุดสีหน้าเคร่งขรึม
"ตึงหน้าทั้งวันไม่เมื่อยหรือไง" ลิดาบ่นพึมพำก่อนเสียงเปิดประตูรถจะฉุดเธอให้หลุดจากความสนใจเหล่านั้น เธอพ่นลมหายใจพรืดยาวก่อนผลุนผลันดันตัวลุกลงจากรถกึ่งเดินกึ่งวิ่งตามครูซโดยไม่รู้เลยว่าชายหนุ่มมาสถานที่แห่งนี้ มีจุดประสงค์ใด
สองเท้าเล็กบนรองเท้าคัชชูสีดำกระทบกับพื้นปูนหยาบตามทาง สลับกับเสียงเหนื่อยหอบของลิดา เป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวในบริเวณนั้นทำให้เธอกลายเป็นจุดสนใจของกลุ่มชายฉกรรจ์
สองเท้าหยุดการเร่งรีบ ยกมือขึ้นกุมหน้าอกที่มันเต้นตุบตับตามจังหวะก้อนเนื้อข้างใน
"เหนื่อยชะมัด" ลิดาบ่นเสียงกระท่อนกระแท่นแต่ก็ดังพอที่พายุจะได้ยิน เขาหลุดยิ้มเมื่อเห็นใบหน้าบึ้งตึงของเด็กสาว มิหนำซ้ำเธอยังถลึงตาใส่แผ่นหลังกว้างของมาเฟียหนุ่มผู้เป็นเจ้านายเขาอีกด้วย
"ไคร่า!"
"..." เด็กสาวเม้มปากแน่นเมื่อจู่ๆคนตัวสูงก็ตะเบ็งเสียงก้อง แว่วสะท้อนกับพื้นทะเลเบาลงเรื่อยๆ ผิวปากเพียงครู่เดียวแล้วนิ่งไป ลิดากวาดสายตามองรอบๆอย่างหวาดระแวง เบื้องหน้าครูซมีเพียงพื้นทะเลปะทะเสียงคลื่นลมดังอื้อซ่า ไร้บุคคลผู้เป็นเจ้าของชื่อ
เขากำลังคุยกับใคร
หรือพยายามสื่อสารกับกุมารทอง
คำถามมากมายประเดประดังเข้ามาในหัว จนกระทั่ง....
เสียงร้องจากนกชนิดหนึ่งดังมาแต่ไกล ดึงความสนใจจากลิดาให้แหงนคอขึ้นมองตามอย่างเลี่ยงไม่ได้ ดวงตาเบิกกว้างขึ้นด้วยความตกใจในตอนที่นกตัวดังกล่าวพุ่งตรงลงมาอย่างเจาะจงตำแหน่ง ร่างกายยืนแข็งทื่อราวกับถูกสาป ก่อนที่มันจะบินผ่านศีรษะไปเกาะอยู่บนท่อนแขนแกร่งเจ้าของเสียงเรียกก่อนหน้า
"คะ...คุณเรียกนกเหยี่ยวหรอกเหรอคะ" หัวใจดวงน้อยเต้นตุบตับ มือไม้สั่นเทายากจะควบคุม ความตกใจชั่วครู่ทำเอาสติแทบกระเจิง
คนถูกถามพ่นลมหายใจเพียงนิด เมินเฉยคำถามด้วยการก้าวขายาวราวกับนายแบบออกไปพร้อมกับนกเหยี่ยวสีน้ำตาลเข้มตัวนั้น
***************************************
