โรสเดินเข้ามาในห้องนอนพร้อมกับจากัวร์ ทั้งสองคนเพิ่งจะได้พักผ่อนในระยะเวลาที่ได้คลอดเสือน้อยออกมาหลายวันนี้ ชายหนุ่มเดินเข้ามาสวมกอดภรรยาเขาจับเธอหันมาก่อนจะค่อยๆปลดเสื้อผ้าให้เธอจนเปลือยเปล่า

"ผมอาบน้ำให้นะ"

โรสพยักหน้าเล็กน้อย เวลานี้เธออยากตามใจเขาทุกอย่าง ถ้าอยากทำอะไรเธอก็ยอมทั้งนั้นแหละ

"ค่ะ"

"เหนื่อยมั้ย"

"ไม่ค่ะ"

เขาเอ่ยถามเสียงอ่อนโยน ก่อนจะประคองคนรักไปในห้องน้ำ เปิดน้ำอุ่นชะโลมตัวของหญิงสาวอย่างเบามือ โรสยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นปล่อยให้เขาอาบน้ำให้จนเสร็จ

หญิงสาวเปลี่ยนชุดนอนไม่ลืมที่จะใส่ผ้าอนามัยด้วย เพราะหญิงคลอดใหม่จะมีน้ำคาวปลาออกมาในช่องคลอด กว่าจะหายดีคงใช้เวลานานพอสมควร

"นอนนะ ผมจะนอนข้างๆคุณ แล้วดึกๆไปหาอะไรทานแล้วค่อยพาเสือน้อยมานอนด้วย"

"คุณควรจะนอนที่สุดค่ะ"

"ผมรู้น่า"

เขายิ้มขำก่อนจะกอดเอวหญิงสาวไว้หลวมๆ ทั้งสองคนนอนหลับไปพร้อมกันด้วยความเหนื่อยล้าร่างกาย

ทางด้านของคุณปู่และคุณย่า ตอนนี้กำลังช่วยกันป้อนนมเสือน้อยอยู่ แถมยังฉี่ใส่คุณย่าอีก

"ฮ่าๆ คุณย่าเจอแจ็คพ็อตเลย"

คุณณรงค์หัวเราะร่าอย่างมีความสุข หลานชายฉี่ใส่ภรรยาแต่เขากลับหัวเราะชอบใจซะอย่างนั้น คุณหญิงหันไปตีสามีอย่างหมั่นไส้ไม่โดนบ้างให้มันรู้ไปสิ

"คุณนี่นะ ไปเอาแพมเพิสมาเลยค่ะ"

"ครับๆ"

คุณณรงค์เดินไปหยิบแพมเพิสให้หลานชายจอมแสบ ตั้งแต่มาที่บ้านก็เอาแต่กินกับนอน ตื่นมาก็ฉี่ไม่มีร้องสักแอะ เป็นเด็กที่เลี้ยงง่ายมากๆ

"มาแล้วครับหลานปู่ ไหนมาอุ้มหน่อยสิครับ"

"อุ้มคอด้วยนะคะคุณ เสือน้อยยังไม่แข็งแรงเท่าไหร่ระวังหน่อย"

"ผมรู้น่า ว่าแต่ตอนคลอดกี่กิโลเนี้ย ทำไมอ้วนท้วมสมบูรณ์ขนาดนี้"

คุณณรงค์เอ่ยถามภรรยา เธอได้ยินลูกชายบอกว่าโรสคลอดลูกน้ำหนักตัวเกือบสี่กิโล เสือน้อยตัวใหญ่มากแต่ดีที่คลอดง่าย

"เกือบสี่กิโลค่ะ เห็นลูกว่าแบบนั้น"

"แล้วไปแจ้งเกิดเรียบร้อยแล้วเหรอ แล้วเสือน้อยแจ้งทะเบียนบ้านที่ไหนล่ะ"

"ไม่รู้ค่ะยังไม่ได้ถามลูกเลย ตั้งแต่ออกโรงพยาบาลแล้วก็ตรงมาที่นี่หรือว่าอาจจะยังไม่ได้แจ้งเกิด"

คุณหญิงเอ่ยอย่างสงสัย ถ้ายังไม่ได้แจ้งเกิดเธอจะได้ให้หลานชายมาอยู่ในทะเบียนบ้านที่นี่ แล้วก็ย้ายของแม่โรสมาอยู่ด้วยกันซะเลย

