โรงพยาบาล

สิงโต: ผมนั่งเฝ้าคนตัวเล็กที่นอกอยู่บนเตียง พลางคิดอยู่ว่าทำไมคนตัวเล็กถึงยอมกินทั้งๆที่รู้ว่าแพ้ จะว่าไปผมก็ผิดที่พยายามให้เขากินให้ได้เพราะผมคิดแค่ว่ามันอร่อย แต่ถึงผมจะลืมเขาก็ต้องจำได้สิ

คริส: ผมลืมตาขึ้นมาก็เห็นเพดานสีขาว พอมองไปรอบๆก็เห็นพี่สิงยืนอยู่หน้าไม่ค่อยดีเท่าไร แถมยังมีตนอื่นอยู่ด้วย

คริส:ไม่มีใครตอบผมเลยมีแต่พี่สิงที่เดินเข้ามาหาผม

คริส: ผมเริ่มงงกับสิ่งที่พี่สิง แล้วก็นึกถึงก่อนที่ผมจะมาอยู่ที่นี้ จนจำได้ว่าผมกินกุ้งเข้าไป แต่ก็ได้แต่นั่งก้มหน้า

ทุกคน: 😐😐😐

ในขณะที่ทุกคนกำลังสนใจสิงโต ตัดมาที่คริส

คริส: 'เรียกร้องความสนใจเหรอ' ที่ผ่านมาเขาคิดว่าผมพยายามเรียกร้องความสนใจเหรอ แต่เขาจะรู้บ้างไหมว่าที่ผมยอมกินทั้งที่รู้ว่าตัวเองแพ้กุ้งเพราะอะไร เพราะมันเป็นอาหารคำแรกที่เขาป้อนผมตั้งแต่ผมเขามาอยู่ในบ้านไง แต่แล้วเขากับคิดว่าผมกินไปเพราะเรียกร้องความสนใจ. 😢😢😢

ทุกคนกลับไปแล้วเหลือแต่สิงโตที่ยังนั่งมองหน้าคริสอยู่

คริส:ผมเช็ดน้ำตาแล้วค่ิยๆพูดออกไป

คริส:น้ำตาของผมเริ่มไหลอีกคร้ังทั้งที่พยายามจะกลั้นมันไว้

สิงโต:ผมตัดสินใจเดินออกมา

ด้านคริส

คริส:ผมได้แต่พูดกับตัวเองจนหลับไป

ออกจากโรงพยาบาล

คฤหาสน์

คริสเดินขึ้นมาบนห้องแต่ก็หันไปมองทางห้องของสิงโตบ้างแต่ก็ได้แต่มอง

ด้านสิงโต

ผมได้ยินเสียเปิดประตูจากห้องใดห้องหนึ่งแต่ก็ไม่ได้สนใจ

วันต่อมา ด้านคริส

วันนี้หมอนัดให้ไปอัลตราซาวนด์ดูเพศของลูกคร้ังสุดท้าย.ตอนนี้ผมท้องได้8เดือนแล้วไวเนอะ

ข้างล่าง

สิงโต:ผมลงมาเห็คริสกำลังคุยโทรศัพท์อยู่. น่าจะคุยกับแม่ผมเพราะมีป้าแม่บ้านอยู่ด้วย แต่เขาจะไปไหนนะ

END