EP.19
"ลิดา" เสียงวิวตะโกนขึ้นจากทางด้านหลัง ฉุดลิดาให้หลุดจากอาการเหม่อลอยหลังมองตามรถยนต์คันหรูแล่นออกจากหน้าตึกคณะ คนถูกเรียกหันขวับตามเสียงก่อนขมวดคิ้วเมื่อเห็นวิวควงแขนชายหนุ่มใบหน้าตี๋เข้ามาสมทบ
"วิวมากับใครเหรอ"
"เพื่อนสนิทฉันเองเรียนการจัดการ ชื่อเปา" วิวไม่รอช้ารีบแนะนำเพื่อนสนิทสมัยมัธยม ดีกรีเดือนคณะให้เพื่อนใหม่อย่างลิดาได้รู้จัก ซึ่งเปาก็ฉีกยิ้มน่ารักโชว์ฟันเรียงสวยโดยมีเหล็กดัดล้อมไว้อีกชั้น
"ทักทายนะ ไม่ต้องเขินอายหรอกฉันมีหลัวแล้ว"
"ห๋า" ลิดาถึงกับหน้าเหวอเล็กน้อย ก่อนจะรีบเก็บอาการเกรงจะเสียมารยาท เมื่อไม่คิดว่าหนุ่มหล่ออย่างเปาจะเป็นเพศที่สาม จังหวะก้าวเดินตอนเดินเข้ามาพร้อมกันกับวิวก็เหมือนชายชาตรีทุกอย่าง
"ไม่ต้องตกใจหรอกลิดา ทำความรู้จักกันไว้เผื่อวันนึงจะได้พึ่งพาอาศัยกัน" วิวพยักหน้าให้เพื่อนวางใจ ซึ่งลิดาก็ไม่ซีเรียสที่จะคบเพื่อนเพศที่สาม เธอรู้สึกว่าบุคคลเหล่านี้มักมีความคิดสร้างสรรค์และมีอารมณ์ขันอยู่ตลอดเวลา
...ซึ่งเปาก็เป็นแบบนั้นจริงๆ แถมยังแอบตีเนียนเข้าไปนั่งเรียนด้วย โดยการผูกเนคไทของมหาลัยเพื่อตบตาอาจารย์ เพราะนักศึกษาบางคนก็ยังแต่งตัวแบบเปาอยู่ ไม่คาดคิดเลยว่าคาบเรียนเพียงไม่กี่ชั่วโมงสามารถทำให้ทั้งสามสานมิตรไมตรีได้อย่างรวดเร็ว แต่ถึงอย่างนั้นเด็กสาวก็เกิดความสงสัยอยู่ดีว่าเปาทำแบบนี้ทำไม
และได้ใจความว่า... ที่เปาแอบตีเนียนเข้าเรียนด้วยเพราะแฟนหนุ่มเรียนร่วมกันกับสองสาวในห้องนี้ และมาสังเกตการว่าจะมีหญิงใดให้ท่าจนแฟนหนุ่มเกิดเปลี่ยนใจหรือเปล่า จะออกตัวแรงเหมือนเป็นเจ้าที่ก็ไม่ได้ เพราะตำแหน่งเดือนคณะค้ำคออยู่
"เลิกเรียนแล้วไปกินไอติมกันไหมลิดา" เปาเอ่ยชวนเพื่อนใหม่หมาดๆอย่างลิดาทันทีที่เดินออกจากห้องเรียนในคาบบ่าย ทำให้คนถูกชวนยิ้มแป้นพร้อมกับพยักหน้าไม่อาจปฏิเสธได้
"เอาสิ"
"ไปกันเลย!" วิวตะโกนเรียกความฮึกเหิม จากนั้นทำหน้าที่อาสาขับรถแทนเปา ขับตรงไปยังห้างดังใกล้มหาวิทยาลัย ใช้เวลาทานไอศครีมไม่นานนัก ต่างฝ่ายก็ต่างแยกย้ายหลังอิ่มหนำสำราญพุง
หอพัก