"เดี๋ยวถ้าสองคนตื่นฉันจะคุยเรื่องนี้ค่ะ ให้เสือน้อยและโรสแจ้งย้ายมาอยู่ที่นี่ด้วยกันเลย"

"งั้นรอลูกตื่นก่อนแล้วกัน"

คุณหญิงพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะหอมแก้มหลายชายอย่างหลงไหล ทำไมน่ารักขนาดนี้นะเจ้าเสือน้อยเนี้ย ลืมตาตื่นก็ยิ้มแย้มไม่ร้องเลยสักนิด ถ้าเป็นแบบนี้พ่อกับแม่จะสบายแน่

"หลานย่าทำไมเป็นเด็กดีแบบนี้ลูก แบบนี้พ่อจากัวร์กับแม่โรสคงไม่เหนื่อยอุ้มแน่นอนเลย"

คุณณรงค์มองภรรยาที่ตอนนี้แววตามีแต่ความสุขเปล่งประกายออกมาบนใบหน้า สีหน้าแบบนี้เขาไม่ได้เห็นมาหลายปีแล้วตั้งแต่ที่เกิดเรื่องคราวนั้น เขาดีใจนะที่ได้เห็นรอยยิ้มของภรรยาแบบนี้อีกครั้งหนึ่ง

เวลาผ่านไปประมาณสามชั่วโมง โรสและจากัวร์ตื่นนอนลงมาหาอะไรทานพอประมาณ จากนั้นก็เดินเข้ามาในห้องนอนของเสือน้อย เวลานี้ทั้งสองคนกำลังกล่อมหลานชายหลับอยู่ โรสเดินมานั่งลงตรงโซฟามองเสือน้อยที่ตอนนี้เคลิ้มหลับไปแล้ว

"เสือน้อยงอแงมั้ยคะคุณแม่"

"ไม่หรอก ไม่ร้องเลยสักนิด เลี้ยงง่ายจะตาย"

คุณหญิงนารีรัตน์ยิ้มกว้างออกมามองหลานชายที่หลับสนิทไปแล้ว เธอเดินมานั่งลงข้างๆโรสก่อนจะเอ่ยถามเรื่องที่ค้างคาไว้

"แม่จะถามเรื่องแจ้งเกิดเสือน้อย ไปจัดการหรือยัง"

"ยังเลยค่ะ ออกจากโรงพยาบาลก็ไปที่คอนโดเลย ว่าจะไปพรุ่งนี้ค่ะ"

"งั้นเอาเสือน้อยแจ้งเข้าทะเบียนที่บ้านนี้นะ ส่วนแม่โรสก็ย้ายมาอยู่ที่นี่ด้วยกันเลย ว่าแต่ปกติเราอยู่บ้านใคร"

"โรสอยู่บ้านเพื่อนน่ะค่ะ บ้านของแบล็ก เอ่อ บ้านของผู้ว่าจังหวัดน่ะค่ะคุณแม่ให้ไปลงที่นั้น"

"สนิทกับบ้านผู้ว่าเหรอ"

คุณหญิงถามอย่างสงสัย ไม่คิดว่าเธอจะสนิทสนมกับบ้านท่านผู้ว่าด้วยเห็นปกติไม่ค่อยยุ่งกับใคร แถมครอบครัวเธอก็ไม่ได้อยู่ที่นี่ด้วย ยังงงว่าทำไมครอบครัวถึงปล่อยให้ลูกสาวคนเดียวใช้ชีวิตอยู่แบบนี้

"ค่ะ โรสมีเพื่อนสนิทไม่มากค่ะ มีแบล็คลูกชายผู้ว่า แล้วก็นทีเจ้าของไร่นทีธร สองลูกชายคนเล็กเจ้าของบริษัทนำเข้าอะไหล่รถยนต์ แล้วก็มีเพื่อนผู้หฺญิงอีกแต่ก็ไม่ได้สนิทเหมือนสามคนนี้"

"ทำไมเรามีแต่เพื่อนผู้ชายเนี้ย"

