EP.4

 

"อ้ะ!" เด็กสาวร้องเสียงหลงในตอนอีกฝ่ายรั้งเธอเข้าหา สองขาเรียวถูกจับแยกออก ก่อนที่ครูซจะแทรกเข้าหว่างขาอย่างถือวิสาสะ ในขณะที่พฤติกรรมป่าเถื่อนของเขาสร้างความตกใจให้เด็กสาวไม่น้อย แต่ใบหน้าคมกลับนิ่งขรึม

 

"คะ...คุณจะทำอะไรคะ"

 

"อย่ามาไร้เดียงสา" เขาดุให้เป็นคำตอบ เด็กสาวบริสุทธิ์ที่ไหนจะมาร้องขอให้ผู้ชายวัยทำงานรับเลี้ยง มีแต่พวกชอบความสบายและอยากมีเงินใช้ทางลัดเสียมากกว่า เด็กสาวตรงหน้านี้ก็เช่นกัน

 

"นายครับ" เสียงพายุย้ำเตือนเจ้านายจากเบาะข้างคนขับ ทำให้ครูซละสายตาจากเด็กสาวมองรั้วประตูเหล็กกำลังเคลื่อนเปิดทางให้ สลับกับรถที่พ่อแม่นั่งอยู่ด้านใน ทุกอย่างโดยรวมบีบบังคับเรื่อยๆทำให้เขาตัดสินใจหันกลับมาสบตาเด็กสาวอีกครั้ง

 

"นัวเนียคิดเท่าไหร่" ลิดาเบิกตาเล็กน้อย เธอไม่ได้ต้องการผลตอบแทนเพียงแค่ครั้งเดียว แต่เธอต้องการแลกความสาวเพื่อเงินก้อนใหญ่มาใช้ในระยะยาว ว่าแล้วสองมือก็เริ่มกระดิกนิ้วไล่คำนวณค่าเทอม ค่าที่พัก ค่ากิน และค่าจิปาถะก่อนสีหน้าตกใจจะปรากฏให้มาเฟียหนุ่มได้เห็น

 

"รับเลี้ยงรวมเบ็ดเสร็จก็ประมาณ ...สามล้านเป็นอย่างต่ำค่ะ" ในขณะที่อีกฝ่ายฉีกยิ้มให้คำตอบ มาเฟียหนุ่มกลับเลิกเสื้อเด็กสาวและดันบราเซียร์สีดำขึ้นเหนือเนินอกอย่างถือวิสาสะ อากาศเย็นจากเครื่องปรับอากาศภายในรถกระทบผิวบางชวนลิดาหายใจติดขัด

 

"ไม่ได้ค่ะ! ทำสัญญากันก่อน" สองมือเรียวพยายามดึงเสื้อลงหวังปกปิดหน้าอกเกินขนาด ใบหน้าจิ้มลิ้มแดงระเรื่อเมื่อเห็นสายตานิ่งไปของชายหนุ่มในความมืดสลัว ไม่รู้อีกฝ่ายกำลังพึงพอใจเรือนร่างซ่อนรูปของเธอหรือเปล่า

 

"อย่าลีลา" แสงไฟสะท้อนวาบเพียงนิดทำให้ครูซก้มลงตะโบมดูดยอดถันอย่างไม่มีทางเลือก เวลาส่วนตัวเท่านั้นที่บุพการีทั้งสองฝ่ายยอมปล่อยลูกชาย

 

"อืม~" กลิ่นหอมของแป้งเด็กอ่อนๆมันชวนให้ศาสตราจารย์หนุ่มผู้เบื่อหน่ายเพศแม่หลงเคลิบเคลิ้ม น้ำลายที่กลืนลงคอมันหวานหอมจนอดใจไม่ไหวแทบอยากจะกลืนกิน เลือดในกายสูบฉีดอย่างรวดเร็ว มันร้อนรุ่มอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

 

"อื้อ~ ทำสัญญาก่อน" ลิดาร้องท้วง เพียงแค่ลิ้นเปียกชุ่มน้ำลายตวัดไปมาบนยอดถันไรขนอ่อนก็ลุกชูชัน คนถูกจู่โจมเกร็งไปทุกส่วนของร่างกายปนใบหน้าร้อนผ่าว ก่อนที่เสียงประตูรถจะถูกคนด้านนอกเปิดกระชากออก มันช่วยให้มาเฟียหนุ่มดึงสติตัวเองกลับมาในปัจจุบัน

 

"ครูซ!" เสียงนั้นทำให้เจ้าของชื่อหัวเราะเสียงต่ำในลำคอ ถอนริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่งพลางดึงเสื้อลงปิดหน้าอกอวบของตัวหลอกอย่างลิดา เอี้ยวกลับไปเลิกคิ้วดกเข้มเป็นเชิงถาม

 

"ทำอะไรกันบนรถแบบนี้ล่ะลูก!"