กระทั่งกลับมาถึงห้องสี่เหลี่ยมขนาดเล็ก ภาพตรงหน้าทำเอาแข้งขาอ่อนแรงเมื่อของใช้และสิ่งจำเป็นต่างๆหายเกลี้ยง ตู้เสื้อผ้าถูกเปิดออกจนกว้างเหลือเพียงความว่างเปล่า ดวงตากลมกลอกมองเบอร์ห้องเพื่อความแน่ใจ อาการกระวนกระวายใจกระตุ้นให้ร่างอรชรทำงานอัติโนมัติ
เป็นเวลาเหมาะเจาะเมื่อตั้งท่าจะเดินออกจากห้องก็เห็นป้าเจ้าของหอพักกำลังเดินเหน็บบิลค่าห้องไว้ตำแหน่งกล่องแจ้งค่าใช้จ่าย มือเรียวปิดประตูหน้าห้องตามมารยาทก่อนตรงไปยังบุคคลอันเป็นเป้าหมายในทันที
"ป้าคะ เสื้อผ้าหนูหายไปไหนคะ พวกของใช้ก็หายด้วย"
"อ้าว ผู้ปกครองไม่แจ้งแม่หนูเหรอลูก ว่าจะให้หนูย้ายไปพักที่บ้าน"
"ห๊ะ! ทำไมพ่อกับแม่ไม่บอกหนูล่ะ" เกิดอะไรขึ้นเนี่ย! ว่าแล้วก็ลนลานควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋าสะพายข้าง หมายจะต่อสายไปหามารดา
"ไม่น่าจะใช่พ่อกับแม่นะ"
"คะ?" ลิดาชะงักมือเรียวอัตโนมัติ เงยหน้าขึ้นขมวดคิ้วด้วยความมึนงง
"ผู้ชายตัวสูง หน้าหล่อๆออกฝรั่ง แต่งตัวดูดี ผมสีดำ เขาบอกรายละเอียดเกี่ยวกับหนูได้ถูกต้อง ไล่ไปตั้งแต่เลขบัตรประจําตัวประชาชนและเลขหลังบัตร ว่าจะโทรไปถามหนูก็ไม่รับสายป้า ป้าจึงยอมให้ลูกน้องพ่อหนุ่มคนนั้นขนข้าวของหนูออกไป ...เป็นแฟนหรือเปล่า"
หนุ่มลูกครึ่งอย่างนั้นหรือ? คงไม่มีใครที่เธอรู้จักนอกจากชายหนุ่มผู้หลับนอนด้วยกันเมื่อคืนวาน
"เอ่อ...สงสัย จะเป็นพี่ชายค่ะ" รู้สึกกระอักกระอ่วนเมื่อต้องโกหกคำโต เพราะไม่รู้สถานะระหว่างเธอกับ...
"หน้าฉันมันเหมือนพี่เธอหรือไง"
น้ำเสียงปริศนาดังขึ้นจากทางด้านหลัง ทำเอาลิดาอ้าปากค้างแทบไม่กล้าหันกลับไปมองหน้า ท่าทางดีอกดีใจของป้าเจ้าของหอพักยิ่งทำให้ลิดากระวนกระวายใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก หากพรรณนาถึงความหล่อเหลาของคนที่ปั้นหน้าบึ้งตึงใส่เธอเมื่อเช้านี้ คงบรรยายไม่จบไม่สิ้น
"พ่อหนุ่มนั่นเอง แม่หนูกำลังจะโทรหาอยู่พอดีเลย งั้นป้านำบิลค่าห้องไปให้ห้องอื่นก่อนนะ" ป้าเจ้าของหอพักฉีกยิ้มกว้างจนเหงือกฟันแทบแห้ง ก่อนรีบปลีกตัวออกไปทำงานต่อ
...จะไม่ส่งมิตรไมตรีได้อย่างไรก็ในเมื่อครูซให้เงินค่าเสียเวลาจำนวนหลายบาทตอนเธอไขกุญแจเปิดห้องลิดาด้วยตัวเอง
เด็กสาวมองตามแผ่นหลังเจ้าของคำตอบด้วยสายตาละห้อย อีกฝ่ายจะรู้ตัวบ้างหรือเปล่าว่ากำลังทำให้ผู้พักอาศัยตกที่นั่งลำบาก มือเรียวกระชับสายกระเป๋าสะพายข้างอย่างชั่งใจ ก่อเกิดความเงียบระหว่างบุคคลทั้งสองชั่วขณะ
