EP.9

 

เด็กสาวกวาดสายตามองรอบๆตัวทันทีที่ลงจากรถแท็กซี่ รีบลนลานใช้กุญแจในมือไขรั้วบ้านในตอนรถคันดังกล่าวเคลื่อนตัวออกไป ลิดาลงมือล็อคทุกช่องทางเข้าออกอย่างแน่นหนา ตัดสินใจอาบน้ำแล้วขึ้นไปห้องนอนโดยไม่ยอมทานมื้อเย็น

 

"เฮ้อ... หวังว่าจะไม่มีอะไรนะ" เด็กสาวยืนถอนลมหายใจอยู่ยกใหญ่สำรวจบานประตูทุกช่องทางจนแน่ใจว่ามันปิดสนิทและปลอดภัยที่สุด ร่างอรชรในชุดนอนผ้าซาตินสีกรมคลานขึ้นไปทิ้งตัวลงนอนบนเตียงขนาดสามฟุต

 

ดวงตากลมกลอกกลิ้งไปมาพลางยื่นมือปิดโคมไฟ ครั้นแสงสว่างดับวูบลงคงเหลือเพียงเงาสลัวที่พอมองเห็นทางเดิน ลิดาไม่อาจข่มตาหลับได้เพราะข่าวลือเมื่อช่วงเช้ายิ่งคิดยิ่งนอนไม่หลับ เด็กสาวนอนกลิ้งตัวไปมาฟังเสียงรถราขับผ่านหน้าบ้านดังเล็ดลอดให้ได้ยินเป็นระยะ หลังจากมั่นใจว่าเหตุการณ์เป็นปกติสุข ร่างกายก็ผล็อยหลับไปโดยไม่รู้ตัว ท่ามกลางบรรยากาศเย็นพอดีในช่วงต้นฤดูฝน

 

เคล้ง!

"เฮือก!" เสียงของแข็งตกกระแทกพื้นชั้นล่างทำเอาเด็กสาวสะดุ้งตัวตื่นในช่วงกลางดึก หัวใจดวงน้อยเต้นโครมครามอย่างบ้าคลั่ง มือเล็กลนลานควานหาโทรศัพท์มือถือตามความเคยชินกลับพบเพียงความว่างเปล่า

 

แม้ขณะนี้ไม่สามารถระบุเวลาได้ชัดเจนแต่ลิดามั่นใจเหลือเกินว่า ต้นเสียงนั้นไม่ใช่ฝีมือพ่อกับแม่เป็นแน่ หากเป็นท่านทั้งสองเพิ่งเดินทางกลับมาไฟหน้าบ้านจะต้องถูกเปิดไม่ใช่ปิดมืดสนิท

 

"โทรศัพท์พังนิ" ดวงตากลมกลอกกลิ้งไปมาหลังนึกขึ้นได้ นอกจากจะตกอยู่ในสภาวะอันตรายแล้ว ยังไร้เครื่องมือสื่อสาร มันก็ไม่ต่างจากความโชคร้ายซ้ำสอง

 

"ทำไงดี" หากเปิดจอคอมพิวเตอร์แล้วแชทหาเพื่อนขอความช่วยเหลือก็เห็นทีจะไม่ทันการ เพราะตอนนี้เสียงรองเท้ากระทบพื้นบ้านกำลังตรงมาทางห้องของเธอ ...ก่อนทุกอย่างจะเงียบสงบลง เข้าสู่สภาวะนิ่งไร้การเคลื่อนไหว มือเล็กยกกุมหน้าอกข้างซ้ายเช็กดูว่าชีพจรยังทำงานอยู่หรือเปล่า

 

แกร่ก! แกร่ก!

