ตอนที่ 1 find
ปึก ก ... "อุ๊ย ขอโทษค่ะ"
เสียงหวานของพริมดังขึ้นหลังจากรีบมากจนเดินชนกับผู้ชายคนหนึ่งขณะลงรถโดยสารของมหาลัยไปคณะเศรษฐศาสตร์ให้ทันคนรักจะเลิกคลาส ชายหนุ่มตรงหน้าก้มหัวเชิงขอโทษเช่นกันก่อนหันไปมองพริมเดินห่างออกไปเรื่อยๆจนลับตา
ใต้ตึกเรียน Econ
Line Line˜
เสียงเตือนข้อความมือถือของพริมดังขึ้นหลังนั่งไม่นาน
บูม: ยังไม่เลิกเลย อยู่ไหนครับแฟน
พริม: อื้ม ไม่เป็นไร รออยู่ใต้ตึกนะ
บูม: คุณหมอๆ มีไรมาให้ระหว่างรอ
❤️
พริมยิ้มแก้มพริ นั่งเขินอยู่คนเดียว ระหว่างรอบูม ตัวเล็กหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านฆ่าเวลา เวลากว่าสองปีแล้วตั้งแต่คบกัน พริมจะมารอกลับบ้านพร้อมบูมเสมอเพื่อใช้เวลาอันน้อยนิดได้อยู่ด้วยกันตามประสาคนรัก จนผ่านไปหนึ่งชั่วโมง บูมเดินลงมาจากตึกช้ากว่าทุกวัน
เนื่องจากมีนัดทำโปรเจคกับเพื่อน เขากวาดสายไปรอบๆ เห็นร่างบางกำลังหลับตาพริ้มคาหนังสือ ริมฝีปากชมพูเผยออกดูเซ็กซี่ไม่เบา
บูมมองแล้วอดยิ้มให้ความน่ารักของเธอไม่ได้ เขาค่อยๆหยิบปากกาไฮไลท์ออกจากมือพริมเบาๆ อีกมือนึงก็ลูบผมนุ่มๆรอเธอตื่นไปพลางๆ
เขารู้ว่าคณะทันตะอย่างพริมเรียนหนักมาก ยิ่งมีทั้งแลปทำฟันและบวกกับเลคเชอร์ที่แสนหนักหน่วงคงไม่แปลกที่จะหมดแรงตอนเย็นๆ
แต่พริมก็ยังมารอเจอเขาทุกวันเพื่อใช้เวลาอยู่ด้วยกันให้มากที่สุด เขาเป็นผู้ชายที่โชคดีที่สุดในโลกที่มีแฟนรักและใส่ใจเขาขนาดนี้
เมื่อเห็นว่าเริ่มเย็นแล้ว คนตัวเล็กยังหลับสบายไม่มีทีที่ว่าจะตื่นบูมเลยปลุกคนตรงหน้าเบาๆ "พริม ตื่น ลุกไปนอนต่อในรถบูม"
"อือ" เสียงร้องเหมือนคนโดนขัดใจดังขึ้นเบาๆ แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมาแต่อย่างใด
บูมรู้ว่าปลุกคนตัวเล็กไม่สำเร็จ เขาจึงตัดสินใจช้อนตัวพริมแนบอก แล้วเดินไปลานจอดรถและขับกลับคอนโดทันที โดยไม่ทันสังเกตเห็นว่ามีคนกำลังมองอยู่
The S condo
ร่างบางสะดุ้งตื่นขึ้นมาบนเตียงนอนนุ่มๆของบูม ดูนาฬิกาตอนนี้เกือบทุ่มแล้ว พริมเดินออกมาห้องนั่งเล่นตามเสียงโทรทัศน์
"หิวข้าวยัง เดี๋ยวพริมทำไรให้กินนะ" พริมยิ้มให้เขาจนตาหยี
บูมหยักหน้าเบาๆ ก่อนแอบเดินตามพริมเข้าครัวไป พร้อมกดจมูกโด่งๆฝั่งบนแก้มคนตัวเล็กหนักๆทั้งสองข้างแล้วสวมกอดจากด้านหลัง
เอาคางเกยไหล่มนไว้ไม่ยอมปล่อย ทำเอาคนโดนกระทำหน้าขึ้นสีพร้อมกับเอียงคอถาม
"จะอ้อนเอาอะไร หื้ม "
"จะอ้อนให้แฟนนอนค้างได้เปล่า" เขาไม่อยากนอนคนเดียว อยากแค่กอดแค่หอมคนตรงหน้าแค่นั้นจริงๆ แต่คำขอเขาไม่เคยเป็นจริงเลยซักครั้ง พริมนั่งรถเมล์มาปลุกเขาทุกเช้า กลับมาทำมื้อเย็นทานที่คอนโดพร้อมกัน เพราะเขาแพ้อาหารหลายอย่าง พริมจึงใส่ใจอาหารทุกมื้อเป็นพิเศษ
"ฮ่าๆ อันนี้ข้อยกเว้น เอาผัดผักรวม กับ ต้มยำ ไปปลอบใจก่อนนะ" พริมพูดยิ้มๆ พร้อมยื่นจานอาหารให้เขามาวางที่โต๊ะกินข้าว
หลังกินข้าวเสร็จบูมอาสาช่วยพริมล้างจาน เนื่องจากเห็นว่าอีกคนมีงานแลปแต่งขี้ผึ้งให้เป็นชิ้นงานซี่ฟันเหมือนตัวอย่างให้ได้
ซึ่งอาจารย์ที่ตรวจมีความละเอียดสูงมากระดับมิลลิเมตร พริมจึงค่อยๆตั้งใจทำอย่างละเมียดละไมโดยมีบูมนั่งมองเธอและอ่านหนังสืออยู่โซฟาฝั่งตรงข้าม
Arrr ~ Arrr~
บูมจ้องมือถือเหมือนลังเลจะรับสายดีหรือเปล่า พริมเงยหน้าจากงานที่ทำแอบมองเขาแว๊ปนึง แต่ไม่พูดอะไร บูมรีบคว้ามือถือเดินออกไปคุยหน้าระเบียงนานพอสมควร เขาเดินกลับมาท่าทางมีความสุขจนพริมอดสงสัยไม่ได้ว่าใครโทรมา
บูมมาส่งพริมที่บ้านเหมือนเดิม แต่ฝากงานแลปไว้คอนโดเขา เพราะขี้ผึ้งปั้นฟันค่อนข้างเปราะแตกง่าย
เมื่อมาถึงบ้านของพริม ซึ่งด้านหน้าเป็นร้านขนมไทยสูตรชาววังของคุณย่า ส่วนด้านหลังเป็นบ้านสองชั้นสีขาวของครอบครัวพริม ทุกคนในบ้านรักและเอ็นดูบูมเหมือนคนในครอบครัวคนหนึ่ง เขาจึงมีความสุขทุกครั้งที่ได้มาส่งพริมกลับบ้าน
Arrr~ Arrr~
"สรุปคืนนี้มึงมามั้ยวะบูม พวกกูรอจนตูดมีรากแก้วโผล่แล้วมึง" .....
บูม บูมจะไปไหนตอนดึกๆแบบนี้ คุณเพื่อนชวนบูมของไรท์ไปไหนนะ บอกไรท์หน่อยสิ
ความคิดเห็นทั้งหมด ()
กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น