Let me be yours 2 

 

สองหนุ่มลงจากรถเดินตรงเข้าสู่ตัวบ้าน บริเวณสนามหญ้ามีคนจับกลุ่มนั่งกันอยู่ประปรายเพราะส่วนใหญ่ตอนนี้คงกำลังสนุกสุดเหวี่ยงอยู่ด้านใน สายตาหลายคู่มองมาทางนี้ด้วยเหตุผลที่นาธานพกหนุ่มหล่อสุดฮอตมาด้วย ทว่าเจ้าตัวกลับไม่เคยรับรู้ถึงความสนใจที่ได้รับสักนิดมองเห็นเป็นเรื่องยุ่งยากใจด้วยซ้ำ เจ้าเพื่อนตัวดีจึงเห็นเรื่องนี้เป็นเรื่องสนุกมาโดยตลอด 

งานปาร์ตี้เริ่มต้นไปได้สักพักแล้วเพราะกว่าพวกเขาจะมาถึงก็เกือบสี่ทุ่ม ไม่ต้องบอกเลยว่าด้านในกำลังสนุกสนานกันมากแค่ไหน ตอนที่ทั้งสองกำลังจะเดินเข้าประตูบ้านซึ่งเปิดกว้างรอรับแขก ใครคนหนึ่งกลับเดินสวนออกมาเสียก่อน 

"ครูซ? " แรนดี้เอ่ยทักพี่ชายข้างบ้านด้วยความประหลาดใจที่เห็นเขาปรากฏตัวอยู่ที่นี่ด้วยเหมือนกัน 

"อ้าว พวกนายก็มาด้วย" 

นาธานพยักหน้ารับแย้มรอยยิ้มทักทายตามปกติ แม้เขากับครูซจะไม่ได้พูดคุยกันบ่อยนัก แต่ก็เรียกได้ว่าคุ้นเคยกันดี "ใช่ เจ้าของวันเกิดเคยเรียนคลาสเดียวกัน นายล่ะ ทำไมจะกลับแล้ว" 

"ฉันแค่เอาของมาส่ง" รอยยิ้มเจ้าเล่ห์อธิบายเพิ่มเติมให้ชัดเจนอยู่แล้วว่าของที่ว่าคืออะไร ใครไม่รู้บ้างว่าครูซขายขนมเจ๋งๆ ให้พวกวัยรุ่นแถบนี้ 

"ใครสั่ง เจ้าของวันเกิด? " 

"ตามนั้นแหละ พวกนายรีบเข้าไปสนุกข้างในเถอะ กำลังได้ที่" 

นาธานยิ้มกว้างตอบรับ ปาร์ตี้ก็แบบนี้ทั้งนั้น มีขนมหวานช่วยให้งานสนุกสุดเหวี่ยงยิ่งกว่าเดิม แต่นั่นเท่ากับว่าเขาต้องระมัดระวังในการหยิบอะไรเข้าปากมากขึ้นด้วย 

ทว่าแรนดี้กลับไม่ยอมให้ครูซเดินผ่านออกไป "ของอะไร ใช่ของใหม่จากแอรอนหรือเปล่า" 

ครูซเพียงยักคิ้วข้างเดียวอย่างกำกวมเป็นการตอบคำถาม ตบฝ่ามือลงบนบ่าแรนดี้สองสามทีก่อนจะเบี่ยงตัวเดินหายออกไป 

"หมอนั่นเริ่มกระจายของแล้วจริงๆ พวกดีแลนไม่มีทางยอมอยู่เฉยแน่ ฉันว่าเรากลับกันก่อนดีกว่าไหม" 

"ไม่เอาน่าเพื่อน เราแค่มาสนุกกันเฉยๆ สาวๆ พวกนั้นคงเสียใจแย่ถ้ารู้ว่านายอุตส่าห์มาถึงหน้าบ้านแล้วรีบกลับซะก่อน" 