เสียงวัตถุชนิดแข็งกระทบกันดังอยู่หน้าห้อง คล้ายกับว่าลูกบิดกำลังถูกคนด้านนอกพยายามไขเปิดประตูเข้ามา ในขณะเดียวกันแสงสลัวจากไฟด้านนอกสาดส่องเข้ามากระทบพื้นห้องก็ปรากฏเงาตะคุ่มที่กำลังเคลื่อนตัวอยู่ทางด้านหลังลิดา

 

"กะ...อื้อ" เด็กสาวตั้งท่าจะกรีดร้องด้วยความตกใจปนความกลัวสุดขีด เธอร้องเสียงลั่นในลำคอเมื่อถูกมือหนาปิดปากแน่น ไม่นานร่างอรชรก็ถูกกดลงบนเตียงโดยเจ้าของร่างกายกำยำตามขึ้นมานั่งคร่อมลำตัว

 

หยดน้ำตามากมายไหลทะลักออกมาจนมันเปียกชุ่มไปทั้งใบหน้าจิ้มลิ้ม ลิดาส่ายหน้าดีดดิ้นหวังหลุดพ้นจากพันธนาการ จิกเล็บลงข้อแขนใหญ่ให้อีกฝ่ายได้รับบาดเจ็บจะได้คลายมือออกจากปากเสียที สองเท้าเล็กยันผ้าปูที่นอนจนมันเสียดสี ลืมความแสบร้อนไปชั่วขณะ

 

"อื้อ" ลิดาตะเบ็งเสียงลั่นในลำคอพานให้จุกแน่น หน้าพ่อกับแม่ลอยเข้ามาในหัวได้แต่ขอโทษขอขมาในสิ่งที่ตนพลั้งหรือเจตนากระทำลงไป ฆาตกรเลือดเย็นคงไม่อาจไว้ชีวิต และคงเชือดคอทิ้งเหมือนเด็กสาวอีกรายในหมู่บ้านเป็นแน่

 

"เงียบ"

 

"..!" ร่างกายหยุดทำงานอัตโนมัติ เมื่อชั่วครู่นี้เธอฟังไม่ผิดใช่ไหม มันเป็นคนเสียงเดียวกับชายหนุ่มที่เพิ่งไล่ตะเพิดเธอออกจากบ้าน เด็กสาวกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่พยายามเพ่งมองใบหน้าคมท่ามกลางแสงไฟสลัวอันมีเพียงน้อยนิด

 

"โอ๊ย!" ไม่ใช่เสียงของเธอและเขา แต่เป็นเสียงร้องจากผู้ชายด้านนอกที่อยู่หน้าห้อง เด็กสาวอาศัยจังหวะนั้นควานหาสวิตซ์เปิดโคมไฟจนมันสว่าง มองใบหน้าคมเข้มฉบับหนุ่มลูกครึ่งไทยอังกฤษผ่านม่านน้ำตายากจะอธิบายความรู้สึก หากผู้ชายที่อยู่บนตัวเธอไม่ใช่ครูซแต่เป็นฆาตกรคนนั้น เพียงแค่จินตนาการเหตุการณ์ล่วงหน้าหยดน้ำตาก็พรั่งพรูออกมาอีกระลอก

 

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

"นายครับ จะ..."

 

"ตัดส่วนนั้นทิ้ง แล้วเอาร่างมันไปโยนไว้หน้า สน." ครูซตะเบ็งเสียงออกคำสั่งไม่รอให้พายุถามจบประโยค โดยสายตาคมเข้มยังประสานกับดวงตาสั่นระริก ไม่รู้ตัวเลยว่าคำสั่งเมื่อชั่วครู่จะลงผลให้เด็กสาวคลายมือออกจากการจิกเล็บ

 

"ครับ!"

 

"คุณมาได้ไง...อึก...แล้วใครอยู่ด้านนอกบ้าง" เด็กสาวสะอื้นตัวโยน พยายามประคองเสียงไม่ให้สั่น นี่คงเป็นเหตุการณ์ที่สร้างความผวากลัวสุดขีดในชีวิต เหมือนสติกระเจิดกระเจิงยากจะดึงกลับมา มือเล็กสั่นเทาอย่างเห็นได้ชัด

 

"ภาระ" สิ้นคำตำหนิร่างสูงก็ดันตัวลุกขึ้นนั่งข้างขอบเตียง ก่อนล้วงบุหรี่และไฟแช็กในกระเป๋าเสื้อแจ็คเก็ตสีดำขึ้นจุด เก็บไฟแช็กคืนตำแหน่งเดิม