"ไง" สาบานว่านี่คือประโยคทักทาย? เด็กสาวจำต้องเอี้ยวกลับมาเผชิญหน้าอย่างไม่มีทางเลือก ถอนหายใจพรืดยาวไม่รู้ว่าคนตัวโตกำลังต้องการอะไรกันแน่ ตอนเช้ายังทำหน้าทำตารำคาญกันอยู่เลย
"คุณเอาข้าวของในห้องหนูไปใช่ไหม"
"เป็นหน้าที่เธอ ต้องหาคำตอบเอง"
"แต่ในสัญญาไม่ได้ระบุว่าคุณมีสิทธิ์มาก้าวก่ายของใช้ส่วนตัวหนูนิ" สารภาพตามตรงเลยว่า นิสัยส่วนตัวไม่ชอบให้ใครมาหยิบจับเอาข้าวของเครื่องใช้หรือทุกอย่างที่เป็นของเธอไปโดยไม่ได้รับอนุญาต และตอนนี้ลิดาเองก็กำลังไม่พอใจอย่างหนัก ทำได้เพียงเก็บกลั้นอารมณ์โทสะเอาไว้ไม่ให้แสดงออก ประเดี๋ยวจะสร้างภาพพจน์เป็นเด็กก้าวร้าวกับผู้ใหญ่
"แล้ว?"
แอดดด...
เสียงนักศึกษาห้องถัดไปเปิดประตูออกมา ทำให้เธอแทบไม่กล้าสบตา แม้ไม่รู้ว่าบุคคลดังกล่าวเรียนอยู่คณะไหน แต่การที่ร่างกายยังสวมชุดนักศึกษาแถมยังยืนคุยกับอาจารย์หนุ่มฮอตอย่างศาสตราจารย์ครูซในสถานที่พักย่อมดูไม่เหมาะสม ไม่ชอบเอาเสียเลยหากต้องตกเป็นขี้ปากชาวบ้าน
"หึ ดูเหมือนเธอกำลังอายนะ" เขาหัวเราะเสียงต่ำในลำคอ ปฏิกิริยาของเธอบอกกับเขาเช่นนั้น
"ทำมาขนาดนี้แล้ว ...มีอะไรต้องอายคะ" ลิดากำหมัดแน่นตรงข้ามกับโทนเสียงนิ่งเรียบ เหมือนกำลังถูกเหยียดหยามในศักดิ์ศรี แต่นั่นมันก็ถูกและสมควรแล้วสำหรับทางที่เลือกเดิน รู้ทั้งรู้ว่ามันผิดและอาจเป็นตราบาปตลอดชีวิต ...แต่ก็ยังเลือกที่จะทำมัน
"แข็งแกร่งดีนิ"
"ของใช้หนูอยู่ไหนคะ" ลิดาเปลี่ยนเรื่อง เมินเฉยต่อคำกระแนะกระแหนของชายหนุ่ม ก่อนเงยหน้าขึ้นสบตาตรงๆโดยไม่ให้อารมณ์วูบไหวแสดงผ่านนัยต์ตาสีน้ำตาล
"ไปขึ้นรถ" นอกจากจะไม่ได้รับคำตอบแล้วยังถูกสั่งราวกับคนรับใช้ สมองสั่งการให้ความหัวรั้นปิดผนึกไว้ชั่วคราว ก่อนจำยอมเดินลงบันไดเงียบๆจนถึงชั้นล่าง สะสมความโกรธไปก็เพียงแต่จะสร้างเปลวไฟให้มันแผดเผาตัวเองเสียเปล่าๆ สู้เมินเฉยแล้วโฟกัสเรื่องเรียนยังจะดีเสียกว่า
**************************************
เทียร์ยุ่งมากช่วงนี้ สังเกตเห็นได้ตั้งแต่เปิดเรื่องเฮียครูซมาเลย อาจจะติดขัดหน่อยโดยเฉพาะเวลาอัปเต็มบท
วันนี้ดึกเช่นเคยครับ😅😅😅