แรนดี้ถอนหายใจหนักๆ ให้กับความรักสนุกของเพื่อนตัวดี ทำได้เพียงเดินตามร่างโปร่งเข้าไปด้านใน เสียงเพลงกระหึ่มดังก้องเต็มสองรูหูพร้อมด้วยเสียงสีวิบวับกระตุ้นเร้าอารมณ์ได้ดียิ่ง บรรดาสาวๆ ที่กำลังกรึ่มได้ที่มือหนึ่งถือแก้วโยกย้ายเบียดเสียดกันไปตามเสียงเพลง บนโซฟาในห้องนั่งเล่นถูกยึดครองจนหมด คู่รักสองสามคู่ถึงขนาดนัวเนียกันแล้วก็มี เรียกได้ว่าแทบจะกลืนกินริมฝีปากกันอยู่แล้ว ประชากรแน่นขนัดเสียจนห้องโถงกว้างๆ นี่แทบระเบิด 

"ให้ตายสิ พวกเธอป๊อปน่าดู" 

"ไปดูในครัว" 

นาธานพยักหน้ารับเห็นด้วย เพราะส่วนใหญ่ของกินและเครื่องดื่มมักจะอยู่ในนั้น แล้วก็เจอเข้าจริงๆ เจ้าของบ้านหลังนี้เป็นคนรวยขนานแท้ ห้องครัวเชื่อมต่อกับห้องรับประทานอาหาร ตรงนั้นมีขนมขบเคี้ยวจัดใส่จานเอาไว้เพียบ กระทั่งของคาวยังมีจัดใส่ถาดเอาไว้ด้วยทว่าไม่ค่อยมีใครสนใจ ทั้งเบียร์ขวดเบียร์กระป๋องเสียบอยู่ในถังน้ำแข็งอีกไม่รู้เท่าไหร่ แต่ที่ดึงดูดสายตาที่สุดคงเป็นอ่างแก้วขนาดใหญ่กลางโต๊ะ ข้างในนั้นคงเคยบรรจุเครื่องดื่มสีส้มสดใสเอาไว้เต็ม แต่ตอนนี้มันลดปริมาณลงเหลือเพียงครึ่งและดูท่าคงจะลดลงเรื่อยๆ เมื่อหลายคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นต่างตักกันไปคนละแก้วสองแก้วไม่ขาดสาย ภายในห้องพร่ามัวด้วยควันสีขาวลอยอ้อยอิ่งบางตา แต่ละคนแก้มแดงปลั่งและดวงตาเลื่อนลอยคลอน้ำหยาดเยิ้มพร้อมจะหัวเราะให้กับทุกเรื่องที่ได้ยิน ไม่ต้องเดาเลยว่าในนั้นมีส่วนผสมแปลกๆ อยู่หรือไม่ 

นาธานถึงขนาดเห็นคนสูดผงเฮโรอีนอยู่ที่มุมห้องด้วยซ้ำ ให้ตายสิ นี่มันปาร์ตี้มั่วยาดีๆ นี่เอง แม่คุณหนูนั่นจะรู้หรือเปล่านะว่าในบ้านเละเทะขนาดนี้แล้ว 

"น้ำนั่นไม่ค่อยปลอดภัย" แรนดี้คิดเหมือนกันกับนาธาน 

"ไม่สนหรอก ฉันจะเอาแค่เบียร์" ว่าแล้วก็เดินไปเปิดมาขวดหนึ่งยกกระดกลงคอทีเดียวไปเกือบครึ่งอย่างคนหิวกระหายมานาน "โอ๊ยให้ตายสิ ปาร์ตี้นี่มันดีจริงๆ " 

แรนดี้ก็หยิบมาด้วยขวดหนึ่งไม่ให้มือว่าง กระดกดื่มไปด้วยสอดส่ายสายตาระแวดระวังไปด้วยพร้อมกัน ไม่นานหลังจากนั้นเจ้าของงานวันเกิดก็หาทั้งสองคนจนเจอ เพิ่งได้รู้เดี๋ยวนั้นเองว่าเธอชื่อโอลิเวีย หญิงสาวอยู่ในชุดเดรสตัวเล็กสีชมพูน่ารักแอบเซ็กซี่ด้วยการโชว์เนินเนื้ออกอวบอิ่ม แต่น่าเสียดายที่แรนดี้ไม่ได้สนใจเธอสักนิดทั้งที่อกอิ่มนั่นพยายามเสียดสีต้นแขนเขาตลอดการสนทนา พูดคุยกันอยู่ไม่กี่ประโยคโอลิเวียจึงขอตัวไปดูแลเพื่อนๆ ของเธอด้วยสีหน้าผิดหวัง 