 

"...!" เด็กสาวเบิกตากว้างขึ้นด้วยความตกใจ สองมือกำเสื้อเชิ้ตสีดำบนตัวครูซแน่น เธอคงไม่ใจกล้าพอที่จะโผล่หน้าไปให้แม่ของอีกฝ่ายได้เห็น แถมสภาพแรกเจอก็ไม่น่าประทับใจเท่าที่ควร

 

"กลับเถอะที่รัก อย่าไปรบกวนเวลาลูกเลย" เสียงเข้มของใครสักคนบอกกับแม่ชายหนุ่ม

 

"จะทำก็เข้าไปทำในบ้านดีๆ นี่มันจะเที่ยงคืนแล้ว งั้นมัมไม่รบกวนแล้ว" หญิงสาววัยห้าสิบกว่าปีถอนลมหายใจอย่างปลงตก มิหนำซ้ำยังมีน้ำใจเอื้อมมือปิดประตูรถให้กับลูกชายแล้วเดินจากไปพร้อมกันกับสามี

 

ลิดาสอดมือใต้เสื้อรีบดึงบราเซียร์เหนือเนินอกลงมือไม้สั่น หัวใจดวงน้อยเต้นโครมครามราวกับว่ามีคนตีกลองรบอยู่ใกล้ๆ ความมั่นใจถูกชายหนุ่มทำลายลงด้วยพฤติกรรมล่วงละเมิดไร้คำอนุญาตจากเธอ

 

"ห้าหมื่น" ครูซละสายตาจากรถอีกคัน หันกลับมาบอกคนใต้อาณัติเสียงนิ่ง พร้อมกับดันตัวลุกออกไปนั่งตำแหน่งเดิมทำให้อีกฝ่ายรีบทำกุลีกุจอกลับไปนั่งให้เรียบร้อยเช่นกัน

 

"ค่าอะไรคะ?" ดวงตากลมเลื่อนมองตามมือหนาทันทีที่ภายในรถสว่างขึ้นฝีมือลูกน้องคนสนิท คิ้วมนสวยขมวดเข้าหากันเมื่อชายหนุ่มเซ็นเช็คแล้วยื่นมันให้กับเธอ ความงุนงงทำให้ลิดายื่นมือรับ พลางไล่สายตาดูจำนวนเงินห้าหมื่นบาท

 

"ค่าตัวหลอก ไสหัวออกไปได้แล้ว" เด็กสาวชะงักเล็กน้อยเมื่อทุกอย่างไม่เป็นดั่งหวัง แถมยังหน้าชาเสมือนมีคนสาดน้ำเย็นๆเข้าใส่ใบหน้า

 

"คุณไม่ได้รับเลี้ยงหนูหรอกเหรอคะ" เธอเข้าใจว่าเขาเพียงสำรวจเรือนร่างก่อนรับเลี้ยงดูเสียอีก หรือชีวิตนี้ต้องไปทำงานเก็บเงินก่อนสักสองสามปี จากนั้นค่อยกลับมาเรียนใหม่เหมือนที่แพทบอกไว้จริงๆ

 

"ไสหัวออกไป" ครูซเค้นเสียง เป็นสัญญาณเตือนกลายๆว่าเขาจะไม่เอ่ยปากไล่เด็กสาวเป็นครั้งที่สาม หากชายหนุ่มลั่นวาจากับลูกน้อง คงกลัวหัวหดรีบถอยหลังกรูดเผ่นหนีอย่างไว ทว่าเด็กสาวกลับนั่งหน้าจ๋อยไม่ยอมขยับเขยื้อนลงจากรถ

 

"หนูอยากเรียน~"

 

"ฉันไม่มีอารมณ์ ...โดยเฉพาะกับเด็กอย่างเธอ" สายตาคมมองนิ่งไปตรงหน้าไม่มีทีท่าให้ความสนใจลิดาเลยสักนิด เมื่อถึงทางตันร่างอรชรจำต้องลงจากรถอย่างไม่มีทางเลือก เดินคอตกออกไปโบกแท็กซี่กลับบ้าน พร้อมกับมองเช็คในมืออย่างครุ่นคิดตลอดทาง

.

.

"นายท่านกลับมาครั้งนี้ได้ข่าวว่าจะมาลงหลักปักฐานที่ประเทศไทยเลย ผมเกรงว่าความลับเราจะแตกเข้าสักวัน" เสียงพายุรายงานผู้เป็นนายในเชิงออกความเห็น ซึ่งขณะนี้เป็นเวลาเที่ยงคืนที่เขาและเจ้านายได้นั่งสนทนากันตามลำพัง ครูซถอนลมหายใจพลางเหลือบมองนาฬิกาข้อมือเรือนหรู

 

"เรื่องอนาคต" ร่างสูงโปร่งหยัดกายลุกขึ้นยืนเมื่อเลยกำหนดเวลาส่งของ ทว่าตามความเป็นจริงแล้วสินค้าล็อตแรกจะถูกส่งภายในตีสอง โดยมีฉลามรอแสตนบายที่โกดังส่วนตัวเป็นที่เรียบร้อย

 

"ครับ" พายุรีบลุกขึ้นโดยเร็ว อีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้เขาและเจ้านายต้องรีบไปให้ถึงโกดัง ผู้เป็นนายเน้นยึดหลักสร้างความไว้วางใจให้กับลูกค้า ไม่ว่าจะเป็นทางด้านความปลอดภัยจากเจ้าหน้าที่รัฐ และส่งของถึงมือภายในเวลาที่กำหนด

 

ลูกค้าไม่ใช่พระเจ้าสำหรับครูซ แต่ความรับผิดชอบนั้นเป็นดั่งเงาสะท้อน ช่วยอธิบายตัวตนของเขาให้กลุ่มผู้ร่วมธุรกิจด้วยกันได้รับทราบ

**************************************

แม่ผัวผู้เบิกทางให้ สวัสดีค่ะแม่ หนูชื่อเทียร์เป็นเมียพี่ครูซ 55555555

ช่วยกด Like และ comment เป็นกำลังใจให้เทียร์ด้วยน้าาา