 

"เสียงร้องโอดโอยหน้าห้องเมื่อกี้ เป็นเสียงคนร้ายเหรอคะ"

 

"อืม" ครูซอัดสารผ่อนคลายเข้าไปเต็มปอด จากนั้นพ่นควันสีขาวคลุ้งจากริมฝีปากหยักได้รูป กลิ่นไม่พึงประสงค์ของมันทำให้ลิดารีบดันตัวลุกยกมือปิดจมูก

 

"คุณดูดบุหรี่ทำไมคะ มันไม่ดีต่อสุขภาพนะรู้ไหม และนี่มันก็ห้องนอนของหนูถ้าพ่อกับแม่เข้ามาได้กลิ่นล่ะก็... หนูโดนแม่ดุแน่ๆ" ลิดาดึงขากลับไปขดพับให้เรียบร้อย ปาดน้ำตาออกจากแก้มเนียนพอลวกๆ มองหนุ่มลูกครึ่งสูบบุหรี่ต่ออย่างไม่ใส่ใจว่ามันจะส่งผลกระทบต่อเธอแค่ไหน

 

"..." ไร้เสียงโต้ตอบกลับ ลิดาได้แต่ถอนลมหายใจอย่างจนปัญญา มือเล็กละจากการปิดจมูกยื่นไปดึงขอบผ้าห่มหมายจะใช้ปิดการสูดดมควันพิษให้โทษ

 

"ถ้าคุณจะสูบออกไปสูบตรงหน้าต่างก็ได้นะคะ ระหว่างที่พ่อแม่ไม่อยู่ ...อื้อ!" ยังไม่ทันที่เธอจะแนะนำให้จบประโยค ริมฝีปากหนาก็ตรงเข้ากระแทกจูบอย่างรุนแรง ส่งผลให้ฟันคมกระแทกริมฝีปากเอิ่บอิ่มจนเกิดแผล เด็กสาวเบ้หน้าดันไหล่กว้างขืนตัวแต่ไม่เป็นผล ท้ายทอยถูกล็อคแน่นด้วยมือหนาเพียงข้างเดียว

 

"อื้อ!" ดวงตาเบิกกว้างเมื่อครูซจงใจพ่นควันบุหรี่เข้ามาในโพรงปาก พร้อมกับดันลิ้นเข้าตวัดหยอกล้อ ยิ่งเห็นลิดาดิ้นพล่านเขายิ่งพึงพอใจ

 

ลิดาน้ำตาไหลคล้ายจะขาดอากาศหายใจอยู่ร่อมร่อ จำต้องกลืนกินเลือดผสมน้ำลายเจื่อกลิ่นบุหรี่ พฤติกรรมป่าเถื่อนไร้ความอ่อนโยนช่วยอธิบายตัวตนของครูซได้เป็นอย่างดี ครั้นอยากจะถอยห่างเธอก็เผลอก้าวเข้าไปในอาณาเขตต้องห้ามเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

 

"แค่กๆๆ" ผู้ถูกระทำสำลักควันหน้าดำหน้าแดงหลังครูซถอนริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่ง ร่างกายทำหน้าที่รีบกอบโกยเอาออกซิเจนประหนึ่งว่ามันคือสิ่งสุดท้าย อกอวบกระเพื่อมขึ้นลงตามแรงหายใจหอบหนัก มองตามมือหนากำลังไล่ปลดกระดุมชุดนอนบนตัว

 

"สำออย"

 

"คะ...คุณคะ หนูยังไม่พร้อม" มือเล็กจับข้อแขนแกร่งอย่างถือวิสาสะ ร่างกายยังไม่พร้อมมีสัมพันธ์ลึกซึ้งแบบผู้ใหญ่เขาทำกัน

 

"ประโยคไหนของฉันที่ถามเธอ"

**************************************

สวัสดีวันพระ 555555555

*** เรื่องนี้ยังไม่มีอีบุ๊กนะคะ แต่ใดๆคือเรื่องเฮียหลามมีวางจำหน่ายแล้ววันนี้ที่ MEB และธัญวลัย ขายของก่อน 😆😆😆