“สมรรถภาพนายยังดีอยู่ใช่ไหมเพื่อน” นาธานอดหยอกเย้าด้วยรอยยิ้มร้ายกาจไม่ได้ 

“ห่วงของตัวเองเถอะ ฉันว่ามีคนอยากทดสอบของนายหลายคนอยู่” 

“หึหึ” เจ้าตัวดียิ้มเย็นเมินสายตาหื่นกระหายบางคู่อย่างไม่ใส่ใจ เป็นเพราะเขาไม่ได้ปิดบังรสนิยมทางเพศ จึงไม่แปลกที่บรรดารุกทั้งหลายหวังอยากเคลมเขาสักครั้งสองครั้ง 

....ก็ได้แค่ฝันกลางวัน 

นาธานยึดครองโซฟาตัวหนึ่งในห้องนั่งเล่นได้สำเร็จ ทั้งที่ในท้องเติมเต็มด้วยเบียร์เกินครึ่งไปแล้วในมือกลับไม่เคยว่าง ดีที่รองท้องด้วยของขบเคี้ยวไปหลายอย่างอาการโอ้กอ้ากจึงยังไม่ตามมา แต่ถ้ามีคนถามทางกลับบ้านเขาตอนนี้ละก็อาจต้องใช้เวลารวบรวมสติหลายนาทีทีเดียว 

"ดื่มเหมือนพรุ่งนี้โรงงานจะเลิกผลิตเบียร์ขายแล้ว" 

นาธานส่ายนิ้วชี้ใส่เพื่อนด้วยสีหน้ายียวน "ผิด พรุ่งนี้ซื้อดื่มเองไม่ได้แล้วต่างหาก วันนี้ถึงต้องตุนไว้" 

"คนโลภเอ๊ย" 

"ปวดฉี่อีกแล้ว! ให้ตายสิ ใครช่วยคิดค้นเบียร์แรงๆ แบบไม่ใช่ของเหลวหน่อยได้ไหม" 

แรนดี้ผลักหัวเพื่อนเบาๆ เพราะคำพูดยานคางเริ่มเลอะเทอะไปทุกที อาจถึงเวลาต้องกลับแล้ว 

"รีบไปรีบมา" 

คนเมาโซซัดโซเซลุกขึ้นคลำผนังไปทางห้องน้ำ มีเพื่อนร่วมคลาสเดินเข้ามาทักสองสามคน จำหน้าได้บ้างไม่ได้บ้างแต่นาธานก็ไม่ลืมปฏิเสธอะไรก็ตามแต่ที่คนพวกนั้นเสนอให้ มีคนหนึ่งพยายามยัดมวนกระดาษกลิ่นหวานเอียนๆ ใส่ปากเขาด้วยซ้ำ แต่เจ้าตัวเบี่ยงหลบและยัดตัวเองเข้าห้องน้ำได้สำเร็จ จัดการตัวเองเรียบร้อยแล้วเปิดประตูออกมาก็แทบหลบเด็กสาวคนหนึ่งที่พุ่งเข้ามาอ้วกแทบไม่ทัน 

ฟัค ให้ตายสิ ขยะแขยงเป็นบ้า 

คนเมายืนตั้งสติอยู่หน้าห้องน้ำครู่หนึ่ง เมื่อภาพที่เห็นเลิกโคลงเคลงเหมือนอยู่กลางทะเลค่อยตั้งท่าจะก้าวเท้าเดินกลับไปหาแรนดี้ ทว่าไปไม่ได้เมื่อมีใครคนหนึ่งตรงเข้ามาขวางทางไว้เสียก่อน สองมือท้าวผนังขนาบตัวเขาไว้ตรงกลางไม่ต่างจากกำลังบังคับกอดกลายๆ ใบหน้าลดระดับลงใกล้เสียจนปลายจมูกแทบชนกัน นาธานได้กลิ่นฉุนจมูกที่คุ้นเคย 