โรสยิ้มออกมาแห้งๆ เธอก็ยังงงตัวเองอยู่ว่าทำไมมีแต่เพื่อนผู้ชาย หรือว่าครอบครัวของเธอค่อนข้างสนิทกับครอบครัวของทั้งสามคน ก็เลยกลายเป็นเพื่อนกันซะงั้น

"แล้วคุณแม่จะให้โรสย้ายมาที่นี่เหรอคะ"

"ใช่ ก็ลูกอยู่ที่นี่ สามีก็อยู่ที่นี่ เราเป็นเมียก็ต้องมาอยู่กับสามีสิ บ้านนี้ก็เป็นชื่อของจากัวร์แล้ว คุณพ่อเขายกให้ลูกชายคนเดียวไปแล้วมาอยู่ที่นี่แหละ"

โรสหันไปมองคนรัก เขาพยักหน้าพร้อมกับรอยยิ้มท่ี่ประดับบนใบหน้า หญิงสาวหันมาแม่สามีก่อนจะยกมือขอบคุณท่านที่เอ็นดูเธอและลูก

"ขอบคุณคุณแม่นะคะที่เอ็นดูโรสและลูก"

"แม่ก็ต้องขอโทษที่พูดไม่ดีและไม่ได้ดูแลเราเลยตั้งแต่แรก ตอนนี้ทำใจให้สบายเถอะนะอยู่ที่นี่มีคนช่วยดูแลเสือน้อยหลายคน ถ้าเหนื่อยก็ไปพักไม่ต้องเกรงใจใครทั้งนั้นนึกซะว่าเป็นบ้านของตัวเอง"

คุณหญิงนารีรัตน์ยื่นมือไปลูบผมหญิงสาวอย่างเอ็นดู เธอไม่ควรทำแบบนั้นกับโรสตั้งแต่แรกเลย คนก่อนกับคนปัจจุบันไม่ใช่คนเดียวกัน เธอจะมาเหมารวมว่าเหมือนกันมันก็ดูอคติจนเกินไป นี่ดีว่าเธอกลับตัวทันไม่อย่างนั้นคงไม่ได้อุ้มหลานแบบนี้

"ไม่เป็นอะไรเลยค่ะ โรสพอเข้าใจว่าที่คุณแม่กับคุณจากัวร์เจอมามันเจ็บปวด แต่โรสยืนยันได้ว่าไม่เคยนอกใจคุณจากัวร์เลยสักครั้ง แต่ถ้าคุณแม่ยังอยากจะตรวจDNA โรสคงทำให้ไม่ได้จริงๆ โรสสงสารเสือน้อยที่จะต้องเจ็บตัว คุณแม่พอเข้าใจโรสใช่มั้ยคะ"

คุณหญิงนารีรัตน์พยักหน้ายิ้มๆ ไม่มีความจำเป็นจะต้องมายืนยันอะไรอีกแล้ว DNA ก็อยู่บนใบหน้าของเสือน้อยแล้ว ไม่มีประโยชน์ที่จะไม่เชื่ออีก

"แม่ขอโทษเรื่องนี้ด้วยนะแม่โรส ตอนนั้นแม่แค่กลัวอดีตจะซ้ำรอยเดิม แต่ตอนนี้แม่ไม่คิดแบบนั้นแล้ว เพราะเสือน้อยคือหลานชายคนเดียวของบ้านนี้ เพราะฉะนั้นเลิกกังวลเรื่องนี้เถอะนะแม่ขอโทษสำหรับคำพูดที่ไม่คิด"

โรสยิ้มออกมาบางๆ เธอไม่ได้โกรธใครต่อใครที่มาพูดแบบนี้เลย แค่เข้าใจกันก็ดีมากแล้วต่อจากนี้ไปเธอจะได้ใช้ชีวิตอย่างสบายใจ และคุณจากัวร์ที่เป็นคนกลางก็จะไม่ต้องลำบากใจแบบนั้นอีก

"โรสไม่ได้คิดอะไรแล้วค่ะ คุณแม่อย่ารู้สึกผิดเลยนะคะ"

"ขอบใจนะแม่โรสที่ยอมให้อภัย และยอมพาเสือน้อยมาอยู่ที่นี่"

 

 

<~~~~~~~~~~~>>>>

 

 

เค้าปรับความเข้าใจกันแว้ววววว

ปกติต้นเดือนเค้ากินมาม่ากันเป่าาา 🤗🤗🤗🤗