"ไง นาท" 

"....เซท? " 

นาธานพยายามเพ่งมองคนตรงหน้าท่ามกลางไฟสลัว และเพราะเขายืนย้อนแสงใบหน้านั่นจึงอยู่ในเงามืดเสียครึ่งหนึ่ง แต่นาธานจำเสียงได้ 

"ดูนายสิ ตัวอ่อนปวกเปียกมีแต่กลิ่นเบียร์เต็มไปหมด หอมจริง" 

นาธานยกมือป้อแป้ปัดป้องใบหน้าที่พยายามจะก้มลงมาดมซอกคอตัวเองพัลวัน "อย่า ขยะแขยง! " 

"หึ อย่าพูดจาใจร้ายงั้นสิ ฉันรู้ว่านายชอบแบบนี้" 

"ใครบอกวะ! " อารมณ์โมโหทำให้พอมีสติขึ้นมาบ้าง สองมือผลักคนตรงหน้าออกไปได้สำเร็จก่อนจะชักมือกลับมาเช็ดใบหน้าที่อีกฝ่ายเอาจมูกมาคลอเคลีย 

แหวะ! เขาไม่ชอบ 

ดวงตาสีน้ำตาลเข้มเบิกมองเซทอย่างไม่พอใจ แต่คงไม่รู้ตัวหรอกว่าตาฉ่ำวาวด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ของตัวเองตอนนี้หาความน่ากลัวสักนิดก็ไม่เจอ 

"ไสหัวไปให้พ้นเลยนะ ไอ้ทุเรศ" 

คำด่าตรงๆ ทำเอาเซทชะงักไปครู่หนึ่ง ใบหน้าบึ้งตึงเริ่มอารมณ์ฉุนเฉียวขึ้นมาบ้างแล้ว น้ำเสียงแหบต่ำหรี่ลงอย่างน่ากลัว "นายตอบแทนบทความที่ฉันหามาให้แบบนี้เรอะ ด่าฉันว่าไอ้ทุเรศเนี่ยนะ" 

"แล้วใครใช้ให้นายมาทำรุ่มร่ามกับฉันเล่า" 

เซทกำลังมึนเมาจากสิ่งที่เสพเข้าไปทำให้สติยับยั้งชั่งใจในเวลาปกติลดลง เมื่อได้ยินอีกฝ่ายปฏิเสธก็ตั้งท่าจะใช้กำลัง ทว่าคราวนี้ยังไม่ทันได้แตะกระทั่งชายเสื้อนาธานด้วยซ้ำ ตัวเขาก็ปลิวออกไปด้านข้างกระทบผนังเต็มแรงก่อนจะไถลตัวร่วงลงกับพื้นในเวลาไม่กี่วินาที 

นาธานยังไม่ทันได้รู้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น ตัวเขาเองก็ถูกลากผ่านผู้คนเบียดเสียดออกมาสูดอากาศเย็นข้างนอกแล้ว 

"เด็กอย่างนายนี่มันต้องถูกจับฟาดสักกี่ครั้งถึงจะจำฮะ! " เสียงตวาดดังลั่นด้วยความหัวเสียดึงสตินาธานให้กลับมา 

โจ....เซฟ? 

หมอนี่มาทำบ้าอะไรที่นี่ล่ะ 

"นาย...." 

"ไอ้สิ้นคิดอีกคนอยู่ไหน" 

"ฮะ? " 

หมอนี่หมายถึงใครฟะ 

"แรนดี้! " 

"อ้อ...." ให้ตายเถอะ ด้วยอาการมึนงงและแอลกอฮอล์ในเลือดทำให้ความสามารถในการตอบสนองเชื่องช้าลงจริงๆ "อยู่ข้างใน" 

โจเซฟจิ๊ปากอย่างหงุดหงิดใจก่อนจะเดินกลับเข้าไปในบ้านต้นเรื่องอีกครั้ง และลากคนสิ้นคิดเบอร์สองออกมาในสภาพครองสติได้ดีระดับหนึ่ง 

"หมดเวลาสนุกแล้วสิ" เจ้าตัวพูดพลางเหยียดยิ้มไปทางแขกไม่ได้รับเชิญ ก่อนจะถอนสายตาไปหาเพื่อนด้วยความเป็นห่วง "เกิดอะไรขึ้น" 

"เซท" นาธานคำรามตอบคำเดียวแต่สามารถอธิบายเรื่องราวได้ทั้งหมด 

"มันทำอะไร" 

นาธานส่ายหัวน้อยๆ ชี้นิ้วไปทางโจเซฟผู้ยืนหน้าโหดอยู่ไม่ไกลถึงสาเหตุที่เขารอดตัว "ยังไม่ทันได้ทำ" 

"และถ้าฉันไปช้าอีกนิดมันทำแน่ คิดดูแล้วกันว่าโยลันดาจะทำหน้ายังไงตอนพวกนายกลับไป" 

ถึงคราวแรนดี้หน้าเสียเมื่อนึกถึงหน้าแม่เพื่อนสนิทขึ้นมา เขาควรจะดูแลเจ้าแสบให้ดีกว่านี้จริงๆ 

"ตำรวจกำลังมาที่นี่ ถ้าไม่อยากถูกหางเลขไปด้วย นายควรรีบกลับไปซะ" 

นาธานสะดุ้งโหยง ปาร์ตี้นี้ไม่ได้ขาวสะอาด และแน่นอนว่าเขาไม่อยากเดือดร้อนไปด้วย แต่ทำไมตำรวจถึงมาล่ะ "ตำรวจ? นายแจ้งเหรอ" 

"เปิดเพลงเสียงดังขนาดนี้คิดว่าชาวบ้านเขาไม่เดือดร้อนหรือไง ไม่ต้องรอให้ถึงมือฉันหรอก" 

"เวร งั้นเรารีบเผ่นกันก่อนเถอะแรนด์" 

แต่ก่อนที่นาธานจะได้วิ่งขึ้นรถกระบะของเพื่อนสนิทกลับถูกมือสากคว้าแขนเอาไว้ได้ก่อน แรงบีบแน่นเสียจนสะบัดไม่หลุดแถมเจ็บจนเจ้าตัวดีหน้าเหยเก 

"นายกลับกับฉัน" โจเซฟบอกนาธานเสียงเย็น ก่อนจะหันไปหาแรนดี้ "ส่วนนาย รู้ว่าต้องขับรถก็ยังดื่ม คิดจะพาเพื่อนไปตายกับนายด้วยหรือไง" 

"ฉันยังมีสติ" แรนดี้โต้กลับมาอย่างไม่ยอมแพ้ คืนนี้เขาดื่มก็จริงแต่ไม่มาก เพราะรู้ดีว่าต้องพานาธานกลับไปส่งที่บ้าน 

ทว่ากลับถูกโจเซฟกระแทกเสียงใส่หน้า ก่อนจะลากนาธานไปขึ้นรถซีดานสี่ประตูของตัวเอง 

"ไม่พอ" 

คนโดนลากไปทางโน้นทีทางนี้ทีเริ่มลมตีจุกอกขึ้นมาบ้างแล้ว ในคอเริ่มได้กลิ่นเปรี้ยวบ่งบอกว่ากระเพาะอาหารอยากขย้อนของไร้ประโยชน์ข้างในออกมา เขาพยายามดันมันกลับลงไปอย่างสุดความสามารถ แต่จนใจที่ถูกลากไม่เลิก ในที่สุดก็ 

....แหวะ!  

ยอดเยี่ยม เข้าเป้าเต็มๆ 

ด้านหลังเสื้อยืดสีขาวของโจเซฟเต็มไปด้วยเศษขนมขบเคี้ยวผสมเบียร์ที่ยังไม่ทันย่อยดี กลิ่นคลุ้งออกมาชวนคลื่นเหียนทำให้นาธานขย้อนอาเจียนลงบนพื้นเสียจนหมดไส้หมดพุง กว่าจะหยุดได้ก็หมดสภาพนั่งยองๆ ลงกับพื้นไปแล้ว 

"เด็กบ้า! " โจเซฟที่ว่าใจเย็นนักใจเย็นหนาก็ต้องตบะแตกให้กับเรื่องนี้เช่นกัน แต่เพราะเห็นแสงวิบวับจากรถสายตรวจของตำรวจจึงจำต้องคว้าเจ้าคนหมดสภาพยัดเข้ารถ ถอดเสื้อตัวเองออกลวกๆ เช็ดเนื้อเช็ดตัวโยนทิ้งไว้บนสนามหญ้า ก่อนจะขับรถออกมาด้วยความรวดเร็ว 

"ถ้าไม่ใช่เพราะแม่นายขอให้ฉันมาละก็...." คนอายุมากกว่าเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างหัวเสียแต่ก็ต้องหยุดลงแค่นั้นเพราะหมดคำพูด "ทำตัวแบบนี้ควรปล่อยให้นอนคุกสักคืนหนึ่งจะได้เข็ด" 

อ้อ เพราะแม่นี่เอง 

นาธานเข้าใจแล้วว่าเขามาทำอะไรที่งานปาร์ตี้ แต่ด้วยความมึนหัวทั้งยังแสบคอเพราะอาเจียนจนหมดกระเพาะนาธานจึงไม่มีแรงเยาะหยันกลับไป ทำได้เพียงร้องขออะไรมาล้างปากเสียงแห้ง 

"มีน้ำไหม" 

เจ้าของรถหมดคำจะพูดกับเด็กแสบแล้วจริงๆ อยากทำเมินเสียให้เข็ดแต่ก็ใจแข็งกับเด็กนี่ไม่ลง ไม่รู้ทำไม 

"อยู่เบาะหลัง ไม่ต้องลุก เดี๋ยวได้หัวทิ่มหัวตำลงไปอีก เดี๋ยวจอดให้ข้างหน้า" 

เมื่อขับรถออกมาไกลจากบ้านเจ้าปัญหาพอสมควร โจเซฟจึงจอดรถให้เด็กแสบลงไปล้างหน้าล้างคอ ส่วนเขาล้างหลังที่ยังคงมีกลิ่นอาเจียนติดอยู่อ่อนๆ ยังดีที่เขามีเสื้อสำรองอยู่ในรถอีกตัว 

โจเซฟก้มตัวลง เทน้ำในขวดราดลงบนแผ่นหลังและถูล้างเบาๆ ด้วยความหงุดหงิดใจ หยดน้ำไหลลงไปเปียกกางเกงนิดหน่อยแต่ก็ยังดีกว่ามีกลิ่นเหม็นติดตัวไปตลอดทาง ก้มๆ เงยๆ ครู่หนึ่งเหยียดตัวตรงขึ้นมาอีกครั้งก็พบว่าเด็กแสบกำลังจ้องแผงกล้ามเนื้อซิกแพคของเขาตาวาววับ ด้วยเพราะไม่ได้สวมเสื้อและแสงไฟหน้ารถส่องกระทบกล้ามเนื้อเป็นลอนงามจากการออกกำลังกายสม่ำเสมอ ทั้งน้ำยังช่วยทำให้ผิวขึ้นเงาโชว์กล้ามเป็นมัดถนัดตา 

นาธานคงไม่รู้ตัวว่าน้ำที่เพิ่งกลั้วปากล้างคอไหลย้อยลงจากมุมปากหยักอย่างเสียอาการเป็นที่สุด 

"เช็ดน้ำลายด้วย" 

คำพูดประโยคเดียวเรียกสตินาธานให้รีบเช็ดทำความสะอาดริมฝีปากตัวเองแทบไม่ทัน 

บ้าที่สุด เสียฟอร์มชะมัดเลย! 

 

 

 

50% 

>>>> 

น้องลูก หนูต้องเก็บอาการหน่อยนะคะ >< 

หนูจะอยากกินพี่เขาก่อนแบบนี้ม่ายด้ายยยย